My love ก็นายไม่ใช่เหรอที่ขโมยหัวใจฉันไป!

     "นี่ นายพูดกับเธออย่างนั้นไม่แรงไปหรอ มิโกะคงเสียใจมากนะ" ฉันพูดขึ้นมาหลังจากที่ยูตะพาฉันออกมาจาก และกำลังเดินไปส่งฉันที่บ้าน

     "ฉันไม่ได้ชอบมิโกะ และต่อให้ไม่พูดวันนี้ ยังไงสักวันเธอก็รู้ทุกอย่างอยู่ดี และที่สำคัญยัยนั้นตบหน้าเธอนะ! ใครจะไปยอมให้คนที่...."

ตึกตัก...ตึกตัก  เขาจะพูดอะไรกันนะ แต่ทำไมใจฉันต้องเต้นแรงอย่างงี้ด้วยละ

     "คนที่..อะไรงั้นหรอ"

     "เห้ออ ช่างมันเถอะ ละเธอเจ็บมากไหมละ โดนตบไปด้วยนิ" อะไรกันน..ตัดบทเฉยเลย ใจร้ายชะมัด

     "ฉันไม่เป็นไรหรอก..."

     "งอลฉันหรอ ฉันต้องโกรธเธอมากกว่านะที่จำฉันไม่ได้" อ้าวเฮ้ย! เดียวๆ ไม่ใช่ละๆ มันวนกลับมาเรื่องนี้ได้ไง ฉันก็แค่ลืมหน้าเขาเองนะ จริงๆT^T

     "ฉันขอโทษ หน้านายเปลี่ยนไปเยอะนิ ฉันจะไปจำได้ไงละ ยูตะ..ไม่โกรธน้าา"ฉันเดินไปเกาะแขนเขา พร้อมทำเสีงอ้อนๆ 

     "ไม่ต้องมาทำเสียงหวานเลย" ก็ใจอ่อนให้กันหน่อยสิ

     "อะ..ของนายใช่ไหม ฉันคืนให้" ฉันหยิบสร้อยรูปไม้กางเขนขึ้นมาพร้อมยืนให้เขา

     "...." เขาหยิบมันไป แต่ก็ไม่พูดอะไร ฉันจึงค่อยๆปล่อยมือจากแขนขามาจับมือแทน เขาคิดอะไรอยู่กันนะ โกรธอยู่หรอ ฉันเลยเดินไปอย่างเงียบๆ ระหว่างทางกลับบ้าน ก็มีกลีบดอกซากุระ ปลิวไปตามสายลม เป็นบรรยายกาศที่ดีมากเลยละ ถ้าฉันจะพูดสิ่งที่เก็บเอาไว้ออกมา....

     "ยะ..ยูตะ" ฉันเรียกชื่อเขา พร้อมดึงมือเขาไว้ ให้หยุดเดิน

     "เป็นอะไรละ อีกนิดก็จะถึงบ้านเธอแล้วนะ"

     "ฉันมีเรื่องจะบอกนาย..."

     "เรื่องอะไรของเธอ ค่อยบอกไม่ได้รึไง อากาศมันเย็นนะ เดียวก็ไม่สบายหรอก"เขาพูดพร้อมดึงมือฉันให้เดินไปต่อ

     "..." ฉันยังคงยืนนิ่งไม่ยอมก้าวขาเดินต่อ

     "เซมี.."

     "..." ฉันควรบอกไปไหม..

     "เธอจะดื้อไปถึงไหน"

     "ฉันชอบนาย!"

     "..."

     "ฉันชอบนาย...ฉันอยากบอก คะ..แค่นี้แหละ ขอตัวนะ.." พอพูดจบฉันก็ปล่อยมือเขา แล้วก็จะวิ่งออกมา แต่...

หมับ!

เขาขว้าแขนฉัน ทำให้ฉันหันหน้ามามองหน้าเขา และเพียงแค่สายตาของเราประสานกัน เขาก็ก้มลงมาจูบฉัน จูบที่บอกย้ำทุกความรู้สึก จูบที่หวานซะจนฉันไม่อยากจากที่ตรงนี้ไป อยากอยู่ตรงนี้นานๆจัง อยู่ด้วยกันตลอดไปได้ไหมนะ...

     "ฉันก็ชอบเธอนะ" เขาพูดขึ้นมาหลังจากที่ละออกมาจาริมฝีปากฉัน

     "อื้ม.." เขิน! ฉันควรจะทำอะไรต่อละ /// ฮืออๆๆ

     "เป็นไรละ เขินหรอ หะๆ" เขาพูดพร้อมหัวเราะ และขยี้ผมฉันเล่น เมื่อเห็นว่าหน้าของฉันนั้นเป็นสีแดงไปแล้ว

     "นี้! หยุดเลยนะ"

     "หะๆ ก็น่าแกล้งซะขนาดนี้ใครจะอดใจไหวละ^^"

     "ชิ! จำไว้เลย"

     "โอ๋ๆ อย่าโกรธสิ"

     "..." ฉันเม้มปากไว้ ไม่ยอมตอบเขา

ตึกตัก...ตึกตัก ใจฉันเต้นแรงขึ้น เมื่อได้ยินประโยคที่เขาพูดต่อ

"เป็นแฟนกันนะ" เขาก้มลงมากระซิบบอกที่ข้างหูฉัน พร้อมกับจับมือฉันแล้วพาเดินต่อไป

     "จะไม่ให้ฉันตอบก่อนรึไง"

     "ก็รู้คำตอบอยู่แล้วนิ" มั่นใจจังนะ แต่มันก็แน่นอนอยู่แล้ว เพราะยังไงฉันก็ตอบ ตกลง อยู่ดี

     "หลงเองชะมัดเลยย"

     "หะๆ ว่าแฟนตัวเองอย่างงี้เลยหรอ ยัยบ้า" ก็เป็นแฟนกันแล้วนิ มีความสุขจัง

วันนี้มีเรื่องราวมากมายเกิดขึ้น และมันก็ขึ้นอยู่ที่ว่าเราจะเลือกจดจำความทรงจำแบบไหนกัน...

THE END