Fantastic Baby...!! ความเพ้อฝันของฉันและเธอ

ในที่สุด ฉันก็หลุดอาการเบื่อมา 1 ขั้นแล้ว....!! เพราะฉันได้หายงอลลลลลเพิร์ทแล้ว..!! เย้ๆๆๆ  การคืนดีกับแฟนนี่มันทำให้อารมณ์ฉันดีขึ้นมากเลยนะ ลืมความเบื่อ เหงา ที่คุณแม่ไม่อยู่ไปซักพัก

พอพักกลางวัน.. เพิร์ทก็พาฉันไปทานข้าวกลางวัน อ่อ..!! ลืมบอกไป ว่าเพิร์ทอ่ะ อยู่ในครอบครัวที่เป็นนักล่า ซึ่งก็คือ คล้ายกับการ เป็นตำรวจตามจับพวกเหนือมนุษย์ ที่ไม่ใช่มนุษย์จากโลกนี่ล่ะ อีกไม่กี่ปีข้างหน้าเค้าก็จะได้ เป็นนักล่าอย่างเต็มตัวสักที เห็นไม่ล่ะว่าแฟนฉันอ่ะ วิเศษสุดๆไปเล้ยยยยย..

แต่ตอนนี่เค้าอยู่คนเดียว เพราะป๊ากะม๊าของเค้าลาพักร้อนไปทัวร์ที่ "ดาวอังคาร" ล่ะ อีกสัก 7 เดือนถึงกลับ ฉันว่านานไปนะ... (ก็นานนะสิยะ อันนี่ไปเที่ยวหรือไปตั้งรกรากฐานหาที่อยู่ใหม่คะคูณณณณ มันช่างนานอะไรอย่างนี้ ปล่อยให้หนุ่มเพิร์ทหน้าใสวัยละอ่อนของป้าาาาอยู่บ้านคนเดียวได้ไง ) แต่ฉันก็เห็นเค้าดูปกติดี ไม่เห็นเหมือนฉนเลย คุณแม่ไปทำงานแค่ 17 วันฉันแถมร้องไห้ (อย่าพึ่งดราม่า ) แต่พ่อแม่ของเค้าไปตั้ง 7 เดือนเค้ายังเข้มแข็งได้ ฉันต้องเข็มแข็งแบบเค้าให้ได้ ยังนังสู้ๆๆๆๆ  

"55." ฉันก็เผลอหัวเราะกับความคิดตังเอง ฉันมันบ้าไปแล้ว เดี๋ยวดราม่า เดี๋ยวหัวเราะ เอิ้กๆๆ (แลดูนางเอกเรื่องนี่จะเกินบาทคร้าาาาท่านผู้ชม)

"เตี้ย!! เป็นอะไรหรือป่าวว เห็นยิ้มคนเดียว ทำหน้าเหมือนโลกใกล้จะแตก แต่เดี๋ยวยิ้ม เดี๋ยวทำหน้าแบบร้องไห้ มีอะไรบอกเราได้นะ อย่าคิดอยู่คนเดียว แต่ตอนนี่ไปที่ห้องอาหารกันก่อนเถอะ"

คำพูดของเพิร์ททำให้ฉันหลุดออกจากโลกส่วนตัว และฉันก็พึ่งรู้ว่าไอ่การที่ฉันหัวเราะไปตะกี้ ทำให้คนอื่นๆที่อยู่ Canteen หันมามองฉันหมด เพราะว่าฉันยืนเหม่อตรงหน้าเคาท์เตอร์ในโรงอาหาร นานมากกกก นานประมาณ 3 นาทีเลยก็ว่าได้ แล้วเผลอหัวเราะออกมา

อีกอย่างเพราะโรงอาหารข้างนอกห้องอาหารสีใสที่มีโต๊ะใสๆ ที่สามารถรองรับคนมาทานได้เท่าไหร่ก็ได้ และมันก็เก็บเสียง ใครจะตะโกนหรือพูดอะไรดังเท่าไหร่ก็ไม่ได้ยิน และห้องก็มีจำนวนไม่จำกัด นี่ไงที่ทำเรียกว่าศตวรรษที่ 22  แต่ข้างนอกห้องอาหารมันจะเงียบมากกก เพราะคนที่มาทานอาหารอ่ะพอเดินผ่านเคาท์เตอร์ ก็จะมีห้องอาหารเปิดประตูอยู่ข้างหน้า พอเราก้าวเข้าไปในห้องนี่ ห้องนี่จะหายไป แต่ที่จริงแล้วไม่ได้หายไปไหนหรอกก็อยู่ในโรงอาหารนี่แหละ แต่มันจะย่อขนาดเป็นอะตอมเล็กๆ ลอยอยู่ในอากาศของห้องทำให้ โรงอาหารไม่ใหญ่ ส่วนการสั่งอาหารเรานึกอยากกินอะไร อาหารพวกนั้นก็จะปรากฏตัวอยูี่บนโต๊ะแล้ว แต่พอเราอิ่มห้องนี่ก็จะยายห้องเท่าเดิม และเปิดออกตรงหน้าเคาท์เตอร์ เป็นไงเจ๋งชิป่ะ??

"เตี้ย!! เหม่ออีกแล้วนะ เป็นอะไรหรือป่าว ไม่สบายตรงไหน" นี่ฉันเหม่ออีกแล้วหรอ เฮ้อ..!!  รู้สึกช่วงนี่เป็นบ่อย 

"เค้าไม่ได้เป็นไรสูง..!! มาเรามากินข้าวกันเถอะ"

"จะกินได้ไงเมื่อเตี้ยยังไม่ได้คิดว่าอยากจะกินอะไรเลย" เออ...!! จริงสินะ มั่วแต่โปรโมทโรงอาหาร

"เฮ้!! หยุดเหม่อได้แล้ว เบเบ๋"

"จ่ะ งั้นเราอยากกิน..."

"เฮ้ย!!!! เธอคิดอยากจะกินอะไรของเธอนะ"