THE END OF THE WORLD session 1

เรื่อง: GLB Gamer

เรียบเรียง//พออ่านได้: Namfon Haha

THE END OF THE WORID : I

            ยินดีที่ได้พบกัน ผม แกรี่ ไม่จำเป็นต้องบอกชื่อคุณหรอกเพราะผมไม่ได้อยากรู้ ผมก็แค่คนธรรมดา...ที่ไม่ธรรมดา ละมั้ง? 

          "นี่ๆวันนี้อากาศดีท้องฟ้าก็สวย ว่าป่ะ"

          "ใช่ๆอย่างดีอะ น่าจะปิกนิคเนอะ ฮ่าฮ่าฮ่า"

           เสียงเพื่อนๆในห้องเรียนยังคงดังขึ้นเรื่อยๆแต่เสียงที่ผมได้ยินดังมากที่สุดน่าจะเป็นสองสาวที่แย่งกันชี้บนท้องฟ้าที่พวกเธอบอกว่าสวยนักสวยหนา พาผมลองเงยหน้ามองตามมันก็เหมือนทุกๆวัน

          ท้องฟ้าสีมืดพร้อมกับควันนับสิบจุดที่เกิดขึ้นบนพื้นที่ลอยโคมงขึ้นบนท้องฟ้าและเสียงโหยหวนที่แสนสยดสยอง ผมเห็นมันมาตั้งแต่เด็ก กลุ่มควันที่จะเกิดขึ้นเมื่อมีคนตาย ผมละสายตาจากท้องฟ้าที่ไม่ว่าเมื่อไหร่ผมก็ไม่เคยเห็นสีของท้องฟ้าอย่างที่ทุกคนเห็น

          มันค่อยข้างที่เล่าลำบากนะว่ามันเกิดขึ้นได้ยังไงแต่ผมก็จะพยายาม

          วันนั้นเป็นวันที่ผมไม่สบายเข้าโรงพยาบาลเพราะอาการที่ทรุดลงเรื่อยๆผมหลับไปนาน นานมากๆ นานพอที่จะต้องเปลี่ยนหน้าปฎิทินในความฝันมันน่ากลัวมันน่ากลัวกว่าในตอนนี้เสียอีก เหมือนมันจะเป็นอดีตที่ผมเห็นที่ผมได้ยินตอนที่หลับแต่มันไม่ใช่ฝันเพราะผมเห็นมันอย่างชัดเจน

          กลุ่มคนมากมายที่เรียกตัวเองว่าชนเผ่า มันเป็นชนเผ่าๆนึงที่พวกคุณน่าจะคุ้นชื่ออยู่เป็นชนเผ่าที่สร้างปฎิทินที่สามารถบอกวันสุดท้ายของโลกได้ คุ้นกันหรือยังครับ นั้นก็คือ...ชนเผ่ามายาผมไม่รู็หรอกว่าพวกเขาทำอะไรได้บ้างแต่ถ้าสิ่งที่ผมได้เห็นได้ยินมาเป็นเรื่องจริง ผมว่าพวกเค้าคงจะสามารถหยุดเวลาได้เหมือนกัน

          หยุดเวลาก่อนที่โลกจะเป็นวันสุดท้ายเพื่อย้ำเตือนไม่ให้มนุษย์ทำให้โลกของเราพังทลายด้วยน้ำมือของตัวเอง

          มันอาจจะงงๆไปบ้างแต่นั้นเป็นเสียงที่ผมไม่อาจลบลืมได้ และผมก็ตื่นขึ้นมาจากการหลับยาวและเห็นท้องฟ้าสีมืดครึ่มตั้งแต่ในตอนนั้นมาโดยตลอด

          "เย็นนี้กลับเร็วนะเว้ยแกรี่ มีไรจะอวด"ผมหันไปมองเพื่อนสนิทที่ชื่อว่าเกื้อมันเดินเข้ามากระซิบและเดินเข้ากลุ่มเพื่อนๆต่อ ผมส่ายหน้าระอาเล็กน้อยที่แทบทุกอาทิตย์ก็ต้องได้ยินประโยคนี้เสมอๆ แต่ถ้าผมกลับบ้านเลยมันก็ไม่มีอะไรให้ทำไปกับมันนะดีแล้ว

          เลิกเรียน

          กริ๊งงง

          ผมกำลังเก็บของใส่กระเป๋านักเรียนเกื้อก็เข้ามาตบที่ไหล่เบาๆแล้วบอกว่าจะรอที่หน้าดรงเรียนผมพยักหน้ารับและรีบตามลงมา แต่คาวนี้ของที่เกื้อจะอวดท่าทางคงจะพิเศษหน้าดูเพื่อทั้งกลุ่มอยู๋ด้วยกันครบทีม เกื้อ บาส เจมส์ ปกติแค่ชวนผมคนเดียว

          "แกรี่ นายไม่ต้องรีบหรอก รอจนรากจะงอกอยู่แล้ว"พอเดินเข้ามารวมกลุ่มก็โดนคเจมส์เหน็บโดยใช้ฟันหน้าค้อนทันที ผมพยักหน้ารับพลางส่งสายตากวนๆกลับไป

          "เอาๆไหนๆก็มาล่ะ ไปสักทีหิว"บาสเพื่อนตัวอ้วนพุงกลมๆว่าและเดินนำไปโดยไม่สนใจใครจนเกื้อและเจมส์ต้องวิ่งตามส่วนผมก็เดินรั้งท้ายแบบชิวๆชมบรรยากาศข้างทาง

          ตามทางเดินฟุตบาทที่เดนิกันมันค่อนข้างจะเงียบบวกกับท้องฟ้าที่ผมเห็นก็ค่อนข้างมืดครึ่มและมองไม่รู้เวลาจนต้องหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดู

          16.54 น.

            ปกติผมก็ไม่ได้เคร่างเรื่อเงวลาอะไรหรอกแต่ว่าแค่รู้สึกแปลกๆกับความรู้สึกนี้ราวกับว่าจะเจอเรื่องเลวร้ายกว่าทุกๆวัน ผมหยุดเดินปล่อยให้พวกเพื่อนๆเดินนำหน้าไปไกลกว่าเดิม

          ปี้นนนนน!!

          นั้นหรือเปล่าคือสิ่งที่ผมรู้สึก!

          รถบรรทุกคันใหญ่ที่เสียการควบคุมกำลังพุ่งมาทางนี้ มาทางที่ฟุตบาท มาทางที่เราเดิน!!

          จะทำยังไงดี!!

           เป๊าะ!

          ทุกสิ่งทุกอย่างที่กำลังเคลื่อนไหวอยู่หยุดนิ่งลงในทันที รวมถึงรถบรรทุกคันใหญ่ที่กำลังเสียการควบคุมมันก็ยังหยุดนิ่งราวกับรูปปั้น! มีเพียงผมเท่านั้นนที่สามารถขยับตัวได้ ผมวิ่งไปหาเพื่อนๆที่แข็งเป็นหินทุกคนล้วนมีสีหน้าที่ตกใจ

          เพียงแค่ผมดีดนิ้ว โลกทั้งใบก็อยู่หยุดหมุนๆ

          นี่มันเรื่องอะไรกัน!!!

(TBC)

--------------------------------------

>>>ตรงนี้จะอ่านก็ได้ไม่อ่านก็ได้นะคะ แต่แค่ลงสีแดงเอาไว้แบบเด่นๆ<<<

อุต๊ะ!! สวัสดีค่ะ แม้นี่เรื่องแรกเลยในเว็ปนีh หวังว่าจะมีคนเข้ามาอ่านและเม้นติชมกันบ้าง

เรื่องนี้ใช้คนคนแต่งสองคนนะคะ ต้องอ่านสองรอบ รอบแรกเนื้อเรื่องคะ โดย จูน 

ส่วนเรียบเรียงให้เนื้อหาพออ่านได้ ก็คือ น้ำฝน ><//เค้าเองๆ

หวังว่าจะติดตามกันเรื่อยๆนะคะ อุคิ อุคิ