ค่ายรักของทหารเรือ

ณกรุงเทพมหานคร

 "เรย์หรือ เรณุกา   ไกรสรหรืออีกนามสกุลหนึ่งก้อคือสุบุญ)นักศึกษาสาขาวิศวกรรมโยธาและยังเป็นหัวหน้าชมรมอาสาพัฒนากำลังเก็บเสื้อผ้าใส่กระเป๋าอย่างรีบๆโดยไม่ได้สนใจหันมองผู้หญิงอีกคนที่เดินเข้ามาพร้อมกับนมอุ่นๆในมือ

 "  เรย์เก็บกระเป๋าเสร็จยังละเนียลูกแล้วนี้เอาอะไรไปเยอะแยะลูก"นางสุชาถามกับบุตรสาวหลังจากที่ยืนดูอยู่นาน  

"เอ้าแม่เข้ามาตั้งแต่ตอนไหนนี้เรย์ไม่ทันเห็นเลยคะ"  

 "จะเห็นอะไรละมัวแต่เก็บของใส่กระเป๋านิยัยเรย์ แล้วนี่จะไปกี่วันละ"  

 "สามเดือนคะแม่"

  "เฮ้ยแม่ก้อคงอดเห็นหน้าลิงไปสามเดือนเลยสินะคิดถึงแย่เลย"  

"แหม๋แม่จากเขาใหญ่ไปศรีสะเกษมันแค่นี้เองนะแม่ไปหาเรย์ก้อได้"

  "จ้าไม่บอกแม่ก้อไปอยู่ดี"

 "แม่คะเรย์ครั้งนี้นานมากคงอดคิดถึงแม่ไม่ได้กอดหน่อยนะ"

  "แหม๋ลูกคนนี้นิชั่งอ้อนจริงๆ"

  "แม่เมื่อคืนเรย์ฝันเห็นเขาอีกแล้วคะเรย์ฝันเห็นพี่ก้องกับพ่ออีกแล้วคะแม่"  

"ไม่มีอะไรหรอกลูกหนูคงคิดถึงพี่เขานะลูกแม่เองก้อคิดถึงพี่เขาเหมือนกันลูกไม่รู้ก้องจะเป็นอย่างไรบ้างป่านี้คงจะทำงานแล้วมั้ง"

  "แม่คะเรย์ว่าสักวันเราคงจะได้พ่อกับพี่เขานะคะแม่"

  "ก้องนะแม่อยากเจอแต่อีกคนแม่ไม่อยากเจอหรอก"  

"แม่คะคนนั้นที่แม่พูดนะพ่อเรย์นะคะแม่ขา"  

  "พ่อเรย์แต่ไม่ใช่สามีแม่ "  

"แม่อะแล้วนี่อะไรคะ"  พลางชีไปที่นมที่ผู้เป็นแม่เดินถือมา

 "นมอุ่นนะลูกแม่เห็นเมื่อกี่กินข้าวไปนิดเดียวเองเลยถือนมมาให้"

  "ขอบคุณแม่มากๆเลยนะคะเรย์รักแม่จังเลยคะ"  

"จ้าแม่ก้อรักเรย์เหมือนกันลูกรักที่สุดด้วย มาหอมที"

  "ผมรักเมืองไทยมาอยู่เมืองไทยหลายปีหลายปี"

 "เสียงอะไรละเรย์เพลงบ้าอะไรนี้แม่ไม่เคยได้ยินเลยลูกแปลกดีนะ"

  "เพลงเรียกเข้าเรย์คะ"  พลางหันไปหยิบโทรศัพย์

 "เรย์ฮีโร่หรอลูกไอโฟนที่ซื้อให้ทำไม่ใช่จะเก็บไว้ทำไมไม่อายเขาหรอลูกแม่ก้อเห็นว่าเพื่อนเรย์มีทุกคนแม่ก้อเลยซื้อให้ลูกนี่แปลกคนจริงๆเลย"

  "แม่ขาฮีโร่มันใช้ดีกว่าอีกนะเรย์บอกแม่แล้วว่าไม่อยากได้แม่ก้อไม่เชื้อ"

  "ไม่อายเขาหรอเป็นถึงประธานชมรมอาสาพัฒนาใช้โทศัพพังๆ"   "ไม่อายคะเรย์ไม่ได้ขอตังค์คัยใช้นิ"

  "แต่ขอตังค์แม่ใช้นะจ๊ะ"

 "แม่อะ  "

"แม่ไม่กวนละ เสร็จแล้วก้อนอนนะลูก  

"แล้วทำไมไม่รีบรับละเดียวเขาก้อตักสายหรอก"

   "คะ   ฮันโล  คะพี่เวียร์ อ๋อเรย์นัดน้องต้อนตี5คะพี่ "พี่เวียร์ที่เรย์กำลังพูดถึงนี่คือพี่สายสุดหล่ซึ่งมีศักเป็นลูกชายแท้ๆของนางสุมาพี่สาวแท้ๆของนางสุชาผู้เป็นแม่ของเรย์เอง"

  "เอ่อเรย์ไม่ลืมหรอกคะพี่เวียร์คะเห็นทางนั้นเขาขอให้เราไปสอนหนังสือให้กับน้องๆเขาด้วยนะคะและจะให้เราไปทำกิจกรรมกับน้องๆเขาด้วยนะคะแล้วยังบอกอีกว่าจะมีทหารเรือมาช่วยเราด้วยคะ"  

 "งั้นเราต้องรือแผนหมดเลยสินะเอางี้เดียวพี่จะลองทำดู  เดียวเรืองสร้างอาคารให้ไอ้แบรี่กับไอ้หมากรับผิดชอบนะ"

  "เดียวพี่จะลองประชุมสายหามันสองตัวก่อน

   "คะเดียวเรย์จะถามพี่เขาเหมือนกันเรื่องอุปกรณ์การสร้างอาคารนะคะ

"เคๆ  "  

ปั้งๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ  " เฮ้ยไอ่แบคัยมายิงเชี่ยอะไรวะ"

"ยิงบ้าอะไรเสียงเรียกเข้ากูเอง  ฮันโลคับพี่เวียร์  อ๋อไอ้หมากอยู่นี้คับยังไม่ได้นอนคับกำลังถอนกันอยู่กับ"  

"ไม่ชวนเลยนะ  ถอนกันทุกวันเลยนะพรุ่งนี้ก้อต้องเดินทางแล้ว  "

"พี่ผมแค่เเซวเล่นคบเพิ่งอาบน้ำเสร็จนะคับกำลังจะนอน   คับๆ   ไอ้หมากมานี่สิพี่เวียร์กับเรย์จะคุยด้วย"

"คับพี่เวียร์หมากราบงานตัวคับ"

"ทำเป็นเล่นนะมึง  คือพี่โทรไปถามทางนั้นเห็นเขาว่าจะให้เราร่วมทำกิจกรรมกับเด็กๆด้วยก้อเลยจะให้นายสองคนช่วยรับผิดชอบเรื่องสร้างอาคารนะ"

"ตอยแรกอันนี้เป็นส่วนที่พี่ต้องรับผิดชอบไม่ใช่หรอคับ   แล้วยังผมงง"

"ไม่ต้องงงแล้วไอ่แบพี่เขาจะให้แกกับฉันทำส่าวพี่เขาจะไปหัวหน้าฝ่ายกิจกรรมใช่ไหมพี่"

"เออเพราะพี่ไปดูแลกิจกรรมให้ทุกคนรวมทั้งจะสอนหนังสือเด็กด้วย"

"แล้วไม่ให้เรย์มันดูละคับ"

"คัยเขาใช้ประธานทำงานกันละไอ่หมากปีที่เเล้วที่แกเป็นแกก้อรู้ว่าประธานนะเหนื่อยจะตายต้องทำทุกอย่างนะ"

"เออจริงพี่"  

"เออแบแกเตรียมอุปกรณ์ทุกอย่างเสร็จแล้วใช่ไหม" 

"เออเสร็จแล้วทุกอย่างพร้อมใช้งาน"

"ดีมาก"

"พี่เวียร์  เรย์ฉันสองคนขอตัวนอนก่อนละง่วงเดียวจะตื่นไม่ทัน"

"เออฝันดีนะ  บาย พี่เวรียร์คะเรย์ขอนอนก่อนนะง่วงละคะ"

"จ้าฝันดีนะ พี่ก้อจะนอนเหมือนกัน"

หลังจากวางสายไปเรย์ก้อพยามข่มตาลงให้หลับเหมือนดังเช่นที่เธอบอกกับทุกคนแต่ถ้าว่าพยามอย่างไรก้อข่มตาไม่ลงเสียทีเพราะใจของเธอคิดแต่เรื่องออกค่าย แล้วไหนจะเรื่องพ่อกับพี่ชายเธออีกละที่เธอพยามตามหาแต่ไม่รู้ว่าจะหาที่ใดพี้ก้องตอนนี่พีอยู่ไหนนะ พี่คงจะได้เป็นแพทย์แบบที่พี่ฝันไหว้นะพี่สายแล้วไหนจะผู้เป็นพ่ออีกละป่านนี้จะเป็นเช่นไรหนอคงจะได้ลื่นยศตำแหน่งจากจ่าจนๆไปแล้วมั้งพลางคิดได้เท่านั้นสายตาก้อหลับลงพร้อมกับการคิดไม่ตกเรื่องขอพ่อและพี่ชายของตัวเองZZZZZZZZZZZZZZZZZZZZZZz