สี่ดินแดนแห่งกาลเวลา (4 Earth)

      00.23

     "โฮนะจัง ฉันขอมานอนด้วยน่ะ ไม่กลับห้องแล้ว เหนื่อยอยากนอนมาก"

     "อืม จะนอนก็นอนไปเดี๋ยวมานะ ฉันไปเข้าห้องน้ำก่อน"

      ฉันเดินออกจากห้องนอนเปิดไฟทางเดินกับไฟห้องน้ำ แล้วปิดประตูล้างหน้าล้างตาแล้วมาคิดว่า ฝันจริงๆหรอ หรือมันเป็นดาวหางที่ทำให้กลับมาโลกอดีตกันแน่น่ะ ฉันออกจากห้องน้ำแล้ว มองนาฬิกาว่าวันนี้มันคือวันที่เท่าไหร่กันแน่ แล้วเดินกลับเข้าไปนอน

     ผ่านไปสักพัก ฉันก็ยังนอนไม่หลับ เลยพยายามกลิ้งตัวไปมาให้หลับ

     "ไม่หลับสักที"

     ฉันเลยเดินอ้อมเตียงมาดูดาวบนฟ้า

     "ดาวหางแบบนั้นจะมีอยู่จริงหรือเปล่าน่ะ แต่...ช่างมันเถอะ ดาวที่สวยๆ ดวงจันทร์ที่ใสๆ กับสายลมที่อบอุ่น เข้ากันดีจริงๆ เนอะ"

     ฉันหันหลังกลับไปมองมินาโฮะ ที่กำลังเข้าสู่หวงนิททราอีกครั้ง ส่งยิ้มให้กับเธอ และหันมามองท้องฟ้าอีกครั้ง

     "ดอกกุหลาบก็จะบานแล้วสิเนอะ มินาโฮะ"

     สายตาของฉันว่องไวพอที่จะเห็นแสงระยิบระยับที่อยู่เหนือพื้นสวนหลังบ้านของฉัน เอะ!

     "ไม่มีไรหรอกมั๊ง ไปนอนดีกว่า"

     "good night my sweet dream"

     "นั่นใครอ่ะ"

      ฉันลุกขึ้นไปมองหาต้นเสียง ที่หน้าต่างแล้วพบเพียงความว่างเปล่าของค่ำคืน

     "ไม่มีอะไรหรอกมั๊ง" 

     แล้วฉันล้มตัวลงนอน หลับตา ไม่นานฉันก็ฝัน ในฝันนั้น ฉันเดินไปตามทางเดินหรูหรา ดูสวยงาม แล้วก็เดินตรงไปจนสุดท้ายเดิน ตรงปลายทางเดินมีกระจกเงาบานใหม่สวยงาม

     "ที่นี้มัน ที่ไหนกัน"

     ชุดที่ฉันใส่มันสวยมากเลย เป็นเดรสสั้นสีขาว แซมด้วยสีชมพูอ่อน นางฟ้า รองเท้าส้นสูงสีชมพูอ่อน สร้อยคอเพชรรูปข้าวหลามตัดสีขาว กำไรข้อมือสีทอง ตุ้มหูเพชรสวยงาม 

     "ฉันเนี่ยสวยจริงๆเลยน่ะ^^"

     ข้างซ้ายมือของฉันเป็นประตูสีเงินๆ ฉันเดินเข้าไปเจอหญิงสาวใส่เดรสสีชมพูสด เหมือนฉันเลย มัดสองแกะ นั่งหันหลังให้กับฉัน เธอเปิดเพลง แล้วแต่งหน้าเบาๆไปตามเสียงเพลง ใส่ตุ้มหูแล้วพูดกับฉัน

     "โฮะนะจัง ช่วยหยิบสร้อยคอตรงโต๊ะข้างๆกระจกบานนั้นให้หน่อยสิ"

     "ได้ค่ะ"

     ฉันเดินไปหยิบสร้อยตามที่เธอบอก สร้อยนั้นเป็นพลอยสีชมพู รูปหัวใจ สวยมากเลยน่ะ แต่สำเนียงคุ้นจังเลยน่ะ 

     "นั่นคือ มินาโฮะจัง"

     "มินาโฮะจังใช่มั๊ย"

     "ฮ่าๆๆๆ หวัดดี โฮ นะ จัง"

     เธอหันมาด้วยสีหน้ายิ้ม แบบกวนๆ เหมือนที่เธอเคยเป็นอยู่ 

     "ทำไมเธอถึงมาอยู่ที่นี้"

     "ทำไมหรอ ก็ที่มีชุดสวย ได้แต่งตัวมากมาก ห้องของพี่ ก็อยู่ตรงข้ามเองหนิ ไปดูก็จบแล้ว"

     "งั้นหรอ อืม เดี๋ยวมานะ"

     ฉันเดินไปหน้าเอื้อมมือมาบิดลูกบิดประตู

     "อ่อ เดี๋ยวอีกสัก 10 นาที มาเจอกันนะ เดี๋ยวเราต้องไปงานเต็นรำที่เขาจัดกัน"

     "อืม ได้สิ"

     ก่อนที่ฉันจะได้ทำอะไร ฉันมักจะมีคำถามเกิดขึ้นมาเสมอไม่ว่าฉันจะทำอะไร ทุกครั้งเลย แก้ปัญหาได้ หนึ่งอย่าง ทำไมต้องมีปัญหามีสอง ที่สาม ที่สี่ ที่ห้า ตามมาทุกครั้งเลย ทำไมไม่จบสิ้นสักที

     (ชะตาฉันสร้างมาเพื่อเปลี่ยนชะตาคนทั้งโลกเลยหรอ แล้วเมื่อไหร่มีมันจะมาให้ฉันเปลี่ยนหล่ะ ตอนนี้หรอ พรุ่งนี้หรอ หรือตอนไหนกันแน่ งงไปหมดแล้วนะเนี่ย) 

     แล้วฉันก็รีบเดินออกจากห้องนอนของเธอ ห้องตรงข้ามนั้น มีประตูสีทองสวยงามพอๆกัน ฉันเปิดประตูเข้าไป ได้ยินเสียงเปียนโน เพลงโปรดของฉันมากๆ เอ่ แต่ให้เป็นคนเล่นกันหล่ะเนี่ย

     "อ๊าก!!! ปัง!!! ผี ผี ผี แต่เดี๋ยวนะ"

     ฉันปิดประตูอย่างแรง ก่อนที่จะนึกได้ว่า ฉันก็เห็นคนเล่นอยู่ ฉันตัดสินใจว่าฉันจะเดินกลับเข้าไปข้างในอีกครั้ง ก็เห็นคนเล่นเปียนโนอยู่ เป็นหญิงสาวที่ใส่เดรสขาว แซมด้วยสีชมพูอ่อนๆ รวบผมสูง มองจากข้างหลังเธอสวยจริงๆ

    "ตึง!!"

    "นั้นใครอ่ะ"

    เธอเลิกเล่นเปียนโน และพูดขึ้นมากระทันหันระหว่างที่ฉันก็ฟังอยู่เพลินๆ แต่สายตาที่กำลังจะมองมามันดูน่ากลัวยังไงบอกไม่ถูก เธอเริ่มหันมาทางฉันด้วยตาเย็นชามากๆ ก่อนที่เราสองคนจะชะงักเพราะ เราคือคนเดียวกัน

    "นี่เธอ...คือฉันหรอเนี่ย"

    เธอไม่ได้ตอบอะไร เธอแค่พยักหน้าเบาๆ ก่อนที่จะหันกลับไปเล่นเปียนโนเหมือนเดิม ฉันสำรวจไปรอบห้อง มีแค่โต๊ะว่างๆ เปียนโนกลางห้อง เตียงนอน ไม่มีอะไรหน้าสนใจ ฉันเลยปล่อยให้เธอเล่นเปียนโนของเธอต่อไปแล้วไปรอ มินาโฮะ ที่หน้ากระจกบานใหญ่บานนั่น หน้ากระจก มีแค่ฉันคนเดียว ฉันสอดสายตาไปมองบันไดหาทางขึ้น มีป้ายเขียนไว้เรื่องทางไปงานเต้นรำ

     "หืม เปรี้ยง"

      สงสัยว่า ฝนจะตกมันเนี่ย แหม่ งานแบบนี้ทั้งที จะมีฝนตกซะเนี่ย

     "โฮนะจัง ไปกันเถอะ เดี๋ยวจะไม่มีคู่เต็มรำด้วยกันพอดี"

     "อืม"

     (อะไรกันเนี่ย?)

     มันเกิดอะไรกันแน่ คนในห้องนั้น ใครกัน ฉันหรือเค้ากันแน่ที่เป็นตัวปลอม หรือว่าฝันนี้ให้เรามาดูเรื่องราว เราห้ามยุ่งหรอ หรือเขา เป็นคนที่ทำให้เราได้มาวุ่นวายในฝันเองแปลกจังเลย 

     "ว่าแต่ เมื่อกี้เธอได้ยินเสียงฟ้าผ่าหรือเปล่า"

     "เปล่าหนิ ฉันก็ไม่เห็นว่าจะมี แม้แต่เมฆเลยสักก้อน"

     "ไม่มีอะไรหรอกมั๊ง สงสัยหูแว่ว"

     "ไม่มีอะไรจริงนะหรอ สีหน้าไม่ดีเลย"

     "ไม่มีอะไรจริงๆ"

     แล้วเสียงนั้นมันมาจากไหนกันน่ะ แปลกจัง อย่าบอกนะว่าจุดเริ่มต้นมันเริ่มขึ้นแล้ว หรือมันแค่สิ่งที่ฉันมโนไปเอง