STOP!โปดระวังเขตอันตราย

ฉันยังคงตัวแข็งทื่ออยู่ในลิฟท์เหมือวินญาญออกจากร่างไปแล้ว อีกไม่นานปรัตูลิฟท์ก็เปิด ชายที่ทำให้ฉันช๊อกมะกี่ก็เดินออกไป ปล่อยใฟ้ฉันยืนเป็นคนไรวินญาญ 

ณ บ้านธาตุจริวัส 

ฉันยังคงซ๊อกกะเหตุการที่เจอในวันนี้ โดยดูทุกคนในบ้านต่างก็สงสัยฉันว่าเป็นอะไร เพราะทุกครั้งฉันจะไม่ใช้คนที่จะเงียบ หรือว่าเรียกว่า "ปากมาก" โดยเฉพาะวันนี้วันที่เฮียไฟจะต้องกลับบ้าน 

     "ยัยป้า เป็นไร?" อีกไม่นานน้องชายตัวแสบก็มาทำให้ตั้งสติกลับมา 

     "ป่าวไม่เป็นไร ละอีกอย่างฉันยังไม่ 30 น่ะจ่ะ ฉันพึ่งจะ 23 -_-' " ฉันละเบื่อกับไอดินน้องชายฉันสุดๆ

     "เอาผมก็นึกว่าป้า อายุ30 เห็นมีแต่ตีนกาขึ้น ฮ่าฮ่าฮ่า" ฝากไว้ก่อนเหอะไอน้องเลวววว-0-

     "ยัยน้ำ!" อีกไม่นานเสียงที่รอค่อยมานาน ฉันรีบมุนตัว 180 องศา 

     "เฮียยยย!" ฉันวิ่งเข้าไปกอดเฮียโดยมีน้องชายตัวแสบวิ่งเข้ามากอดด้วย

     "เฮียผมคิดถึงเฮียจัง" ไอดินนี้ชอบเอาหน้าไปน้อง...!

     "เฮียก็คิดถึงทุกคนน่ะ^^" รักเฮียจังเรายังคงกอดกันอยู่จนกะทั้งเสียงของใครบ้างคนดังขึ้น

     "โหหหห เฮียมาที่ผมนี้หัวเน่าเลย" เสียเฮียลมดังขึ้น ทำให้พวกเรากอดกันอยู่หันไปให้ความสำคัญกับเฮียลม

     "ไอลมมานี้เลย!" เฮียเรียกให้เฮียเข้าไปหาละยอกล้อเล่นกันไปตามภาษาพี่น้อง 

ฉันเดินขึ้นไปบนห้องจะหยิบของขวัญของต้อนรับเฮียกลับบ้านแต่มีสิ่งหนึ่งที่ทำให้ฉันต้องรู้สึกแปลกๆที่คอ ทำไมรู้สึกว่างๆ ฉันวิ่งไปที่กระจก ทำให้ฉันนี้อยากจะบ้าตาย

     "สร้อย สร้อย คอออออ!" สร้อยคอหายฉันจะบ้าตายสร้อยคอหายได้ไงว่ะเนีย

ฉันรีบวิ่งลงด้านล่างหาทุกที่ในบ้าน ตรงนี้ก็ไม่มี ตรงนั้ยก็ไม่มี ตรงนู้นก็ไม่มี อ๊ายยยย ! อยากจะบ้าตาย ToT สร้อยที่เป็นสิ่งเดี้ยวสิ่งที่สำคัญที่สุด 

     "ยัยน้ำเป็นไร?" เฮียลมทักฉันขึ้นมา 

     "ขะ..ของ หายน่ะเฮีย"

     "ไปลืมไว้ไหนหรือป่าว ?" เออใช้ วันนี้ฉันไปไปที่คอนโดเฮียลม!

     "เออใช้! เดี้ยวกลับมาน่ะ" ฉันรีบตรงไปที่รถมินิสีแดง 

ฉันเหยีบคันเร่ง 160 ท่าตำรวจเห็นคงจะโบกฉันแน่ แต่ใครสนละ สร้อยคอฉันสำคัญกว่า! ใช้เวลาไม่นานก็ถึง ด่านตำรวจ! คุณตำรวจโบกฉันใหญ่เลยจะตั้งด่านอะไรเยอะนักหนา! -0-

     "คุณเรียกฉันทำไมค่ะ!" ฉันบอกเลยว่าฉันกับด่านตำรวจเนียเจอกับบ่อยยิ่งกว่าเจอเพื่อนอีก-0-"

     "ออ นึกว่าใครคุณวารินทร์ ธารุจริวัส นี้เอง เป็นขาประจำเลยน่ะครับเนีย" ชิ ใครอยากเป็นขาประจำไม่สาบยะ!-_- 

     "ค่า รีบๆเถอะค่ะ ยังไงฉันก็ต้องโดนอยู่ละ -_-" วันหลังฉันจะมาทำอาชีพตำรวจ ยื่นโบกแปปๆก็ได้ตังละ 

ฉันจ่ายตังไปกับด่านตำรวจ สามารถชื้อ อะไรไดัหลายอย่างเลยน่ะ ฉันคับรถมาจอดที่หน้าคอนโด ละรีบตรงไปที่ลิฟท์เพราะมันเป็นจุดที่ เออ! ชังมันเหอะ แต่ที่แน่ๆเลยน่ะ สร้แยตัองตกอยู่ที่นี้แน่ ฉันรอให้รีบเปิด ฉันเดินเข้าไปในลิฟท์ มีชายคนหนึ่นเดินเข้ามาด้วย หน้าตาก็หน้ากลัว >< ฉันยังคงเวนละยะห่างออกจากชายแปกหน้า แต่ใครจะคิดละยิ่งฉันตีตัวออกห่าง ตาลุงหน้ากลัวก็เริ่มที่ท่าทีแปลกๆ 

ตึง! 

ตาลุงหน้ากลัวผลักให้ฉันชิดกับกำแพงลิฟท์ละเริ่มใช้หน้ามาสุกไสที่คอฉัน อี้ๆๆ

     "ช้วยด้วยค่าา ช้วยด้วย!" ฉันตะโกนสุดเสียกแต่กลับไมีมีใครตอบ ใครมันจะมาตอบรับละก็อยู่ในลิฟท์ 

ฉันพยายามถีบให้ออกจากไอลุงหื่นก้ามนั้น จนในที่สุดฉันก็ถีบเข้าที่จุดศูนย์กลางของจักวาน ทำให้ไอโรกจิตนั้นต้องลงไปนอนจับเป่าดื้นอยู่กับพื้น สุดท้ายประตูลิฟท์เปิดฉันรีบวิ่งออกไปแต่พบผู้หนึ่งฉันจึกขอความช้วยเหลือ 

     "คุณช้วยฉันด้วย! ไอคนในลิฟท์นั้นมันจะข่นขึนฉันอ่ะ!" ฉันเงยหน้าขึ้นไปก็พบกับชายที่มีรูปร่างหน้าตาที่เหมือนกับคนที่ปฏิเสธฉัน 

     "นาย!" ฉันตะโกนออกไปเมื่อเห็นหน้าเขา

     "เธออีกแล้วหรอ!" คำนั้นฉันต้องเป๊นคนพูดสิ! 

     "เดี้ยว! ก่อนที่จะนายพูดอะไร ช้วยจัดการไอโรคจิตนั้นก่อน" ฉันหันไปมองไอโรกจิตก็ยังคงจับที่เป่าอยู่ท่าทางคงจะเจ็บหน้าดู