Overs gameภารกิจลับ(รัก)พิชิตเกมส์

9.2

เขียนโดย Isabella

วันที่ 15 ตุลาคม พ.ศ. 2557 เวลา 23.49 น.

8 chapter

50 วิจารณ์

9,843 อ่าน

แก้ไขเมื่อ 20 ตุลาคม พ.ศ. 2557 16.28 น. โดย เจ้าของนิยาย

6) ผู้ผดุงความยุติธรรม จังไรแมน! ช่วยด้วย!

อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ

"ช่วยด้วยยยยย"

ตอนนี้ฉันกับสลิลกำลังช่วยกันแหก(?)ปากร้องขอความช่วยเหลืออยู่

"ยัยเฮรา เพราะเธอคนเดียว!"

"เธอจะมาโทษฉันได้ไง ก็เพราะเธอเอาแต่ชวนฉันคุย แถมฝนก็ตกหนักอีก"

ตอนนี้พวกเราสองคนเข้ามานั่งหลบในถ้ำเล็กๆ ที่อยู่ใกล้ที่สุด พร้อมกับมองน้ำใสๆที่หยดลงมาจากฟากฟ้า ถึงแม้ว่ามันจะเป็นอีกโลก แต่ยังไงๆก็ยังต้องมีฝนตกสินะ

ไม่อยากจะอวด ว่าฉันตอนนี้ สภาพเปียกมาก[T]0[T] ตัวเนี่ยเลอะเทอะมอมแมมเต็มไปด้วยโคลน เสื้อก็เปียกฝนไปหมด ผมก็ยุ้งรุงรังยังกับรังนก ฮือ ฉันเกลียดสภาพนี้ที่สุด!

ไลน์นิ่ง ช่วยฉันด้วยย!

"ช่วยด้วยคร่า ช่วยด้วยๆ[>]0[<]"

สลิลก็ยังคงแหกปากร้องขอความช่วยเหลือต่อไป ส่วนฉันคอหอยจะพังอยู่แล้ว ฉันคิดว่าที่นี่คงแทบจะไม่มีคนหรอก ก็มีแต่เขา ป่า ต้นไม้ ถ้ามีจริงๆก็คงมีแต่คนหลงทางเหมือนกับเรา ยิ่งคิดก็ยิ่งเครียด ใครก็ได้ ช่วยฉันด้วยยยย

[=]U[=]^^<<<ตัวอะไรไม่รู้

ตะ...ตัวไรฟระ

[=][][=]<<<ฉัน

สิ่งที่เห็นก็คือตัวมาสไรเดอร์(?) เถือกๆ หรือไอ้พวกขบวนการพิทักษ์โลกอุตร้าแมนอะไรทั้งหลายนั่นแหละ เขามีแค่คนเดียว เขาคนนั้นใส่ชุดสีน้ำเงิน หน้ากากสีน้ำเงิน และกำลังส่งยิ้มอันน่ากลัวให้กับฉัน ขอไม่เอาได้ป่ะ ถึงจะมาช่วยก็เถอะ แต่ถ้าพิลึกแบบนี้...มีหวังโดนจับไปเรียกค่าไถ่แน่นอน

"ช่วยด้วย ช่วยด้วย ช่วยด้วยยย[>]0[<]"<<<ก็ยังคงไม่รู้เรื่อง

"ผมมาช่วยแล้ววว!!!"

รู้สึกถึงพลังของการเอคโค่(?) ไอ้ตัวประหลาดในชุดน้ำเงินกระโดดลงมาจากหินที่โคตรรรรสูง(ประชด) อย่างเท่ พลางเอามือค้ำเอาไว้ เหมือนเป็นการทรงตัว ก่อนจะค่อยๆยืนขึ้นอย่างสโลว์ลิ่งและหันมายิ้ม กรี๊ดดดด ขยะแขยง

"นายๆๆๆๆ นายต้องช่วยพาฉันออกไปจากที่นี่"

สลิลรีบพูดทันที เธอจะไม่สนใจเสื้อผ้าที่เขาใส่หน่อยเรอะ?

แต่ก็อย่างที่ว่า รูปลักษณ์ภายนอกอาจจะไม่ดี แต่ภายในอาจจะดีก็ได้ใครจะไปรู้

"ได้ครับ แต่ว่า..."

"แต่ว่าอะไร! รีบๆพาฉันออกไปเดี๋ยวนี้ เดี๋ยวค่อยจ่ายเงินให้"

"No No No No ผมไม่ได้ต้องการเงิน แต่ผมต้องการตัวของพวกคุณทั้งสอง"

กรี๊ดดดดด ไอ้โรคจิต!

ไอ้โรคจิตนั่นเดินไปทางสลิล ก่อนจะขว้าแขวนหมับเข้าที่มือขวาของสลิลแล้วลากสลิลเข้าไปอยู่ในอ้อมกอด ถ้าเกิดว่าไม่ติดที่ว่ามันเป็นโจร มันคงโคตรโรแมนติก และสลิลคงกรี๊ดลั่นด้วยความดีใจแต่กรี๊ดได้แค่ภายในใจ แต่ถ้าตอนนี้...

"กรี๊ดดดดดด ไอ้โรคจิต! ปล่อยฉันนะ"

สลิลเริ่มดิ้นตัวอย่างหนัก ถึงฉันจะเป็นนักยูโดสายดนตรี เอ้ย! ฉันเป็นสายดำเลยนะ ถึงจะยังเป็นขึ้นหนึ่งก็เถอะ แต่ยังไงๆก็ทำได้แค่ป้องกันตัวเอง จะให้ไปป้องกันคนอื่นมันคงจะยากหน่อย

"ไอ้โรคจิต! แกปล่อยสลิลเดี๋ยวนี้เลยนะ!"

"No No สาวสวย การช่วยเหลือจะต้องมีการตอบแทนกันหน่อยสิ"

"งั้นก็ไม่ต้องช่วย!!!"

ฉันตะโกน ก่อนจะกระโดดเข้าไปเตะหน้าไอ้โรคจิต แต่มันกลับเตะได้ไม่เต็มแรงเพราะว่ามีสลิลอยู่ ไอ้โรคจิตนั่นมองฉันตาเขียว(?) ก่อนจะหยิบมีดออกมา

มีด!?

ฉันรีบถอยห่างทันที

"ถ้าเกิดเธอเข้ามาใกล้กว่านี้ละก็ ยัยนี่เสร็จฉันแน่!"

"เฮรา! หนีไป! ทิ้งฉันไว้ เธอต้องรอด หนีไปเฮรา!!!"

สลิลรีบตะโกน

"เงียบไปยัยหนู!"

ฉันไม่ทิ้งเพื่อนเป็นอันขาด!!!

"ทำไมแกต้องทำร้ายพวกเราด้วย"

ฉันกำมือแน่น พยายามข่มความโกรธอย่างที่สุด

"หนีไป เฮรา หนีไป! เจ้าโรคจิตนี่นะ มันดีแต่ปาก!!!"

"ยัยหนูปากดีนักใช่ไหม!!!"

"กรี๊ดดดดดดดด!!!"

แควกกกกก

เสื้อของสลิลขาดเป็นรู ใกล้ๆกับหน้าอกพอดี

ไอ้ๆ....!!!

"แก!!!"

ฉันวิ่งเข้าไปหวังว่าจะต่อยไอ้โรคจิตสักหมดสองหมด แล้วฉุดสลิลกลับมา

ชิ้งงง!!!

อยู่ๆก็มีตัวอะไรก็ไม่รู้ กระโดดลงมาจากไหนไม่รู้ เขาเข้ามาทางซ้าย ใส่ชุดสีน้ำเงินเหมือนกัน แต่กลับดูดีมีรัศมีมากกว่า ก่อนจะเข้าไปต่อไอ้โรคจิต ส่วนไอ้โรคจิตก็ทำหน้าเหวอ แล้วรีบปล่อยสลิลลง สลิลที่ดูเหมือจะเจ็บมากถึงกับล้ม แต่ยังดีที่ไอ้ตัวน้ำเงิน2ยังช่วยรับเอาไว้

"ไม่เป็นอะไรนะครับ[^][^]~"

เขายิ้มอย่างอ่อนโยน ก่อนจะค่อยๆช่วยประคองสลิลให้ยืนขึ้น

"คะ..."

ทำไมมันดูโรแมนติกจัง

"สลิลๆ!"

"เฮรา!"

สลิลรีบกอดฉันทันที และร้องไห้อย่างหนัก ฉันก็ได้แต่ลูบหลังสลิล ส่วนตัวน้ำเงิน2ก็เอาเสื้อคลุมสีน้ำตาลมาสวมให้กับสลิล ก่อนจะยิ้มอย่างอ่อนโยนอีกครั้ง

"แก กล้าทำร้ายเด็กสาวได้ยังไง?"

เขาเดินไปถามตัวน้ำเงิน1

"ผ...ผมขอโทษครับ ผู้ผดุงความยุติธรรม"

"แล้วยังใส่ชุดของฉัน มาเที่ยวหลอกชาวบ้านอีกงั้นเหรอ!"

"ผม..."