Queen hybrid ราชินีพันธุ์ผสม

               เช้าวันใหม่ของมัทนา เธอกำลังรับประทานอาหารเช้ากับพ่อของเธอส่วนแม่ของมัทนาได้เสียชีวิตด้วยอุบัติเหตุทางรถยนต์ตั้งแต่เธอยัง 5 ขวบ เธอจึงอยู่กับคุณพ่อมาตลอด

"พ่อคะ มัทอิ่มแล้วขอตัวนะคะ--สวัสดีค่ะ"เธอเดินออกไปพร้อมเสียบกุญแจขับรถยนต์ออกไป

"เรียนเสร็จรีบกลับนะลูก"พิสิษฐ์บอกด้วยความเป็นห่วง

               ที่นั่นโรงเรียนเธอเห็นตะวันกับเพียงดาวนั่งโต๊ะบนโต๊ะมีขนมปัง น้ำส้ม นม เธอยังเกตว่าอาหารที่อยู่บนโต๊ะของตะวันกับเพียงดาวเหมือนไม่ได้กินเลยเเม้แต่นิดเหมือนเอาตั้งโต๊ะเฉยๆพอดีเพียงดาวหันมาเจอมัทนาพอดี

"นั่นไง เธอมาแล้วมานั่งกับเราสิ"เพียงดาวลุกขึ้นและจับมือมัทนาให้นั่งลงที่โต๊ะ  ตะวันก็ทักขึ้นพร้อมขอโทษเรื่องเมื่อวาน

"สวัสดี ต้องขอโทษด้วยนะที่รีบร้อนไปโดยที่ทิ้งเธอไว้เผอิญฉันแพ้แดดอยู่กลางแดดนานๆไม่ได้"

"ไม่เป็นไร ตอนนั้นฉันก็กำลังขอตัวกลับบ้านพอดี"มัทนามองไป พอดีเห็นสร้อยมีแหวนห้อยอยู่ที่คอของตะวัน

"สร้อยสวยดีนะ ซื้อที่ไหนหน่ะ"

"อ๋อ! เป็นของตกทอดมาจากครอบครัวหน่ะ"

กริ๊ง!!!!!!!!!!!!เสียงกริ่งโรงเรียน ถึงเวลากลับบ้านของนักเรียนทุกคน ตะวันและเพียงดาวขอตัวกลับบ้านทั้งสองเดินออกไป มัทนาเหลือบไปเห็นบางสิ่งใต้โต๊ะ

"เอ๊ะ! อะไรนะ--นี่มันสร้อยของตะวันนี่นา!--ทำไงดีนะ?--จะไปคืนดีไหมนะ?

?............เธอลุกขึ้นเดินออกจากห้องเรียนและคิดว่าพรุ่งนี้ค่อยคืนในตอนเช้า

แต่เธอเห็นตะวันเพิ่งจะขับรถออกไปจึงเรียกเพื่อจะตามก่อนตัดสินใจขับรถตามออกไป เธอหยุดเพราะเขาหยุดรถเธอคิดในใจว่านั่นคงเป็นบ้านของเขา บ้านของเขาใหญ่และสวยมี 2 ชั้น บ้านเดี่ยวกลางป่าเธอลงจากรถและจะตามไปพร้อมเรียกแต่ไม่ทันเขาหายเข้าไปในป่า เธอจึงตามเข้าไป เธอเห็นหลังเขาแว๊บๆแต่หายไป เข้าไปลึกเท่าไหร่ไม่รู้แต่พอไปถึงเธอหยุดตรงที่ตะวันหยุดเขานั่งลง ทำบางอย่างเธอจึงจะเดินเข้าหา แต่พอเธอเดินไปใกล้

"กรี๊ด!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!"

"มัทนา เธอมาได้ยังไง"

ตะวันหันหน้าพร้อมเลือดติดปากเต็มไปหมดข้างหน้าเขามีกวางนอนตายอยู่ ที่คอกวางมีรอยกัด มัทนากรี๊ดลั่น หน้าเบิกโพง หน้าชา ตัวซีด เธอช็อก จนพูดไม่ออก ตะวันจะเดินมาหาเธอถอยหลังจนล้ม

"เป็นอะไรมากไหม ให้ฉันช่วย"เขากำลังจะเอื้อมมือ"

"ไม่ ไม่ ออกไป ฮือฮือ ออกไป นายกินกวางตัวนั้น นายคือตัวอะไร"

"ฟังฉันนะ ฉันเป็นแวมไพร์เป็นเรื่องเล่า แต่ฉันไม่ทำอะไรเธอแน่นอน มาฉันช่วย"

"ออกไป"มัทนาทำท่าจะลุกแต่ก็ล้มเพราะขาพิก

"โอ๊ย!"มัทนาล้มลงแต่ตะวันรับไว้ได้และอุ้มเธอขึ้นมา

"ปล่อยฉันนะ! "

เขาอุ้มเธอเข้าไปในบ้าน มัทนามองเข้าไปมีเพียงดาวนั่งอ่านหนังสืออยู่บนโซฟาและมีผู้ชายคนหนึ่งนั่งดูโทรทัศน์และมีผู้หญิงนั่งเล่นตรงระเบียงตะวันวางเธอตรงโซฟาข้างเพียงดาว

"มัทเธอมาได้ไง มีอะไรหรือเปล่าคะพี่ตะวัน"

ตะวันไม่ตอบแต่ก้มลงดึงข้อเท้าของมัทนาดู

"เจ็บมากไหม"ตะวันถามมัทนาแต่เธอกลับเงียบ

"ฉันจะกลับบ้าน"เธอพูดพลางน้ำตาไหล

"เป็นอะไรจ๊ะ ร้องไห้ทำไม นี่มันอะไรกันพี่ตะวัน" เพียงดาวพี่ชายพร้อมปลอบมัทนา

"เธอรู้ความจริงแล้วว่าเราคืออะไร"

"เรางั้นหรือแปลว่าเพียงดาวเธอก็"มัทนาถอยตัวออกจากเพียงดาวทันที

"ไม่จ้ะ ฉันไม่ทำเธอหรอก ใจเย็นๆนะพวกเราไม่ทำร้ายเธอหรอก"

"พ่อคะเธอรู้เรื่องของเราแล้ว" เพียงดาวร้องบอกผู้ชายคนหนึ่งที่นั่งอยู่

ผู้ชายกับผู้หญึ่งเดินมามองมัทนาอย่างเป็นมิตรพร้อมทักทาย

"สวัสดีครับ ผมชื่อ เอกภพ เป็นพ่อของตะวันกับเพียงดาวแล้วนี่ก็ จันทรา แม่ของตะวันและเพียงดาวครับ"เอกภพพูดพร้อมยิ้มส่วนจันทรายิ้มให้เธอพร้อมบอกว่า

"เราต้องทำตามกฎ ไม่งั้นเธอต้องตาย เราก็ด้วย"จัทราบอกกับตะวัน

"แต่แม่ครับ"

"เราไม่มีทางเลือกจ้ะ ถ้าบดินทร์รู้พวกเราจะเดือดร้อน"

"เดี๊ยวก่อนนะ คือตามกฎอะไร แล้วก็คุณสองคนเป็นพ่อแม่ของตะวันจริงหรือเท่าที่ฉันดูอายุคุณ 17-18เองนะ"มัทนาถามอย่างสงสัย

"หนู ฉันกับเขาอายุไม่ต่ำกว่า 1000 ปีจ้ะ--ในเมื่อเธอรู้ก็ไม่จำเป็นต้องปิด--ฉัน เอกภพ เพียงดาวรวมถึงตะวันเป็นแวมไพร์ ที่บอกว่าหน้าฉันอายุประมาณ17-18เพราะว่าแวมไพร์ไม่มีวันแก่ไงล่ะ"

จันทราอธิบายพร้อมมองเอกภพให้พูดต่อ

"ตะวัน เราต้องเปลี่ยนหนูคนนี้ให้เป็นอย่างเราไม่งั้นเราจะตาย"

"ไม่ผมไม่ทำ"ตะวันปฏิเสธ

"งั้นเธอก็ต้องตาย" จันทราตอบก่อนที่เพียงดาวจะพูดต่อว่า

"มัทคือเพื่อนหนู  หนูทำไม่ลงหรอก--แม่คะพ่อคะเธอเป็นมนุษย์หนูว่าเขารับไม่ได้หรอก"

"เราจะเดือดร้อนลูกก็รู้กฎดี"เอกภพพูดมัทนาสับสนถึงไม่รู้ว่ากฎคืออะไร บดินทร์คือใครแต่รุ้ดีว่าตัวเธอกำลังทำให้ครอบครัวนี้เดือดร้อน

"ผมไม่ยอมให้พ่อกับแม่ทำเธอ"ตะวันพูดพร้อมเดินมาบังมัทนา

"ทำไมก็แค่มนุษย์ หรือ ลูกรักเธอ"มัทนามองมาทางตะวันตะวันหันมามองมัทนา

"ใช่! ผมรักเธอ -- รักแต่แรกพบ"

มัทนาอึ้งเพราะในใจของเธอก็คิดอย่างนั้นเช่นกันก่อนที่จะคิดว่า

"ฉันขอเวลาอีก 1 สัปดาห์  ขอฉันไปสะสางอะไรก่อนแล้วจะฆ่าหรือจะแกงกันฉันไม่ว่า"

"คิดว่าคงไม่ถึงขณะนั้น"เอกภพบอกพร้อมยิ้มอย่างพอใจ

"ไปได้ ไปสะสางอะไรซะให้เรียบร้อย เตรียมตัวให้พร้อม"จันทราบอก

"ฉันไปส่งเอง"ตะวันรีบประคองมัทนาเพื่อจะอุ้ม

"ไม่ต้องฉันกลับเองเป็น"

"รู้ว่ากลับเองเป็น แต่ขาเจ็บแบบนี้จะกลับยังไงไหว"มัทนาเงียบแต่ยอมให้ตะวันอุ้ม ตะวันอุ้มไปส่งที่รถของเขา ส่วนตัวเขานั่งที่คนขับแล้วขับออก

"เธอไม่จำเป็นต้องทำอย่างนี้"

"ไม่แย่นักหรอก แวมไพร์น่าเป็นจะตาย"

"นี่มันไม่....."

"หยุด ฉันตัดสินใจไว้แล้ว"

"แล้วเรื่องพ่อเธอล่ะ"

"เดี๊ยวค่อยคิด"

ถึงบ้านมัทนาแต่พ่อของเธอยังไม่กลับเพราะไม่มีรถของพ่อเธอจอด เธอคิดถึงคำที่ตะวันบอกว่ารักเธอเธอจึงถาม

"เรื่องที่นายบอกเรื่อง....ที่นายบอกกับแม่นายว่า...ชอบฉันนายแค่ล้อเล่นไช่ไหม"

"ถ้าฉันบอกว่าเป็นเรื่องจริงหล่ะ..."มัทนาอึ้ง ใจเธอเต้นตึ้กตั้ก

"ฉันต้องไปแล้ว ฉันพอเดินได้"มัทนาเปิดประตูรถออกไปแต่ตะวันดึงมาและจูบเธอ มัทนาไม่ขัดขืนเพราะในใจเธอก็รักเขาเช่นกันทั้งสองจุมพิตกัน ก่อนที่จะค่อยผละออกจากกัน ตะวันยิ้มส่วนมัทนายังทำหน้าอึ้งนิดนิด

"พรุ่งนี้ ฉันจะมารับเธอ 7 โมงเช้านะ"ตะวันบอก

มัทนานึกได้ว่าสร้อยของตะวันอยู่ที่เธอ

"เดี๊ยวก่อน นายทำสร้อยตกไว้ฉันเลยจะไปคืนแต่เห็นเธอกำลังกิน....ก็เลยลืม"

"เอ๊ะ ลืมเลย ขอบใจนะ"