นายเป็นอากาศ ฉันเป็นภูเขา ( Y )

DAY SIDE

"ไว้โตกว่านี้แล้วพี่จะทำของอร่อยให้กิน"

"......."

"ตอนนี้กินข้าวกับสาหร่ายไปก่อนนะ" ว่าพลางป้อนข้าวห่อสาหร่ายให้เด็กน้อยที่น่ารัก

"........"

เขาไม่เคยได้ยินคำพูด รอยยิ้มจากปากเด็กน้อยคนนี้สักครั้ง

"แม่ของนายกลับบ้านช้าจังเลยนะ"

"........"

"เข้าบ้านไม่ได้ก็ไม่เป็นไร...." พร้อมกับเอื้อมมือไปจับมือเด็กน้อย "คืนนี้ไปนอนบ้านพี่ก็ได้นะ"

"......"

"ไปเถอะ"

พร้อมกับจับมือไปด้วยกัน

"เฮือก!"  นี่ผมฝันงั้นหรอ ผมไม่เคยฝันถึงเรื่องตอนผมเด็กๆแบบนี้มาก่อน

จะว่าไป ความทรงจำแบบนั้น ผมก็แทบไม่มีเลยด้วยซ้ำ เด็กคนนั้นพอตื่นเช้ามาเขาก็หายตัวไป ผมพยายามตามหาเขา แต่ก็ไม่มีวีแววว่าจะเจอ หรือเขาเป็นเด็กกำพร้า เร่รอนกัน ผมไม่รู้จักชื่อเขาด้วยซ้ำ เขาไม่ยอมพูดคุยอะไรกับผม มีแค่มองผม แค่นั้น ใบหน้าของเขาเหมือนกลับกำลังเศร้า

ผมชื่อ ได ครับ ไดที่แปลว่า ภูเขา ผมเป็นลูกครึ่งญี่ปุ่น ทางครอบครัวไม่เข้าใจกัน ผมจึงถูกย้ายมาอยู่กับแม่ที่เมืองไทย ผมเรียนมหาวิทยาลัย ปี 3 คณะนิเทศศาสตร์ สาขาภาพยนต์และภาพนิ่ง ผมชอบถ่ายรูปเป็นพิเศษ จึงตัดสินใจเรียนที่นี้ 

จะว่าไปเมื่อวานก็คุ้นหน้า ไอ้หมอนั่นจริงๆ เหมือนเคยเจอที่ไหน รอยยิ้มดูน่ารัก สดใส เป็นธรรมชาติ ผมจึงถ่ายรูปเขาเอาไว้ พอไปถามชื่อ คนอะไรชื่อคูคิ ฮ่าๆๆ ชื่อน่ารัก คนก็น่า...... ช่างเถอะ น่าอะไรก็ช่างเถอะ เภวนาให้เจออีกทีเถอะ อิๆๆ

"ไปอาบน้ำ ไปเรียนดีกว่า" วันจันทร์ วันจันทร์ วันจันทร์  อยากตายยยยยยย

DAY END

KUKE SIDE

"ฮาววววววว " ไม่อยากตื่นเลยแฮะ แต่ก็ต้องชีวิตคนจน แต่ล่ะวันจะผ่านไป เฮ้อออออ คิดถึงแม่จัง 

ถ้าโมริโกะอยู่เราคงได้เรียนต่อ

ถ้าโมริโกะอยู่เราคงไม่ต้องทำงานทั้งเช้าและเย็น

ถ้าโมริโกะอยู่อาหารเช้าที่แสนอร่อยคงวางอยู่ตรงหน้า

ถ้าโมริโกะเขาคงมาปลุกผมและยิ้มให้ผม

ถ้าโมริโกะอยู่เขาคงมาหอมผมที่หน้าผากตอนผมหลับ

ไม่มีแล้วล่ะสินะ แบบนี้!!

ผมต้องใช้ชีวิต ดิ้นรนแบบนี้มา 2 ปี ผมไม่มีที่พึ่ง ไม่มีญาติ ทำงานหาเลี้ยงตัวเอง 

"เฮ้ออออออ อาบน้ำดีกว่า" คิดมาก ไม่สวย อุบบบบบ ไม่หล่อ

.

.

.

.

.

"รับอะไรดีครับ" ผมหากระดาษในกระเป๋าเพื่อมาจดอาหารที่ลูกค้าสั่ง

"เฮ้ยยยยยยย" ไอ้โรคจิตตตตตตต

"รับคนขายได้มั้ยครับ" ดูมัน รับตรีนได้มั้ยยยยยยย

"ไม่ได้ครับ!" เอาสิ อยากตายยหรอออออ

"อ่ะๆ ไม่กวนแล้วครับ งั้นผมเอา กระเพรา 1 จาน " ก็แค่นั้น

"รอสักครู่ นะ.... ครับ" หึ แบร่ๆๆๆๆ

.

.

.

.

"มาแล้วครับ อาหารที่สั่ง" ชิๆ

"ช้าจังคุณ" ดัดนิสัย กวนตรีนดีนัก

"ลูกค้าเยอะ คุณไม่เห็นหรอ" เออ มีตาหามองไหม

"ไม่เห็นอ่ะ ผมมองแต่คุณ"  ไอ้บ้าาาาาาาาา เขิลแปป (ยังจะเขิลอีกนะ)

"นี่...คุณ โอ้ยยยย " เชอะๆๆๆๆๆๆ

"อ่ะ ผมขอบคุณล่ะกัน คุณอะไรน่า...." มันจกัดอะไรผมอีก " อ่อ คุณอากาศ ฮ่าๆ" ไอ้บ้า ชื่อคนนะ

"ไม่เป็นไรครับ คุณ....ภูเขา" ว่ะฮ่ะฮ่า ว่ะฮ่ะฮ่า เล่นคืน เจ็บมั้ย อย่าริบังอาจ

//// เอาอีกแล้วสินะ หนังสงหนังสือไม่อ่าน มัวแต่แต่งและอัฟฟฟฟฟฟฟฟฟ ///////