Past-memories อดีต-ความทรงจำรักวุ่นๆกับยัยตัวร้าย

การดวล

          หลังจากที่ฉันเข้าไปในห้องที่เงียบสงบที่สุดในตัวคฤหาสน์แล้วพยายามที่จะเบิกเนตรที่โพสน์เคยพูดถึงให้ฟัง ผลที่ออกมาก็คือ...ไม่สำเร็จ.. ไม่ว่าฉันจะพยายามสักเพียงไรก็ไม่สำเร็จ พยายามจะตั้งสมาติให้มั่นและทำจิตใจให้สงบเพื่อนึกถึงดวงเนตรแห่งเมารัสนั้นให้มากที่สุดเท่าที่จะทำได้ แต่ไม่ว่าจะกี่ครั้งที่ฉันพยายาม ก็ไม่สำเร็จเสียที มิหน้ำซ้ำยังไม่รู้อะไรเพิ่มเติมเกี่ยวกับดวงเนตรแห่งเมารัสอีกด้วย ไม่ว่าจะลองไปหาจากหนังสือเวทย์เล่มไหนๆก็ไม่เจอสักเล่ม แม้แต่ข้อมูลเล็กน้อยหรือชื่อของดวงเนตรยังไม่มีปรากฏบนหนังสือเวทย์เล่มไหนเลยด้วยซ้ำ! ...นี่มันบ้าอะไรกันเนี่ย!?

          เมื่อเป็นดังนั้นฉันก็ไม่อยากจะฝืน ปล่อยเรื่องนี้ให้เลยตามเลย แล้วพักฟื้นตัวอยู่ที่บ้านสัก2-3วันแล้วกลับไปเรียนตามปกติ แต่ลับมีเรื่องที่ไม่ปกติเกิดขึ้นกับฉัน ที่ฉันรู้สึกได้ก็คือวันแรกที่ฉันกลับไปเรียน ตอนที่ให้นักเรียนทุกคนแยกย้ายกันฝึกฝนเวทย์ของตัวเองเพื่อเตรียมพอสำหรับการประลองเวย์ที่กำลังจะเกิดขึ้นในภายภาคหน้าที่ไม่ยาวนานนัก ฉันสังเกตเห็นด็กกลุ่มหนึ่งที่มีท่าทางแปลกๆดูมีพิรุจ มองมาทางฉันด้วยสายตาที่ไม่ค่อยจะเป็นมิตรสักเท่าไหร่นัก ทีแรกฉันก็นึกว่าพวกนั้นก็คงหมั่นหน้าฉันเฉยๆ แต่กลับมีเรื่องให้ฉันเจ็บตัวเกิดขึ้นบ่อยครั้ง มันเกิดขึ้นบ่อยๆจนฉันคิดว่ามันคงจะไม่ใช่แค่เรื่องบังเอิญเฉยๆแล้ว

          และยังมีเรื่องแปลกๆ ที่ทุกคนต่างพากันมองมาทาวฉันเป็นตาเดียวเวลาเดินไปไหนมาไหนและฉันยังรู้สึกได้ว่าเพื่อนๆในห้องพยายามตีตัวออกห่างจากฉัน บางคนถึงกับทำว่าฉันไม่มีตัวตนอยู่เลย ทำให้ฉันเริ่มผิดสังเกตเข้าไปห้องน้ำเพื่อเช็คสภาพตัวเองว่ามีอะไรผิดปกติดูแล้วน่าเกลียดหรือแปลกตาไปหรือเปล่าแต่ก็ไม่มีอะไรผิดปกติ ฉันก็ยังคงเป็นฉันเช่นเดิม เวทย์ที่ใช้แปลงสีผมเป็นสีดำเพื่อซ่อนเจ้าผมสีขาวตัวปัญหาที่แปลกประหลาดและมีเพียงคนเดียวในประวัติศาสตร์ที่จะมีเส้นผมสีขาวบริสุทธิ์...แคลอ เมลฟิวส์ สตอนท์ฮาร์ท องค์แห่งอานาจักรฮิวแม้นั้นจะคือฉันเองแต่ตอนนี้...ฉันคือ นากามุระ คุรุมิ เด็กสาวธรรมดาๆคนหนึ่ง ไม่ได้พิเศษพิศงมาจากไหน

          วันนี้ก็เป็นอีกวันที่พวกเขามองมาทางฉันด้วยสายตาแปลกๆและต่างพากันซุบซิบบางอย่างที่เกี่ยวกับฉันแต่ฉันไม่สามารถที่จะล่วงรู้ได้เพราะพลังเวทย์ของฉันที่หลับไป 3 วันเต็มยังฟื้นกลับมาไม่ครบ และร่างกายที่ยังปนับตัวไม่ค่อยจะได้นี่อีกทำให้พลังเวทย์ต่างๆในตัวของฉันแปรปวนสับสนไปหมด ขืนฉันใช้พลังเวทย์สุ่มสี่สุ่มห้าไม่คิดหน้าคิดหลังมีหวังได่เสียสมดุจในการควบคุมพลังเวทย์อีกแน่ และถ้าเป็นเช่นนั้น...โลกนี้คงจะถึงคราวอวศาลเป็นแค่

          ตอนนี้ฉันหนีการฝึกเวทย์มานั่งอยู่ใต้ต้นไม้เพีงลำพัง(อีกแล้ว!) อันที่จริงถ้าจะพูดให้ถูกคือฉันหนีการฝึกมานอนใต้ต้นไม้เพียงลำพังต่างหาก = = ฉันนอนเอาผ้าปิดหน้าแล้วเอามือก่ายหน้าผากอีกที ส่วนขาก็ชันเข่าตั้งขึ้นมาข้างหนึ่ง ฉันหนีจากสิ่งเร้าต่างๆรอบตัวมาสงบจิตใจที่นี่ เพราะตรงนี้ไม่เป็นที่สดุดตาคนมากนักเพราะมันถูกซ่อนแอบไว้หลังต้นไม้ใหญ่และในเวลาแบบนี้ที่ทุกคนกำลังวุ่นอยู่กับการฝึกฝนเวทย์ของตัวเองคงไม่มีใครว่างมากพอมาเรื่องไร้สาระอย่างการตามหาเธอหรอก...อันที่จริง ถ้าจะให้พูด...ก็มีอยู่คนหนึ่ง ที่ว่างมากพอจะมาทำเรื่องไร้สาระเช่นการตามหาเธอเช่นนี้...

          "อยู่นี่จริงๆด้วย..."

          พูดปุ๊บก็มาปั๊บเลย ช่างเป็นมนุษย์ที่ตายยากตายเย็นเสียจริง...

          "มีอะไร?" ฉันเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงห้วนและยังตรงท่าทางกิริยาอยู่เช่นไม่คิดจะขยับ เปลี่ยนท่านอนเป็นนั่ง หรือกระทั่งเอาผ้าที่ปิดหน้าอยู่ออกด้วยซ้ำด้วย

          "เปล่าหรอก...แค่จะมาถามว่าอาการป่วยน่ะ หายดีแล้วเหรอ?" เขาเอ่ยด้วยน้ำเสียงเป็นห่วงเล็กน้อย

          "อืม..."

          หลังจากจบคำของฉันความเงียบก็เข้าปกคลุมพวกเราทั้งสองคนเพราะทั้งฉันและเขาก็ไม่รู้จะชวนอีกฝ่ายคุยอะไรดี ทำให้ในหัวของฉันคิดถึงเรื่องดวงเนตรแห่งเมารัสขึ้นมาอีกครั้ง ไม่รู้อะไรดลใจฉันแต่ฉันรู้สึกอยากจะเอ่ยถามเขา... มีความรู้สึกว่าถ้าฉันถามคนๆนี้ ฉันจะได้คำตอบแน่นอน...

          "ทัตสึยะ...นายรู้อะไรที่เกี่ยวกับ 'ดวงเนตรแห่งเมารัส' บ้างรึเปล่า?" ฉันเอ่ยถามเขาทั้งกิริยาท่าทางเดิม เขาเงียบไปสักพักทำให้ฉันไม่สามารถเดาอะไรได้ทั้งสิ้น ส่วนหนึ่งก็เป็นเพราะผ้าที่ยังคงปิดหน้าของฉันอยู่ด้วยล่ะนะ

          "ก่อนอื่น...ช่วยเอาผ้าออกก่อนได้ไหม?" เขาไม่ยอมตอบคำถามฉันและยังดฝเฉไฉไปเรื่องอื่นที่ไม่เกี่ยวกับคำถามเลยสักนิด

          "ไม่ต้องมาเปลี่ยนเรื่อง รู้อะไรก็รีบพูดออกมาซะ" ฉันพูดกึ่งบังคับใครเขาพูดในสิ่งที่เขารู้ออกมาซะให้หมด

          "เฮ้อ..." เขาถอนหายใจออกมาเบาๆ "ฉันรู้แค่ว่ามันเป็นดวงเนตรที่มีแต่เชื้อพระวงศ์เท่านั้นที่จะสามารถใช้มันได้ และการที่จะได้มันมาก็ไม่ใช่เรื่องง่ายๆ ความสามารถของมันก็คือการที่จะให้ผู้ที่ครอบครองสามารถมองเห็นสิ่งตนอยากเห็นได้ ไม่ว่านั้นจะเป็นอดีต ปัจจุบัน หรือแม้กระทั่งอนาคต และยังเป็นตัวแทนแห่งพลังอันสิ่งใหญ่ ว่ากันว่าผู้ที่ครอบครองมันจะได้ขึ้นเป็นพระเจ้าของโลกเลยด้วยซ้ำ"

          โฮ...รู้เยอะกว่าฉันอีกแฮะ...

          "นายไปรู้เรื่องพวกนี้มาจากไหน?" ฉันเอ่ยถามเขาไปด้วยน้ำเสียงเรียบไม่แสดงให้เห็นถึงอารมณ์ใดๆทั้งสิ้น

          "อ..เอ๊ะ! รู้มาจากไหนน่ะเหรอ? เอ่อ..." เขาอึมอำเล็กน้อย "ก..ก็ห้องสมุดโรงเรียนยังไงล่ะ!"

          "ถ้าหมายถึงห้องสมุดที่โรงเรียนนี้ ฉันหามาหมดทุกเล่มแล้ว...ไม่เห็นเจอไอที่นายพร้ามมาเลยสักนิด" ฉันพูดออกมาด้วยน้ำเสียงเบื่อหน่ายกับการโกหกที่ไม่เนียนของเขาที่แม้แต่เด็กอนุบาลก็ยังดูออก

          "ง...งั้นเหรอ? สงสัยฉันจะจำผิดล่ะมั้ง แหะๆ" เขาเอ่ยก่อนจะหัวเราะออกมาแห้งๆ

          "เอาเถอะ ฉันไม่คาดคั้นให้พูดหรอกนะถ้านายไม่อย่าบอก..." ฉันเอ่ยแผ่วเบา ไม่ใช่เพราะฉันเกรงใจเขาแต่ฉันขี้เกรียจที่จะทำมานั่งซักไซร้คนที่ไม่ยอมปริปากพูดมาเองสักเท่าไหร่ เพราะฉันรู้ว่ายังไงเขาก็ไม่ยอมคลายมันออกมาหรอก เพราะถ้าเขาอยากบอกเขาคงบอกฉันไปนานแล้ว

          "อ..อื้ม" เขาขานรับฉันเบาๆเชิงว่าเขาเองก็เข้าใจในคำพูดของฉันแล้ว "ทำไมอยู่ๆถึงมาถามเรื่องพวกนี้กับฉันล่ะ"

          "ถามอะไรแปลกๆ ถ้าฉันไม่อยากรู้แล้วจะมาถามนายทำไม?" ฉันเอ่ยกวนเขาไปเล็กน้อย(?) ถ้าให้ฉันเดาหางคิ้วเขาต้องกระตุกแน่ๆ

          "อื้ม!" เขาทำเสียงดังในลำคอเหมือนกำลังพยายามสะกดอารมณ์โกรธของตัวเองไว้ ตลกชะมัด...

          "นี่..."

          "อะไรอีกล่ะ?" คราวนี้กลายเป็นเขาที่เอ่ยด้วยเสียงห้วนๆแทนฉัน ก็นะ...ไม่แปลกหรอกเพิ่งโดนฉันแหย่ไปนนี่เนอะ

          "ถ้ามีคนมาบอกให้นายเบิกเนตรเมารัส...นายจะทำยังไง?" ฉันไม่รู้ว่าอะไรดลใจให้เอ่ยคำถามนั้นออกไป แต่ฉันก็พูดมันออกไปแล้ว และสิ่งที่ฉันได้กลับมาก็มีเพียงความเงียบแต่ไม่นานนักเสียงของเขาก็ดังขึ้นเพื่อตอบคำถามฉันอีกครั้ง

          "ไม่รู้สิ... ก็คงจะเบิกล่ะมั้ง พลังเวทย์ดีๆและยิ่งใหญ่ขนาดนั้นเป็นใคร ใครก็อยากได้ล่ะนะ.."

          แม้แต่นายเองก็ด้วยงั้นเหรอ...ทัตสึยะ

          แม้แต่นายที่ฉันคิดว่านายน่าจะเป็นคนเดียวที่ไม่สนเรื่องพลังอันยิ่งใหญ่นั้น...

          "แล้วนาย...คิดยังไงกับแคลอล่ะ?"

          "แคลอ?" เขาเิ่ยทวนคำอย่างไม่เข้าใจ

          "แคลอ เมลฟิวส์ สตอนท์ฮาร์ท องค์หญิงอานาตักรฮิว..." ฉันเอ่ยขยายความเพื่อให้เขาเข้าใจความหมายมากที่สุด

          "อ่อ...เธอนี่เก่งนะ จำชื่อที่ยาวขนาดนั้นได้ด้วย" เขาเอ่ยก่อนจะหัวเราะออกมาเบาๆ

          ก็แง้สิ...ชื่อตัวเองนี่นา ใครบ้างจะจำไม่ได้?

          "คิดยังไงงั้นเหรอ? ...คงอิจฉาล่ะมั้ง ก็เพราะเธอมีพลังที่สามารถทำได้ทุกอย่างบนโลกเลยนี่นา"

          "แม้แต่นาย..." ฉันเอ่ยอย่างแผ่วเบา มือข้างที่ก่ายหน้าผากไว้เตรียมจะดึงผ้าออก

          "หืม?"

          "มนุษย์ทุกคน...มันก็ไม่ต่างกัน" ฉันดึงผ้าที่ปิดหน้าออกและลุกขึ้นนั่ง "เพราะแบบนี้ไง ฉันถึงได้เกลียดนัก!" ฉันตะโกนเสียงดังใส่ทัตสึยะที่ตอนนี้ทำหน้างงงวยไม่รู้เรื่องเรื่องราวอะไรทั้งสิ้น ยิ่งทำให้ฉันโมโหเพิ่มขึ้นไปอีก!

          "อะ..เอ๋?" ทัตสึยะอุทานออกมาอย่างไม่เข้าใจ

          "มนุษย์มันก็เหมือนกันทุกคน! พอมีสิ่งที่จะสนองความต้องการของตนได้ก็รีบคว้า ไม่สนว่าสิ่งนั้นมันจะต้องแลกมาก้วยอะไรก็ตาม!! ไม่ว่ายังไง มนุษย์ก็ยังคิดจะเป็นที่หนึ่ง เพื่อที่จะเหนือคนอื่นอยู่ดี!!!" ฉันตะโกนออกไปสุดเสียงด้วยความโมโห

          "เธอเองก็เป็นมนุษย์ไม่ใช่รึไง ทำไมถึงได้กล้าพูดออกมาแบบนี้?"

          "ก็เพราะฉันไม่ใช่มนุษย์น่ะสิ!!" ฉันเผลอพูดออกไปด้วยความโมโห

          ฉันยกมือขึ้นปิดปากตัวเองทัตสึยะเองก็ทำสีหน้าตกใจไม่แพ้กัน แต่...เขาก็รู้แล้วนิว่าฉันน่ะเป็นแวมไพร์ ทำไมถึงต้องตกใจด้วยละ?

          ทัตสึยะปรับสีหน้าให้เป็นปกติแล้วก้มหน้าลงแต่เพื่ออะไรฉันก็ไม่รู้ แต่ก็ทำให้ฉันรู้ได้อย่างหนึ่งว่าเขายังไม่ลืมเรื่องที่ฉันเป็นแวมไพร์ ฉันเองก็ไม่คิดจะปล่อยให้เขากุมความลับฉันอยู่อย่างนี้หรอกนะ...

          "เฮ้อ.." ฉันถอดหายใจออกมาเบาๆทำให้ทัตสึยะที่ยืนมองฉันอยู่ข้าวเลิกคิ้วขึ้นอย่างไม่เข้าใจ ฉันเงยหน้ามองท้องฟ้าก่อนที่เอ่ยขึ้นอีกครั้ง "จงลืมซะ..."

          "...?"

          "ฉันบอกว่า..." ฉันค่อยๆหันหน้าไปมองทัตสึยะช้าๆ "ให้นายลืมเรื่องทั้งหมด...ยังไงล่ะ!" ฉันเบิกตากว้างก่อนที่นัยต์ตาสีฟ้าของฉันจะเปลี่ยนเป็นสีแดงกล่ำ ทัตสึยะเบิกตากว้างด้วยความตกใจก่อนที่นัยตต์ตาของเขาจะค่อยๆหมดความเปร่งประกายลงช้าๆบ่งบอกได้ชัดว่าเขาได้โดนเวทย์มนต์ของฉันเข้าไปแล้ว ฉันจ้องเขม็งเข้าไปในดวงตาสีเทาของทัตสึยะ แต่เมื่อสังเกตดีๆแล้ว ก็ทำให้ฉันนึกบางอย่างได้...

          "ทำไม...ถึงได้คล้ายกันจัง?" ฉันอุทานออกมาเบาๆ เวทย์ที่คิดจะใช้พลันหายไปในทันที

          ใบหน้าของเขาเรียวคม นัยต์ตาสีเทาคม คิ้วเข้มโก้งสวย ริมฝีปากอวบอิ่มได้รูปสวย ผมสีดำเป็นประกาย มันทำให้ฉัน..นึกถึง 'เจ้าชายแห่งรัตติกาล' ทุกสิ่งทุกอย่างของทัตสึยะมันคล้ายกับเขาคนนั้นมาก มากเสียจนฉันคิดว่าเป็นคนๆเดียวกัน แต่สิ่งที่ต่างออกไปคือนัยต์ตาสีเทาของเขา เจ้าชายแห่งรัตติกาลมีนัยต์สีฟ้าเช่นเดียวกับฉัน แต่ทัตสึยะมีนัยต์ตาสีเทา มันทำให้ฉันคลายข้อสงสัยกับใบหน้าที่คล้ายกันอย่างกับแกะลงได้บ้าง...ตอนนั้คนที่มีหน้าตาคล้ายกันที่ฉันรู้สึกมีอยู่ด้วยกันถึง 3 คน! ...นี่มันบ้าอะไรกัน!?

          "หน้าคล้ายกัน...งั้นเหรอ?" ทัตสุยะเอ่ยถามด้วยความสงสัยเล็กน้อย ทำให้ฉันหลุดจากภวังศ์ความคิด

          "นาย...รู้จัก 'เจ้าชายแห่งรัตติกาล' รึเปล่า?" ฉันเอ่ยถามเขาอย่างแผ่วเบา ตาก็จ้องมองเขาอย่างไม่ละสายตา

          "เจ้าชายแห่งรัตติกาลงั้นเหรอ?...ไม่เคยได้ยินชื่อนี้เลยนะ" เขาทำท่าคิดสักพักก่อนจะเอ่ยตอบ แต่นั้นก็ทำให้ฉันรู้สึกงงและสงสัยมากยิ่งกว่าเดิมหลายเท่า

          มีคนหน้าตาคล้ายกันถึง 3 คนบนโลก... มันเป็นไปได้งั้นเหรอ?

          ฉันคิดในใจอย่างไม่เข้าใจ มันจะมีทางเป็นไปได้เหรอที่จะมีคนหน้าตาคล้ายกันขนาดนี้อยู่บนโลกถึง 3 คน? และทั้ง 3 คนนั้นก็เป็นคนที่ฉันเคยเจอทั้งหมด...มันจะเป็นเรื่องบังอาจที่โชคชะตากำหนดให้ฉันรู้จักพวกเขาทั้ง 3 คนนั้นงั้นเหรอ? แต่เพราะอะไรล่ะ?... แล้วมันเป็นไปได้รึเปล่าที่ทั้ง 3 คนนี้จะต้องมีอะไรบางอย่างเชื่อมถึงกัน..?

          "งั้นเหรอ..." ฉันพูดเสียงแผ่วเบาก่อนจะก้มหน้าลง

          "มีอะไรรึเปล่า?" เขาเอ่ยถามฉันเสียงแผ่วเบา ฉันเงยหน้าช้อนตามองเขาเล็กน้อยก่อนจะก้มหน้าลงเช่นเดิม

          "เปล่า..."

          ฉันคงจะคิดมากไปเอง...

          "ให้ตายสิ..." ฉันพูดออกมาาเบาๆก่อนจะชันเข่าขึ้นมากอด "โลกนี้มันช่างซับซ้อนชะมัด"

          ทัตสึยะมองฉันด้วยความสงสัยเล็กน้อยหากแต่ก็ไม่ได้ปริปากถามอะไร ฉันรู้สึกได้เลยว่าเขายืนมองฉันเป็นเวลานานมากจนฉันต้องเงยหน้ามองเขาด้วยความสงสัย

          "คุรุมิจัง..." เขาเอ่ยเรียกชื่อฉันเบาๆ

          "อะไร?" ฉันเอ่ยตอบเสียงห้วนๆ

          "มาดวล...กันหน่อยได้ไหม?"

          "..."

          ฉันนิ่งเงียบไม่ตอบคำถามของทัตสึยะ ไม่ใช่เพราะฉันไม่อยากดวลกันเขา ฉันอยากดวลกับเขามากแต่ทำไม่ได้ในตอนนี้เพราะพลังเวทย์ของฉันยังไม่คืนมาทั้งหมด ตอนนี้พลังเวทย์ของฉันแปรปวนไปหมดขืนใช้สุ่มสี่สุ่มห้ามีหวังโลกได้พังแน่...

          "ไม่ได้เหรอ?" เขาเอ่ยถามฉันด้วยท่าทางผิดหวังเล็กน้อย

          "ไม่ใช่ไม่ได้... แต่...ต้องพูดว่าฉันยังไม่พร้อมต่างหาก" ฉันพยายามอธิบายในทางอ้อมๆให้เขาเข้าใจมากที่สุดเท่าที่จะทำได้

          "ไม่พร้อม?" ทัตสึยะเอ่ยทวนคำอย่างไม่เข้าใจ

          "...เฮ้อ เอาเถอะ" ฉันถอดหายใจออกมาอย่างเบื่อหน่าย ทำไมเขาถึงไม่เข้าใจคำว่า ไม่พร้อม กันนะ "ฉันรับคำท้า...ไปที่สนาม"

          ฉันว่าจบก็ลุกขึ้นยืนและเดินออกจากหลังต้นไม้ใหญ่ก่อนจะมุ่งตรงไปยังสนามที่มีนักเรียนจำนวนมากกำลังจับคู่ดวลเพื่อทดสอบพลังเวทย์ของตัวเองอยู่ พอฉันก้าวเข้าไปในพื้นที่สนามทุกสายตาก็ต่างจับจ้องมองมาทางฉันเป็นตาเดียว ฉันแสร้งทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้แล้วเดินตรงไปยังพื้นที่ในสนามที่ยังว่างอยู่ โดยตลอดการเดินนั้นมีทัตสึยะเดินตามหลังมาติดๆ

          "ตรงนี้แล้วกัน..." ฉันว่าพลางหันหลังกลับแล้วมองไปยังทัตสึยะที่เขาแค่ขยักหน้ารับเชิงเข้าใจเฉยๆ

          "สองคนนั้นจะดวลกันงั้นเหรอ?"

          "ไม่รู้สิ...คงใช่มั้ง"

          "เธอคิดว่าใครจะเป็นฝ่ายชนะ?"

          "ไม่รู้สิ อีกคนก็ได้ชื่อว่าเป็นนักเรียนท็อป อีกคนก็ได้ชื่อว่าจัดการนักเรียนที่ขึ้นชื่อว่าเก่งมากได้ถึงสามคนรวด..."

          "เป็นการดวลที่น่าสนใจนะ...ว่าไหม?"

          เกิดเสียงซุบซิบมากมายดังขึ้นเมื่อฉันกับทัตสึยะทำท่าเหมือนกำลังจะดวลกัน คำซุบซิบเหล่านั้นฉันไม่สามารถแยกแยะได้ว่าพวกเขาเชียร์ใครกันแน่ แต่ที่รู้ๆตอนนี้การดวลระหว่างฉันและทัตสึยะเป็นที่น่าสนใจและน่าจับตามองของทุกคนในสนาม รวมทั้งรอบๆสนามที่มีคนไปนั่งพักด้วย

          "ฉันไม่มั่นใจนะว่าจะยอมมือได้รึเปล่า..." ฉันเอ่ยเสียงแผ่วเบาหวังให้ได้ยินเพียงแค่ทัตสึยะ เพราะตอนนี้พลังเวทย์ของฉันแปรปวนมาก ซึ่งฉันในตอนนี้อาจจะควบคุมมันไม่ได้ทั้งหมด และถ้าเป็นแบบนั้น...มีหวังได้เลือดตกยางออกกันแน่ๆ

          "ใส่มาไม่ต้องยั้งเลย..." ทัตสึยะว่าพลางฉีกยิ้มร่า ถ้าให้ฉันเดา เขาคงอยากจะดวลกับฉันมานานแล้ว..สินะ...

          "...ยังไงก็ระวังตัวไว้ด้วย ฉันไม่มั่นใจว่าจะควบคุมมันได้ทั้งหมดหรอกนะ..." โดยเฉพาะ...พลังของครอสที่ยังคงอยู่ในตัวฉัน

          "อื้ม!"

          ฉันกับเขาจ้องตากันเป็นเวลาเนินนานจนคนดูรอบข้างต่างพากันลุ้นว่าใครจะเป็นฝ่ายบุกใครก่อน ฉันพยายามรวบรวมสมาธิและตั้งสติให้มากที่สุดเท่าที่จะทำได้ เพื่อไม่ให้พลังเวทย์ของฉันมันประทุออกมาจนทำให้เกิดเหตุร้ายต่างๆขึ้น... และเมื่อฉันรวบรวมสติได้ฉันก็เตรียมตัวบุกในทันที และดูเมื่อว่าทัตสึยะจะดูฉันออกเหมือนกัน เขาจึงเตรียมพร้อมที่จะบุกกลับบ้าง

          "เริ่ม!/เริ่ม!"

          I'll make you crazy

                              In memory next