สะดุดรักนายกีต้าร์

          ฉันนั่งตัดสินใจอยู่หน้ากระจกตั้งแต่ตื่นนอนและตอนนี้ถึงเวลาที่จะไปโรงเรียนแล้ว ใจบอกว่ามันยังไม่อยากไป ไม่พร้อมที่จะเจอใครบางคน แต่ต้องไปยังไงก็ต้องไปแม้ใจจะไม่พร้อมที่จะออกไป ฉันเดินออกจากบ้านคิดเรื่อยเปื่อยมาตลอดทางที่เดินจนมาถึงหน้าโรงเรียน อยู่มองป้ายโรงเรียนถอนหายใจแล้วถอนหายใจอีกจนมันเลยเวลาเข้าห้องมาแล้ว
          "เฮ้ย!! ทำไมไม่เข้าไปในโรงเรียนแจกัน แกมายืนทำอะไรตรงนี้รีบๆ ขึ้นห้องเถอะเดี๋ยวไม่ทัน" ฉันถูกแป้งลากแขนวิ่งขึ้นห้องพร้อมกับแป้งจนถึงหน้าห้องฉันก็สะบัดมือแป้งออก และยืนทำใจหน้าห้อง
          "หยุดทำไมวะ…งั้นเข้าไปก่อนนะ เร็วๆ ด้วยล่ะ" ฉันพยักหน้าให้แป้งเข้าไปก่อน และยืนนับหนึ่งถึงสิบ หายใจเข้าหายใจออกจนมันถึงเวลาที่ไม่สามารถหนีได้แล้ว **แจกัน เธอต้องทำได้และกลับไปเป็นเหมือนเดิมไม่ให้ใครรู้เด็ดขาด ฮู่ 1 2 3**
          "แกทำอะไรอยู่หน้าห้องตั้งนานวะ เป็นอะไรรึเปล่า" ฉันส่ายหน้าไปมา และยิ้มให้แป้งที่ถามอย่างเป็นห่วง
          "เปล่าแก วันนี้เป็นวันแห่งการเริ่มต้นสิ่งใหม่ๆ แป้งเย็นนี้เราไปร้องเกะชวนกันไปหลายๆ คน"
          "อืมๆ เดี๋ยวถามเบนก่อนนะ ชวนๆ กันไปหลายคน เฮ้!! วันนี้มีใครอยากร้องเกะบ้าง เจอกันหน้าโรงเรียนตอนหลังเลิกเรียนนะ"
          "ไปด้วย ฉันอยากร้องเพลง" เบนตะโกนบอกมา พลางกระโดดเต้น และใช้มือถือดินสอทำเป็นไมค์แทนร้องเพลงปาล์มมี่ เพื่อนอีกหลายคนยกไม้ยกมือไปด้วย พากันกระโดดกอดคอร้องเพลงไปมากันสนุกสนาน
          "ไอ่ไปป์ มึงไปมั้ยวะ" ตอยวิ่งเข้ามากระโดดเกาะคนไปป์ ไปป์รีบดึงมือตอยออกแล้วผลักออกไปไกลๆ และเหลือบมองมาที่ฉันนิดหน่อย
          "ไม่รู้ว่ะ กลัวคนแถวนี้ไม่ให้ไปด้วย ดูก่อนแล้วกัน"
          "ใครไม่ให้ไปวะ บอกมาเดี๋ยวไปหักคอให้ เค้าชวนกันทั้งห้องไม่มีหรอกมั้ง ใช่มั้ยแจกัน" ตอยหันมาถาม ฉันลอบถอนหายใจเกือบแทบไม่ทัน
          "อืม ไปด้วยกันสิ น่าสนุกดีไปกันหลายๆ คนเน้าะ ต้องสนุกแน่ๆ" ฉันบอกอย่างเลี่ยงๆ แล้วเดินหนีไปนั่งที่ของตัวเอง แต่ก็มีไปป์นั่งอยู่ข้างหลังของตัวเอง มันรู้สึกเหมือนมีใครมาจ้องอยู่ตลอดเวลา ตอนนี้ใจของฉันมันเต้นเร็วมากๆ แทบจะหยุดไม่อยู่เลย จนฉันลุกขึ้นไปขอสลับที่กันกลอยใจเพื่อไปนั่งกับเบนแถวหน้าสุด
:
:
:
ไปป์
          ใครบางคนจะรู้บ้างไหมว่ามีคนเค้าคิดถึงและเป็นห่วงอยู่เสมอ คงไม่รู้เลยสินะที่ทุกวันนี้คอยอยู่ใกล้ๆ มาให้เห็นหน้าบ่อยเค้าคิดยังไง คงจะไม่รู้เลยสินะ ว่าทำให้คนเค้าคิดถึง ฉันยังคงจำวันที่แจกันตกต้นไม้ตอนเด็กๆ วันนี้ฉันตกใจมากจนทำอะไรไม่ถูก มันเหมือนมีอะไรมาทับที่อกและรู้อย่างเดียวว่าจะต้องดูแลและปกป้องคนๆ นี้เท่านั้น จากวันนั้นจนถึงวันนี้ความรู้สึกนั้นมันยิ่งชัดเจนมากขึ้นและมันไม่เคยเปลี่ยนไปจากเดิม
          เมื่อวานที่ผ่านมาฉันรู้ว่าแจกันไปกับคนอื่น มันเกิดความรู้สึกหึงหวง ไม่อยากให้ไปกับใครหน้าไหนทั้งนั้น มันผิดด้วยหรอถ้าเราจะอยากเก็บเค้าไว้ใกล้ๆ ตัวเราเอง และเรื่องน้องเบียร์นั่นอีกเหมือนกัน ไม่เคยจะสนใจเค้าเลยแต่ทำไมถึงถูกผลักไสให้ไปหาเค้าอยู่เรื่อยๆ ทั้งที่ใจไม่อยากมันมีเจ้าของแล้ว
          และวันนี้อีกทำไมต้องหนีไปนั่งกับคนอื่นด้วย ไม่อยากเห็นหน้ากันขนาดนั้นเลยหรอ บอกมาก็ได้แต่ถ้าทำแบบนี้มันน่าเสียใจ น้อยใจ ทำเหมือนคนไม่รู้จักกัน
:
:
:
แจกัน
          "เย้!!! เลิกเรียนแล้วไปร้องเกะกันเถอะ เจอกันที่ร้านนะไปก่อนได้ร้องก่อนนะ ไปแล้ว" แป้งตะโกนบอกอย่างเร่งรีบแล้ววิ่งเข้ามาลากแขนฉันแล้ววิ่งออกไปทันที จนเราสองคนมายืนที่หน้าร้านก่อนเพื่อน เข้าไปจองห้องร้องเพลงทันทีห้องที่ฉันจองเป็นห้องใหญ่ที่สุด ห้องชื่อว่า โอ้ทะเลสีคราม เป็นสีฟ้าทั้งห้อง ผนังห้องเป็นรูปคลื่นทะเลมีฝูงปลาแหวกว่ายอยู่ตามผนัง มาถึงแป้งก็เลือกร้องเพลงกันอย่างสนุกสนานสองคน จากนั้นเพื่อนคนอื่นๆ ก็ทยอยกันเข้ามา
          "~~~~~ ฉันเป็นอะไรไม่รู้ ยั้งใจไม่ค่อยอยู่ ooh!แปลกจริงๆ ฉันคิดถึงเธออีกแล้วแปลกจริงคิดถึงเธอจัง"
          "วู้!!!!!! สนุกสุดยอดเลย เอาอีก เอาอีก เอาอีก ร้องเพลงอีกวู้!!!!!!" แต่ละคนเมามันส์กับการเต้นและร้องเพลงกันสนุกสนาน ตอยก็เดินนำหน้าเข้ามา แต่ละคนกวักมือเรียกให้ไปร้องเพลงและเต้นด้วยกัน สักพักไปป์ก็เดินตามเข้ามาพร้อมกับน้องเบียร์ เดินตามหลังมาติด ๆ ฉันเห็นแล้วว่าไปป์เหลือบมองมาที่ฉันก่อนที่จะหันไปเชิญให้น้องเบียร์นั่งข้างตนเองซึ่งเก้าอี้นั้นติดกับตัวที่ฉันนั่งพอดี เพื่อนที่เห็นพากันผิวปากแซวกันมันปาก น้องเบียร์ก็นั่งบิดไปมาอย่างเขินอาย
          "ไปป์ มึงร้องเพลงโชว์น้องเค้าหน่อยสิ" ตอยตะโกนเรียกให้ร้องเพลง ที่เหลือพากันเชียร์ให้ร้องเพลงคู่กัน
          "ไม่เอา จะร้องคนเดียว ขอเพลงมุม เพลย์กราวน์ ~~~~~ได้แอบมองเธอข้างเดียวอยู่ที่มุมนี้ ก็พอแล้วไม่มีเงื่อนไขใดๆ ในความหวังดีแค่ได้ชอบเธออยู่ตอนนี้ ก็ถือเป็นโชคชะตาดีๆ ที่คนอย่างฉันได้เกิดมาพบกับเธอ~~~"
          ไปป์ร้องเพลงไปเรื่อยๆ โดยที่สายตาของไปป์มองไปทางฉันที่นั่งติดกับน้องเบียร์ ตลอดทั้งเพลงฉันแทบจะไม่เงยหน้าขึ้นมามอง บางครั้งฉันก็แกล้งทำเป็นหันซ้ายหันขวามันอึดอัดกับสายตาที่พุ่งพาเนิ่นนาน มันแยกไม่ออกหรอกว่ากำลังมองใคร ฉันไม่แน่ใจเลย แต่คงไม่ใช่ฉันล่ะ ฉันเลยตัดสินใจลุกขึ้นและเดินออกไปเข้าห้องน้ำทันทีก่อนที่เพลงจะจบลง
          "ฮู่!!! ทำไมมันอึดอัดขนาดนี้นะ"
          "ทำไมหรอคะ เบียร์ขอถามอะไรหน่อยนะคะ พี่เป็นอะไรกับพี่ไปป์คะ" ฉันแทบจะลื่นล้มในห้องน้ำ ตอนที่เดินออกจากประตูมาเจอน้องเบียร์ยืนดักที่หน้าประตู
          "พี่ไม่ได้เป็นอะไรกับไปป์ เราเป็นเพื่อนกัน ไม่ต้องคิดมากหรอกนะ ไม่มีอะไรจริงๆ"
          "พี่จำคำของพี่ไว้นะคะ ถ้าไม่ได้เป็นอะไรกันจริงๆ ต่อไปช่วยห่างๆ พี่ไปป์หน่อยนะคะ แล้วรูปที่อยู่ในมือถือวันหลังอย่าถ่ายรูปในกล้องคนอื่นนะคะ คนเค้าจะเข้าใจผิด" เบียร์เดินเข้ามาคุยหน้าตาดูไม่เป็นมิตรตามความสวยของหน้าตาเลย และอีกอย่างดูหึงหวงมากๆ
          "ไม่ต้องกลัวหรอไม่คิดจะแย่งหรอกแต่ถ้าเค้ามายุ่งด้วยก็ไม่รู้นะ" ฉันพูดเสร็จก็เดินออกไปทันทีด้วยความน่าหมั่นใส้มากๆ ทำมาเป็นเจ้าข้าวเจ้าของเค้า หน้าตาก็สวยแต่ทำไมถึงนิสัยไม่ได้เหมือนน่าตาเลยเนี่ย
          "ไปไหนมาวะ หายไปตั้งนาน" เบนกับแป้งเดินเข้ามาถามทันที ฉันส่ายหน้าและกลับไปนั่งเก้าอี้ข้างไปป์ อยากจะแกล้งคนเล่น พอนั่งฉันก็คล้องแขนไปป์ทันที
          "ไปป์ ร้องเพลงคู่กันสักเพลงนะ นะร้องด้วยกัน" ฉันพูดเสร็จก็หันหน้าไปหาน้องเบียร์ทำหน้าตาเจ้าคิดเจ้าแค้นมา เชอะอย่าได้แคร์จ้า ส่วนไปป์ทำหน้างงก็จะยอมออกไปร้องเพลงที่หน้าตู้เพลง ฉันเลือกเพลงไกลแค่ไหนคือใกล้ ไปป์มองหาฉันอย่างสงสัยคงคิดว่าทำไมฉันเปลี่ยนไปเร็วแบบนี้ ฉันตัดสินใจแล้วหมั่นใส้เหลือเกินตาต่อตาฟันต่อฟัน

ปล.. ช่วงนี้ยุ่งมากๆ อาจจะลงช้าหน่อยใจเย็นๆ นะคะ