love mission ภารกิจรัก ทดแทนหัวใจนายจอมกวน

               ชายหนุ่มนั่งมองเธออยู่อย่างนั้นอย่างไม่รู้เบื่อแม้เวลาจะผ่านไปนานสักแค่ไหน เขาอยากมองเธอทุกๆอิริยาบถที่เขาไม่เคยเห็น การที่เขาตัดสินใจออกมาจากความมืดเพื่อเข้ามาอยู่ในโลกของเธอนั้นมันช่างเป็นอะไรที่คุ้มค่า เธอคงไม่รู้ตัวสินะว่าได้ฉุดดึงชีวิตของเขาออกมาจากความทุกข์ที่สุดแสนจะทรมาน

’ฉันไม่รู้ว่าชีวิตข้างหน้าจะเป็นอย่างไร แต่ในตอนนี้เมื่อฟ้ายังเปิดโอกาสให้ฉันได้อยู่กับเธอ ฉันก็จะไม่ยอมให้โอกาสนั้นเสียเปล่า’

หญิงสาวรู้สึกอึดอัดขึ้นมาเป็นหลายร้อยเท่าเมื่อต้องมานั้นใกล้ๆนายผีดิบที่ตากแดดได้แบบนี้ ยิ่งเขาเอาแต่นั่งจ้องเธอราวกับจะเข้ามาสิงเธอแบบนี้ ความอึดอัดและหวาดกลัวยิ่งเพิ่มทวีคูณขึ้นไปอีก เธออยากจะหันไปถามเขาเหลือเกิน ว่าต้องการอะไรจากเธอกันแน่ ถึงได้ต้องมานั่งจ้องเธอแบบนี้ 

การเรียนคณิตศาสตร์กับอาจารย์วิชัยที่กินเวลายาวนานกว่า2ชั่วโมงพึ่งผ่านพ้นไป เธอไม่มีอะไรเพิ่มเติมเข้าไปในหัวเลยสักนิด นอกจากความหวาดระแวงที่คนข้างๆได้มอบให้เธอ  เธอได้แต่ลอบมองเขาอย่างหวาดกลัว

ตอนนี้สภาพในห้องทุกคนดูสุขขีเปรมปรีด์กับการเรียนและเพื่อนใหม่แต่สำหรับเธอเหมือนเจอมรสุมใหญ่ที่มีเพียงเธอคนเดียวเท่านั้นที่สัมผัสและได้รับมันมาครอง ฝนตกไม่ทั่วฟ้าจริงๆ

’จนป่านนี้ นายนี่ยังไม่เลิกจ้องมองฉันอีกรึไง ชักจะทนไม่ไหวแล้วนะ!!!’

“มีปัญหาอะไรกับฉันรึเปล่า”

เธอถามเขาอย่างเอาเรื่องและมองด้วยสายตาไม่พอใจแบบสุดๆ เธอได้แต่ข่มอาการหวาดกลัวเอาไว้

“ทำไมถามแบบนั้น”

เขาตอบกลับมาด้วยท่าทางหยิ่งๆกวนประสาท

“ก็นายจ้องมองฉันตลอดเวลา”

“แล้วเธอรู้ได้อย่างไรว่าฉันมองเธออยู่ตลอด หืออออออ”

เขาพูดอย่างผู้เหนือกว่า ก่อนจะยิ้มแบบเจ้าชายส่งให้เธอ แต่สำหรับเธอมันกลับเป็นยิ้มที่ยียวนกวนบาทาที่สุดเท่าที่เคยพบเจอมา เห็นทีเธอกับเขาคงพูดดีต่อกันไม่ได้ซะแล้ว

“ฉันขอบอกไว้ก่อนเลยว่า ฉันไม่ชอบให้ใครมาจ้องมองฉัน แล้วขืนนายยังไม่หยุดจ้องฉันอีกล่ะก็ เราได้เห็นดีกันแน่!!!!”

“อย่างเธอจะทำอะไรฉันได้”

คำพูดนั้นส่งมาพร้อมกับสายตาดูถูกอย่างไม่มีการปิดบัง มันช่างจี้ต่อมโมโหเธอจนแทบจะทนเข้าไปตั๊นหน้าเขาไม่ไหว แต่ก็ต้องข่มมันเอาไว้เพราะเขาเป็นถึงผีดิบ หากผิดพลาดอะไรเธอคงไม่เหลือชีวิตไว้นั่งเรียนแน่ๆ

“ถึงฉันจะทำอะไรนายไม่ได้ ฉันก็จะสาปแช่งนายทุกวัน ไอ้โรคจิต”

คนถูกด่าหัวเราะอย่างมีความสุข เขาไม่ได้หัวเราะอย่างสบายใจแบบนี้มานานเท่าไรแล้ว การได้กวนโมโหเธอมันคือยาชูกำลังชั้นดีเลยเชียวล่ะ เขาเอาแต่หัวเราะอย่างมีความสุขแต่มันกลับทำให้เธอเข้าใจว่าเขาดูถูกเธออยู่

“ขำอะไร!!!บ้ารึเปล่า หยุดหัวเราะเดี๋ยวนี้นะ”

หญิงสาวอยากจะฆ่าคนตรงหน้าให้ดับสูญไปจากโลกนี้นัก เขาเกิดมาเพื่อผลาญความสุขของเธอจริงๆ ยิ่งถ้าเขาหัวเราะมีความสุขเท่าไร เธอก็ยิ่งทุรนทุราย อารมณ์ฉุนเฉียวมากขึ้นเท่านั้น

’ไอ้ผีดิบเฮงซวยยยยย ขอให้เขี้ยวแกผุกัดคอดูดเลือดใครก็ไม่เข้า ผอมแห้งแรงน้อยและตายไปในที่สุด สาาาาาาธุ!!!’

“ฮึ.. ฮึฮึฮึ อิอิอิอิ วะฮะฮ่าาาาาาา”

เมื่อจัดการด่าและสาปแช่งเขาจนพอใจเธอก็หัวเราะออกมาอย่างบ้าคลั่ง ชายหนุ่มหยุดมองเธอหัวเราะอย่างมีความสุขและรีบบันทึกภาพความสุขของเธอด้วยกล้องส่วนตัวของเขา

ดวงตาของเขาคือเลนส์ชั้นดีที่สามารถรับรู้ความรู้สึกที่ส่งผ่านมาให้หัวใจของเขาได้จดจำ ช่วงหนึ่งที่เธอมีความสุขและหัวเราะได้เพราะเขา ถึงแม้ว่ามันจะไม่เป็นการดีสำหรับเขาก็ตาม แต่เขาก็ยินดีกับมัน

เวลาลุล่วงมาจนถึงช่วงพักกลางวันที่ทุกคนรอคอย ยัยม่อนเพื่อนรักของเธอรีบเดินกลับมายังโต๊ะเดิมที่เคยเป็นของเขา

“ไปกินข้าวกันดีกว่า” 

ยัยม่อนพูดอย่างฉะฉาน 

เขาพูดกับเธอรึเปล่า เธอเริ่มไม่แน่ใจเพราะสายตาของเพื่อนรักเธอนั้นมันโฟกัสไปที่นายผีดิบนั่นต่างหาก

“รีบไปดีกว่า ฉันหิวแล้ว”

“รอก่อนนะยัยข้าว ฉันต้องชวนพ่อเทพบุตรของฉันก่อน”

ยัยม่อนพูดอย่างรีบๆแล้วเดินไปคว้าตัวเด็กใหม่ก่อนที่จะถูกสาวๆแย่งไปเสียก่อน 

“นี่วาฟเฟิล...นายไปกินข้าวกับพวกเราไหม”

ชายหนุ่มหันมามองหน้าคนชักชวนก่อนจะตอบตกลงเพราะอยากจะไปกินข้าวมื้อแรกกับคนที่ทำหน้าเซ็งบอกบุญไม่รับอยู่หน้าห้อง เหล่าชะนีน้อยใหญ่ต่างพากันทำหน้าเสียดายอย่างสุดๆที่โดนยัยม่อนคาบเหยื่ออันโอชะของพวกเธอไป

“นี่...นายวาฟเฟิล ทำไมนายเลือกที่จะมาเรียนที่นี่ล่ะ”

ยัยม่อนชวนคุยทันที เมื่อสัมผัสได้ถึงความเงียบ เพราะปกติแล้วในกลุ่มไม่เคยว่างเว้นจากเสียงหัวเราะ

“หืออออ ฉันจำเป็นต้องตอบนายรึเปล่า”

เขาพูดอย่างท่าทางเจ้าชายผู้หยิ่งยโส มันทำให้เส้นอารมณ์โมโหเธอพรุ่งปรี๊ด ราวกับน้ำที่กำลังเดือดพร่านอยู่ในหม้อ

“ฉันว่าแกเลิกยุ่งกะไอ้คนโรคจิตพรรค์นี้ซะดีกว่านะ ถ้ายังอยากจะมีความสุข”

เธอบอกเพื่อนรักอย่างเอาเรื่อง

’ทำไมนะ เมื่อก่อนฉันเป็นคนอารมณ์เย็นกว่านี้นี่นา แต่ฉันกลับกลายเป็นคนละคนเมื่อมาเจอกับนายผีดิบแสนกวนประสาทคนนี้ ทำไมนายนี้ถึงได้มีอิทธิพลกับความรู้สึกของฉันได้มากมายขนาดนี้นะ ไม่เข้าใจ ให้ตายสิโรบิ้นนนนนนนน’

                                                  .....โปรดติดตามตอนต่อไป.....