Cibil Skull (กะโหลกซีบิล)

"ซีบิลๆๆ เอานี่ ผมปลอม"มาเรียเพื่อนแมรี่ชวนซีบิลมาที่บ้าน 

"ไม่เป็นไร ฉันเป็นผี ไม่ต้องมีเส้นผม"ซีบิลกล่าว"ขอบใจนะที่่พยายามทำให้" 

"ก็ซีบิลหัวโล้นๆอะ" 

"ผมร่วงของคนมีอายุน่ะเป็นของดี"ซีบิลเสนอความคิด 

มาเรียแปลกใจ"ทำไมหรอ" 

"ก็เพราะว่าเขาจะได้ล้าน" 

ทั้งคู่หัวเราะกันสักพัก 

"จะว่าไปนะซีบิล สำหรับนายนี่คงไม่มีแฟนสินะ นายเป็นผีอะ ฉันรู้สึกเสียดาย แมรี่เขารักนายน่ะ" 
ถึงแม้มาเรียจะกล่าวว่าแมรี่รักซีบิล ที่แก้มมาเรียก็เป็นสีแดงนิดๆ 

"เราว่าแมรี่คงต้องหนักใจ มันเป็นช่วงเวลาหนึ่งของคนที่จะตัดใจนะ" 

"ซีบิลไม่สงสารแมรี่หรอ" 

"เราว่า เขากับเราก็เพื่อนสนิทกัน ไม่ต้องสงสาร แมรี่เขาอาจจะรักเจ้าเทรนแทนฉัน ไอ้แพทย์นี่มันก็หล่อนะ ไอ้เพื่อนสมัยก่อน มันย้อมผมสีเทามีปลายน้ำเงิน คล้ายๆหมวกกันน็อค" 

"เหอๆ ทรงผมเทรนกับฉันเป็นหมวกกันน็อคเหมือนกัน" 

"เธอชอบเขา?"ซีบิลสงสัยอย่างไม่มีเหตุผล 

"บ้า พูดอะไร ยังไม่ได้บอกเลยว่าชอบเทรน ฉันชอบวาชน่ะ แฟนฉันเอง แต่ฉันรู้สึกแปลกๆกับวาช เหมือนเขาจะชอบเพื่อนเขาที่เป็นสาวแว่นผมดัดลอนสีเหลืองๆน่ะ ใช่ไหม" 

ข้อเท็จจริงคือ วาชแอบรักแมรี่ แต่มาเรียกลับไม่รู้ตัวว่าวาชนอกใจ รักเพื่อนผู้หญิงของตัวเอง ความเป็นเพื่อนจะเป็นอย่างไรต่อไป 

"เอาล่ะ เข้ามาในห้องนอนสิ ฉันมีอะไรจะคุย"มาเรียดีดนิ้วเปาะเรียกซีบิลที่หน้าตาไร้อารมณ์ 

"จะดีเหรอ?"ซีบิลรู้สึกคิดมาก 

ที่ห้องนอนมาเรีย 

"ซีบิลคิดอะไรหรอ ฉันจะคุยเรื่องแมรี่"มาเรียเปิดลิ้นชัก"นี่นะ รูปถ่ายสมัยเด็กของพวกเรา มีนาย เรา และแมรี่" 

"โอ้โห จำตัวเองแทบไม่ได้เลย"ซีบิลเดินมาดู 

"เหรอจ๊ะ แต่ฉันว่ามันไม่เปลี่ยนแปลงอะไรเลยนะซีบิล กะโหลกนายอะ"มาเรียชมซีบิลซะเหมือนไม่ชม 

กิ๊ง ก่่อง 

"ใครมาที่บ้านมาเรีย"ซีบิลหันหน้าไปทางหน้าต่าง 

"อุ๊ย วาชหนิ แฟนฉันน่ะ"มาเรียเห็นแล้ว 

เ้จ้าหนุ่มผมย้อมสีเหลืองทองอยู่หน้าทางเข้า แอบหลบไปอยู่ทางมุมถนน จุดบุหรี่มายด์เซเว่นมวนแรกของวันนี้ เขาสูบไป เขารับรู้ได่ว่ามาเรียออกมาหาเขา เขาถามว่า"มีใครอยู่ในบ้านไหม มาเรีย" 

"อ๊ะ มีซีบิลน่ะ"มาเรียไม่อยากจะพูดถึงซีบิลแต่หล่อนก็พูดออกมาจนได้ 

"งั้นฉันกลับ...." 

"เดี๋ยวๆๆ นายมีธุระอะไรกับฉันหรือเปล่า" 

"ฉันอยากคุยเรื่องแมรี่ คุณเธอได้คะแนนสูง และก็เป็นเพื่อนสนิทของไอ้โหลก ฉันไม่อยากพบไอ้โหลก" 

"เขาเรียกกันว่า กะโหลกนะวาช ไม่ใช่โหลก" 

"จะอะไรก็ช่าง เธอเป็นแฟนฉัน ฉันอาจจะขอร้องให้เธอช่วยได้ ถ้าช่วยฉันได้ก็ดี" 

ซีบิลโผล่มาไม่มีปี่ไม่ขลุ่ย 

"เฮ้ย ไอ้โหลก ไอ้ผีเดินได้ ทำเอาตกใจเลย เวร บุหรี่หหล่นจากปากเลย"วาชขวัญหายไปหมดแล้ว 

"ผมก็มาธรรมดานะ"ซีบิลบอก 

"อย่าพูดเลย แกรักมาเรียหรือเปล่า" 

"มาเรีย ถามทำไล่ะ แฟนคุณนะวาช"ซีบิลที่ได้ยินคำพูดจากวาชก็เกิดสงสัย 

"เอาเถอะ จะบอกอะไรให้ นอกจากแมรี่แล้ว มาเรียน่ะ เขาชอบแกอยู่ว่ะ นี่คืความลับ ความในใจ" 

มาเรียเตรียมยกมือขวา แบมือ ทำท่าจะตบ"อีบ้า นายก็รู้ว่าเราเป็นแฟนกัน" 

ความลับไม่เปิดเผย ความจริงเหมือนวาชจะสลัดมาเรียออกไปจากชีวิตเลย แค่ซีบิลเป็นผีที่มีคนรัก มาเรียไม่เปิดเผย

"เออน่า ฉันก็พูดไปงั้นๆ แต่เธอก็รักซีบิลจริงแหละ ฉันมาบอกซีบิลก็จะได้ไม่หนักอกหนักใจ" 

"ถ้าฉันอยู่กับซีบิล แหม วาชหึงใช่มะ รักฉันมาก"มาเรียต้องการคำตอบจากวาขเรื่องความรัก 

"เรื่องของเธอ"วาชไม่รู้สึกอะไร 

"อ้าวไหงวาขพูดแบบนี้"ทั้งมาเรียทั้งซีบิลสับสนอลหม่าน"นายมีแฟนใหม่ นอกใจไปแล้วเหรอ" 

"อือ"วาชยอมรับโดยตรง 

"นาย!" มาเรียน่ำตาซึม "นายพูดออกมาทำไม ฉันว่ามันเรื่องล้อเล่น" 

มาเรียเข้าไปทุบอกวาช"ฉันรักนายอยู่ แต่นายไม่มีเหตุผลที่จะนอกใจ ฮือ ฮือ ฉันไม่ดียังไง ฉันต้องทำยังไงถึึงจะดี" 

"หนวกหูน่ามาเรีย ฉันบอกก็ได้ ฉันรักแมรี่มากกว่าเธอ" 

"หา !!!" 

ทุกสิ่งรอบๆ เงียบสนิท วาชหันหลังหลบสายตามาเรีย แต่ทว่า 

วาชได้มองไปข้างหน้า มาเรียอยู่ด้านหลัง แมรี่ยืนอยู่ด้านหน้า หล่อนกำลังอึ้ง ได้ยินสิ่งที่วาชพูดแล้ว "มะ แมรี่ เออะ" วาชอึ้ง ติดอ่าง 

"เฮ้ย ฉันขอโทษนะ"มาเรียเข้ามาใกล้วาช กอดวาชไว้"เรายังรักกันอยู่" 

แต่เหมือนแมรี่จะไม่ได้ยินคำพูดของมาเรีย แมรี่วิ่งหนีจากไป วาชตะโกนไล่หลัง"แมรี่!" 

ซีบิลวิ่งตามแมรี่ไปแล้ว 

"โธ่ ปล่อยนะมาเรีย แมรี่หนีไปแล้ว"วาชตะโกนเสียงดัง 

ที่บ้านซีบิล แมรี่ต้องมาอาศัยพักเหนื่อย ซีบิลยกถาดมีแก้วน้ำชาอูหลงและยื่นผ้าเช็ดหน้าให้ ซีบิลเองก็คิดว่า แมรี่สวยแล้วมีคนมารักมากมาย ซีบิลไม่ได้เจ็บใจ แค่อยากให้แมรี่สบายใจขึ้น "ขอโทษนะ เธออย่าเพิ่งกลัวมาเรีย มาเรียดูแล้วคุณเธอรักวาช" 

"ฉันไม่อยากฟังแล้ว"น้ำตาแมรี่ไหลริน 

ซีบิลเอาผ้าซับ"ขอโทษๆ ฉันไม่ได้พูดแรงๆซะหน่อย เธอกับมาเรียยังเป็นเพื่อนกัน มาเรียไม่ได้เลิกคบเธอนะ" 

กิ๊ง ก่อง 

"ใครครับ"ซีบิลออกไปตามทางเดิน 

ผู้ที่เป็นแขกคือ สาวแว่นผมเหลืองดัดลอน เธอคนนี้คือเพื่อนวาชคนหนึ่งที่ทำคะแนนแพ้ให้กับแมรี่ "ฉันขอคุยกับนายหน่อยซีบิล" 

"เธอได้ตั้ง 76 คะแนนเลยหรอ วิชาฝรั่งเศส"ซีบิลรับรู้และชม 

"ฉันเรียนได้ดี แต่แมรี่คือคนที่ฉันอิจฉา ได้ข่าวว่าวาชจะนอกใจมาเรีย วาชบอกฉันว่าเขากับแฟนทะเลาะกัน ฉันก็เลยพอจะรู้ว่ามีปัญหา มาเรียบอกฉันว่าวาชรักแมรี่ เพื่อนนาย ฉันขออะไรหน่อย ถ้านายช่วยฉัน ให่วาชรักฉันได้อะนะ" 

"เดี๋ยวๆๆ เธอ เธอก็รักเขาด้วยเหรอเนี่ย เขาก็มีของเขาแล้วหนื ก็มาเรียไง" 

"ฉันรักเขา ใช่ แต่ฉันไม่เคยบอกเขา เราเป็นเพื่อนกันเท่านั้น ถ้านายช่วยได้ แมรี่ก็อาจจะได้กลับไปคุยกับมาเรียอย่างปกติ เพียงแต่มาเรียอาจจะไม่ชอบฉันแทน" 

"เธอชื่ออะไร" 

"ฉันชื่ออายดรีม เรียกฉันว่า ดีย์ ก็ได้ ตกลงนายจะทำยังไง ถ้าแมรี่กำลังทุกข์" 

"ฉันคิดนะ เรื่องความรักมันไม่จีรังยั่งยืน แมรี่เขาแค่มีเสน่ห์ แต่แมรี่ไม่รักวาชนะ วาชเป็นคำตอบของเธอเองว่าเขาจะกลับไปหามาเรียอีก หรือเขาจะไม่ลงเอยแล้ว อายดรีม นี่เธอ เธอก็ทำได้แค่หวังรอไปน่ะหรือ" 

"อืม ฉันหวังอะไรมากไปมั้ย" 

"มากเลยล่ะ ผู้ชายเจ้าชู้อย่างงั้นทำไมไม่ปล่อยเขาไปล่ะ ขอทราบเหตุผลหน่อยว่า เธอรักวาขเพราะอะไร" 

"อยู่แบบเพื่อนก็เกิดอาการยังไงนะ มันรู้สึกแปลกๆ สรุปคือ ฉันรักเขาเข้าอย่างจัง อาจจะดูไร้เหตุผลนะ" 

"มันก็ไร้เหตุผลเหลือเกิน ผู้ชายคนนั้นไม่ดีหรอก" 

"อย่า อย่าพูดว่าเขาแบบนั้น ฉันไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกัน รักวาชทำไม วาชเขารักแมรี่"สังเกตดูว่า จะเห็นน้ำตาอายดรีมไหลรินอาบแก้ม 

"โทษนะ ฉันแพ้น้ำตาผู้หญิงเหลือเกิน เธอแค่รักข้างเดียว แล้วเขาก็ไม่ดีด้วย ทำแบบนี้ยังไงเขาก็ไม่มามองเธอ ฉันเสียใจด้วยเลย" 

"อายดรีม"เสียงแมรี่ทำให้อายดรีมเลิกก้มหน้า "แมรี่ เธอ" 

"ฉันรู้แล้วว่าเธอก็รักเขา มาเรียก็รักเขามาก มันดูไร้เหตุผลสำหรับความรักที่มีต่อเขา" 

"ฉันจะเลิกเสียใจ เมื่อเห็นว่าแมรี่กับวาชรักกันจริง" 

ซีบลแทรก"แต่มันก็ไม่เป็นแบบนั้นง่ายๆน่ะสิ คนเรามันไม่ได้มีแต่เรื่องสมหวัง มันมีอะไรอีกเยอะแยะ วาชไม่ดี อายดรีมก็น่าจะไปเจอคนอื่นได้ แล้วเธอก็รักคนอื่นหรือเปล้่า ถ้ารักครั้งใหม่มันดี ก็ควรรักกัน" 

"ฉันมีเรื่องคาใจอีกเรื่อง คือ การที่ฉันกับวาชเคยนอนด้วยกัน มันก็ไม่บอกให้รู้นะว่ามันไม่รัก มันสนุกสนานไปวันๆ" 

"เคยนอนด้วยกัน? เอ่อ มาเรียจะเป็นยังไงบ้างน้า มาเรียเขาไม่รู้เรื่องนี้ ถ้ารู้คงจะ....ยังไงล่ะ"ซีบิลบอก 

"เธอจากไปเถอะ เราว่ามันไม่มีประโยชน์เรื่องรอ เรื่องเศร้าใจ"แมรี่พยายามช่วยอายดรีม อายดรีมดูเหมือนสีหน้าสว่างขึ้น 

"้จ้ะ แมรี่ ฉันจะลองทำดู" 

ดีย์ไปแล้ว 

"พวกเราก็กลับไปหามาเรียกันไหม" มาเรียยังคิดถึงแมรี่อยู่ 

"อือๆ" 

และเรื่องราวทั้งหมด ก็ทำให้ความรักไม่มีความทุกข์ แมรี่และซีบิลเดินทางไปถึงที่บ้านมาเรีย มีสิ่งที่แปลกๆ วาชนั่นเอง ร้องไห้คุกเข่า มาเรียก็โอบกอด คงเป็นเรื่องที่วาชไม่สมหวัง และมาเรียกับแมรี่ก็ยังมีความสัมพันธ์ในฐานะเพื่อนร่วมมหาวิทยาลัยเอกชน 

==================================