Hello My Brother แอบปิ๊งสักนิดไม่ผิดมั้ง

บทที่ 9  Go to ‘Satorie Scary Park’

ปิ๊งป่อง~

เสียงออดหน้าบ้านดังปลุกเรียกมาสักพักและก็สักพักใหญ่ๆ ด้วยแหละ!! แล้วพี่ปั้นจั่นหายหัวไปไหนของเขากันนะ ทำไมถึงไม่ไปเปิดประตูรับคนเนี่ย หนวกหูจริงๆ-*-

ฉันบิดตัวมาอีกทางให้ห่างจากหน้าต่างห้องมากที่สุดก่อนจะเอาหน้าซุกเข้าไปในหมอนอุดตัวเองไว้แบบนั้น

ปิ๊งป่องๆๆๆ~!!

“โอ๊ย เลิกกดสักทีเถอะ!”

ด้วยเหลืออดฉันจึงโผล่หน้าออกไปหมายจะด่าให้เงิบสักหน่อยแต่เด็กน้อยน่ารักก็ยืนส่งยิ้มแป้นแล้นมาให้จนไม่กล้าพูดอะไร

ฉันเดินลงมาเพื่อเปิดประตูให้ จำได้ว่าสองคนนี้เป็นแม่ลูกที่เมื่อวานมีปัญหาเกี่ยวกับฟูฟี่ แล้ววันนี้ยังจะมาเอาอะไรอีกนะเนี่ย?

“ขอโทษนะจ้ะ ที่รบกวน”

“ไม่เป็นไรหรอกค่ะ” ฉันแอ๊บยิ้มหวานหยดให้หารู้ไม่ว่าในใจนั้นอยากบอกเหลือเกินว่ารู้ตัวด้วยเหรอคะ

“พอดีจากเมื่อวาน หนูทำให้ฉันคิดได้ ก็เลยอยากจะมาขอไอพอดคืนน่ะ”

“ฮะ?”

“หนูฟังไม่ผิดหรอกฉันจะมาขอไอพอดคืน จริงๆ วันนี้เราจะย้ายไปอยู่ที่อื่นแต่เพราะน้องไอโฟนบอกว่าถ้าไม่มีไอพอดก็จะไม่ไปก็เลยอยากช่วยหน่อยเถอะนะจ้ะ ฉันมีลูกชายแค่คนเดียว” คุณแม่ของน้องไอโฟนถึงกับยกมือไว้ฉันจนต้องยกมือไหว้ตอบ

“ไม่...ไม่เป็นไรค่ะ ถ้าคุณสัญญาว่าจะดูแลมันอย่างดีจริงๆ หนูก็จะให้”

“จ้ะ สัญญา”

“งั้นรอก่อนนะคะ” ^^

ฉันหันไปอมยิ้มกับน้องไอโฟนทีนึงก่อนจะรีบวิ่งเข้าไปอุ้มเอาเจ้าฟูฟี่ที่ชื่อว่าไอพอดตามเจ้าของเดิมเรียกนี่ออกมาโดยเร็ว

“ไอโฟนดีใจด้วยนะ ดูแลมันดีๆ ล่ะ” ฉันลงไปนั่งยองๆ พร้อมลูบหัวไอโฟนที่กำลังฉีกยิ้มไม่หุบเพราะได้เจ้าไอพอดกลับสู่อ้อมกอดอีกครั้ง

“ขอบคุณมากนะ งั้นพวกเราไปกันเถอะได้เวลาออกรถแล้ว”

สองแม่ลูกเดินจากไปอย่างมีความสุขทิ้งไว้เพียงความประทับใจกับคนข้างหลังอย่างฉันโดยหารู้ไม่ว่าหายนะกำลังคลืบคลานเข้าใกล้

“ปั้นยิ้ม!!” เสียงเจ้าปีศาจที่ได้ชื่อว่าเป็นพี่ชายร้องเรียกซะลั่นแบบนั้น คงไม่พ้นใช้งานตามเคย

“มีอะไรเจ้าคะ!” เดินมาถึงฉันก็กระแทกเสียงประชดไปที

“ฟูฟี่ล่ะ”

“อ๋อ คืนแม่ลูกนั่นไปแล้วน่ะ”

“หมายความว่าไง”

“ก็เมื่อเช้าเขามากดออดที่บ้าน พอฉันลงไปเขาก็ขอคืน...”

“แล้วเธอก็ให้” พี่พูดขัดน้ำเสียงเข้มจนน่ากลัว

“ชะ...ใช่” ฉันรู้ตัวว่าตอนนี้สีหน้าตัวเองคงเจื่อนสนิทเพราะได้เหยียบเข้ากับกับระเบิดลูกเบอเริ่มเข้าให้แล้ว ไม่ทันได้คิดก่อนว่าพี่เองก็รักฟูฟี่มากมายขนาดนั้นเพราะมัวแต่ดีใจกับไอโฟนเลยลืมนึกถึงพี่ไปซะสนิทเลย โฮกกก...I’m Sorryyy!! TTOTT

“เธอนี่มัน...ฮึ่ย!” พี่ดูท่าจะเก็บกดอารมณ์โกรธนั้นไว้สุดขีด ฉันรู้สึกได้ว่าพี่โมโหมากจริงๆ ถึงที่ผ่านมาจะเคยโดนโกรธหรืออะไรมาบ้างแต่คราวนี้สัมผัสรังสีอัมหิตได้จนขนลุกซู่เลยล่ะ

ถึงเวลาจะผ่านไปนานเท่าไหร่ พี่ก็ยังคงเงียบอยู่แบบนั้น เงียบ...โดยที่ฉันเองยังไม่กล้าแม้จะกลืนน้ำลายให้ได้ยินจนเสียงบางอย่างดังขึ้นจากกระเป๋ากางเกงของพี่

‘ตู้ดดด...ตู้ดดด...’

‘ตู้ดดด...ตู้ดดด...’

“เอ่อ...พี่ไม่คิดจะรับโทรศัพท์หรอ” ฉันยิ้มแหยก่อนจะชี้ให้พี่หันไปมอบหายนะให้กับผู้โชคร้ายที่โทรเข้ามาคนนั้นแทน อิ๊ๆ อย่างน้อยถ้าได้คุยกับคนนั้นสักพักอารมณ์โกรธคงจะลดน้อยลงสักนิด(มั้ง)

“ฮัลโหล...เออ...เรื่องอะไรจะให้นายมาทำงานเขียนฉันพังล่ะ ต่อให้ผู้กำกับสั่งนอกบทก็เถอะยังไงนายก็ต้องเล่นตามที่ฉันเขียนเท่านั้น...อืม เดี๋ยวไปดู...อ้อ อย่าลืมที่เคยคุยกันนะ...ก็เอาสิ ถ้าตาแก่นั่นคิดว่าการนอกบทมันเป็นสไตล์ของหนังที่ดีนักล่ะก็ ได้เจอฉีกหน้าแน่...เออ วางไปเถอะ!”

ปิ๊บ!

เอิ่ม...พี่เรานี่โหดชะมัดถึงขั้นข่มผู้กำกับได้นี่ถือว่าไม่ธรรมดาแฮะ -.,-

“ส่วนเธอ” หลังคุยเสร็จแทนที่อารมณ์โกรธจะลดกลับเพิ่มเดซิเบลความอัมหิตขึ้นมากกว่าเดิมซะงั้นอะ งือออ ใครจะช่วยฉันได้มั้ยเนี่ย

“ส่วนหนูทำไมหรอคะ พี่ชายสุดหล่อ แหะๆ”^____^ ฉันบีบนวดให้พี่อย่างจนใจ ฝืนยิ้มหวานใส่ให้มากที่สุดเท่าที่จะบรรเทาอารมณ์ให้ได้

“ไม่ต้องมาประจบ ยัยหมูไม่ฉลาด”

อึก ว่าหมูไม่พอมาว่าหมูไม่ฉลาดด้วยง่า ใจร้าย~

“แหม...ถึงจะไม่ฉลาดแต่ก็น่ารักน้า ดูดีๆ ดิ”

ฉันจับหน้าของพี่ให้มองหน้าฉันตรงๆ ชัดๆ จะได้รับรู้สักทีว่าพี่พูดผิดและฉันคิดว่าตัวเองสวยถูกมาโดยตลอด แต่พอมองลึกลงไปในนัยต์ตาสีน้ำตาลเข้มของพี่แล้วราวกับถูกดึงดูดให้เข้าใกล้เรื่อยๆ ฉันที่มัวแต่จ้องมองตาพี่อย่างสนใจไม่รู้ตัวเลยว่าคนตรงหน้าแอบหน้าแดงขึ้นมาอย่างมากมาย

“พอแล้วยัยบ้า ไปแต่งตัวไปจะพาไปสวนผี”

“หา อะไรนะ สวนผี”

“เออ ถ้าไปถึงเดี๋ยวก็รู้เองล่ะน่า รีบไปได้แล้ว”

แล้วฉันก็พยักหน้ารับรีบขึ้นไปแต่งตัวโดยเร็ว ถึงแม้จะติดใจกับชื่อชวนสยองพองขนนั่นแต่ต่อมความอยากรู้อยากเห็นนั้นมีมากกว่าจนอยากจะพิสูจน์ให้รู้กันไปว่าสวนผีนั้นมันคืออะไร?

 

ตอนแรกฉันคิดว่ามันน่ากลัวแต่พอเดินเข้ามาแล้วก็เปรียบสถานที่ที่พี่เรียกมันว่าสวนผีนี้เป็นสวนสนุกดีๆ นี่เอง ซึ่งชื่อของมันก็แสนจะฟังดูดีอย่าง ‘Satorie Scary Park’

“เร็วๆ หน่อยสิ ไม่ได้พามาเดินแบบนะ”

“จ้า” ฉันยิ้มยียวนกวนประสาทไปพี่ก็ทำท่าหันมาจะเขกมะเหงกทันที

“ยัยนี่!”

“โอ๊ะ...” แต่สายตาของฉันก็พลันไปเห็นเข้ากับกองถ่ายละครซะก่อน หลังจากสแกนไปซะทั่วแล้วสิ่งที่เป็นเป้าสายตาของฉันมากที่สุดก็คือ...เรนโบว์

“กรี๊ดดด...เรนโบว์”

“เฮ้ย เดี๋ยวก่อนยัยปั้นยิ้ม”

ฉันไม่ฟังเสียงนกเสียงกาที่ไหนทั้งนั้นเพราะตอนนี้หัวจิตหัวใจสั่งให้พุ่งเข้าหาเรนโบว์แต่เพียงผู้เดียว มีกลุ่มแฟนคลับมายืนโบกป้ายอยู่ห่างๆ แต่มีหรือคนอย่างฉันจะยอมแพ้กะอีแค่อุปสรรคแค่นี้ ฉันฝ่าดงคนพวกนั้นมุดแทรกบีบตัวให้เล็กที่สุดลอดเข้าไปอย่างเบียดเสียด จนในที่สุดก็ได้มายืนเจ๋อปั้นหน้างามๆ ปานนางสาวไทยร้องเรียกเรนโบว์ได้สมใจ

“เรนโบว์ เรนโบว์ ปั้นยิ้มอยู่นี่”(^O^)/ ฉันโบกมือไปมาอย่างแรงเพื่อเรียกความสนใจของเขาแบบออกหน้าหารู้ไม่ว่าไอ้การกระทำเสล่อแบบนี้วอนโดนบาทานับสิบจากสาวๆ ที่กำลังเท้าสะเอวใส่อย่างไม่พอใจ

มุมที่ฉันยืนจากที่มีแต่เสียงร้องเชียร์กลับเงียบกริบและสายตานับสิบที่หันมามอบรังสีน่ากลัวใส่ฉัน เมื่อรู้เช่นนั้นฉันจึงแกล้งดี๊ด๊าชวนคุยกับยัยอ้วนที่คิดว่าตัวฉันอยู่ใกล้เท้าเธอมากที่สุดเพื่อผูกมิตร

“แหะๆ พวกเธอไม่เชียร์เค้ามั่งหรอ FC เรนโบว์ ชูป้ายสิ คนสวย เย้ๆ”

เงียบ!~ บรรยากาศแบบนี้เล่นเอาฉันกลืนน้ำลายดังเอื้อก อยากจะขอความช่วยเหลือแต่ก็ไม่รู้ว่าจะหาจากไหนเพราะล้อมรอบมีแต่บาทาเต็มไปหมด

หมับ! เอาแล้วไง มีหนึ่งคนในนี้จับตัวฉัน!! และต่อจากนี้ก็คงไม่พ้นลงไปนอนกองสลบเหมือดกับพื้นเป็นแน่

“ปั้นยิ้ม มานี่เร็ว” เสียงทุ้มต่ำเรียกให้ฉันกล้าเงยหน้าขึ้นมอง เรนโบว์กำลังฉุดฉันออกมา เขามาช่วยฉัน กรี๊ดดด...ฮีโร่สุดที่รักของฉัน น่ารักที่สุดเลยอ่า>////<

“ขอบคุณมากนะคะ”

หลังจากที่คิดว่าปลอดภัยเพราะเรนโบว์พาฉันมายืนหลบอยู่ปะปนกับคนในกองถ่ายแล้วฉันก็ได้ทีแอ๊บสวยใสน่าเอ็นดูใส่ซะเลย

“ไม่เป็นไรหรอก ว่าแต่มาคนเดียวหรอ”

“ป่าวหรอก มากับพี่น่ะค่ะ”

“ปั้นยิ้ม ออกมาเดี๋ยวนี้เลยนะ ยัยบ้า!!” ยืนคุยกับเรนโบว์ได้ไม่ถึงสิบวิเสียงของพี่บ้าก็เรียกซะลั่นเลย จอมขัดจังหวะชะมัด อ่านบรรยากาศเป็นมั้ยเนี่ย?

“ว้า~ อดพาเที่ยวเลย งั้นไว้เลิกงานเมื่อไหร่จะแอบไปอุ้มมานะ”

เรนโบว์ทิ้งท้ายคำพูดชวนให้ใจเต้นตึกตักอย่างบอกไม่ถูก นี่เขาจีบฉันแล้วหรือเปล่านะ เฮ้ย...บ้าๆๆๆ ฝันแล้วแกยัยปั้นยิ้ม>.<

“ทำยิ้มน้อยยิ้มใหญ่เลยนะ ยัยหมูตัวแสบ” จากที่กำลังฟินกับคำพูดของเรนโบว์อยู่ดีๆ มันก็หายวับไปกับถ้อยคำกวนประสาทนั่นทันที

“ก็นิดนึงน่ะ”

“หึ วันหลังถ้าเป็นแบบนี้จะไม่พามาแล้ว อุตส่าห์คิดว่าจะพามาเที่ยวเปิดหูเปิดตาซะหน่อยแต่ดันวิ่งโร่เข้าหาไอ้บ้านั่นซะงั้น” พี่พูดแถมกดอกหันไปอีกทาง นั่นเขาเรียกอาการงอนใช่มั้ย!? นี่ฉันผิดอีกแล้วสินะ

“แหม พี่จ๋า อย่างอนเลยนะ นะๆๆ” ฉันเอาหน้าไปคลอเคลียกับแขนพี่ตามแบบฉบับการง้อทุกทีและมันก็ได้ผลดีซะด้วย

“คิก พอเลย เข้าไปข้างในกันได้แล้ว”

ไม่รู้ว่าฉันคิดไปเองรึเปล่า แต่แววตากับรอยยิ้มนั่นดูแล้วทำให้ฉันรู้สึกติดใจมันอย่างน่าประหลาด เสียงตึกตักบางอย่างดังขึ้นจากที่ไหนสักที่อีกแล้ว ดังจนน่าหนวกหูชะมัดเลยแฮะ

สถานที่แรกที่พี่พาฉันมาคือ!!...ร้านขนมสายไหม? -.- เอิ่ม นี่มันน่าตื่นเต้นตรงไหนยะเนี่ย มาสวนสนุกผีสิงทั้งทีก็ต้องเข้าบ้านผีสิงซี่

“ขอสีชมพูสองไม้ครับ”

หลังจากซื้อเสร็จสถานที่ที่สองที่พี่พามาก็คือ!!...ร้านป๊อปคอร์น!? -*-

“เฮ้ย นี่พี่มาสวนผี(แอบติดคำพูดพี่มา)เพื่ออะไรเนี่ย ซื้อของกินแบบนี้แถวบ้านก็มีขายมั้ง” -O-

“งั้นหรอ เออ...กลับเถอะ”

“เฮ้ย ได้ไงยังไม่ได้เที่ยวเลย”

“งั้นหรอ...อืม ไปนั่งม้าหมุนตรงนั้นก็ได้นะน่าสนุกดี”

“พี่!” ฉันตวาดเสียงขึ้นและนั่นทำให้ฉันเห็นสีหน้าบางอย่างของพี่ ว้ายๆๆ กลัวผีสินะเนี่ย มิน่าล่ะถึงเลือกเลี่ยงตลอด แบบนี้มันต้องแกล้งสักหน่อยแล้ว

“พี่จ๋า ปั้นยิ้มอยากเข้าบ้านตรงนู้นสักหน่อยอะ ถ้าพี่เป็นพี่ที่สามารถปกป้องน้องได้ พี่ควรจะเข้าไปเป็นเพื่อนน้องสาวคนนี้หน่อยนะ นะๆๆๆ”

“จะดีหรอ ปิดแล้วม้างงง...”

“งั้นถ้าพี่จ๋าไม่ยอมเข้าด้วย น้องไปชวนเรนโบว์แทนก็ได้นะ ดูท่าเขาคงจะเต็มใ...”

“ไม่ต้อง ให้ฉันเข้าเป็นเพื่อนเอง” ฮ่ะๆ ถึงกับขัดขึ้นมาทันควัน เข้าแผนจนได้สินะ โฮะๆ

“สำเร็จ!” ฉันแอบดีใจกับตัวเองก่อนจะดันหลังพี่ที่พยายามฝืนตัวอย่างมากเข้าบ้านผีสิงไปด้วยกัน

ภายในมืดมิด มองไม่เห็นแม้ทางเดิน มีเพียงสีเรืองแสงเป็นทางยาวให้เดินตามเข้าไป ในตอนแรกฉันไม่กลัวแต่พอมันมืดแบบนี้ฉันชักเริ่มกลัวนิดๆ แล้วแฮะ

“จับมือพี่ไว้นะ อย่าปล่อยเด็ดขาด”

“อือ”

ครืนนนน~

“กรี๊ดดดด” มีเสียงร้องระงมมาตลอดทางทั้งของฉันและคนอื่นที่ร่วมทางมาด้วยกัน ฉันได้แต่กำมือพี่ไว้แน่น สมชื่อสวนผีจริงๆ นี่มันไม่สนุกสักนิด น่ากลัวชิบล่ะสิไม่ว่า

“พี่ปั้นจั่น ปั้นยิ้มกลัว รีบเดินออกไปหน่อยได้มั้ย” ฉันหันไปพูดกับคนข้างๆ ที่จับมือไว้แน่นแต่พอมองให้เห็นชัดๆ เขากลับไม่ใช่พี่ปั้นจั่น แล้วพี่ปั้นจั่นหายไปไหนล่ะเนี่ย ไม่นะอย่าปล่อยฉันไว้คนเดียว

“กรี๊ดดดด/วะฮ่าๆๆ” ทั้งเสียงผีเสียงคนร้องดังโหยหวนน่าหวาดกลัวจนฉันเข่าอ่อนเดินไปเองไม่ไหว ไม่นะอย่าปล่อยฉันไว้คนเดียว ไม่เอานะ พี่ปั้นจั่น...ช่วยด้วย

“ปั้นยิ้ม อยู่ไหน”

“พี่ปั้นจั่น” รู้สึกมีความหวังอีกครั้ง ฉันลุกขึ้นยืนโบกมือให้กับพี่ปั่นจั่นที่กำลังวิ่งมาจากด้านหลังของกลุ่มคน แต่มันไม่ใช่แค่พี่ปั้นจั่นเท่านั้นที่วิ่งมาหาเพราะเงาตะคุ่มๆ ดำทะมึนพร้อมเลือดท่วมตัวและเสียงเครื่องยนต์เลื่อยหนักๆ นั่นกำลังวิ่งเข้ามาใกล้เรื่อยๆ ด้วย

“กรี๊ดดด...ผี!”

“เฮ้ย”

ฉันไม่อยากรับรู้อะไรอีกแล้วได้แต่หลับตาปี๋ให้กับเหตุการณ์ตรงหน้า ถึงจะรู้ว่ามันเป็นแค่เรื่องหลอกแต่มันก็สมจริงเกินกว่าจะบอกตัวเองได้ว่ามันคือการแสดงของเขา เสียงกรีดร้องพร้อมฝีเท้าของกลุ่มคนที่รีบวิ่งหนีตายอุตหลุดจากซอมบี้ถือเลื่อยนั่นยิ่งทำให้ขวัญฉันกระเจิดกระเจิงไปสิ้น น้ำตาไหลรินเพราะกลัวมันไล่ตามทันและฆ่าตายอย่างช่วยไม่ได้

“ฮือออ~”

“ไม่เป็นไรนะปั้นยิ้ม อดทนหน่อยพี่จะพาเธอออกไปเอง”

ฉันได้ยินแค่นั้นเพราะเสียงอย่างอื่นฉันไม่อยากจะรับรู้มันอีกแล้ว สัมผัสได้ถึงเสียงลมหายใจเหนื่อยแฮ่กของพี่ปั้นจั่น สัมผัสได้ถึงแสงที่ค่อยๆ สว่างขึ้นเรื่อยๆ

“ออกมาได้แล้ว โว้โฮ้ จ้างให้ก็ตามไม่ทันหรอกเว้ย!”

มารู้ตัวอีกทีฉันก็อยู่ในอ้อมกอดของพี่ปั้นจั่น นี่พี่เขาอุ้มฉันมาตลอดทางเลยหรอเนี่ย เหงื่อที่ไหลชุ่มนั่นก็คงเป็นคำตอบให้กับฉันได้อย่างดี สีหน้าของพี่ที่ดูสะใจนั้นทำให้ฉันถึงกับหลุดขำออกมาด้วย

“ฮ่ะๆๆ”

พอรู้ตัวว่าถูกจ้องมองพี่ปั้นจั่นก็หันมาตีหน้าขรึมใส่ก่อนจะรีบวางฉันลงแล้วชักชวนเล่นเครื่องเล่นอื่นต่อ เมื่อก่อนนั้นฉันไม่เคยรู้เลยว่าการมีพี่ชายมันดียังไง เห็นแต่เพื่อนเคยเล่าให้ฟังว่ามันดีแบบนั้นแบบนี้จนได้มาสัมผัสเองฉันจึงเข้าใจอย่างถ่องแท้แล้วแหละว่า...การมีพี่ชายมันดีแบบนี้นี่เอง