อาเรเมตาเรีย - ปฐมกาลหายนะ

#9 กลับบ้าน

คืนนั้นฟาร่านอนไม่หลับ ยิ่งตอนตีสอง เจ้าหน้าที่ประจำโกดังแจ้งฟาร่าว่า สองร่างในแทงค์นั้น สัญญาณชีพได้ขาดไปพร้อมกัน พวกเขาเสียชีวิตแล้ว ยิ่งทำให้ฟาร่าเป็นกังวลว่าฟรองซัวร์จะตายตามคนเหล่านั้นไปด้วย ฟ้ายังไม่สว่าง ฟาร่าก็รีบไปเคาะห้องฟรองซัวร์ทันที ผ่านไปหลายนาทีเขาก็ยังไม่มาเปิด เธอจึงกระหน่ำเคาะจนเจ็บมือ

"ฟรองซัวร์!" ฟาร่าตะโกนเรียก

อึดใจต่อมา ประตูก็เปิดออก เขาถามเป็นภาษาฝรั่งเศส ฟาร่าตกใจรีบใส่หูฟังแปลภาษาทันที

“ขอโทษที ฉันคิดว่า คุณไม่อยู่” เธอตอบ ฟรองซัวร์เองก็เอาหูฟังขึ้นมาใส่ด้วย เขายิ้มให้

“คุณเตรียมของเสร็จหรือยัง” ฟาร่าถามเขินๆ

ฟรองซัวร์ไม่มีของอะไรอยู่แล้ว จึงปิดประตูและพร้อมออกเดินทาง

“ไปกันเถอะ” เขาว่า

ฟาร่ากับฟรองค์ซัวร์เดินทางไปยังชั้นที่ 46 เพื่อขึ้นยานโดยสารไปยังหอคอยที่เบลดิซซิโค่ ระหว่างรอขึ้นยาน เธอพาฟรองซัวร์ไปเดินเล่นที่ตลาดย่านการค้า

“เสื้อผ้าของคุณ มันไม่เหมาะจะเดินทางเลย” ฟาร่าว่า “ฉันจะพาคุณไปเปลี่ยนเสื้อผ้าใหม่ดีกว่า ฉันไม่อยากให้คุณใส่เครื่องแบบทางการร่อนไปทั่ว”

ฟาร่าลากฟรองซัวร์ไปร้านตัดเสื้อแห่งหนึ่ง ทางเข้าเป็นประตูกระจก มีภาพเครื่องแต่งกายแสดงบนจอกระจก ให้ลูกค้าเลือก ถัดไปเป็นกระจกลองชุด คนที่ยืนตรงนั้นสามารถเลือกเสื้อผ้าจากภาพจำลองที่ปรากฎในกระจกได้ เสมือนได้ลองสวมจริงๆ

“ไงคะ มีอะไรให้รับใช้” พนักงานสาวถามอย่างเป็นมิตร

“เอ่อ ฉันอยากให้ช่วยหาชุดให้เพื่อนของฉันหน่อยน่ะค่ะ เขามาจากต่างเมือง อยากให้ช่วยจัดเสื้อผ้าให้สักสองสามชุดน่ะค่ะ” ฟาร่าเอ่ย

“เชิญทางนี้ค่ะ”

พนักงานสาวเดินนำฟรองซัวร์ไปยังแท่นลองชุด

“ภาพชุดจะปรากฏบนตัวคุณในจอนะคะ ถูกใจชุดไหนก็กดเลือกได้เลยนะคะ ชุดจะถูกเตียมไว้ที่เคาเตอร์ เชิญตามสบายค่ะ”

แล้วพนักงานสาวก็หายเข้าหลังร้านไป ฟาร่าเริ่มเลือกเสื้อผ้าให้ฟรองซัวร์

“ที่เบลดิซซิโค่ อากาศค่อนข้างหนาว เพราะงั้น จึงต้องสวมเสื้อผ้าหลายชั้น ชั้นในสุดเป็นชุดติดกันแบบที่คุณสวมข้างในนี้แหละ ชั้นนอกก็มีกางเกง กับเสื้อ เสื้อก็มีเสื้อยืนข้างในกับเสื้อคลุม” ฟาร่าอธิบาย​ เธอกดเลือกเสื้อผ้าใยสังเคราะห์ทอบาง คอกลม แขนยาวเท่าศอกกับกางเกงหนังเทียมสีดำ รองเท้าหนังนิมส์สีดำ และเสื้อคลุมผ้าสักหลาดม่วงเทา

“ซับซ้อนมาก” ฟรองซัวร์ว่า ฟาร่าเดินไปหยิบชุดที่ถูกเตรียมไว้หลังจากที่เลือกจากช่องที่เคาเตอร์ เธอสอดแท่งแก้วขนาดเท่านิ้วสีแดงลงช่องเสียบเล็กๆ ปรากฎตัวเลขเรืองแสงและดับไป ห้านาทีต่อมา เสื้อผ้าถูกเตรียมพักซีลสนิทในซอง ข้างหน้าเป็นพลาสติกใส ส่วนข้างหลังเป็นฟรอยสีเงิน เธอยื่นเสื้อผ้ารองเท้าให้ฟรองซัวร์ไปเปลี่ยนที่ ตู้เปลี่ยนชุด

“เสื้อผ้าพวกนี้จะถูกทอใหม่ เย็บใหม่ทันทีที่สั่ง” ฟาร่าว่า “เอาไปเปลี่ยนสิ”

ฟรองซัวร์รับเสื้อผ้าในซองไปเปลี่ยน

“แล้วชุดเก่านี่ละ” ฟรองซัวร์ถามจากในห้องเปลี่ยนชุด

“มันจะมีช่องทิ้งของ ทั้งชุด ทั้งรองเท้า คุณหย่อนลงช่องนั้นไปเลย” ฟาร่าบอก “เสื้อผ้าที่ใส่แล้วจะถูกรีไซเคิล”

ฟรองซัวร์เปลี่ยนชุดออกมา

“ผ้าเนื้อดีมาก” ฟรองซัวร์ว่า “ทั้งชุดนี้แพงไหมครับ”

“ห้าหมื่นโซล” ฟาร่าบอก

“อะไร ห้าหมื่น คือผมไม่รู้ว่าสกุลเงินของคุณมันมากหรือน้อยนะ แต่ ผมว่า มันแพงมาก” ฟรองซัวตกใจ

“เทียบกับสกุลเครดิตของลูน สองร้อยโซลเท่ากับหนึ่งเครดิต” ฟาร่าตอบ พลางเดินออกจากร้าน

“เงินเฟ้อเหรอ” ฟรองซัวร์ถาม แต่ดูเหมือนฟาร่าจะไม่เข้าใจ เธอดูเวลาจากเครื่องมือสื่อสาร

“มีเวลาอีกนิดหน่อย หาอะไรกินดีกว่า”

ทั้งคู่เดินผ่านร้านเนื้อย่างในตู้อบ ฟาร่าหยิบแท่งแก้วสีแดงใส่ช่องแล้วตู้กระจกก็เปิดออก เธอหยิบเนื้อย่างออกมาสองไม้ แล้วปิดตู้ลง จำนวนเงินถูกหักออกจากแท่งแก้วสีแดงนั้น ตามจำนวนของที่หยิบไป ข้างๆตู้มีถุงสำหรับใส่เนื้อย่าง เธอหย่อนเนื้อย่างเสียบไม้ลงถุงที่เปิดไว้แล้วดึงถุงออกมา

“อยู่ในศูนย์มีแต่เนื้อสังเคราะห์ ต้องนี่ เนื้อนิมส์ย่างร้อนๆ” ฟาร่ายื่นถุงใส่เนื้อย่างให้ ฟรองซัวร์รับมาดม สูดกลิ่นหอมกรุ่นเตะจมูก ชิ้นเนื้อขนาดเท่ากำปั้นสองชิ้นในถุง ที่บุรุษชาวดาวอังคารไม่เคยกินมาก่อน

“ไม้ละเท่าไหร่ครับ” ฟรองซัวสงสัย

“เจ็ดโซล” ฟาร่าตอบพลางยกเนื้อขึ้นแทะอย่างอร่อย

“ทำไมเสื้อผ้าแพง อาหารถูก” ฟรองซัวร์สงสัย

“อาหารเรากินทุกวัน ส่วนใหญ่ทางการก็จัดให้ฟรี ยกเว้นตามย่านการค้าหรือถ้าต้องการกินอะไรเป็นพิเศษ ส่วนเสื้อผ้าเราก็ไม่ได้เปลี่ยนกันบ่อยๆ แถมยังปรับขนาดชุดได้ยืดขยายได้สามไซซ์ อ้วนขึ้นหรือผอมลง ก็ไม่ต้องซื้อเสื้อผ้าใหม่ แถมชุดไม่ต้องทำความสะอาด เราจึงซื้อเสื้อผ้าแค่ปีละ 2-3 ชุดเท่านั้น”

โลกอนาคตช่างแปลกล้ำสำหรับฟรองซัวร์

to be continue...