Dangerous รักอันตรายของนายมาเฟีย

    "ใครมาส่งหรอ"  ก้นยังไม่ทันแตะเก้าอี้ก็เจอคำถามที่ได้ยินประจำ
    "เพื่อนมาส่ง"  
    "หรอ แล้วไปเที่ยววันนี้สนุกมั้ย?"  
    "ก็ไม่ค่อยเท่าไหร่แล้วพี่ล่ะ"  
    "ก็ดีนะแล้วพรุ่งนี้มีเรียนมั้ย?"
    "มี"  ฉันอยากจะหยุดเรียนสักครั้งบ้างจัง  เมื่อไหร่จะจบสักที
    "งั้นรีบไปนอนเลย  ฝันดีนะน้องพี่"  พี่่คอปเตอร์เข้ามากอดฉัน
    "ค่ะฝันดีค่ะพี่ชาย"  ฉันเดินขึ้นห้องไปอาบน้ำแล้วก็จะเข้านอน  แต่พ่อหลับตาทีไรก็เห็นภาพนายหน้าหล่อขึ้นมาทันที มันรู้สึกแปลก ๆ ยังไง
ก็ไม่รู้เจอกันไม่ถึง 2 ชั่วโมง  แต่ดันคิดถึงแต่นายนั้นขึ้นมาเฉย ๆ แล้วคืนนี้ฉันจะได้นอนมั้ยเนี้ยยยยย ><  

     วันนี้ตื่นแต่เช้าเป็นพิเศษจะว่าไปยังไม่ได้นอนเลยก็ว่าได้ จะหลับ ๆ อยู่แล้วหน้านายหน้าหล่อก็ลอยมาเฉยเลย  คุณพระช่วยลูกช้างด้วย
ฉันต้องเป็นบ้าหรือไม่ก็ประสาทเสียไปแล้วแน่ ๆ ที่คิดถึงแต่นายนั้น
    "วันนี้ตืนเร็วผิดปกตินะ ผีอะไรเข้าสิงหละ"  เช้ามาก็กวนทีนนนนนนเลยพี่เรา
    "ก็อยากจะตื่นเช้าอ่ะ  มีไรป่ะ ?"  
    "ครับ ๆ ไม่มีอะไร วันนี้พี่ต้องไปทำงานเช้าพี่ไปก่อนน่ะส่นอาหารก็อยู่ในครัว  ตั้งใจเรียนด้วยนะ"
    "ค่ะโชคดีนะ"  ฉันทานข้าวแล้วก็ไปมหาลัย  วันนี้ยัยแตงโมยังไม่มาอีกหรอสงสัยจะเมาเลยตื่นสาย  ฉันนั่งรอได้สักพักยัยเพื่อนรักของฉันก็โผล่มาแถมยังทำท่าทีรีบร้อนอีกต่างหาก
    "ยัยม่อน ๆ ๆ ๆ ๆๆ ๆ "
    "มีไร  นั่งก่อนแล้วค่อยพูด"  ฉันบอกแตงโมหลังจากที่มันวิ่งมาหาฉัน
    "แกรู้มั้ยว่าคนที่ฉันท้าแกไปจีบเมื่อคืนนั้นเป็นใคร"
    "ไม่รู้อ่ะ  เขาเป็นใครหรอ"
    "นี่แกไม่เคยดูข่าวเลยหรอ"  ยัยแตงโมทำหน้าแบบว่าเหลือเชื่อสุด ๆ
    "รีบบอกมาเถอะน่า"
    "เขาชื่อ อคิน  เข้าเป็นมาเฟียด้วยนะแก"
    "จริงดิ  ถึงว่าฉันเห็นเข้ามีผู้ชายใส่สูทสีดำมาคอยคุมเขา"  อีตาหน้าหล่อนั้นเป็นมาเฟียหรอเนี้ย เกือบไปยุ่งกับมาเฟียแล้วเรา
    "ว่าแต่เมื่อวานแกไปไหนกับเขามา เชาทำอะไรแกหรือเปล่า"  ยัยแตงโมทำหน้าตาจริงจัง
    "เปล่า  เขาแค่มาส่งฉันที่บ้านเฉย ๆ ไม่ได้มีอะไรไปมากกว่านี้หรอก"
    "แน่ใจนะ"
    "เออ  เข้าเรียนได้แล้ว"  ฉันรีบลากยัยแตงโมเข้าไปเรียนเลย  ไม่งั้นยัยนี้ตองถามยาวแน่

     เลิกเรียนฉันกับยัยแตงโมก็เดินไปกินไอศครีมกันตามปกติ  แต่ที่ไม่ปกติคือฉันรู้สึกว่าเหมือนมีคนมาคอยมองฉันตั้งแต่เดินออกมาแล้วแต่ฉันไม่รู้ว่าเป็นใคร  หรือว่ามีคนไม่ชอบหน้าฉันแล้วรอเวลาที่จะตบฉัน  ไม่นะโรบินนนนนน t.t
    "นี่โม  แกรู้สึกเหมือนมีใครมองอยู่ป่ะ?"  ฉันทนความสงสัยของตัวเองไม่ไหวเลยถามออกไป
    "ไม่นิ  มีใครมองแกอยู่หรอ"
    "ไม่รู้ดิแต่ฉันรู้สึกเหมือนมีคนมองอ่ะ"
    "คิดมากแล้วแก  รีบกินเลยไอศครีมละลายหมดแล้ว"  ฉันก็ทานไอศครีมต่อโดยไม่สนใจอะไร  ฉันคงจะคิดไปเองล่ะมั้ง ?
เสร็จแล้วฉันกับยัยแตงโมก็ขึ้นรถเมล์กลับบ้านแล้วฉันก็เจอแจ็กพอตอันใหญ่เลยเพราะรถสีดำคุ้นตามาจอดอยู่ที่หน้าบ้านฉัน  รถของ  อคิน !!!
    "มาช้านะ"
    "แล้วนายมาที่นี่ได้ยังไง"  ฉันถามด้วยความแปลกใจ
    "ขับรถมา" กวน.........
    "มาทำไม"
    "หิวข้าว  แล้วเธอต้องไปทานข้าวกับฉัน"  เจอหน้าก็ออกคำสั่งอย่างเดียวเลยนะนาย  - -
    "จะบ้าหรอ นายหิวก็ไปทานเองดิจะเอาฉันไปทำไม"
    "ไม่มีคำตอบ แต่เธอต้องไป"
    "ฉันไม่ไป"  ฉันรีบวิ่งเข้าบ้านแต่ไม่ทัน  เพราะมือของนายอคินมาฉุดแขนฉันไว้ก่อน
    "เลม่อน  อย่าทำให้ฉันหงุดหงิดนะ"  สีหน้าไม่สบอารมณืของนายอคินทำให้ฉันเริ่มกลัวขึ้นมา  ฉันลืมไปได้ยังไงว่านายนั้นเป็นมาเฟีย !!
    "ไปไม่นานใช่มั้ย  ฉันไม่อยากเข้าบานดึก"
    "ไม่นาน"  ฉันเดินขึ้นรถตามนายอคินไปโดยเลี่ยงไม่ได้
     นายอคินพาฉันมาที่ร้านอาหารชื่อดังแห่งหนึ่ง  เคยเห็นในทีวีว่าร้านนี้ราคาอาหารแต่ละจานแพงจนหูฉีกเลยก็ว่าได้แล้วฉันจะมีปัญญาจ่ายมั้ยนั้น
    "ไปทานที่อื่นไม่ได้หรอ ฉันไม่มีตังค์จ่ายหรอกนะ"
    "แล้วใครจะให้เธอจ่ายละ"  พูดจากวนบาทาจริง ๆ ผู้ชายคนนี้  เกิดมาหน้าตาดีเสียเปล่า  จะพูดหรือทำอะไรขัดใจหน่อยก็ไม่ได้ให้ตายเหอะฉันปาดหัวกับผู้ชายคนนี้จริง ๆ
     พอเดินเข้าไปใรร้านแค่นั้นแหละ  ทุกสายตาในร้านก็หันมาจดจ่ออยู่ที่พวกเรา  จะไม่ให้มองได้ยังไงเล่นมีชายชุดดำเดินคุมตั้งไม่รู้กี่คน แล้วหน้าตาแต่ละคนเหมือนกับจะไปฆ่าใครที่ไหนงั้นแหละ  ไม่ยิ้มกับเข้าบ้างเลย ฉันหละเศร้าจริง ๆ ๆ  อคินพาฉันมานั่งโต๊ะที่อยู่มุมหลังสุดแล้วใกล้หน้าต่าง  
มองเห็นวิวข้างนอกที่ตอนนี้พระอาทิตย์เริ่มลับขอบฟ้าได้ครึ่งดวงแล้ว  ถ้าเกิดมากับคนรักคงจะโรแมนติกน่าดู  แต่คนที่ฉันมาด้วยนี่สิจะฆ่าฉันมั้ยเนี้ย
    "มองอะไรนักหนา"  อคินถามฉัน
    "เปล่า  แค่อยากกลับบ้านแล้ว"
    "พึ่งจะมาถึงเนี้ยนะ"
    "งั้นนายก็รีบกินสิจะได้รีบพาฉันกลับ"
    "เฮอะ !!!!"  
    "รับอะไรดีครับ"  พนักงานถามขึ้น
    "เธออยากทานอะไรก็สั่งสิ  จะมัวช้าอยู่ทำไม"
    "นายก็สั่งสิ ฉันทานอะไรก็ได้ทั้งนั้นและ"
ดูเหมือนอคินจะรำคาญและเบื่อเต็มทนที่จะเถียงกับฉัน เขาก็เลยสั่งอาหารเองทั้งหมด  พออาหารมาวางบนโต๊ะเราก็ต่างคนต่างทานโดยไม่มีใครพูดเลย บรรยากาศเลยอึดอัดชอบกล
    "อคินค่ะ  ผู้หญิงคนนี้เป็นใครหรอค่ะ"  เสียงของผู้หญิงคนหนึ่งดังมาจากข้าหลังฉัน  พอหันไปมองผู้หญิงครรั้รก็จ้องฉันแบบสายตาไม่พอใจสุด ๆ หรือเข้าจะเป็นแฟนของนายอคิน  งานเข้าแล้วไงยัยเมล่อน
    "เชอรี่คุณมาที่นี่ได้ยังไง"  อคินถามขึ้นด้วยน้ำเสียงที่เรียบเหมือนไม่สะทกสะท้านอะไรเลย
    "พอดีเชอรี่มาทานข้าวกันเพื่อนหนะค่ะ  แต่พอดีมาเจออคินเข้าก็เลยมาทัก"
    "หรอ  แล้วจะกลับหรือยัง"
    "ยังหรอกค่ะ  พอดีว่าเชอรี่มีเรื่องจะถามอคินอยู่หนึ่งเรื่อง"
    "มีอะไร"
    "แม่นี่เป็นใครค่ะ  แล้วอคินมากับแม่นี่ได้ยังไง"  เชอรี่เริ่มเสียงดังจนโต๊ะข้าง ๆ หันมามอง
    "ฉันก็ไปรับเลม่อนมาทานข้าวแค่นั้นเอง"  เขายังคงตอบเสียงเรียบเหมือนเดิม
    "แล้วทีเชอรี่ชวนอคินไปทานข้าวด้วยกันทำไมอคินไม่ไปค่ะ"
    "นั้นมันเรื่องของฉัน"  ในน้ำเสียงของอคินเริ่มมีความเกรี้ยวกราดขึ้นมา ฉันเริ่มกลัวแล้วสิ  
    "อคินพูดกับเชอรี่แบบนี่ได้ยังไง  เป็นเพราะแม่นี่ใช่มั้ย"  พูดจบเชอรี่ก็กระชากแขนฉันให้ลุกขึ้นแล้วตบฉันจนหน้าหัน
    เพี้ยยยย !!