อลวนรักของหนุ่มน้อยหน้ามึน [Yaoi]

ผมตื่นมายามเช้าแสนสดใสรึเปล่านะ ปกติผมไม่ใช่คนตื่นเช้าอะไรหรอก ผมนอนไม่ค่อยหลับต่างหากล่ะถึงจะหลับไปก็ตาม ผมลุกออกจากที่ชะเง้อมองคนที่นอนข้างบนว่าตื่นรึยังปรากฏว่า หลับเป็นตายเลย ไอกันย์ มึงหลับยาวเลยนะ ผมไม่แปลกใจอะไรหรอก มันคงจะเหนื่อยอะ ผมหยิบกระเป๋าแล้วเดินออกจากห้องไปด้วยฝีเท้าที่ค่อนข้างเบาและเงียบ

            สุดท้ายผมก็เผชิญกับความจริงที่ต้องรับกรรม ผมเปิดประตูบ้านแล้วเข้าไป เมื่อเข้าไปถึงตัวบ้านมันเงียบอย่างเคย ผมเดินขึ้นบันได ขณะที่กำลังยกเสียงทุ้มอันแสนคุ้นหูก็เรียกขานผม ผมหันไปหาต้นเสียงนั้น

“เมษ นายไปไหนมาเมื่อวาน “ ไอดีฟมันออกจากห้องนั่งเล่นแล้วเดินเข้ามาหาผม มันถามด้วยสีหน้าไม่สบอารมณ์สักเท่าไรนัก

“ ค้างบ้านเพื่อน “ผมตอบ

“ เพื่อนไหน “ เจ้าตัวยังจะถามผม ผมเริ่มหงุดหงิด จะถามอะไรนักหนาวะ ทีตัวเองเมื่วานจูบกับผู้หญิงซะระรื่นใจจริงนะ ผมหันไปมองมันตาขวางเหมือนอยากจะกินเลิอดกินเนื้อกัน

“ กันย์ จบ รำคาญ ! “ผมตวาดเสียงดังก่อนจะเร่งฝีเท้าขึ้นห้องไปปล่อยให้ร่างสูงยืนอยู่ตรงนั้น

            แค่เห็นหน้ามันก็แทบจะสะอิดสะเอียนเต็มทน เกลียด เกลียด เกลียด เกลียดมัน ไม่อยากเห็นใบหน้านั้นที่มองผมอย่างเป็นห่วง มันเป็นละครที่สร้างขึ้นมาเท่านั้น

“เควี้ยง ฟุบ “ ผมโยนกระเป๋าแรงๆลงบนเตียง ผมอยากอยู่อย่างสงบคนเดียง ช่วงนี้มีแต่เรื่องวุ่นวาย มีแต่ปัญหาเข้ามาในชีวิตผม คนมันก็เหนื่อยเป็นนะเว่ย

            ร่างเล็กเดินเข้าห้องน้ำไปด้วยอารมณ์ที่ฉุนเฉียว...

ทางด้านดีฟ : DeeF

                        ผมรู้สึกผิดจริงๆกับเรื่องเมื่อวาน ผมไม่คิ่ดว่าเมย์จะทำกับผมแบบนั้นแล้วนัดกับเมษอย่างลับให้เมษเห็นฉากนั้น ผมไม่อยากเอาปากไปจูบปากของเธอ แต่มันห้ามไม่ได้ แต่ร่างเล็กมาเห็นเข้าน่ะสิ พวกเราเลยทะเลาะกันแล้วยกเลิกสัญญานั่นซะ เมย์หลอกใช้ผม เธอสัญญาจะไม่ทำอะไรเมษ แต่เธอผิดสัญญาผม   พอกลับมาก็ไม่เห็นเมษกลับมาซักที ผมรอแล้วรอเล่าเขาก็ไม่กลับมา...จนเมื่อตอนเช้าระหว่างที่ผมนั่งอยู่ในห้องนั่งเล่นผมก็เห็นนนเมษกลับมาผมเลยทวงถามร่างเล็ก สิ่งที่ผมเห็น เมษก้าวร้าวกับผม ความสัมพันธ์ระหว่างเรามันไม่เหมือนเดิม ผมควรจะทำอย่างไรดี...

           จบ PART DeeF

            วันนี้เป็นวันเสาร์แสนสุข แต่สำหรับมันไม่ใช่ ผมเครียดจริงๆตอนเช้ากลับมาก็ทะเลาะกับไอ้นั่น ผมเดินวนรอบห้องหลังจากอาบน้ำเสร็จมาได้สักพัก ผมก็เดินวนไปวนมาเรื่อยๆหมายจะหาทางออกว่าควรไปไหนดีสถานที่ที่เงียบสงบ สุดท้ายผมก็ต้องหยุดเพราะไม่รู้จะไปไหนดี ผมล้มตัวลงนอนบนเตียงอย่างหมดหวัง

“ตื่อดึ้ง”เสียงการแจ้งเตือนจากไลน์ดังขึ้น ผมหยุดมองเพดานแล้วหันไปหยิบโทรศัพท์ข้างกาย ปลดล็อคหน้าจอแล้วกดไลน์เข้าไปดูว่าใครทักผมมา

            นิ้วเรียงเล็กค่อยๆเลื่อนดูข้อความที่ถูกส่ง เขาเบิกตากว้าง

“ ทำไรอยู่ครับน้องเมษ” ผมอ่านถึงกลับแปลกใจ ผมจึงดูชื่อเจ้าของข้อความนี้

                        “TonMong”

ไลน์ใครกันนะ แล้วผมไปได้ไลน์นี่มาจากไหนเนี่ย ผมเลิกสนใจแล้ววางมันลง

“ ตื่อดึ้ง “เสียงไลน์ดังอีกครั้ง ผมหยิบขึ้นมาดู ผมชักจะรำคาญแล้วนะ

“ พี่ต้นเองครับ “ ผมนึกออกแล้ว พี่คนนั้นเมื่อวานตอนเช้า

“ ครับ “ ผมตอบ

“ ทำอะไรอยู่ครับน้องเมษ “ พี่ต้นถาม ทำไมเขาสุภาพจัง

“ นอนเล่นครับ”

“ อ่า อยู่กับใครหรอครับ “ ผมควรจะตอบยังไงดีล่ะ ถูกถามแบบนี้ แล้วพี่เขาอยากจะรู้ทำไมวะ ผมวนนิ้วไปมา

            ผมค่อยๆไล่มือกดอักษร พิมพ์อะไรบางอย่าง แต่ทว่า...

“ ก๊อก ก๊อก “ เสียงเคาะประตู ผมสะดุ้งโทรศัพท์หล่น ผมยังคงหยิบมาเล่นต่อไป ไม่สนใจ จนมันดังอีกเป็นครั้งที่สอง ผมจึงเดินไปเปิดมันออก

            ร่างสูงมองมาทางผมด้วยสายตาเย็นชา ผมขมวดคิ้วแล้วปิดประตูแต่ถูกมือหนาดึงลูกบิดเอาไว้

“ กึก กึก “

“ นี่ คุยกันก่อนสิ “ คุยกันเหรอ ทำไมฉันต้องคุยกับนายด้วย

“ ปล่อย ฉันไม่มีเรื่องจะคุยกับนาย “

“ แต่ฉันจะคุยกับนาย “ เจ้าของร่างตรงหน้ายังคงยืนยัน

“ โว้ย ปล่อยสิวะ”ผมตวาดเสียงใส่

“ เมษ...ได้ “ ขณะที่ผมกำลังดัน ไอดีฟก็ปล่อยมือ ทำให้ผมหงายหลังล้มลงตรงพื้นเต็มแรง ทะเลาะทีไรทำไมผมต้องเจ็บตัวด้วย ผมค่อยๆลุกขึ้น

“ จะปล่อยทำไมเนี่ยห้ะ !” ผมบ่นพร้อมกับลูบก้น ก้นผมระบมหมดแล้วเนี่ย

“ นายบอกให้ปล่อย”

“ ไม่ได้ให้ปล่อยแบบนี้ เฮ้อ...”ผมทำตาขวางใส่แล้วหลบแววตาของดวงตาคมนั่น ดวงตาคู่นั้นกำลังมองมาทางผม ตอนนี้ภายในห้องนี้ถูกความเงียบสงัดปกคลุมทั่วบริเวณ ร่างสูงก้าวเข้ามาหาร่างบางร่างบางก้าวเท้าถอยหลังด้วยความรู้สึกเกลียดชัง

“ เมษ ฉันขอโทษ “ ร่างสูงเอ่ยก่อน ดวงตากลมเล็กมองอย่างไม่เข้าใจ

“ ....”

“ ให้โอกาสฉันอีกครั้งเถอะนะ เมษ “ ร่างสูงขอร้อง ร่างบางเม้มปาก การกระทำของร่างสูงทำให้ร่างบางไม่เชื่อในคำพูดของร่างสูงอีกต่อไปแล้ว ร่างเล็กพยายามจะคิดในแง่ดีตั้งหลายครั้งแต่ผลสุดท้ายมันก็ขัดจากความเป็นจริงที่ต้องเผชิญหน้า

“ ไม่ นาย...”ระหว่างที่ร่างเล็กกำลังเอ่ย เสียงรบกวนจากโทรศัพท์ดังขึ้นมาขัดจังหวะกับบทสนทนาของทั้งสอง    

เมษล้วงโทรศัพท์แล้วเปิดขึ้นมาดูข้อความ

“ น้องเมษออกมาพี่ที่หน้าห้าง XYZ หน่อยได้มั้ยครับ “

ร่างบางอ่านแล้วรีบเดินผ่านร่างสูงทันที ไหล่เล็กชนกับไหล่แกร่งดัง

ปึก

            ผมเดินชนไอดีฟไปสนใจ ผมอยากออกไปจากที่นั่นให้เร็วที่สุด ไม่อยากเห็นหน้า ไม่อยากฟังคำแก้ตัวเหล่านั้นอีกแล้ว มันน่าสมเพชสิ้นดี ผมรีบออกจากห้องโดยที่ไม่สนใจเสียงข้างหลัง

“ จะไปไหนน่ะ เมษ ! “ ผมไม่สนใจทั้งนั้น ผมรีบเดินลงบันไดแล้วออกจากบ้านให้เร็วที่สุด

            ความรักของผมมันคงไม่มีกับไอนั่นแล้วสินะ ใช่แล้วล่ะ มันต้องหายไปจากใจผม ผมไม่ควรมีมัน สำหรับเจ้าหมอนั่นเท่านั้น ตั้งแต่ไอดีฟเข้ามาในชีวิต ชีวิตของผมก็วุ่นวายไปหมด ผมเหนื่อย ถึงแม้ว่าร่างสูงจะมากล่าวขอโทษทำหน้าสำนึกผิดอย่างไร ผมก็ไม่ให้อภัย สันดานของคนมันเปลี่ยนไปได้ง่ายขนาดนั้นเลยรึไง

___________________________________________________

ตอนนี้อาจจะสั้นไปสักนิดนะคะ 555 เดี๋ยวอีกไม่นานก็จะมาอัพอีก ถ้าไม่ติดอะไรมากนักที่เกี่ยวกับการเรียน อา คู่นี้ทะเลาะกันไปมา ไม่ได้คืนดีกันสักที รีดเดอร์ทุกท่านอย่าเพิ่งเบื่อนิยายเรื่องนี้นะคะ ไม่แน่นะตอนหน้าอาจจะสนุกก็ได้ ขนาดคนเขียนยังลุ้นกับการแต่งเองอยู่เลย 5555

ขอบคุณที่ติดตามนะคะ ...

ซารางแฮโย