[TK15] [ผมเป็นหลาน"ซุนหงอคง"]™
เขียนโดย 
TK15
วันที่ 23 ธันวาคม พ.ศ. 2557 เวลา 20.30 น.
แก้ไขเมื่อ 23 ธันวาคม พ.ศ. 2557 21.44 น. โดย เจ้าของนิยาย
1) ตำนานคนใหม่
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความบนยอดเขาเบญจคีรี
"ซุนหงอคง เจ้าเป็นผู้มีความกล้าหาญอีกทั้งยังมีปฏิภาญไหวพริบที่เยี่ยมยอด ในกาลครั้งนี้เจ้าได้ติดตามจินฉานจื่อ ไปอัญเชิญพระไตรปิฎกจากชมพูทวีป ทั้งยังบำเพ็ญสมาบัติ8 จนสำเร็จมรรคผลละซึ่งกิเลสทั้งปวงได้ ข้าแต่งตั้งให้เจ้าเป็นพุทธะชนะศึก อยู่บนแดนนิพพานตลอดไป"
พระยูไลถอดรัดเกล้าของซุนหงอคงมอบให้แด่เง็กเซียนฮ่องเต้ ซุนหงอคงซึ่งตอนนี้ได้ละทิ้งอาสวะทั้งหลาย เดินตรงมายังหน้าผาของหุบเขาเบญจคีรี ยกกระบองคู่ใจชูขึ้นอย่างองอาจ กล่าวต่อชาวโลกและฟ้าดินทั้งหลายว่า
"บัดนี้! การสั่งเสียนั้นไม่มี การพรัดพรากจักไม่มี ข้าชนะศึกพุทธะ มอบเพลิงเนตรคู่นี้เผาผลาญสิ่งชั่วร้ายต่อหน้าข้า จวบจนยมโลก"
แล้วชนะศึกพุทธะผู้ยิ่งใหญ่ก็กวาดสายตาทุกทิศทางขจัดสิ่งชั่วร้ายทั้งสามโลกจนหมดสิ้นด้วยตบะ3พันปีที่ก่อเกิดมาจากศิลาวิเศษผนึกกับเนตรเพลิงของเตาสวรรค์จากโอสถทิพย์ ซุนเห้งเจียผู้ยิ่งใหญ่ขว้างกระบองคู่กายไปไกลแสนไกลพร้อมเอ่ยว่า
"ลาก่อนสหายข้า จากนี้ไป เจ้าเป็นอิสระแล้ว"
จากนั้นทั้ง4ท่านพร้อมกับพระยูไลจึงค่อยๆเดินหายไปในอากาศ องค์สุดท้ายกำลังจะจากไปคือท่านซุนหงอคงเอง ทันใดนั้นมีนางสวรรค์รีบตรงมายังท่าน กอดขาของซุนหงอคงไว้
"ด้วยความรักที่ข้ามีทั้งชีวิต ไม่อาจเทียบวาสนาของท่านไว้ได้ แต่เพราะรักสุดจะทนเหลือเกินจึงอยากขอได้เห็นหน้าใกล้ๆเป็นครั้งสุดท้าย"
"แม่นางเอินเอิน ความรักเป็นเพียงของต่ำเช่นนี้ เจ้ายังอ้อนวอนสิ่งใดจากข้าได้อีก เจ้าเป็นแมงมุมตายจากโลกมนุษย์ก็ด้วยพิษร้ายของความรัก พุทธะทั้งหลายย่อมรู้ว่า ที่ใดมีรัก ที่นั่นมีทุกข์"
ท่านซุนหงอคงลูบศรีษะของนางฟ้าเอินเอิน ผู้เป็นคู่รักกันมาทุกๆชาติ จวบจนชาตินี้ที่จะได้จากกันชั่วนิรันด์
"เอาเถิดจากนี้7วัน เจ้าจะให้กำเนิดบุตรชาย ในนามของหยินกับหยาง....... เขาเป็นลูกของข้า"
ว่าแล้วท่านซุนหงอคงก็แผ่ธาตุหยินหยางเข้าสู่ท้องของนาง พร้อมกับมือที่ค่อยๆจางหายไป ท่ามกลางชาวโลกและสรรพสัตว์แซ่ซ้อง ส่งท่านเข้าสู่นิพพาน
200 ปีต่อมา.................................................................................
"หยางกวาง ตื่นได้แล้ว!"
"ท่านแม่......ข้ายังง่วงอยู่เลย"
"นี่! เช้านี้เจ้าต้องไปโรงเรียนครั้งแรกนะ รีบๆตื่นมากินข้าวได้แล้ว"
"ฮะ... โรงเรียน! ตึบๆๆๆๆ...
ผ้าห่มปลิวววว...ตกจากขอบเตียง เด็กหนุ่มรีบกุลีกุจอวิ่งออกไปนอกระเบียง มองดูเหล่าผองเพื่อน ต่างเดินผ่านหน้าบ้านไปยังโรงเรียนกวดฟ้าเนรมิตร
"ไม่ได้แล้ว วันนี้ไม่ไปถึงประตูโรงเรียนก่อนคนอื่น ก็ไม่ใช่ซุนหยางกวางแล้ว ท่านแม่ข้าไปละนะ!"
ซุนหยางกวาง วิ่งลงบันได หยิบเสื้อที่แม่ของเขาเตรียมไว้ให้ กับลูกท้อที่หล่นบนพื้น
"อ้าว!...แล้วหนังสือละลูก ให้ตายเถอะลูกคนนี้นี่ ซุกซนเหมือนท่านไม่มีผิดเลย"
เธอหันหน้าไปพูดกับรูปปั้นบนหิ้งองค์หนึ่ง
บ้านอีกหลัง......
"ซูซู! เสร็จรึยังน่ะ พวกเรารอนานแล้วนะ"
เสียงเอะอะจากหน้าบ้านดังขึ้น
"มาแล้ว มาแล้ว พวกเจ้าเร่งข้ามากจังเลย ดูซิจัดข้าวของแทบไม่ทัน"
เจ้าของบ้านหน้าตาน่ารักออกมาพบเพื่อนของเธอพร้อมกับเดินไปโรงเรียนด้วยกัน
"ได้ข่าวว่าเจ้าจะลงแข่งเป็นหัวหน้านักเรียนหรอซูซู"
"ใช่แล้วลู่หยาง ข้ามั่นใจมากเลยละ"
เธอตอบเพื่อนสาวของเธอก่อนจะเดินนำหน้ากลุ่มไป
."ข้าว่านะ คงไม่มีใครกล้าแข่งกับเจ้าหรอกว่ามั๊ยทุกคน"
"ใช่ๆๆๆ...
ทุกคนต่างพ้องเสียงกัน คุยกันไปตามทางผ่าน ของตลาดเมืองเอ้าหลายกั๋ว จนมาถึงหน้าซุ้มทางเข้าโรงเรียน
"นะ..นะ นั่นมัน"
ทุกคนที่เดินทางมายังโรงเรียนต่างก็แหงนหน้าขึ้นไปมองบนซุ้มประตูใหญ่
"ฮะฮ่า! ตกใจกันละสิ ที่ข้ามาถึงโรงเรียนเป็นคนแรก"
ซุนหยางกวางพูดอย่างภูมิใจกับทุกๆๆคน
"ตาบ๊องนี่ใครกันมู่หลาน ซูซูถามเพื่อนที่อยู่ข้างเธอ"
"เป็นคนตระกูลไหนกันนะ แต่งตัวแบบนั้น"
คนที่อยู่แถวนั้นต่างก็พูดต่างๆนาๆ เกี่ยวกับเด็กหนุ่มซุนหยางกวาง
"นี่เจ้า! ขึ้นไปทำอะไรอยู่บนนั้นหนะ ไม่ให้เกียรติสถาบันเลย ลงมาเดี๋ยวนี้นะ"
ซูซูทนดูกับพฤติกรรมของซุนหยางกวางไม่ไหว
."อะอ้าวนี่เจ้า ถือดียังไงมาไล่ข้าลงจากชัยชนะของข้า เจ้านี่ช่างบังอาจนัก"
."นี่เจ้าบ้า!
ซูซูโกรธเคืองคำพูดของซุนหยางกวางทันที เธอกำลังจะขว้างหนังสือที่อยู่ในมือแต่ทันใดนั้น...
"มีอะไรกัน
.""ท่านอาจารย์เว่ยหลาง""
เสียงจากนักเรียนดังขึ้น ทุกคนต่างแยกทางให้ผู้เฒ่าเจ้าของเสียงที่เดินฝ่าเข้ามาพร้อมไม้เท้าคู่กาย
"ท่านอาจารย์ เจ้าบ้าคนนั้นขึ้นไปทำอะไรบนซุ้มประตูก็ไม่รู้ ข้าแค่บอกให้เขาลงมาเท่านั้นเอง"
"หนอยแน่ ยัยตัวแสบ อย่ามามารยาหน่อยเลย นี่ท่านผู้เฒ่าข้ามาถึงที่นี่ก่อน ข้าควรได้ครอบครองบันลังค์ของข้า ผู้หญิงคนนี้กล้าดียังไงมาไล่ข้าลงไป"
"นี่เจ้า!
."เดี๋ยวก่อนซูซู"
อาจารย์เว่ยหลางจับไหล่ของซูซูไว้
"แล้วเจ้ามีชื่อแซ่ว่าอะไรหนุ่มน้อย"
"ฮ่า....ข้าคือ ซุนหยางกวาง เพิ่งย้ายเข้ามาอยู่ใหม่ ข้ามาถึงที่นี่เป็นคนแรกด้วยหละ"
"โอ้ นี่เจ้าแซ่”ซุน”งั้นเรอะ เอ้ออ ท่าทางก็ซุกซน ร่าเริงดีไม่เบา แล้วคิดจะลงมาเมื่อไหร่"
"ข้าหนะ กำลังจะลงอยู่แล้วละนะ แต่ยัยบ้านั่นทำให้ข้าอารมณ์เสียแล้วตอนนี้"
"เชอะ เจ้าคนบ๊อง ขึ้นไปเหยียบซุ้มประตูศักสิทธ์ ยังมีหน้ามาพูดสามหาวอีก"
"เอาหละๆ ทั้งสองคนพอได้แล้ว จริงๆเลยน๊า ซูซู เจ้าก็เข้าไปโรงเรียนได้แล้วหละ ให้ซุนหยางกวางเล่นอยู่บนนั้นแหละ
"แต่ว่าท่านอาจารย์"
"ไปเถอะ...นะ ทุกคนก็ด้วยเข้าไปได้แล้ว"
"ครับ/ค่ะอาจารย์....
เมื่อผู้เฒ่าเว่ยหลางคลี่คลายปัญหาไว้ได้ จึงตามมาด้วยเสียงฝีเท้าเดินตามกันเข้าไปในโรงเรียน ปล่อยให้ซุนหยางกวางทำหน้าทะเล้นใส่ซูซูด้วยความสะใจ
"ชิ...ฝากไว้ก่อนเถอะเจ้าคนงี่เง่า"
ท้ายตลาดเมืองเอ้าหลายกั๋ว…..
"แม่ค้า เอาเนื้อหมูให้หน่อย"
"อ้าว แม่นาง เจ้าพึ่งย้ายเข้ามาอยู่ใหม่เหรอ ทำไมข้าไม่คุ้นหน้าเลย"
"อ๋อใช่แล้วหล่ะ ข้าเพิ่งย้ายมาพร้อมกับลูกชายหนะ"
"แล้วอยู่แถวไหนหละ"
ระหว่างเสียงสนทนาของแม่ซุนหยางกวางกับแม่ค้าขายเนื้อ ก็มีชายลึกลับ2คนนั่งในร้านตรงข้ามกำลังจ้องเธออยู่
"มาอยู่ตรงนี้นี่เอง ต้องเกือบพลิกแผ่นดินหาเลยนะ"
"แล้วเอาไงต่อดี จินไป่ เข้าไปจับตัวมาเลยมั๊ย"
"ช้าก่อน รอดูไปก่อน ตอนนี้เรายังไม่เห็นลูกของนางเลย"
ที่โรงเรียนกวดฟ้าเนรมิตร.....
"ซุนหยางกวาง ...
"ครับอาจารย์"
"ออกมาแนะนำตัว ทำความรู้จักกันหน่อย"
"ฮ่า... ข้าคือซุน หยางกวาง พึ่งจะย้ายมาหมู่บ้านนี้ แม่ข้าชื่อซุนอี้หลิน ส่วนพ่อข้าทำศึก12ทัพอยู่บนสวรรค์นามว่า ซุน หยางเทียน
"หา... จะ เจ้าเป็นลูกของซุนหยางเทียน อย่างนั้นเหรอ"
อาจารย์ประจำวิชาถึงกับอึ้งไปเลยหลังจากหยางกวางพูดจบ ปล่อยให้เด็กๆในห้องต่างพากันสงสัย
"ซุนหยางเทียนเป็นยังไงหรอคะท่านอาจารย์"
"ปะๆ ปล่าวๆ เอาหล่ะซุนหยางเทียน เอ้ยย! ซุนหยางกวาง เจ้าไปนั่งกับหงินโจวนะ"
"ทางนี้หยางกวาง ทางนี้!"
เด็กผู้ชายท่าทางเป็นมิตรโบกมือต้อนรับหยางกวางที่ข้างหน้าต่างซ้ายมือ เขาจึงเดินผ่านไปทางตรงกลางห้องและไม่ลืมยักคิ้วใสสาวน้อยซูซูที่นั่งตรงทางผ่านพอดี
"ฟรุบบบ! ฮะฮะ ฮ่าฮ่า....ๆๆๆ
ตามมาด้วยเสียงหัวเราะทั้งห้อง เพราะแม่สาวตัวแสบดันเอาเท้าไปขัดขาซะหยางกวางล้มหน้าขะมำไปเลย ซุนหยางกวางรีบลุกขึ้นแล้วเดินไปนั่งพร้อมกับความอายและเจ็บใจเหลือเกิน แหม่....ช่างเป็นเช้าวันแรกที่วุ่นวายอะไรเช่นนี้
บ้านตระกูลซุน....
"ท่านพี่ นี่ก็เกือบ15ปีแล้วที่ท่านไปอยู่บนสวรรค์ ตอนนี้ลูกของเราอายุ14ปีแล้ว พอโตขึ้นมาทีไรก็เหมือนกับท่านไม่ผิดเพี้ยน วันๆเอาแต่บ่นคิดถึงพ่อ ป่านนี้ไม่รู้เป็นเช่นไรบ้าง"
"ที่แท้ซุนอี้หลินก็กำลังรำพึงรำพันกับรูปปั้นสามีของนางนั่นเอง แล้วลูกของนางอยู่ที่ไหนนะ"
ชายลึกลับสองคนสะกดรอยตามมาจนถึงบ้านตระกูล ซุน พวกเขาเป็นใครกันแน่นะ
บนสวรรค์.....
"ท่านแม่ทัพ! ตอนนี้เง็กเซียนฮ่องเต้มีรับสั่ง ให้ถอยทัพก่อน เทพหูทิพย์ตาทิพย์รายงานเข้ามาว่า พวกปีศาจมังกรเพลิงได้ระดมกำลังเสริมเข้ามาจากประตูทิศใต้ ตอนนี้ทัพของเทพเอ้อหลางจวนจะพ่ายแล้วขอรับ"
"อืม... ไม่ไหวแล้วสินะ เอาหละสั่งทุกคนถอยทัพก่อน ข้าจะไปเข้าเฝ้าเง็กเซียน"
"ท่านแม่ทัพมีรับสั่งถอยทัพ ถอยทัพได้.....
ตามมาด้วยเสียงแตรใหญ่ และฝีเท้าที่ถอยร่นกลับเข้าประตูฝั่งใน ปล่อยให้พวกปีศาจดันกำแพงอย่างบ้าระห่ำ
"หยางเทียน เป็นไงบ้างลูก"
ซุนหยางเทียนเร่งรีบรายงานเง็กเซียนฮ่องเต้ จนไม่สามารถพูดคุยกับเจ้าแม่เอินเอินในตอนนี้
"ทูนท่านเง็กเซียน ข้าน้อยซุนหยางเทียนมาเข้าเฝ้าแล้ว"
"ซุนหยางเทียน ทางฝั่งประตูในเป็นอย่างไรบ้าง"
"ข้าแต่เง็กเซียน ตอนนี้พวกกระหม่อม ต้านเอาไว้ได้อยู่แต่เกรงว่าอีกไม่นานคงจะต้องเตรียมรับมืออีกขอรับ"
"ฮืม...ได้ข่าวว่าเทพเอ้อหลางตอนนี้พ่ายไปแล้ว ยังดีที่พวกเราไปทูลขอเทพนาจามาจากเจ้าแม่กวนอิม เพื่อศึกในครั้งนี้ สงครามยังเริ่มไม่ถึงวันก็ยุ่งยากซะจริงๆเลย...
โลกมนุษย์....
."ท่านย่า วันนี้ข้าเอาดอกบัวมาไหว้ท่าน ข้าเห็นพ่อค้าในตลาดทิ้งมัน เลยเก็บมา ข้าอยากเห็นท่านจังเลย"
ซุนหยางกวาง ไหว้เทวรูปเจ้าแม่เอินเอิน ก่อนที่เขาจะเดินทางกลับบ้านถึงบ้าน
."นั่นควันอะไรน่ะ"
เขาเห็นควันลอยขึ้นฟ้าทางบ้านตัวเอง จึงรีบวิ่งไปดู เหลือบเห็นชาวบ้านกำลังมุงดูบ้านตระกูลซุนที่ถูกไฟไหม้ ดวงตาของซุนหยางกวางลุกโพรง
หา......ท่านแแแม่!........
ติดตามตอนต่อไปในสัปดาห์หน้า.....
คำยืนยันของเจ้าของนิยาย
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
