ลุ้นรักเจ้าหญิงเย็นชา

9.7

เขียนโดย comhufang

วันที่ 4 เมษายน พ.ศ. 2557 เวลา 20.36 น.

7 ตอน

1 วิจารณ์

9,652 อ่าน

แก้ไขเมื่อ 7 เมษายน พ.ศ. 2557 20.05 น. โดย เจ้าของนิยาย

1) การช่วยเหลือ

อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ

     เขาว่ากันว่าคนที่มีนิสัยเย็นชาส่วนใหญ่ล้วนแล้วแต่เคยเป็นคนที่ร่าเริงแจ่มใสเฉกเช่นคนธรรมดา แต่ถูกเหตุการ์ณบางอย่างที่ส่งผลต่อจิตใจทำให้คนเหล่านั้นสร้างกำแพงให้กับตัวเอง ปิดกั้นทุกคนที่ต้องการเข้าใกล้....รวมถึงปิดกั้นความต้องการของตัวเอง

     เช่นเดียวกับเธอ 'อลิชา' สาวน้อยวันสิบเจ็ดที่เดิมเคยเป็นที่ร่าเริงอย่างมากจนกลายเป็นศูนย์รวมความเฮฮาของคนรอบข้างตัวเธอแต่บัดนี้เมื่อเกิดเหตุการ์ณที่ทำร้ายจิตใจเธออย่างมากทำให้เธอในตอนนี้เปลี่ยนไปจากเดิม...จากหน้ามือเป็นหลังมือแต่ถึงกระนั้นด้วยหน้าตาที่งดงามสดใสทั้งๆที่ไร้รอยยิ้มของเธอก็ทำให้ชายหนุ่มจำนวนไม่น้อยพากันอาสาจะมาช่วยทำลายกำแพงในใจของเธอ แต่ก็ยังคงไม่มีวี่แววว่าชายคนใดจะได้ใจเธอไปจนมาวันนี้....

     "นี้รู้เรื่องเจ้าหญิงเย็นชายัง"เสียงของเด็กสาวในชุดนักเรียนคนนึงพูดขึ้นกับกลุ่มเพื่อนของเธอ

     "ใช่ ยัยชะชะชาชาห้องเอไหม"เด็กสาวในกลุ่มอีกคนโต้ตอบทันที

     "นั้นแหละ ยัยนั้ยแหละเขาลื้อกันว่าหล่อนนะมีผู้ชายมาจีบเกือบครึ่งโรงเรียนนะ แต่ดูเหมือนเธอจะไม่สนใจแม้แต่จะชายตามองเลยด้วยซ้ำ"เสียงพูคคุยของเธอของดธอเรียกร้องความสนใจจากชายหนุ่มที่เดิมฟุบหน้าลงบนโต๊ะ

     "ไม่สนใจยังไม่เท่าไรนี้คิดดูนะหล่อนนะ ปฏิเสธรักของพวกผู้ชายทั้งๆที่ยังบางครั้งพวกนั้นยังพูดไม่จบด้วยล้ะ"

     "หือ...สงสัยคิดว่าตัวเองเป็นเจ้าหญิงล่ะมั้ง"

     "ฉันละโครตเกลียดเลย ตอนมอต้นก็ทำตัวดีอยู่หรอกนะแต่ทำไมตอนนี้ราวกับฟ้ากับเหวเลยด้วยซ้ำล่ะ"

     "นั้นนะสิฉันนะน่ะ!!!...เอ่อ...คิวคุงมีอะไรหรือเปล่าจ้ะ?"ชายหนุ่มที่ตอนแรกแค่แกล้งฟังผ่านๆแต่ตอนนี้ดูเหมือนว่าเขาลุกขึ้นนั่งฟังการนินทาของสาวๆกลุ่มนี้อย่างตั้งใจ

     "อ่อ...พวกเธอพูดต่อสิ ผมอยากรู้นะ"เขาพูดพร้อมพยักหน้าด้วยหน้าตาที่งจริงจังจนคนฟังปฏิเสธไม่ได้

     "คิวคุงน่ะ ห้ามไปยุ่งกับหล่อนโดนเด็ดขาดเลยรู้ไหม? เธอน่ะนะมันตัวอันตราย"เด็กสาวที่เริ่มเปิดการสนทนาหันมานินทาเธอให้เขาฟังอย่างตั้งใจ

     "อันตราย? อันตรายยังไงหรอ"ชายหนุ่มถามด้วยท่าทางสนใจ

     "ก็แนนห้องเอนะ บอกฉันมองว่าหล่อนนะเป็นคนไปอ่อยพวกผู้ชายก่อนพอเขารักก็ค่อยปฏิเสธนะ"คนเริ่มนินทายังคงพูดต่อด้วยท่าทางราวกับตัวร้ายในละครหลังข่าวที่เธอเผลอแสดงออกมาโดยไม่ทันรู้ตัว

     "คิว...เดี๋ยวนี้จับกลุ่มกับผู้หญิงแล้วอ่อว้ะ5555"ชายท่าทางกวนประสาทที่ดูเหมือนจะเป็นเพื่อนของชายหยุ่มเอ่ยแซวเขา

     "ก็แค่อยากรู้น่ะ"เขาหันไปตอบเพื่อนของตนก่อนหันกลับมาที่กลุ่มสาวๆอีกครั้ง

     "แล้วเธอคือใครหรอ?"

     "ชา...อลิสา วิเศษพรหมสกุล คนที่ได้รางวัลเกี่ยวกับการเรียนบ่อยๆน่ะ คิวคุงจำได้ไหม?"ชายหนุ่มพยายามนึกภาพถึงเวลาเข้าแถวที่บ่อยครั้งมักมีการแจกเกียรติบัตรให้แก่นักเรียนที่สร้างชื่อเสียงให้กับโรงเรียน

     "อ่อ...จำได้แล้ว คนที่ผมสีน้ำตาลหน้าตาดีๆคนนั้นอ่ะหรอ?"

     "ใช่แล้วจ้ะคิวคุง"

     "คิว...มึงอยากเห็นไม่ใช่อ่อนั้นไง...หน้าห้องนะเจ้าหญิง"ชายคนเดิมยักคิ้วให้ชายหนุ่มที่มีท่าทางสนใจในเรื่องของอลิชาให้มองไปทางหน้าห้อง จนเมื่อเขามองไปทางที่เพื่อนเขาต้องการให้มองก็พบร่างบางที่ดูเย็นชาไร้ความรู้สึกแต่ยังคงเป็นเสน่ห์ที่ดูลึกลับน่าค้นหาอย่างมาก เด็กสาวก้าวไปข้างหน้าโดยไม่สนใจคนรอบข้างแม้แต่น้อยทั้งๆที่ไม่มีอะไรผิดปกติแต่ทำไมเขาถึงไม่สามารถละสายตาไปจากเธอได้เลย......

     "กิ้ฟๆ!!!!"เสียงของสาวร่างท้วมคนนึงวิ่งเข้ามาหาเด็กสาวที่จับกลุ่มนินทาอลิชา

     "อ้าว...สวัสดีพะยูนมารับแสงอาทิตย์หรอ"เสียงจากเพื่อนสนิทของเขาเอ่ยแซวสาวน้อยร่างท้วมทันทีที่เห็นหน้าเธอ ทั้งๆที่รูปร่างเธอไม่ถึงกับเลวร้ายมากนักแต่ก็ไม่ใช่จะดูดี แต่เพื่อนของเขาเมื่อหน้าสาวคนนี้ตอนไหนล่ะก็คำพูดเจ็บๆจะออกมาทำร้ายจิตใจสาวร่างท้วมเสมอ

       "นี้!!! วันนี้ฉันไม่มีอารมณ์มาเถียงกับนายนะตะวัน!!"แต่ดูเหมือนคราวนี้เธอจะไม่เล่นด้วยเหมือนทุกครั้งที่ผ่านมา ครั้งนี้เธอกลับพูดด้วยท่าทางและน้ำเสียงจริงจัง

     "มิ้นท์ใจเย็นๆมีเรื่องอะไร"เด็กสาวที่ถูกเรียกชื่อในตอนแรกพูดเพื่อเตือนสติเธอให้พูดถึงจุดประสงค์ที่เธอวิ่งมาที่นี้

     "ก็แนนห้องเออ่ะ...จับน้ำชาขังในห้องน้ำน่ะสิ!!!"

     "ห้ะ!!!จับขังเลยอ่อ...ไม่แรงไปหน่อยหรอ"

     "ก็ใช่นะสิ แถมยังยืนกันไม่ให้ผู้หญิงใช้ห้องน้ำชั้นนี้ด้วยล่ะ"

     "มันก็ออกจะเกินไปนะ...อ้าว!!! คิวคุงจะไปไหนน่ะ?"สาวในวงสนทนาตะโกนเรียกชายหนุ่มที่จู่ๆก็ลุกขึ้นแล้วก้าวเท้าอย่างรวดเร็ว

     "ไปห้องน้ำน่ะ...ฉันปวดท้อง!!!"ว่าจบชายหนุ่มก็ออกตัววิ่งไปทันทีโดยไม่เปิดโอกาสให้คู่สนทนาของตนได้เอ่ยคำถามอะไรอีกแม้แต่คำเดียวถึงความงวยงงไว้ให้คนด้านหลัง...ไม่สิ....แม้แต่เขาก็ไม่รู้ตัวเองเหมือนกันว่าทำไมเขาต้องรีบออกมาจากห้องขนาดนั้นรู้ตัวอีกทีเขาก็มาอยู่ในห้องน้ำชายซะแล้วแถมยังแอบฟังเสียงที่ลอดมาจากห้องน้ำหญิงจนเจอว่าเธอถูกขั งอยู่ในห้องไหน เขาไม่รู้ว่าไปเพราะอะไรทำไปทำไมรู้แค่ว่าตอนนี้เขาทำได้แค่ทรุดตัวลงพิงพื้นห้องน้ำห้องตรงข้ามกับที่เธอถูกขังอยู่

     "คิดสิ...อลิชา...ถ้าคิดไม่ออกเธอตอนนี้ที่นี้ทั้งคืนเลยนะ!"เสียงของเด็กสาวที่ถูกกลั่นแกล้งดูเหมือนว่ากำลังใช้ความคิดจนเผลอพูดคนเดียวออกมา เขาแอบอมยิ้มกับการกระทำของเธอ

          "เอ่อ...คือ....ให้ผมช่วยไหม"ในที่สุดชายหนุ่มก็ตัดสินใจรวบรวมความกล้าพูดคุยกับเธอออกไป

     "เอ๋...?"ดูเหมือนเธอกำลังงงที่จู่ๆมีใครก็ไม่รู้มาให้ความช่วยเหลือ

     "ให้ผมช่วยไหมครับ?"ชายหนุ่มพูดขึ้นย่ำความช่วยเหลือที่เขาต้องการให้อีกครั้ง

     "...."ไม่มีเสียงตอบรับจากคนที่ถูกกลั่นแกล้ง

     "เอ่อ...คุณอลิชา..?"

     "ห้ะ!!อ่อ...นายจะช่วยฉันยังไงล่ะ?"ผิดคาดเหมือนสิ่งที่เกิดขึ้นกับสิ่งเขาคิดต่างกันโดยสิ้นเชิง เขาคิดว่าเธอคงตอบด้วยท่าทางเย่อหยิ่งเหมือนใครๆเขาพูดกันแต่เปล่าเลยเธอกลับใช้คำที่เป็นกันเองกับเขา....หรือว่า....เธอแค่ต้องการความช่วยเหลือเท่านั้น...

     "เอาเป็นว่าเธอปีนกำแพงข้ามมานะ เดี๋ยวฉันจะรอรับอยู่ตรงนี้ทำได้ไหม?"เขาเลือกใช้คำธรรมดาตอบกลับเพื่อดูท่าทีของเด็กสาว

     "อ่อได้สิเรื่องแค่นี้"เด็กสาวตอบมาด้วยน้ำเสียงร่าเริงขึ้นกว่าเดิม เขาแอบจินตนาการภาพเธอยิ้มอยู่ในใจคงจะดีกว่านี้ถ้าเกิดเขาได้เห็นรอยยิ้มนั้นต่อหน้าต่อตาเขาจริงๆ

ผ่านไปครู่นึงเด็กสาวสามารถตะเกียกตะกายปีนมาถึงบนกำแพงได้ด้วยความยากลำบาก เธอปาดเหงื่อบนหน้าผากใต้ผมหน้าม้าออกถึงแม้น้ำตาของเธอยังคงเรียบเฉยไม่แสดงอาการเหนื่อยๆแต่การที่เด็กสาววัยรุ่นที่เดาได้ไม่ยากว่าถูกเลี้ยงดูมาราวกับลูกคุณหนูต้องมาปีนป่ายกำแพงห้องน้ำโรงเรียนที่สูงอย่างมากก็คงเหนื่อยไม่น้อย

"อีกนิดเดียวเอง...อลิชา"สิ่งที่เขาทำได้มีเพียงแค่นี้...แค่ให้กำลังใจพร้อมส่งรอยยิ้มกว้างๆบนใบหน้าให้เธอก่อนกางแขนออกเป็นเชิงให้เธอกระโดดลงมา ร่างบางสบตากับชายหนุ่มก่อนที่เธอจะเป็นฝ่ายหลบตาเองแล้วค่อยๆกระโดดลงมาจากกำแพงที่สูงไม่ต่ำกว่าสามเมตรแล้วทิ้งน้ำหนักทั้งหมดลงในอ้อมแขนของเขา

ฟึ้บ!!!

ไม่รู้ว่าฟ้าเป็นใจหรือกลั่นแกล้งกันแน่ให้เธอลงมาประชันหน้ากับชายหนุ่มอย่างจัง ผมสีส้มของชายหนุ่มพัดเพียงเล็กน้อยเพราะสายลมจากหน้าต่างที่เปิดออกตอนไหนไม่รู้แต่ดูเมื่อมันจะทำให้ผมที่ถูกมัดเป็นหางม้าของเธอตีหน้าเขาหลายต่อหลายครั้ง ชายหนุ่มไม่มีทางท่าทีที่จะปล่อยเธอออกจากอ้อมแขนของเขาเลยแม้แต่น้อยจนเมื่อเด็กสาวรู้ตัวก่อนแล้วขยับซ้ายขยับขวาเป็นเชิงให้ปล่อยตัว คนช่วยเหลือจึงค่อยๆคายอ้อมออก

     "ขอโทษนะ"ชายหนุ่มเอ่ยขึ้นโดยท่าทางเขินอาย

     "อื้ม"เธอตอบด้วยน้ำเสียงเย็นชาราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น

     "ยังไงก็ขอบคุณนายน่ะที่ช่วยฉันไว้"เด็กสาวพูดก่อนก้มหัวลงเล็กน้อยเป็นเชิงขอบคุณในการช่วยเหลือสีหน้ายังคงเรียบเฉย

     "เอ่อ...เดี๋ยว"ชายหนุ่มรีบส่งเสียงเรียกทันทีที่เห็นท่าทางเธอกำลังจะเดินออกจากห้องน้ำชายแห่งนี้

     "หือ?"อลิชาขมวดคิ้วน้อยๆเข้าหากัน

     "ถ้าเธอออกไปตอนนี้แย่แน่ๆ"

     "แย่? แย่ยังไง?"เด็กสาวยังคงถามเขาด้วยน้ำเสียงเรียบเฉย

     "กะ...ก็นี้เธอออกมาจากห้องน้ำชายนะ...มันจะไม่แย่ไง"ชายหนุ่มพูดด้วยท่าทางร้อนรน

     "หือ? คนข้างนอกน่าจะรู้แล้วนี้ แนนก็คงกั้นคงไว้หน้าห้องไม่ใช่หรอ?"ราวกับว่าเธอจับพิรุธของเขาได้

     "เอ่อ...คือ..."เหมือนครั้งนี้เขาจะคิดทางรั้งเธอรั้งไว้ไม่ได้ซะแล้ว

     "งั้นฉันไปนะ"ว่าจบเด็กสาวฉายาเจ้าหญิงเย็นชาก็เดินออกไปทันทีโดยไม่สนใจคำขอของคนที่ช่วยเหลือเธอแม้แต่น้อย ปล่อยให้เขาอ้าปากค้างคนเดียว

     "ใจร้ายชะมัด"ชายหนุ่มบ่นพึมกับตัวเองทั้งๆที่เขาเป็นคนให้ความช่วยเหลือเธอก็น่าจะอยู่เป็นเพื่อนเขาก่อนถึงจะรู้จุดประสงค์ที่แท้จริงของเขาก็ตาม"สมชื่อเจ้าหญิงเย็นชาจริงๆเลยแฮะ"

ตัวละคร

สารบัญ

ตอน 2