snow marry แต่งงานกันเถอะที่รัก

     “กรี๊ดดดด” 3สาวฟิวชั่นเสียงกรี๊ดกัน เมื่อได้ยินที่มาของบัตรที่วางกองอยู่บนโต๊ะรับแขก มันน่ากรี๊ดตรงไหนก็แค่เอาบัตรมาให้(ก็แน่สิ ฉันไม่ใช่ติ่งหมอนั้นนิ) แต่ถึงอย่างนั่นฉันก็ไม่คิดจะไปหรอกนะเพราะงานฉันยังไม่เสร็จหรือคืบหน้าไปไหนเลยแท้ๆ

“เจ๊...เดี๋ยวเจ๊” จู่ๆเจ๊ก็จับแขนฉันแล้วพาวิ่งไปที่หน้าบ้านคาร์ลัสด้วยความเร็บแสง ขนาดชินกันเซนก็ไม่อาจเทียบเทียมได้ ถึงขนาดฉันใส่รองเท้าไม่ทันเลยล่ะ ตอนนี้มาหยุดอยู่ที่หน้าบ้านอิตาคาร์ลัสด้วยสภาพซอมบี้

“เจ๊...มาที่นี่ทำไมเนี่ย ฉันกลับละนะ” ฉันพยายามแกะมือของเจ๊ที่ประสิทธิภาพราวตุ๊กแกออกก่อนที่เจ้าของบ้านจะมาปร๊ะกัน คนอะไรเก๊กและอ่อยจัง(?)

“สวัสดีครับ...อ่าว ทำไมรีบกลับจังล่ะครับ” นั่นไง...พูดปุ๊บก็มาปั๊ปเลย ถึงว่าทำไมมือคุณนางเจ๊ถึงแกะออกง่ายจัง

“แฮะๆ พอดีฉันมีธุระด่วนน่ะค่ะ ขอตัวนะคะ” อย่างน้อยๆก็ขอให้ไม่เจอตานี่สักชั่วโมงได้มั้ยเนี่ย เห็นแล้วเสียสุขภาพจิต คนอะไรเก๊กชะมัด อ่าวเฮ้ย...ทำไมอาเจ๊ถึงไม่ขยับล่ะ

“เจ๊...เป็นไร” เจ๊ก็ยังยืนแข็งทื่ออยู่เหมือนเดิม ฉันเขย่าตัวเจ๊แรงมากๆ เจ๊ก็ไม่มีท่าทีว่าจะรู้สึก

“นี่นาย ทำไมมั่วแต่ดูล่ะ ช่วยฉันหน่อยสิ เรียกรถพยาบาลสิ...” ฉันโทรหาไวโอลีนกับน้าคลอเรียเพื่อมาดูอาการของเจ๊ ทั้ง2คนมาถึงในเวลาที่นางเอกชอบออกมา(ยังจะเล่น) ไวโอลีนโทร.หาโรงพยาบาลเพื่อติดต่อคุณหมอ ส่วนน้าคลอเรียก็ช็อค(คนแก่ก็งี้)ไปตามๆกัน โชคดีที่รถพยาบาลมาไวหลังจากที่โทรไปประมาณ5นาทีก่อน

   “แก...ฉันเป็นห่วงญาติแกนะ”.ไวโอลีนพูดแล้วหลับไปบนโซฟาห้องผู้ป่วยพิเศษ เฮ้อ...เจ๊นี่ก็นะ อากาศหนาวขนาดนี้ดันเป็นลมชักซะได้แต่ดีนะที่เจ๊ไม่กัดลิ้นตัวเองขาดเหมือนรายอื่นๆ ไม่งั้นตายจริงๆเลยนะเจ๊  ตอนนั้นวุ่นวายมาก ลินเน็ทล่ะเพลีย หลบตาสงบจิตสักนิดคงจะดี ฉันเอาหลังพิงกับโซฟาแล้วหลับตาจนลืมไปเลยว่ายังมีใครอีกคนที่อยู่ในห้องนี่ละนั่งๆอยู่ข้างๆฉันด้วย

“ถ้าเหนื่อยนักก็ใช้ไหล่ผมเป็นที่พักก็ได้นะครับ^^”