[YAOI] Lessons Of Loves รักเร้นลับ ฉบับคุณครู

 

Lesson 004th อีกครั้ง

            หลังสอบกลางภาคแล้ว เจ้าโด่งก็มาเรียนตามปกติ แม้คะแนนสอบจะยังไม่ดีมาก แต่ผมก็จัดเวลาสอนซ่อมเสริมให้เจ้าโด่งและนักเรียนคนอื่นเพิ่มเติม นอกจากนี้ยังได้มอบหมายหน้าที่พิเศษให้มันเป็นผู้ช่วยครู คอยช่วยดูแลช่วยเหลือครู และช่วยหัวหน้าห้องในการดูแลน้องๆ ซึ่งเจ้าโด่งก็ทำหน้าที่ได้ดี และแลดูจะตั้งใจเป็นพิเศษ ทำให้เจ้าโด่งสนิทกับเพื่อนๆ มากขึ้น

ด้วยความยุ่งเหยิงของการงานในช่วงทำคะแนนกลางภาค บวกกับปัญหานักเรียนในชั้นเรียน ทำให้ผมเลิกสนใจไอ้หน้าขาวไปได้พักหนึ่ง แต่เอาเข้าจริงๆ จนป่านนี้ผมก็ยังตอบตัวเองไม่ได้ว่าผมจะเฝ้าเพียรหาไอ้หน้าขาวไปทำไม จะอยากรู้ไปทำไมว่ามันสอนที่ไหน และจะอยากรู้ไปทำไมว่ามันเป็นใคร

หรืออาจเพราะว่า มันช่างเก๊กหล่อเสียเต็มประดาบวกกับความกวนตีนอีก 7 เลเวล รวมไปถึงยังเจ็บใจเรื่องวันนั้นที่มันทำเมินๆ ผม ทำให้รู้สึกหมั่นไส้มันก็ได้ (อืม น่าคิดๆ)

            แต่ที่เด็ดกว่านั้น เรื่องข้อมูลที่ผมได้มา ชื่อโปรไฟล์ John Aon Jr. เนี่ยพอเอาเข้าจริงๆ มันกลับไม่ได้เป็นประโยชน์อันใดต่อการสืบราชการลับของผมเลย เพราะไม่ว่าจะค้นหาจากส่วนใดของอินเตอร์เน็ต ผมก็ไม่พบอะไรเลย นอกจากรูปโปรไฟล์รูปนั้นรูปเดียว เพราะมันไม่ทิ้งร่องรอยอะไรไว้เลย มันเลยเป็นความรู้สึกลึกๆ ที่เป็นคำถามแล้วเราหาคำตอบไม่ได้

 

 

ผมหงุดหงิดตรงนี้!

 

---------------------------

 

 “ครูนัทค้า....” เสียงครูโชย ลอยมาแบบนี้ อบรมแหงๆ

            “อบรม 3 วันค่ะ” ครูโชยยิ้มแป้น

            “แต่รอบนี้ ทางเขตขอความอนุเคราะห์ครูนัทไปเป็นทีมวิทยากรนะคะ รายละเอียดในหนังสือค่ะ” ผมอ่านหนังสือด้วยความรวดเร็ว เพราะนี่เป็นครั้งแรกที่ผมได้เป็นทีมงานวิทยากรในการอบรมเรื่องการออกแบบเว็บไซท์ ซึ่งบอกตรงๆ ว่าผมโคตรตื่นเต้น เพราะนั่นหมายความว่า ความสามารถของผม ได้รับการยอมรับจากสำนักงานเขตฯ แล้ว

 

            Can't you hear that boom, badoom, boom, boom, badoom, boom, bass

            “ว่าไงครับครูนิ่ม”

            “พี่นัทไปอบรมเรื่องการออกแบบเว็บไซท์หรือเปล่าคะ”

            “ไปครับ พี่ไปเป็นวิทยากรน่ะ”

            “โหย เก่งสุดยอดเลยพี่ นิ่มก็ไปค่ะ ไปกับเพื่อนครูที่บรรจุพร้อมกัน” ผมแปลกใจเล็กๆ ว่านิ่มรู้จักคนเยอะขนาดนี้เลยหรอวะเนี่ย หรือเป็นผมที่ไม่รู้จักใคร ฮ่าฮ่าฮ่า

            “งั้นเดี๋ยวเรานัดกันอีกทีนะ พี่กำลังจะเข้าสอนแล้ว”

            “ครับผม เดี๋ยวเลิกสอน นิ่มโทรหานะ”

            “คร๊าบบบบ”ผมวางสายแล้วกำลังจะเดินขึ้นชั้น 2 ไปสอน ป.6 แต่ผมก็ต้องสะดุ้งด้วยความตกใจ

            “คุณน้องกำลังจะไปอบรม 3 วันใช่หรือไม่?” ครูเหน่งถามผมขณะหันหลังให้ประตู ซึ่งทำให้ผมยิ่งเชื่อไปใหญ่ว่า ครูเหน่งน่าจะเลี้ยงกุมารทอง เพราะผมว่าผมเดินเงียบที่สุดแล้วนะ

            “ช่ะ ใช่ครับครู”

            “คุณพี่ฝากดูแลเพื่อนคุณพี่แบบเอ็กคลูซีฟ 1 คนนะคะ ชื่อครูอ๊อด” ครูเหน่งค่อยๆ หันมาพร้อมยิ้มหวานชื่นนนนนนนนใจ

“เค้าอยู่โรงเรียนศรัญราษฎร์บำรุงเค้าก็ต่อมเทคโนโลยีอักเสบเหมือนคุณพี่แหละ แต่คุณพี่โฆษณาสรรพคุณของคุณน้องไปเสร็จสรรพแล้ว ไม่ต้องห่วงค่ะ”

“ได้ครับครู จะเดินไปช่วยดูให้ถี่ๆ นะครับ” แน่นอนครับ ผมไม่ห่วงเรื่องนั้นหรอกแต่สิ่งที่ผมห่วง คือ ผมต้องไปทำอะไรบ้างเนี่ย? ครั้งแรกของผม ผมจะทำอะไรถูกไหม?

แล้วเหมือนสำนักงานเขตฯ จะส่องลูกแก้วพยากรณ์ ทำให้ทราบถึงข้อข้องใจของผม อีก 2 วันถัดมา ผมก็ได้เข้าประชุมทีมวิทยากร เพื่อพูดคุยกันถึงรายละเอียด หัวข้อเนื้อหา และหน้าที่ของแต่ละคนที่มีในวันอบรม

 

--------------------------------------------

 

            วันแรกของการอบรม ผมเดินทางมาถึงสถานที่อบรมแต่เช้าตรู่ เพื่อเตรียมงานกันล่วงหน้ากับทีมวิทยากรท่านอื่นอีกครั้ง จนถึงเวลารายงานตัวของผู้เข้ารับการอบรม คณะครูเริ่มทยอยมาตามเวลา หอบหิ้วโน็ตบุ๊กมากันคนละเครื่อง 2 เครื่อง แล้วเมื่อเวลาการอบรม พิธีกรได้แนะนำทีมวิทยากรให้แก่ผู้เข้ารับการอบรมรู้จัก และนั่นคือครั้งแรกที่ชื่อของผม ได้ประกาศต่อหน้าครูกว่า 400 ชีวิต โคตรยืดอ่ะ ฮ่าฮ่าฮ่า

 

            “ครูนัทคะๆ รบกวนทางนี้หน่อยค่ะ” เสียงคุณครูท่านหนึ่งยกมือเรียกให้ผมไปช่วยดูโน๊ตบุ๊กตรงหน้าที่เปิดโปรแกรมค้างไว้

            “ป้าชื่อครูอ๊อดนะคะ เพื่อนครูเหน่งค่ะ”

 

“อ๋อ ครับ สวัสดีครับครู มีอะไรให้ผมช่วยเหลือครับ” ผมยิ้มพร้อมยกมือไหว้ครูอ๊อด

“แหม น่าตาน่ารักจริง เหมือนครูเหน่งบอกไว้เลย” แหม ชมแบบนี้ ผมเดินมาดูให้ตายเลย หุหุหุ

“รบกวนดูตรงนี้ให้ป้าหน่อยสิคะ ป้าทำแล้วมันไม่ขึ้นเหมือนตัวอย่างค่ะ มันค้างเฉยๆ ไม่ไปไหนเลย พรหมพัชร มาดูด้วยกันเร็วๆ ช่วยป้าจำหน่อย” คุณครูอ๊อดพูดพลางหันไปสะกิดครูอีกคนที่คาดว่าครูอ๊อดพกติดมาเป็นผู้ช่วยด้วย

ทันทีที่ครูคนนั้นหันหน้ามา ผมรู้สึกเหมือนว่าใบหน้าผมมีลมร้อนๆ พัดวูบมากระทบผิวหน้า ลมหายใจของผมแทบหยุด ทั้งที่หัวใจเต้นแรงจนเหมือนจะหลุดออกมาจากหน้าอกในเวลาเดียวกัน ใบหน้าแบบนี้  ริมฝีปากแบบนี้และดวงตาคู่นี้ สายตาของผมประสานกับชายนิรนามคนนั้นชั่วขณะ

“สวัสดีครับพี่ จำผมได้หรือเปล่า?” เสียงครูคนนั้นเปล่งออกมาทำลายความเงียบพร้อมรอยยิ้มที่ผมสาบานได้เลยว่า เพิ่งเคยเห็นมันยิ้มนี่แหละ


 

...แต่ยิ้มมันสวยชะมัด

 

“จำด๊ายยยยยยย....” ผมรู้สึกว่าผมไม่ได้ลากเสียงสูงนะ

 

เพราะไอ้คนที่นั่งอยู่ตรงหน้าผมก็คือ ไอ้หน้าขาว!

 

--------------------------------------------

            ตลอดทั้ง 3 วันที่อบรม นิ่มดูจะสนิทกับผมมากขึ้นและทำให้ผมรู้ว่า นิ่มก็เป็นครูที่เก่งมากคนหนึ่งทั้งเรื่องการใช้โปรแกรม การออกแบบ และการพูด (พูดเก่งมาก) เพราะตลอดช่วงเวลาเบรก หรือพักกลางวัน นิ่มมักจะลากเก้าอี้มาพร้อมกับเพื่อนของเธอเพื่อมานั่งกินข้าวรวมกับผม แต่เวลานั่งคุยกับเธอ ผมว่ามันก็เพลินดีนะ เพราะผมว่าเธอมีทัศนคติที่โคตรบวก ตั้งแต่รู้จักกันมา ผมไม่เคยได้ยินเธอเล่าถึงใครในแง่ลบ หรือนินทาใครให้ผมฟัง บวกกับเสียงใสๆ ของเธอ และหน้าที่ยิ้มแย้มตลอดเวลามันทำให้ผมรู้สึกเหมือนกำลังคุยกับนิว น้องสาวของผมที่อยู่ต่างจังหวัดทุกที ส่วนไอ้หน้าขาวไม่ต้องพูดถึง เห็นมันเดินเข้าออกรับโทรศัพท์บ้าง เข้าอบรมไม่ตรงเวลาบ้าง นี่ขนาดผมได้เจอตัวมันนะ ผมยังไม่มีปัญญาหาข้อมูลอะไรมันเล้ยยยยยยย เฮ้อ!

 

--------------------------------------------

 

            3 สัปดาห์ต่อมาก่อนสอบเก็บคะแนนย่อย ผมพบว่าที่โต๊ะทำงานของผมกลางเป็นสถานที่วางงานกองโต เพราะมันเต็มไปด้วยกองการบ้านและชิ้นงานของนักเรียนผู้น่ารักที่ผมให้ทำส่งไว้ (ให้เวลามันไปทำมา 1 เดือน พอจะหมดเขตส่ง มันก็มาพร้อมกันทีเดียวแบบนี้เสมอ)ทำให้ผมต้องรีบตรวจ รีบเคลียร์ เพื่อเรียกโต๊ะของผมคืน

            “พี่นัท มีอีกกองนึงนะ นักเรียนฝากวางไว้ที่โต๊ะหนู” ครูเปรี้ยวบอกผมเมื่อเห็นผมเกาหัวยิกๆ ตอนตรวจงานแล้วเธอก็หัวเราะชอบใจ

ครูเปรี้ยวเป็นเพื่อนครูรุ่นน้องของผมครับ สอนวิชาดนตรีไทย กับผลการเรียนเกียรตินิยมอันดับ 1 เลยนะครับ ครูเปรี้ยวกับผมเริ่มสนิทกันมากขึ้นเพราะว่าโต๊ะทำงานเราอยู่ติดกัน ทำให้ได้คุยกันบ่อยๆ ครูเปรี้ยวเป็นคนมีน้ำใจ และเวลามีปัญหาเรื่องงานเราก็จะปรึกษากันประจำ โดยเฉพาะเวลามีกิจกรรมการแสดงทางโรงเรียน เพราะผมเอง คิดคอนเซ็ปท์ได้ คิดชุดได้ แต่ถ้าจะให้ผมเต้น หรือรำเพื่อฝึกนักเรียนละก็ผมว่าเด็กคงจะได้แสดงกังฟูแทน ดังนั้น ครูเปรี้ยวนี่แหละ ที่เป็นผู้ฝึกสอนร่วมกับผม

 

“เออๆ ฝากไว้ซัก 7 วันนะ กำลังไล่ตรวจของเก่า......เห้อออออออออออ” ผมถอนหายใจยาวๆ ไปถึงแยกบางนาจนเปรี้ยวขำไม่หยุด

“ขนาดนั้นเลยหรอพี่ ฮ่าฮ่าฮ่า”

 

Baby come back to me (Come back) I’ll be everything you need (Come back).......

มือถือผมโหยหวนขัดจังหวะการสนทนาด้วยหมายเลขปลายทางที่ไม่คุ้นและไม่ได้บันทึกไว้ แต่ผมก็กดรับก่อนที่ UtadaHikaru ของผมจะขาดใจแล้วต้องเสียเงินโทรกลับ

“สวัสดีครับ”

“สวัสดีครับพี่นัท” ปลายสายตอบรับผมด้วยน้ำเสียงกึ่งตกใจ อ้าว โทรมาหาผม ผมรับแล้วตกใจ ...เพื่อ?

“ผมอ้น นะครับพี่นัท พอ....”

“อ้นไหนครับ” ยังไม่ทันจบประโยคสนทนา ผมก็แทรกคำถามขัดจังหวะ เพราะผมกับยุ่งมาก ยุ่งชิบหาย ถ้าขายประกันผมจะได้วาง

“อ๋อ ครูอ้นครับ พรหมพัชร โรงเรียนครูอ๊อด จำได้ไหมพี่ พอดีผมมีปัญหาเรื่องโฟโตช็อปนิดหน่อย ไม่ทราบว่าพี่นัทสะดวกคุยไหมครับ” สิ้นเสียงการแนะนำตัวของปลายสาย สมองของผมก็รีรันย้อนอดีตกลับไปด้วยความเร็วสูงเท่าการเดินทางไปดวงจันทร์ของยานอพอลโล่ 11................

************

วันสุดท้ายในการเป็นวิทยากรอบรม หลังร่วมถ่ายภาพเป็นที่ระลึกก่อนแยกย้ายกลับบ้าน ป้าอ๊อดได้ขอเบอร์โทรศัพท์ของผมไว้ เผื่อมีอะไรฉุกเฉินจะได้โทรมาสอบถามผมได้ (ป้าแกว่างั้น) แล้วป้าก็บอกให้ไอ้หน้าขาว แลกเบอร์กับผมไว้ด้วย เผื่อป้าคุยกับผมไม่เข้าใจ ป้าจะได้ให้ไอ้หน้าขาวคุยกับผมแทน ซึ่งสรุปได้ว่า วันนั้นผมได้เบอร์ของไอ้หน้าขาวมาแล้ว ซึ่งเรื่องก็น่าจะจบด้วยดีใช่ไหมครับ แต่.....

หลังจากอบรมเสร็จไม่กี่วัน ครูเหน่งก็โทรบอกให้ผมโทรกลับหาป้าอ๊อดที (เพราะวันนั้นผมออกไปส่งหนังสือที่ สำนักงานเขตฯ ไม่ได้อยู่กับครูเหน่งในโรงเรียน) ครูเหน่งบอกผมว่า ป้าอ๊อดมีธุระด่วน ที่เด็ดกว่านั้นคือ ป้าอ๊อดลืมบันทึกเบอร์ผมไว้ พอกดโทรออกมันเลื่อนหายไปตอนไหนก็ไม่รู้ (><”) แต่เมื่อผมติดต่อกลับไป ก็ปรากฏว่าโทรศัพท์ป้าอ๊อดไม่สัญญาณ ผมเลยโทรหาไอ้หน้าขาวแทน เพราะคิดว่าน่าจะอยู่ด้วยกัน
 

ตี๊ดดดดดดดดดดด.....ตี๊ดดดดดดดดดดด.....ตี๊ดดดดดดดดดดด.....

“สวัสดีค่ะ” ผมชะงักพร้อมยกหูโทรศัพท์มาดูว่าโทรผิดหรือเปล่า? ไม่ผิดนี่หว่า

“ขอสายครูพรหมพัชรครับ”

“ครูพรหมพัชร ไม่ได้เอาโทรศัพท์ไปค่ะ เดี๋ยวจะบอกให้โทรกลับนะคะ” แกร๊ก... แล้วก็วางหูไปผมรอจนเย็นวันนั้นก็ไม่ได้รับการติดต่อกลับ ผมเลยไม่ได้ติดต่อกลับไปตั้งแต่วันนั้น

 

จนวันนี้ มันก็โทรมาเอง หึหึหึ!

--------------------------------------------

 

ก่อนผมจะตอบอะไรทั้งหมด ผมยิงคำถามด้วยความไวแสงที่สงสัยในหัวมานานไปก่อนที่มันจะถามอะไรผมถามแบบให้มันตั้งตัวไม่ทัน ดูดิ๊ มันจะตอบว่ายังไง

“ให้เบอร์ใครมา?”

“เบอร์อะไรครับพี่” ไอ้นี่ ทำแบ๊ว ทำเนียน

“เบอร์ที่แลกกันวันอบรม โทรไปก็มีแต่ผู้หญิงรับ ถ้ามีธุระจะเป็นจะตาย ป่านนี้รอมาเผาอย่างเดียวเลยเนี่ย”

“มะ..มะ..ไม่ใช่พี่ เอางี้ เบอร์นั้นพี่ลบไปเลยนะ เมมใหม่ๆ เบอร์นี้ เบอร์ผมครับ” ยังเนียนไม่เลิก

“แล้วว่าไง” ขี้เกียจถามละ เข้าเรื่องเลยดีกว่า กำลังตรวจงานค้าง ผมรีบ

“เย็นนี้พี่ว่างไหมครับ ผมจะยกโน๊ตบุ๊กไปให้พี่ดูหน่อย ผมอธิบายไม่ถูกว่ามันเป็นยังไง” ผมฟังคำถามของมันแล้วก็คิดในใจว่า กูจะแกล้งบ่ายเบี่ยงให้มันต้องรอคอยบ้าง กวนประสาทแบบนี้ อย่าหวังจะได้อะไรง่ายๆ สมองผมคิดแบบนั้น

“วันนี้พี่ว่าง 4 โมงเย็น” แต่กลายเป็นปากผมทรยศผมซะแล้ว T_T”

“โอเค ดีเลยพี่ เดี๋ยวผมไปรับพี่ที่โรงเรียน”

“เฮ้ย ทำไมต้องไปข้างนอก คุยที่โรงเรียนก็ได้”

“โหพี่ ผมไม่รู้จักใครเลย ผมกลัว”

“แกไม่รู้ตัวเลยหรอว่าแกน่ากลัวกว่าคนทั้งโลก”

“น่าพี่ ช่วยน้องนุ่งหน่อยนะครับ” มึงมานับญาติกับกูตอนไหนวะ

“เออๆๆ อย่ามาสายล่ะ พี่ต้องกลับมาคิดคะแนนนักเรียนอีก”

“คร๊าบบบบบบบบบบ” มันดีใจลากเสียงยาวซะแก้วหูผมเต้นระริก

 

“แน่ะ! คุยกับใครอ่ะยิ้มน้อยยิ้มใหญ่เชียว” ครูเปรี้ยวหันมาแซวผม
 

“ยิ้มอะไร ก็คุยปกติ”

“ไม่เชื่ออ่ะดิ มาๆ หนูหยิบกระจกให้”

“ตลกละแก” แล้วผมก็ค่อยชำเลืองไปมองกระจกที่เปรี้ยวหยิบขึ้นมา

 

เฮ้ย....นี่ผมอมยิ้มตาจนหยีอยู่หรอวะ!

 

อะไรเนี่ย

 

 

 

To be continue
 

--------------------------------------------

 

 

       ผ่านมาหลายเดือน ในที่สุด ครูนัทก็รู้แล้วว่า ไอ้หน้าขาวจริงๆ แล้วชื่อครูอ้น
ครูกะล่อนที่ดูแล้วจะเข้ามาทำให้ชีวิตของครูนัทปั่นป่วนแน่นอน
ส่วนจะป่วนขนาดไหน ชั่วโมงหน้า รอดูๆ