KAKEKINSO เด็กซ่าบ้าเกรียน

 

ความเดิมจากตอนที่แล้ว ผมชื่อ

นาสึเมะครับ ผมกำลังตามหาเพื่อนไม่ซิคูหมั่นของผมอยู่ครับ และผมก็ได้เจอเธอ แถมเธอดันทักทายด้วยการใช้กระเป๋าฟ้าดสุดแรงจนผมกระเด็นมาติดค้างที่ที่สูงชมัด และตอนนี้ผมกำลังหาทางหนีอยู่....

 

"ฮะๆๆ จะเอาไงต่อดีล่ะทีนี้"

ผมพูดกับตัวเอง ว่าจะทำไงต่อไปดี เพราะ..

 

 

 

"ช่วยชั้นลงไปจากที่นี่ที  ใครก็

ด้ายยย!! "ผมจิดแหงกอยู่บนเสาไฟ แล้วกระโกนขอร้องให้คนมาช่วย แต่...

 

"!!!!...เอ๊ะ " มีคุณลุงหนวดหน้าแก่ไม่แพ้พ่อผมเดินมาแล้วมองมาทางผมพอดี

 

" ว้าว *0* ตรูรอดแล้วเฟ้ย ฮ่าๆๆๆ "ผมรู้สึกถึงความหวังที่เต็มเปรี่ยม แล้วมองตาเปร่งประกายแสงดาฤกษ์เจิดจรัสไปทางลุงหนวด

 

"นี่เจ้าหนุ่ม....." เขามองมาทางผมแล้วทำหน้าเหมือนรู้ดีว่าจะต้องทำอะไร

 

" ครับๆ *^* ... " ผมส่งสายตาปริ๊งปั๊งแล้วพยักหน้าตอบรับ แต่ลุงหนวดกับ

 

" เอ็งเป็นชั่งไฟฟ้าซินะ โฮ่ะๆๆ ยังเด็กอยู่เลย เก่งจังนะ เอ้าๆช่วยทำให้ไฟติดด้วยล่ะ " ตสาหนวดพูดไปยิ้มไปหน้าระรื่นชื่นบาน

 

" ไม่ใช่เฟ้ยยครับ =[]=  "ผมตระโกนค้านออกไปอย่างรวดเร็วและกังวาล

 

"...... ก็อยากจะพูดงั้นอยู่หรอกนะ"เมื่อกี้ผมได้แค่คิดครับ

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

"เอาล่ะ ไหนๆก็ว่างละ... ตาแก่คนนี้จะเฝ้าให้เอง"ลุงหนวดยิ้นแล้วนั่งลงที่ข้างทางพร้อมจับตาดูผม

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

"ทำให้เสร็จไวๆล่ะ ... "ลุงหนวดเข้าสู่โหมดความกดดันระดับอินฟีนิตี้ เปลี่นหน้าตาจากยิ้มแย้มเป็นจริงจังโคตรๆ

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

"คะ....ครับ ทราบแล้วครับ " ผมได้แต่สั่น แล้วตอบรับไปด้วยความกลัว

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

"แล้วใครมันจะไปทำได้วะ ตูพึ่งขึ้นม.ต้นนะเฟ้ยย

"ผมตระโกนออกมาพร้อมกับเรื้อหม้อไปฟ้ามาบังตา และ จัด ตัด ต่อ เสริม แบบมั่วๆตามอารมณ์ความฉุน

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

"นี่แหนะๆๆๆๆ นี่แนะๆๆๆ...... "ผมพันสาสต่อสายตัดสาย เชื่อมสาย พันกันทำมั่วไปหมด

 

     

 

 

 

 

 

 

 

6ชั่วโมงผ่านไป ~

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

" แฮ่กๆๆ  บ้าชมัด จะอดทนเฝ้าอะไรนักหนานี่มันเลิกเรียนไปหนึ่งวันแล้วนะเห้ย..แฮ่กๆ

"ผมได้แต่บ่นตระโกนออกมาในใจ แล่วเริ่มหาทางหนี

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

"อ๊ะ...!! ไอ้นั่นไง ใช้ได้แน่ๆ " ในที่สุดผมก็หาสิ่งที่จะใช้หนีได้ มันก็คือ สายไฟฟ้า

 

 

 

 

 

 

 

 

"เอาล่ะ ขอโทษเรื่องไฟดับยาวเกลือบปีด้วยนะ แต่ตินนี้จูเรียสกำลังรอโรเมโอคนนี้ไปหาอยู่ ... " ผมตัดสายฟ้าฟ้าแล้วจับมันอย่างแน่นมือ

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

"โฮ โฮ้ โฮ่ "ผมเลียนแบบทาซาน อนิเมะยุคหินที่เคยดูมา โดยโหนจากเสาไฟฟ้าไปยังต้นไม้

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

"อะไรล่ะนั่น ??" มีเด็กรุ่นราวคราวเดียวกับผมอยู่ที่ต้นไม้ต้นนั้น แล้วดูเหมือนพี่แกจะกำลังนอนรับลมสบายใจเฉิบอยู่ซะด้วย

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

"

เห้ยแกน่ะ..หลีกทางไปที"ผมตระโกนออกไปทั้งที่กำลังโหนสายไฟฟ้าอยู่แล้วเกลือบจะถึงต้นไม้ต้นนั้นแล้ว

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

"หึบ.... "หมอนั่นมองมาทางผมด้วยสายตาขุ่นเครือง..สงสัยผมคงไปขัดเวลาจำศีลของมัน .... แล้วมันก็ตั้งท่านักเบสบอลโดยใช้ท่อนเหล็กแทนไม้เบสบอล

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

"ดะ....เดี๋ยวก่อน ใจเย็นก่อน อย่าพึ่งนะ อย่านะ !!! ¤[]¤! "ผมพยายามพูดกล่อมแต่มันกลับ

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

"ย่าาาา!!... " มันหวดเหล็กใส่ผมกะเอาโฮมรัน

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

"แล้วปู่ล่ะ เอ้ยไม่ใช่ แล้วทำไมชั้นต้องได้รับแต่บทลอยกันฟร๊าาา~

"ผมปลิวไปไกลอีกตามเคย

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

"ชื่อของชั้นน่ะเหรอ.... ไบโอไง หึ.. "เจ้าคนที่จำศีลอยู่บนต้นไม้ได้ประกาศชื่ของตนออกมาพร้อมกับยิ้มอย่างเท่ห์

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

"ไม่ได้ถามเฟ้ย... จบไปเลยได้มั้ยฟร๊ะ.. .. จำไว้เถอะแกต่อจากวันวาเลนไทร์คือวันไวซ์เดย์ ฮ่าๆๆๆๆ "ถึงผมจะลอยผมก็ยังไม่ลืมที่จะทิ้งมุขมหาแป็คเอาไว้ให้ผู้อ่านบอก

 

 

 

 

 

จบ....เลิกซะ

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

.....(จบ).....

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

ไบโอ : เฮ้ๆ... ชั้นได้ออกแล้วซินะ 

 

 

 

 

 

 

 

 

นาสึเมะ :นี่ชั้นยังเป็นพระเอกอยู่ใช่มั้ย T^T

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

โมนาโกะ : ผ่านมา2ตอนแล้วนะ บทพูดชั้นล่ะ Q0Q