The Adventure of Light&Shadow

1

The Princess of Vania

     “สบายจังเลยนะ” มิซ่าพูดกับตัวเองเบาๆพร้อมสูดรับอากาศจากป่าสวรรค์ “ได้อยู่ที่นี่ตลอดไปก็ดีสิ”

     “เราอยู่กับสิ่งสวยงามไม่ได้ตลอด คุณหนู” เลมีเพื่อนสาวของเธอตอบพร้อมรอยยิ้มจางๆ

         มิซ่าชำเลืองมองไปหาเลมี พร้อมสำลักเสียงหัวเราะเบาๆคำพูดนี่ช่างแสนจำเจมากเกินไปสำหรับเธอ มันได้ยินบ่อยจนเกินไปไม่ว่าจะใครก็มักจะพูดทำนองนี้ตลอด  “ช่างเป็นวาเนียเสียจริงนะ” เธอพูดด้วยเสียงอมสำลักจากลำคอ

“เราอยู่กับสิ่งที่เลวร้ายไม่ได้ตลอดเช่นกัน” เธอพูดตอบออกมาจากความเหน็ดเหนื่อยในกิจภาระที่สั่งสมมาตลอดทั้งสัปดาห์นี้

     “นั้นเป็นเวลาเดียวที่จะทำให้รู้ว่า สิ่งใดคือสิ่งสวยงาม คุณหนู” ลูม่า เพื่อนรักอีกคนของเธอกล่าวตอบมา

      เพื่อนทั้งสองคนนี้ล้วนแต่เป็นลูกสาวของเพื่อนรักของพ่อของเธอ  เมลเรียส  หนึ่งในผู้รวบรวมดินแดนวาเนียให้เป็นหนึ่งเดียว และแน่นอนบุรุษอีกสองสหายรักร่วมรบ พ่อของเพื่อนรักทั้งสองของมิซ่า

        ถึงแม้ดินแดนวาเนียที่พ่อและลุงอีกสองคนปกครองอยู่จะขึ้นชื่อเรื่องอำนาจในทางที่ไม่ค่อยดีเท่าไหร่นัก แต่ท่ามกลางผืนป่า น้ำตก แม่น้ำลำธาร ดอกไม้ป่า และต้นไม้หลากสีต่างๆ ที่ทวยเทพทรงบันดาลให้ที่แห่งนี้ ก็คงเป็นสิ่งที่แก้ต่างให้แก่ดินแดนขวานไขว้แห่งนี้ได้  

      กริ๊ง กริ๊ง!

เสียงกระจกเงาโทรจิตดังขึ้นท่ามกลางเสียงหัวเราะรื่นเริงของสามสาวในป่าสวรรค์ มิซ่าอดสงสัยไม่ได้ว่าใครกันที่โทรมาในวันหยุดสุดสัปดาห์นี้ พลางหยิบกระจกเงาออกมาจากแขนเสื้อ

      “มิซ่า” เสียงเคร่งขรึมน่ากลัวดังขึ้นมาจากกระจก “เจ้าต้องกลับมาที่ปราสาทโชวารอสเดี๋ยวนี้ มีเหตุสำคัญ”เป็น เสียงพี่ชายของเธอ มิโน่ ที่ลอยออกมา

      “มีเหตุกิจอันใดในวันหยุดเล่าพี่ข้า” เสียงเบื่อหน่ายของเธอทำให้ มิโน่ เงียบไปพักหนึ่ง

      “มีแขกจากดินแดนโยโลเกียจะมาเยือนแดนเราเร็วนี้!” มิโน่ตอบด้วยเสียงเชิงลุ้น “ขอให้เจ้ามาเตรียมตัวโดยเร็ว”

มิซ่าและเพื่อนของเธอต่างตกตะลึงและเงียบไปพักหนึ่ง“ไยข้าเพิ่งได้รู้ครู่นี้ พี่ข้า มีพวกเจ้าต้นไม้มา ไยข้าเพิ่งได้รู้”

      ดินแดนวาเนียกับโยโลเกียนั้นเป็นสองมหาอำนาจแถบทวีปนี้แม้ทั้งสองต่างเคยมีสงครามผ่านฤดูทั้งสี่มาเนิ่นนาน แต่ปัจจุบันผ่านมากว่าสองศตวรรษแล้วที่ทั่วหล้าอาณาจักรยังคงสงบสุข   แม้ดินแดนทั้งสองยังคงมีสงครามเย็นเล็กๆกันอยู่ จากการที่ทะเลทรายเฮมัสที่กั้นระหว่างดินแดนทั้งสองพบเหมืองแร่ทองคำขนาดใหญ่ จึงมีเรื่องพิพาทกันอยู่บ้างบางครั้งก็ตาม แต่ด้วยการที่ทั่วทั้งดินแดนทั้งเหนือและใต้ต่างมีใจฝักใฝ่ความสงบไม่ต้องการสงคราม  จึงขับดันให้เกิดความร่มเย็นสงบเงียบตลอดมา

     “กษัตริย์ต้นไม้เพิ่งสงสาสน์มาเมื่อครู่นี้” มิโน่ตอบ “อีกวันหรือสองวันคงถึง ท่านพ่อบอกข้าว่าเป็นเรื่องใหญ่แก่ดินแดนทั้งสอง เจ้าจงกลับมาปราสาทก่อนเถิดน้องข้า ข้าจะเล่าให้เจ้าฟังเท่าที่ข้ารู้”

       “ขอให้ได้เห็นขวานเถอะ” มิซ่าสบถออกมาก่อนจะวางสายกระจกโทรจิตไป

    เป็นคำพูดเย้อหยิ่งที่มีต่อชาวโยโลเกียอาณาจักรที่เป็นคู่แข่งกันมาตั้งแต่ปฐมกาล ดินแดนของเธออาวุธคือขวานหลอมรวมด้วยเหล็กกล้า ชาววาเนียเติบโตมากับขวานตายไปพร้อมขวาน ธงสัญลักษณ์คือขวานไขว้รองพื้นด้วยสีดำ เมื่อธงนี้ตระหง่านเหนือกองทัพเมื่อใด ทั่วหล้านี้ต่างเกรงกลัวหลีกนี้ เว้นเสียแต่พวกโยโลเกียที่ไม่เคยหวั่นเกรง เป็นที่รำคาญ และดื้อรั้นต่อสายตาชาวเมืองขวานตลอดมา ไม่มีทางที่จะมีกษัตริย์จากเมืองที่เป็นปรปักษ์จะมาเยือนเหยียบดินแดนแห่งนี้

       “น้องสาวท่านจะพร้อมกับเรื่องนี้แล้วหรือ มิโน่” ไมตาล ทหารการ์ดคนสนิทของมิโน่พูดหลังจากการสนทนาของสองพี่น้องจบลง

           “นางจะต้องพร้อม”มิโน่บอก “นี่เป็นคำสั่งของท่านพ่อ ข้ามิอาจขัด”

       “นางเป็นคนดื้อดึงท่านและข้าต่างรู้แม้แต่พ่อของท่าน นางก็ยังไม่เว้น ถ้าเกิดนางดื้อดึงกับผู้ที่จะมาเยือนที่ดินแดนของเราแล้ว คงจะลำบากไม่น้อยทีจะมีกงการ ไมตรีมิตร” ไมตาลเอ่ยพลางเอามือจับขวานที่ข้างเอวของเขาไว้

         “เมื่อถึงเวลานางจะต้องเข้าใจ”เขาตอบเสียงเน้นหนัก“แม้นางจะเอาแต่ใจ แต่นางก็ไม่มีวันไม่รักดินแดนแห่งนี้ และข้าเชื่อว่านางฉลาดพอที่จะเข้าใจเรื่องนี้”

ไมตาลยืนนิ่งเงียบราวกับรูปปั้นกำลังครุ่นคิดเขามิอาจถามอะไรได้ต่อไป

 “เมื่อถึงวันนั้น” มิโน่เอ่ยขึ้น “เราจะครองอาณาจักรนี้และโยโลเกียและเหนือสุดที่ วิดาคารู และแม้แต่อาณาจักรสามกษัตริย์เทียทารอสก็ไม่ได้ไม่ไกลแค่เอื้อม ใช่ เมื่อลูกของนางเกิด วาเนียและโยโลเกียจะรวมกันและมีอำนาจที่สุดในทวีปนี้”

         ไมตาลฟังสงบนิ่งอยู่ เขารู้ว่าไม่ควรต่อเถียงกับคำที่มิโน่กล่าวออกมานี้ ถึงแม้จะเป็นคำเตือนแต่ก็ไม่ใช้กิจกงการที่เขาต้องมาดูแลในส่วนนี้  แต่เขายังเป็นเพื่อน เขารู้จักกันตั้งแต่ยังเด็ก เขารู้จักมิโน่ดี  “ท่านพ่อของท่านเบื่อหน่ายกับสงครามมามากแล้ว และเราไม่ควรมีสงคราม เราเข้ายุคใหม่แล้วนายท่าน สงครามเป็นสิ่งที่โง่เขลาที่จะทำให้อาณาจักรอื่นรวมตัวกันกำจัดเรา…”

     “ข้าไม่ได้พูดถึงสงคราม” มิโน่ตัดบท  “ข้าพูดถึงอำนาจ อีกไม่นานนักมันจะเป็นอย่างนั้น ใช่! มันควรจะเป็นเช่นนั้นขอแค่ให้เราอายุยืนเถอะ”

      “ข้าว่าหน้าตาอย่างพี่ข้า คงดื้อดึงจนอายุเป็นหมื่นปีเชียวล่ะ” เสียงมิซ่าก็ลอยออกมาจากด้านหลังหนุ่มทั้งสองที่มองออกไปนอกหน้าต่างห้องของปราสาท

   สองหนุ่มตื่นขึ้นจากบทสนทนา ก่อนหันหลังไปมองเสียงที่พวกเขาจะต้องสนทนาอีกครั้ง

      “หวังว่า ม้าบินที่ท่านพ่อให้เจ้าไปจะยังไม่โดนขวานของเจ้าปักกลางหลังนะ มิซ่า” มิโน่ทักทายกลบเกลื่อนการสนทนาก่อนหน้านี้

       “มันเร็วกว่าขวานของท่านเสียอีก พี่ข้า จากป่าสวรรค์ข้ามาถึงนี่เพียงชั่วครู่ จะมีอันใดเร็วกว่าสิ่งที่ทวยเทพสร้างให้นี้อีก” เธอยังเร่งเร้าแกล้งพี่ชายแสนรักของเธอ

       “ว่ากันว่า ที่อาณาจักรเอนทากอนมีเรือบินที่บินได้รอบดินแดนทวีปนี้เป็นเวลาแค่เจ็ดวัน เร็วกว่าขวานของท่านเสียอีกคุณหนู” ไมตาลตอบแทนมิโน่

       มิซ่ามองไปยังหน้าไมตาลอย่างเคร่งขรึม ใบหน้าเรียวยาว ตาสีฟ้า เหมือนกับลูม่าน้องสาวของเขา ไมตาลลูกชายคนที่สองของ สแตนส์ ลาคูลน์ สหายรักของพ่อเธอที่ดูแลทางใต้ของวาเนีย เขาเข้าเมืองมาทำหน้าที่องครักษ์เพราะรู้ดีว่าเมื่อพ่อของเขาสิ้นไป พี่ชายคนแรกของเขาก็จะได้รับการสืบทอดครองดินแดนทางใต้ต่อและลูกๆของพี่เขาก็สืบทอดไปเรื่อยๆ ไม่มีอะไรให้เขาที่แถบใต้ อยู่เมืองหลวงเป็นองครักษ์รัชทายาท เวลาสืบไปอาจได้เป็นแม่ทัพใหญ่เมื่อเวลามาถึง

          “ฮ่าฮ่าฮ่า” เสียงหัวเราะพี่ชายของเธอดังอยู่ในลำคอ “เมื่อเจ้ามาแล้วรีบไปหาท่านพ่อเสีย ท่านให้เจ้ารีบไปหาท่าน”

    “มีเหตุอันใดที่เรียกเพียงข้าไป ท่านไม่เห็นพี่ข้าเป็นลูกเสียแล้วรึ” มิซ่ายังพูดกวนวาจาอยู่

     “ท่านพ่อให้ข้าเตรียมทหารไปรับลุงทั้งสองและออกไปรับขบวนเสด็จของกษัตริย์ต้นไม้ที่นอกเมืองมายังปราสาทโชวารอสนี้”มิโน่ตอบ “ไปได้แล้วเจ้าน้องตัวแสบอย่าให้ท่านพ่อต้องโกรธเจ้า”

     หลังจากที่มิซ่าจากไปห้องนั้นก็เงียบลง ชายทั้งสองหันหลังกลับมองออกไปนอกหน้าต่างปราสาท

   “พอข้าออกปราสาทไป”มิโน่กล่าวขึ้น “ขอให้เจ้าอยู่ที่นี่เพื่อนข้า คอยดูแลนางอย่างที่เจ้าดูแลน้องสาวของเจ้า” “ข้าจะบอกพ่อของเจ้า ลุงของข้าเองว่าเจ้าติดงานภารกิจที่ข้าสั่ง”

    “ข้าควรทำอย่างไร”ไมตาลถามกลับอย่างรวดเร็ว “ถ้านาง…”  “นางคงไม่พอใจเมื่อท่านพ่อท่านบอกว่า นางจะต้องแต่งงานกับเจ้าชายแดนต้นไม้นั่น” ไมตาลเปลี่ยนคำถามใหม่ราวกับรู้ว่ามันจะเกิดขึ้น

      “ข้ารู้ เจ้าไม่ต้องทำอะไรเพียงดูนาง อย่าให้นางทำอะไรโง่ๆ” มิโน่ตอบพร้อมถอนหายใจพร้อมกับหันออกจากหน้าต่างมามองหน้าไมตาล “เจ้ารู้ใช่ไหมว่าอะไรที่ทำแล้วจะดูโง่คืออะไร” เขาถาม

            ไมตาลพยักหน้า “ใช่ ข้ารู้”

        มิโน่พยักหน้าตอบและตบไหล่ไมตาลเบาๆ และเดินออกจากห้อง ปล่อยไมตาลทิ้งไว้อยู่ที่ที่ทั้งสองสนทนากัน

 เขาเดินไปถึงซุ้มประตูทางออกของห้อง“นางรู้ข้อนี้ดี” มิโน่หันหลังกลับมาพูด“เราอยู่กับสิ่งสวยงามไม่ได้ตลอด”