สามใจหนึ่งฝัน

ในหมู่บ้านป่าซึ่งอยู่ติดกับอุทธยานแห่งชาติผู้คนต่างคึกคักเนื่องจากมีหมอคนใหม่จากกรุงเทพมาประจำที่อนามัยชนบทแห่งนี้ ทำใมถึงคึกคักน่ะเหรอ จะอะไรซะอีกก็เพราะหมอทั้งสาวและสวยน่ะสิ

           ชุติพร หรือ ตุ๊ก หมอสาววัยยี่สิบสองในชุดกาวน์สีขาวสวมทับเสื้อแขนสั้นกลัดกระดุมดูสุภาพ กระโปรงสั้นเลยเข่าดูโฉบเฉี่ยวเข้ากับผมสั้นซอยของเธอซึ่งแปลกตาคนในหมู่บ้านไม่น้อยกำลังทำแผลให้หนุ่มอุทธยานอย่างเบามือ

            "หนึ่งแผล สองแผล วันนี้ก็ปาไปสามแล้ว หมอสงสัยนะว่าคุณนี่เป็นแม่เหล็กดึงดูดของมีคมรึเปล่า พยัค"

 ชายหนุ่มเบ้ปากนิ่งให้หมอสาวเย็บแผลโดยไม่บ่นสักนิด

             "เสร็จแล้วจ้ะ ไปรับยาได้แล้ว"

             "โอ้ย"

ชายหนุ่มสะดุ้งเบาๆเนื่องจากชุติพรตบเบาๆไกล้แผล เขาลุกแล้วเอาเสื้อเจ้าหน้าที่มาใส่แบบลวกๆ เขาเดินออกมาที่ประตู

              "เอ้อเดี๋ยวก่อน"

ชายหนุ่มหยุดหันมองมาที่หมอคนสวยซึ่งตอนนี้ยืนยิ้มน่ารัก

               "ถ้ามาหาหมอบ่อยอย่างนี้ ต่อไปจะเหมาว่ามาจีบหมอนะ"

           ชายหนุ่มเบ้ปากรีบเดินออกจากห้องหมอสาวหัวเราะคิกๆเมื่อเห็นดังนั้น

               ----------------------------

           "เฮ้ยเป็นไงบ้างวะ หมอกรุงเทพ พยัค"

ไสวทักเพื่อนที่พึ่งเดินลงจากอนามัยด้วยหน้าบึ้งตึง

           "ก็ธรรมดา มีหู มีปาก กูว่ากินข้าวเหมือนเรานี่แหละ"

           "อะไรวะ เราก็อุตสาห์ถามดีๆ เออนี่ ได้ยินเขาพูดกันนะว่า ที่แกมาบ่อยๆนี่เพราะมาจีบหมอ"

          "เขาน่ะใคร" ชายหนุ่มหันขวับด้วยความอารมเสียแต่ต้องสะดุดเพราะเจ็บแผล

           ไสวหัวเราะชอบใจเขากอดคอเพื่อนอย่างสนิทสนม

           "ทุกคนน่ะแหละ ข้าว่ามันคงถึงหูหมอแล้ว"

ทั้งสองเดินตามทางเพื่อกลับอุทธยานเวลาเดียวกันกับรถหนังกลางแปลงผ่านมาพอดี

    "พ่อแม่พี่น้องทุกท่านคืนนี้ท่านจะได้พบกับ ภาพยนต์คุณภาพเรื่อง ใหญ่ฟัดโลก นำแสดงโดย เฉินหลวง หวงตี๋ และ อู้ม่งต่ะ ขอเชิญที่ท้องนาผู้ใหญ่มาครับผม"

รถประกาศออกทางลำโพงโทรโข่งผ่านสองหนุ่มไป ไสวมองด้วยความตื่นเต้น

           "อยากไปว่ะ แต่ไม่มีสาวไปด้วย จะไปกับเอ็ง เอ็งก็มีหมอไปด้วยอยู่แล้ว ชิ"

         ไสวพูดไปส่ายหัวไป ไม่ช้าไสวก็โดนพยัคเตะก้นเต็มแรง

          "ขืนเอ็งพูดอีกข้าโกรธนะโว้ย เพื่อนเลว"

ไสวหัวเราะเสัยงดัง "ไอ้นี่มีเขินเว้ย"พยัคถอนหายใจเพราะรู้นิสัยขี้เล่นของเพื่อนดี

         ยังไม่ถึงอุทธยานดีก็มีวิทยุ วอ เข้ามาที่วิทยุของพยัค

         "ไสว วิ่ง เกิดเรื่องแล้ว"

-----------------------------------------------

กลางดึกคืนนั้นหน่วยลาดตะเวนพร้อมอาวุธครบมือสิบคนเข้าป่าอย่างรวดเร็วเนื่องจากได้มีรายงานว่าพบศพช้างป่าเพศผู้ถูกฆ่าเอางา

         พยัคนำทีมลัดเลาะป่าอย่างคล่องแคล่วจนมาถึงที่ที่หนึ่งเขาก็เห็นความผิดปกติ เขาจึงส่งสัญญานให้ทุกคนหยุด พยัคแหวกพุ่มไม้กอหญ้าออกและตรงไปทางนั้น เมื่อถึงที่หมายเข่าของเขาก็แทบทรุด

         ซากช้างป่า สิบเชือก นอนตายกันเกลื่อนทั้งหมดมีทั้งเพศผู้และเพศเมีย งาของเพศผู้นั้นโดนตัดออกไป

 พยัคน้ำกัดฟันกรอดสะเทือนใจอย่างมาก หน่วยลาดตะเวนจึงรีบเข้าไปตรวจหาหลักฐาน

         ไอ้เป็ด ผู้ชำนาญด้านพันธุ์ไม้เขาล้วงเข้าไปใต้งวงช้างเจอของบางอย่าง

         "หัวหน้าพยัค มาดูนี่"

พริบตาเดี๋ยวที่ทุกคนหันไป ซากช้างเชือกนั้นก็เกิดระเบิดอย่างรุนแรง แรงระเบิดฉีกร่างของเป็ดแทบไม่เหลือซาก ส่วนคนอื่นๆบริเวณไกล้เคียงกระเด็นคนละทิศทาง พยัคลุกขึ้นได้จะวิ่งเข้าไปจุดรัเบิดไสวกระโดดคว้าตัวไว้

          "เฮ้ยใจเย็นๆสิวะ อาจจะมีระเบิดลูกอื่นฝังไว้อีก พยัคเราทำอะไรไม่ได้้แล้ว"

          พยัคอ่อนลงเขาแกะมือของไสวออกบอกว่าไม่เป็นไร เขาจึงเดินเข้าไปอย่างระวัง    และเก็บของบางอย่างเข้ากระเป๋า

          คืนนั้นหน่วยลาดตะเวนบาดเจ็บได้เลือดได้แผลกันทุกคนเมื่อกลับมาถึงอุทธยานหมอชุติพรก็เตรียมตัวรออยู่แล้ว

         พยัคให้ลูกน้องรักษาตัวก่อนเมื่อเขาสำรวจตัวเองดีๆก็เห็นว่าแผลสะเก็ดระเบิดมีอยู่หลายแผล

             หมอชุติพรเมื่อรักษาให้คนอื่นเรียบร้อยแล้วก็รีบมาฉุดแขนพยัคเข้าห้องพยาบาล

           "ทางอุทธยานเรียกฉันมา ถอดเสื้อออกฉันจะทำแผล"

         พยัคถอดเสื้อด้วยอาการเหม่อ ปล่อยให้หมอเย็บแผล

         "หมอทำใมเงียบนักล่ะ พูดอย่างเคยสิได้ใหม"

ชุติพรเห็นพยัคอยู่ในอาการเศร้าเธอก็รู้สึกเศร้าตามไปด้วย

            "เธอเป็นแม่เหล็กจริงๆด้วยล่ะพยัค"

พยัคสะอื้นเขาไม่อายเลยที่จะแสดงความอ่อนแอต่อหน้าหญิงสาว

            "หมอไปกับผมใหม ไปดูหนังกับผมใหม"

หมอสาวยิ้มและพยักหน้าในใจตอนนี้เธอไม่อยากเห็นคนคนนี้เศร้าเลย เธอกุมมือชายหนุ่มไว้แน่น

           ++++++++++++++++++++++

หนังกลางแปลง ชาวบ้านให้ความสนใจมารับชมกันเป็นจำนวนมาก ชุติพรนั่งชิดพยัคที่นั่งมองเหม่อไปทางจอหนังที่กำลังฉาย

          <อาเต้อส่งกระสุนมาเร็ว><ปังปังปัง>

หนังดำเนินไปด้วยความเข้มข้น จนมาถึงฉากระเบิดชุติพรก็เห็นพยัคน้ำตาไหลพรากออกมา

            "กลับกันเถอะพยัค"

ชายหนุ่มพยัคหน้า  ทั้งสองเดินตามลำห้วยิด้วยแสงจันกระจ่างฟ้าจึงทำให้ดูสว่าง ชุติพรจึงจูงมือพยัคไปนั่งริมห้วย

             "คืนนี้พระจันทร์สวย มองสิ"

พยัคนั่งลงเขามองไปบนฟ้าสายตาดูเคว้งคว้าง

             "ลูกน้องผมตายต่อหน้าผม ร่างเขาทีฉีกออกมันติดตาผมไม่หาย  ผมผิดเอง"

   ชายหนุ่มน้ำตาไหลออกมาอีกครั้งหมอสาวส่ายหน้า

   แล้วโอบกอดชายหนุ่มจากด้านหลัง

              "เชื่อเรานะ พยัคไม่ผิด พยัคไม่ต้องแบกรับมันไว้คนเดียว"

      พยัคร้องให้ออกมาอย่างไม่อายโดยมีสาวสวยคอยปลอบอยู่ข้างกาย

              "เราจะอยู่ข้างนาย ตลอดไป  ไม่ต้องกลัวนะ"

              คืนนี้แสงจันทร์กระจ่างฟ้าเปรียบเสมือนว่าเป็นพยานให้ทั้งสองคน  คืนนี้พยัคเลือกที่จะให้อ้อมกอดอันอบอุ่นของหญิงสาวปลอบประโลม

                    ----------------------------