Is'you betting lover school รักนี้สุดท้ายคือ นาย
เขียนโดย 
Piair
วันที่ 20 ธันวาคม พ.ศ. 2557 เวลา 20.06 น.
แก้ไขเมื่อ 24 ธันวาคม พ.ศ. 2557 18.23 น. โดย เจ้าของนิยาย
3) เขาคนนั้น
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ
Chapter 3
เขาคนนั้น
ไม่อยากจะคิด เหลือเวลาอีกแค่อาทิตย์เดียวก็จะถึงวันทดสอบและสิ่งที่พวกเขาทดสอบกันก็คือ เสียง ผู้จัดการวง ต้องการนักร้องที่เป็นผู้หญิง และนั่นคือสิ่งที่ฉันเกลียด... ฉันเกลียดการร้องเพลงและเล่นดนตรี.... ฉันเรียนร้องเพลงกับยัยแยมมี่มาตั้งแต่ปีหนึ่ง เลยไม่รู้สึกว่ามันไม่แปลกอะไร โดยปกติคลับนี่จะเป็นที่ต้องตาต้องใจของเด็กทั้ง โรงเรียนโดยเฉพาะสาวๆ ทั้งหลายที่เห็นสี่คนนั้นเดินผ่านที่ไร ก็ต้องกรี๊ดลั่นโรงเรียนทุกที ยัยแยมมี่ก็ด้วย
"จริงๆนะมิวสิคเธอะเข้าคลับดนตรีเป็นเพื่อนฉันจริงๆน้าาาาาาา >_<"
"อืม... แต่ถ้าเธอยังจู้จี้อีกฉันจะเปลี่ยนใจ.. "
"โอเคๆ ไม่จู้จี้แล้ว รักมิวสิคที่สุดเลย >_<" ยัยแยมมี่โผกอดฉันสะแน่น
"โอ้ย!!!! พอได้แล้วฉันจุกนะ >.<"
กริ้ง!! ในที่สุดออดคาบสุดท้ายก็ดังขึ้น เห้อ..... ฉันรอเวลานี้มานานแล้ววว -_-
"เอาล่ะค่ะนักเรียนวันนี้พอแค่นี้นะคะคาบต่อไปทุกคนต้องมีการบ้านมา
ส่งครูนะค่ะ !! "
"มิวสิคเดี๋ยวเธอเก็บสมุดการบ้านของวันนี้ของเพื่อนๆไปส่งครูที่ห้องพักครูนะคะ" เอาอีกแล้ว ทำไมมิสวาเลนถึงขยันเรียกฉันอยู่เรื่อยเลยนะ...
"เออ...ค่ะ!!" ฉันก็ต้องตอบโดยที่หลีกเลี่ยงไม่ได้เหมือนเดิม
ทุกคนเริ่มทะยอยออกจากห้องเรียนแล้ว เหลือแค่ฉันกับยัยแยมมี่ ฉันให้เพื่อนวางสมุดไว้บนโต๊ะ
"ให้ฉันไปเป็นเพื่อนไหม??"
"ไม่เป็นไรหรอกมีแค่นิดเดียวเอง"
"แน่นะ?!!?"
"อืม...กลับไปก่อนก็ได้ เธอจะได้ไปซ้อมร้องเพลงไง"
"เอางั้นก็ได้ แต่เธอต้องกลับไปซ้อมด้วยนะ เพราะเราจะเข้าคลับนี้ไปด้วยกันโห้ะๆๆๆๆ " เสียงยัยนี่แปดหลอดมากหัวเราะอย่างมั่นใจว่าตัวเองจะได้รับคัดเลือก
"อืม เธอไปก่อนเลยก็ได้ บาย..." ฉันต้องรีบตัดบทก่อน เพราะเสียงยัยนี่แปดหลอดเหลือเกิน
"บายจ้ะ อ้ะๆอย่าลืมที่ฉันบอกนะโห้ะๆๆ >o< !!!" กว่าฉันจะต้อนยัยแยมมี่กลับไปก็นานโขล่ะ เห้อไม่รูว่ายัยถึงมั่นใจนัก หืม...
'ฉันภาวนาทุกลมหายใจ ขอให้ไม่ได้เข้าด้วยเถอะ' ฉันคิดในใจ
หลังจากที่ยัยแยมมี่กลับไปได้ไม่นาน ฉันก็เริ่มเก็บกระเป๋า แล้วยกสมุดการบ้นของเพื่อนๆออกมาจากห้อง เพื่อที่จะนำไปส่งมิสวาเลนที่ห้องพักครู ในระหว่างที่ฉันเดินผ่านตามห้องก็คิดอะไรเพลินๆ ลมเย็นผ่าน หน้าต่างพัดเข้ามา ตึกนี้เป็นตึกที่มีห้องซ้อมดนตรีเยอะที่สุด เดินผ่านไปกี่ห้องกี่ห้อง ก็ได้ยินแต่เสียงเครื่องดนตรี เสียงเพลง ฉันไม่ได้มีโมเม้นอย่างนี้มานานแล้วเหมือนกันตั้งแต่...
ตึก!!!
"โอ้ย!!! >o< " ในณะที่ฉันคิดอะไรเพลินๆ อยู่ก็มีใครไม่รู้วิ่งลงมาจากบันได กระแทกฉันอย่างัง นสมุดในก็ตกลงกับพื้น
"นี่!! นาย วิ่งให้มันระวังหน่อยได้ไหมเนี่ยะ !!! " ทันทีที่ฉันเงยหน้าขึ้นฉันก็ตะโกนออกไปสุดเสียง
"....." เขาคนนั้น หันกลับมามองฉัน และลุกขึ้นปัดเศษฝุ่น ออกจากกางเกงสเล็คสีดำ
ใบหน้าของเขาเหมือนตัวดกงในหนังฝรั่งที่ฉันเคยคลั่งไคล้ ผมบอนด์ทองที่กำลังพลิ้วไหวสะท้อนกับแสงแดดอ่อนๆ ยามเย็ยนั้น กำลังทำให้ฉันรู้สึกเหมือนตกอยู่ในมนต์ขลัง ริมฝีปากเรียวได้รูปไม่พูดไม่จา แต่แฝงไปด้วยความรู้สึกร้อยกาจ
ที่แน่ๆ เขาใส่เนคไทสีแดงเลือดหมู บ่งบอกว่า เขาเป็นนักเรียนของที่นี่
"เธอเดินไม่ดูตาม้าตาเรืองเองนะ มัวแต่เหม่ออะไรก็ไม่รู้" หน้าตาก็ดีแต่ปากนี่เสียจริงๆ
"นี่!!! นายวิ่งลงมาก็น่าจะมองทางบ้างนะว่า มีคนเดินอยู่ ไม่ขอโทษแล้วยังปากเสียอีก" หึ! คนอะไรปากเสียมาก
"นี่ยัยเซ่อ ! อย่ามาว่าฉันน่ะ เธอนั่นแหล่ะ เดินไม่ดูทางเอง"
"ก็..." ยังไม่ทันที่ฉันจะพูดต่อ ก็ดันมีเสียงคนตะโกนลงมาจากข้างบนสะก่อน
ติดตามตอนต่อไปนะคะ ขอบคุณที่ติดตามนะคะ
คำยืนยันของเจ้าของนิยาย
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
