รักจริงนายช็อกโกแลต

 ผมกับพี่ช็อกวิ่งหนีพวกนั้นไปไกลมากแต่มันก็ยังตามมาทัน

''ไอติม ฝืนหน่อยนะ'' พี่ช็อกมองตอบผม ผมมองพี่ช็อกด้วยสายตาที่ไปต่อไม่ไหว

แต่จู่ก็มีผู้หญิงคนนึงมาช่วย

''พวกนาย ตามฉันมานี่สิ'' พี่ช็อกตใจเล็กน้อยแล้วก็วิ่งตามเธอไป

 ณ กระท่อมแห่งหนึ่ง

''ซะ...ซู'' พี่ช็อกเรียกชื่อใครไม่รู้ขึ้นมาพร้อมมองเธอที่ช่วยพวกเราไว้ ด้วยสายตาลึกซึ้งมาก มากเลยล่ะ

''ห่ะ....นะ...นายช็อก'' ผู้หญิงคนนั้นหันมา พร้อมทำสีหน้าตกใจ พี่ช็อกวิ่งเข้าไปกอดหญิงสาว ด้วยความรักที่มีให้เธอ

''ซู...เธอหายไปไหนมา เธอหายไปไหนมา ฉันคิดถึงเธอรู้ไหม'' ผมตกใจกับคำพูดนั้น ใช่ ผมเพิ่งรู้ตัวเอง รู้ตัวเองว่า ....

''ฉัน....ฉันขอโทษนะที่ทิ้งนายไป ฉันจำเป็นจริงๆ'' เธอตอบพร้อมก้มหน้าลงซุบกับอก พี่ช็อก โดยไม่สนใจผมเลย เหมือนผมเป็นส่วนเกินทั้งๆที่ผมยังไม่รู้เลยว่าเธอเป็นใคร รู้จักพี่ช้อกได้ไง...

ผมมองคนทั้งคู่กอดกันอยู่นาน จึงเดินออกจากประตูไป เดินออกไปโดยไม่สนใจคนทั้งคู่

''พี่จะแนะนำให้ซูรู้จักนะ ไอติม..'' ชายหนุ่มหันมาเพื่อหาร่างหญิงสาวที่เพิ่งเดินออกไปเมื่อครู่

''ไอติม...ไปไหนกันนะ'' ชายหนุ่มขมวดคิ้วจนแทบพันกัน เขาเดินออกมา โดยไม่สนใจหญิงที่ชักสีหน้าเริ่มไม่พอใจ เธอจึงร้องโอดโอยขึ้นเพื่อให้ชายหนุ่มสนใจเธอ แล้วก็ได้ผล ชายหนุ่มหันมาสนใจเธอ

''ซู เป็นอะไรน่ะ'' ชายหนุ่มถามหญิงสาว

''เจ็บท้องน่ะ ฉันไม่ค่อยสบายด้วยน่ะสิช่วงนี้อยู่กับฉันนะ ช็อก'' หญิงสาวออดอ้อนเขา จนเขาลืมไปเลยว่า หญิงสาวคนนั้นจะเป็นยังไง

 ณ ด้านของไอติม

'' เฮ้ออ เราหนีมาทำไมกันน้าาา'' ผมนั่งพร้อมก้มหน้าลงกับตักตัวเอง

''ทำไมเราถึงต้องร้องไห้ด้วยนะ กะอีแค่เห็นพี่ช็อกกอดกันกับผู้หญิง บ้าๆๆๆๆ เราเป็นผู้ชายนะ จะคิดได้ไงเรื่องอย่างงี้'' ผมตีหัวตัวเอง เหมือนคนบ้า ผมเหลือบไปเห็นดอกไม้ที่หน้าผา เป็นดอกไม้สีขาวโพน ขาวสวยมาก มีแสงวิ๊บวั๊บ ไปมา ดึงจุดให้ความสนใจไม่น้อย ผมจึงลุกขึ้นยืนเพื่อมุ่งหน้าไปที่ดอกไม้นั่น แต่ก่อนที่ผมจะเดินไป กับเสียหลักลื่นที่โขดหินน้ำตก จนทำให้ผมตกน้ำไป และลึกมา จนขาเล็กๆ แตะพื้นไม่ถึง (แล้วก็ผมว่ายน้ำไม่เป็นหรอกนะ) 

''ชะ...ช่วย...ด้วย อั่ก'' น้ำเข้าปากทำให้ผมพูดขัดๆ ผมร้องให้คนช่วยอยู่นานสอนนาน ผมก็หมดลมหายใจ

ช็อกโกแลต*

หลังจากที่ซูหลับไป ผมก็นึกมาได้ว่าไอติม หายตัวไป ผมจึงรีบหาไอติม ผมหาเท่าไรก็หาไม่เจอจนไปสะดุดตากับ รองเท้าหนึ่ง ที่คุ้นเคย ซึ่งไม่มีใครเหมือนแน่ๆ ผมจึงรีบวิ่งไปที่นั่น พอผมมองไปที่น้ำตก ด้วยท่าทีสงสัย ทำไมรองเท้าเธออยู่ตรงนี้ แต่ตัวหายไปไหน ใช่มีครั้งนึงไอติมเคยบอกว่า

'ผมว่ายน้ำไม่เป็น' ไอติมอาจจะตกไปในน้ำก็ได้

''ไอติม!!!!!'' ผมร้องหาไอติม แต่กลับไม่มีเสียงตอบ ผมจึง กระโดดลงไปในน้ำตกที่เย็นเฉียบ

''ไออิม..''(ไอติม)ผมเจอร่างของไอติมที่จมน้ำจึงรีบว่ายเข้าไปสวมกอดไอติมแล้วรีบว่ายพาไอติมขึ้นบกไปก่อน ผมจับหน้าไอติมพร้อมมองด้วยสายตาที่สมเพชตัวเอง ตัวไอติมเย็นมาก ผมจึงรีบผายปอดให้เธอทันที แล้วก็

''อั่ก...แค่กๆ'' ไอติมฝืนขึ้นมาพร้อมไอคอกแค่ก 

''ไอติมเป็นไงบ้าง'' ผมถามไอติมพร้อมสวมกอดเธอ แต่กลับไม่ใช่อย่างนั้น ไอติมผลักผมออก พร้อมลุกขึ้นยืน ผมจึงลุกขึ้นตามไอติม

''ไอติมเป็นอะ....'' ผมพูดไม่ทันจบ ไอติมตัวสั่น น้ำตาก็ไหลออกมา ผมไม่เคยเลยที่จะเห็นภาพไอติมแบบนี้ ผมง้างมือจะไปแตะเธอ แต่เธอกลับปัดมือผมพร้อมผลักผมจนไปโดนโขดหิน

''โอ๊ยยย!!! เจ็บนะไอติม'' ผมมองหน้าไอติม ไอติมตกใจเล็กน้อยก่อนจะก้มลงมาพยุงผม

''อะ...ไอติมขอโทษ'' ผมจึงมองหน้าเธอแบบสงสัยเธอพร้อมความงุนงง

''ไอติมเธอเป็นอะไร ทำไมต้องหนี ทำไมทำแบบนี้ เกิดอะไรขึ้น ใครทำไอติม บอกพี่สิ ใครทำให้ไอติมของพี่เป็นแบบนี้ ใคร!!!!!!'' ผมจับไหล่ไอติมพร้อมเขย่าไปมา ทั้งที่ไอติมไม่มองหน้าผมแม้แต่นิด

''หยุดได้แล้ว พอสักที กลับไปสิ กลับไปกอดผู้หญิงคนนั้นสิ จะสนใจไอติมไปทำไมกัน ทั้งๆที่ไม่สนใจอยู่แล่วไปสิ คนบ้าไปกอดยัยนั่นไป๊!!!!!'' ไอติม ยะ....อย่าบอกนะว่า หึงผมน่ะ555+

(เขาโกรธอยู่ยังจะมาหัวเราะอีก ตาบื้อเอ้ยยย:ผู้แต่ง) 

''น้อยใจอ่อ หึงพี่หรอ อะแฮ่มม'' ผมมองหน้าอย่างเหวอๆกับคำพูดของพี่ช็อก 0()0

''เด๊กน้อยยหึงพี่ก็ไม่บอก คืนดีนะ ฟอด.....'' ผมยังไม่ทันตอบอะไร พี่ช็อกก็ก้มลงมาหอมแก้มผมทำให้ผม =/////= หน้าแดง และอาการที่เคยโกรธพี่ช็อกก็หายไป นี่มันเกิดอะไรขึ้นในใจน้ออ