ชีวิตยังคงสวยงาม

  หากย้อนเวลาได้จริงท่านจะเลือกย้อนไปตอนไหนครับ ? ลองนึกดูนะครับถ้ากลับไปแล้วจะเอาสิ่งใดกลับมาด้วย สำหรับตัวผมเลือกจะย้อนไปดูหน้าแม่ครับ หน้าท่านตอนที่กำลังจะเห็นผมครั้งแรก หน้าท่านตอนที่ผมนอนยังไม่ลืมตาดูโลก ผมว่าใบหน้านัั้นท่านคงมีความสุขมาก ซึ่งผมขอเงินท่านยังไม่เป็น เถียงท่านไม่ได้ ยังทำอะไรๆเองไม่เป็น ผมว่าท่านคงมีแต่ความสุขในตอนนั้น

  การเดินทางของความรักเราไม่สามารถบังคับได้หากใจเราคิดว่าไม่ใช่ปล้วจริงๆ คนเราจะรักกันนั้นสมัยนี้ง่ายยิ่งกว่าหาเงินซะอีกครับ ขอแค่มีเงิน มีฐานะ มีรถ ก็พอแล้ว จะมีมั้ยครับความรักที่มันเกิดขึ้นกับชีวิตคนๆโดยไม่มีสิ่งที่อ้างไปเมื่อซักครู่ พออยู่ๆกันไปกลับเบื่อ ผมก็มองความรักเป็นซะแบบนี้ละครับ

  เข้าเรื่องเลยเนาะ ครับ หลังจากที่ผมรอรับสาย เป็นเวลาหลายนาที เธอก็โทรมา

(มาดูบทสนทนา)นี้กันครับผมว่าสำหรับผมเองโชคดีที่สุดในโลก^^   

เธอ :ต้าร์ทำไรอยู่(เธอพูดพร้อมเสียงแปลกๆเหมือนจะร้องไห้)

ผม  :รอรับสายแกไง รอนานรู้มั้ย ทำไรอยู่

เธอ :ต้าร์เค้าผิดเองแหละให้อภัยได้รึเปล่า ขอร้อง นะ จะด่าจะว่าอะไรก็เชิญ(เธอร้องไห้)

ผม  :อื้ม ไม่ต้องหรอกเราผิดเองแหละไว้ใจแกน้อยไป

เธอ :ต้าร์ เค้ารักแกนะ แกอย่าปล่อยมือเค้านะ แกอย่าไปมองใครนะแกป็นคนรักเค้านะ(เธอยังร้องอยู่)

ผม  :อื้ม แกก็เหมือนกันนะเราจะไปเรียนต่อ มหาลัยด้วยกันเรียน สาขาที่แกชอบด้วยกัน ^^

เธอ :(เธอหยุดร้องแล้วพูด) ย่ะ สัญญาแล้วนะไม่ว่าจะเป็นยังไงเกิดอะไรขึ้นก็ต้องไปด้วยกัน

ผม  :อ่า ได้ เราจะพยายาม

เธอ :ไม่ ต้องทำให้ได้ด้วย

ผม  :จ้าาาาาาาาา บังคับจัง

เธอ :ต้าร์เค้าหิวและง่วงมาก ว่าจะไปหาไรกินหน่อยเอาไรเปล่า

ผม  :หึ ไม่อ่ะเมา

เธอ :แกไม่ต้องกินต่อนะพอแล้ว

ผม  :กลับบ้านก่อนนะถ้ายังไงแกกินอิ่มหรือหลับก็บอกกันด้วย

เธอ :จ้าาาาาา

ผม  :เคร บาย

ในตอนนั้นเองผมก็กลับบ้านไปอาบน้ำเตรียมตัวที่จะนอนแต่ก่อนอื่นเพื่อความสบายใจรอเธอก่อน ผมเองก็จะหลับแล้วก็เลยไม่รุ้จะทำอะไรก็เปิดเพลงเสียงหูฟังแล้วก็ดันหลับไป

 และแล้วเรืองที่ผมไม่อยากจะเขียนมันก็มาถึง ผมทำใจพอสมควรนะครับกว่าจะเขียนท่อนนี้ เอาเลยละกันครับ 

ผมในตอนนั้นก็หลับจนจะไม่ได้สติครับ ผมซึ่งใสหูฟังอยู่นั้น มีสายเข้ามาซึ่งผมรับสาย ผมพอมีสติที่จะรู้ว่าเป็นเสียงอะไร ผมได้ยินเสียงที่เหมือนผู้คนมากมาย ยังกะในตลาดสด ผมคิดได้แค่ว่าเธอคงจะกินข้าวอยู่ในตลาดกลางเมือง เลยตัดสายทิ้งไปแล้วนอน 

 เรื่องราวต่อจากนี้คือการจากลาขอพวกเราครับ

เช้าวันต่อมา มีสายเข้าแต่เช้ามืด ผมรับสายทันทีเพราะรำคารมาก แต่หารู้ไม่ผมต้องเจอกับอะไร

แม่เธอเอาเบอเธอโทรมาผมตกใจมาก กับคำพูดคำนึงซึ่งผมเองตอนเขียนอยู่นี้อยากจะจบเร็วๆ คิดว่าคำที่ผมได้ยินนั้นคืออะไร  แม่เธอพูดว่า "ต้าร์ลูก แม่รักต้าร์นะ "ผมคงต้องบอกชื่อเธอแล้วนะครับ เธอชื่อว่า กาณต์ ซื่งผมชอบเรียกเธอว่า ส้มเพราะเธอชอบกินส้มเป็นชีวิตจิตรใจ เข้าเรื่องครับ หลังจากคำๆนั้นแล้วแม่เธอพูดต่อว่า "กาณต์ต้าร์ กาณต์ ไม่อยู่แล้ว" ผมถามกลับไป "หนีออกจากบ้านหรอครับ"แม่เธอตอบ ผมแทบเกือบบ้าทำไรไม่ถูก แม่เธอบอกกับผมมาว่า "กาณต์ไปสบายแล้ว" คิดว่าผมจะทำยังไงต่อครับ 

(ไว้ตอนหน้าเนาะผมเขียนต่อยากมากตอนนี้ เหมือนมันทำร้ายผมอยู่นะ ขอโทษด้วยครับ)

     ติดตามกันหน่อยนะครับเรื่องนี้จะจบลงแล้วครับตอนต่อไปเป็นตอนจบครับ^^