ณ เหมันต์

8.0

เขียนโดย Easy

วันที่ 10 มกราคม พ.ศ. 2557 เวลา 14.34 น.

  3 ตอน
  1 วิจารณ์
  5,540 อ่าน

แก้ไขเมื่อ 29 มกราคม พ.ศ. 2557 12.24 น. โดย เจ้าของนิยาย

แชร์นิยาย Share Share Share

 

1) Start to the season เริ่มต้นฤดูกาล

อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ

       ฉันลืมตาขึ้น หายใจขัดเเละก็ถี่จนได้ยินเสียง ฉันไม่ชอบเลยที่ฝันเเบบนี้ เเต่ฉันก็ไม่ได้กลัวอะไรมากมาย มันก็เเค่ความฝันที่ฉันไม่อยากจะจำเเค่นั้น ฉันมองออกไปข้างนอก เห็นภูมิประเทศภายนอกเคลื่อนไหวอย่างรวดเร็ว รู้ไหม เพราะอะไร เพราะฉันอยู่บนรถ ที่ถ้าวิ่งได้ด้วยความเร็ว 380 กิโลเมตร/วินาที ได้คงทำไปเเล้ว เเม้คนขับจะเป็นผู้หญิงก็ตาม

"นี่ เหมันต์ เป็นอะไรไปเหรอจ๊ะ? " คำพูดที่ทำให้ฉันหยุดการคิดเรื่อง รถวิ่งด้วยความเร็ว 380 กิโลเมตร/วินาที 

" ไม่ค่ะ ไม่เป็นไร หนูเเค่ฝันอะไรเรื้อยเปรื่อยน่ะ " 

" ยังเย็นชาเหมือนเดิมเลยหลานคนนี้ ว่าเเต่ว่ายังฝันเรื่องนั้นอีกสินะ อย่าไปคิดถึงมันเลย น้าอยากให้ เหมันต์เตรียมตัวสอบสัมภาษณ์ โรงเรียนใหม่ดีกว่า เห็นเขาบอกว่าเป็นโรงเรียนที่ดีทีเดียว "

  น้าบรรยายสรรพคุณของโรงเรียนที่น้ามีความเชื่อว่า ตัวฉันจะได้เพื่อนที่ดีจากที่นี่ เพราะฉันไม่เคยมีเพื่อนเลย ไม่รู้เพราะอะไรนะ อาจเป็นเพราะนิสัยเย็นชาของฉันก็ได้

" โรงเรียนปัถวีวิทยาคม โรงเรียนระดับสกลโลกอีกเเล้วเหรอค่ะ? " 

  ฉันพูดเมื่อเห็นใบข้อมูลโรงเรียนที่เขาให้น้ามา

" จ๊ะ โรงเรียนเเถวๆ น่าน อาจมีคนที่เป็นมิตรกว่าเชียงใหม่ก็ได้ น้าคิดอย่างงั้นนะ "

" ค่ะ "

 ฉันตอบน้าไป โดยที่ตัวเองคิดอีกอย่างหนึ่ง ในไม่นานหลังจากการสนทนาระหว่างฉันกับน้าเสร็จสิ้นลง  เราก็มาถึงบ้านของยายเเละตาฉัน เป็นบ้านทรงไทยทางภาคเหนือ ดูคลังด้วยมนต์ตราของบรรพบุรุษไทยอย่างเหลือเชื่อ ฉันไม่ใช่คนกลัวผีหรืออะไรที่มองไม่เห็น เลยไม่รู้สึกรู้สาอะไร เเต่ต่างจากน้าเลือเกิน 

" เหมันต์จ๊ะ เรียกยายกับตาสิ "

 เธอพูดไปสั่นไป ฉันไม่เข้าใจทำไมต้องกลัวขนาดนั้น 

" ยายค่ะ ตาค่ะ นี่ เหมันต์เองค่ะ เหมันต์ กมลสรา ลูกของเเม่ช้อยไง "

 ฉันพูดเสร็จสรรพ ประตูบ้านบานใหญ่ก็ค่อยเปิด ปัดเอาหมอกต่างๆที่ลอยอยู่ใกล้ประตูออก เผยถึงร่างบางๆของหญิงสาวที่คิดว่าคงเป็นยายของฉัน

" เเม่น้อย "

 ยายร้องด้วยความดีใจที่ฉันรู้ได้เลยเมื่อมองเเววตาของเธอ คงเป็นเพราะเราไม่ค่อยได้เจอกันนาน

" เเม่น้อยเอ๋ย ไปไงมาไง เข้าบ้านๆ "

เสียงของยายดูเเหบเหลือเกิน เเต่ก็ไพเราะ ฉันรู้สึกว่ายายมองฉันนะ

" เเม่น้อยนั้นใครน่ะ ลูกเเกเรอะ "

"ไม่ใช่ค่ะ นี่ยัยเหมันต์ลูกของพี่ช้อยไง "

ยายมองมา เเต่สายตายายเปลี่ยนไป ยายทำท่าเหมื่อนจะร้องไห้

" นี่ เเม่เหมันต์ รึ "

ยายร้องไปเเล้ว เเต่ฉันรู้ว่าทำไม ยายเดินเข้ามากอดฉัน

" ไม่ได้เจอกันนานเชียว หน้าตาก็เหมือน เเม่ช้อยเหลือเกิน " 

 ฉันว่าฉันจะไม่ร้อง เเต่ไม่รู้ทำไมฉันถึงเป็นเเบบนี้ รู้เเค่ว่าเวลากอดคนๆนี้ เหมือนอุ่นขึ้นคล้ายอ้อมกอดของเเม่เลย ฉันร้องไปทั้งอย่างงั้นโดยที่ไม่รับรู้อะไรทั้งนั้น จนในที่สุดก็มีเสียงหนึ่งมาเเทรก

ยายอ้อย มาร้องไห้อะไรกันที่นี่ "

" นั้น ตาบุญ ใช่ไหมค่ะ "

 ฉันมองตาม เห็นน้าร้องไห้มาก คล้ายจะฟูมฟาย

" ใช่ เเก เจ้าน้อย สินะ เเม่อ้อยพาหลานๆ เข้าไปในบ้านเถอะ หาน้ำหาท่าให้กินกัน "

ฉันไม่รู้อะไรเกี่ยวกับตามากนัก เเต่ถ้าดูๆจากตรงนี้ล่ะก็ ตาเป็นคนใจเเข็งใช้ได้เลยทีเดียว เเละตาคงจะมีน้ำใจมากเหมือนกัน เราเดินตามตาไปเเม้ว่ารอยน้ำตาจะยังไม่ค่อยหายไปก็ตาม 

เมื่อเราเข้าไปเสร็จ ตาก็พูดออกไปว่า

" ห้องของยัยน้อยอยู่ทางนี้ "

ตาชี้ไปทางระเบียงด้านขวาของเรือน เมื่อนับว่าเราอยู่ต้นบันได จากนั้นตาก็เรียกฉันไปหา

" เเม่เหมันต์ ห้องของเจ้าอยู่ทางนี้ "

ฉันหันไปมอง ทันใดนั้นฉันก็รู้สึกถึงบางอย่างบางอย่างที่ทำให้ฉันรู้สึกว่า นี่คือห้องของฉัน

" ค่ะ "

ฉันขานรับอย่างเรียบเฉย เพราะไม่อยากให้ใครสงสัย ฉันเดินไปตามทางเดินเดินตามเส้นทางที่ทำให้ฉันรู้สึกได้ว่าที่นี่คือที่ตรงนั้น ที่ๆทำให้ฉันเจ็บปวดเหลือเกิน ฉันเดินไปเรื้อยๆจนถึงประตูบานใหญ่ที่ทำด้วยไม้ ซึ่งคล้ายๆกับในภาพยนต์ย้อนยุค ฉันดันกลอนที่คั้นล็อคประตูเอาไว้ออก

" เอี็ยดด "

เสียงบานประตูใหญ่ที่ทำให้ฉันขนลุก โดยไม่รู้สาเหตุเลย ฉันเดินเข้าไปในห้องที่ได้กลิ่นดอกจำปีที่ฉันชอบอบอวนอยู่เต็มห้อง มันทำให้ฉันรู้สึกดีขึ้นมาบ้าง 

" ที่นี่...ทั้งสวยทั้งน่าหวาดกลัว ดูไปเเล้วเหมือนกับห้องๆหนึ่งจังเลย "

ฉันพูดกับตัวเองด้วยน้ำเสียงที่เเจ่มใส เพราะรู้ดีว่ากำลังอารมณ์ดี เเต่! บางอย่างทำให้ความรู้สึกนั้นมลายหายไป 

ภาพ..

ภาพ..

ภาพ..

ฉันรู้ดีว่าตอนนี้ฉันอยู่ในห้องของใคร มันเป็นห้องที่ฉันเคยอยู่ มันเป็นห้องที่เป็นส่วนหนึ่งของความทรงจำที่ดีที่สุดของฉัน มีรูปใบหนึ่งที่ทำให้ฉันร้องไห้อยากไม่หยุดหย่อน รูปที่ปลูกฝังความทรงจำดีๆเเละเลวร้ายเอาไว้ เเม้มันจะวางอย่างธรรทดาที่สุดเเต่นั้นทำให้ฉันร้องไห้

รูปของเเม่

เเม่ใส่ชุดไทย เสื้อเเม่มีลูกไม้สวยงาม ใบหน้าที่ยิ้มเเย้ม ที่ไม่รู้ว่าจะสุขอะไรขนาดนั้น

" กลับมาซิค่ะเเม่ เเม่.. "

  ฉันรู้สึกเพียงว่า อ่อนเเรงเหลือเกิน คล้ายๆจะเป็นลม น้ำตาที่ไหลริน มันเป็นน้ำตาที่ฉันบูชาเเก่คนๆนี้

เเก่ความทรงจำที่ฉันไม่เคยลืมเเละคนๆนี้เเละที่ปลูกฝังมันไว้ 

 ความทรงจำมันอาจทำให้ใครหลายๆคนนั้นมีความรู้สึกที่เเตกต่างกันไป เเต่เเน่นอนความทรงจำที่ไม่บอกกล่าว นั้นคือความทรงจำที่เลวร้ายเเละเด็กผู้หญิงคนนี้เธอก็มีมันอยู่เช่นกัน 

 สายลมที่พัดผ่านไปนั้น ทำให้รู้ว่านี่คือฤดูหนาว ฤดูเเห่งความเจ็บปวดทั้งหลาย เเละมันว่าด้วยเด็กผู้หญิงคนนี้

เหมันต์ กมลสรา

 

 

 

คำยืนยันของเจ้าของนิยาย

✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน

คำวิจารณ์

* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้


รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
คำวิจารณ์เพิ่มเติม...

โหวต

เนื้อเรื่องมีความน่าสนใจ
8 /10
ความถูกต้องในการใช้ภาษา
8.7 /10
ภาษาที่ใช้น่าอ่าน
7.3 /10

* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้


แบบสำรวจ

 

ไม่มีแบบสำรวจ

 

อ่านนิยายเรื่องอื่น

 
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
ข้อความ : เลือกเล่นเสียง
สนทนา