[Yaoi] ~ หลงเข้าแล้ว !! ไอ้คุณชายตัวแสบ ~

9.4

เขียนโดย Eveeiei

วันที่ 3 มกราคม พ.ศ. 2558 เวลา 20.39 น.

  16 ตอน
  17 วิจารณ์
  26.14K อ่าน

แก้ไขเมื่อ 23 มกราคม พ.ศ. 2558 06.12 น. โดย เจ้าของนิยาย

แชร์นิยาย Share Share Share

 

14) มันใช่ความรัก?

อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ

ตอนที่ 14 มันใช่ความรัก? 

 

 

 

 

               "ทำไมกลับดึกจังล่ะ" 

 

 

               ในขณะที่ไอ้ตัวแสบกำลังปิดประตู เสียงทุ้มก็ดังขึ้นมาจากโซฟาตัวใหญ่ ทำให้เด็กชายสะดุ้งเล็กน้อย เพราะใครจะไปคิดว่ามีคนรอเขาอยู่

 

 

               "นะ...นายไม่นอนหรอ"  คำถามที่ทำให้เติร์ดมองกลับด้วยหางตาแต่กลับไม่หันไปตรงๆ

 

 

               "ถึงไหนกันแล้วล่ะ"  

 

               

               ปึก !! 

 

 

               "มึงพูดเรื่องไรวะ"  คิ้วเรียวถูกขมวดเข้าหากัน สีหน้าแสดงความโกรธอย่างเห็นได้ชัด 

 

 

               "กูเห็นหมดแล้ว" 

 

 

               อะไรนะ!!!

 

 

               "มึงไปที่นั่น...หรอ" 

 

 

               ตอนนี้ภายในห้องเงียบกริบราวกับไม่มีคน บรรยากาศเริ่มเย็นเฉียบ คำถามที่ไม่มีแม้แต่เสียงคำตอบ ทำให้เด็กชายเริ่มรู้สึกกลัว เขาควรจะกล่าวขอโทษและอธิบายทุกอย่างหรือก็ยืนอยู่เฉยๆ ท่าทางของเติร์ดที่ไม่หันมามองเขาเลยแม้แต่นิดจนทำให้เด็กชายต้องเดินไปนั่่งข้างๆ

 

 

               "จูบของมึงคงให้กูไม่ได้คนเดียวสินะ รู้ไหมว่ากูเชื่อใจมึงทุกเรื่อง กูพยายามไม่คิดเรื่องมึงกับพี่ปลื้มแต่กูหยุดการกระทำตัวเองไม่ได้ แล้ววันนี้กูก็เห็น"  ตลอดเวลาที่เติร์ดพูดราวกับเสียงกระซิบ หากแต่ในน้ำเสียงกำลังฉายชัดถึงความโกรธ โกรธคนที่ตัวเองไว้ใจมาตลอด

 

 

               "กู...ขอโทษ กูไม่ทันตั้งตัวอะ พี่เขาเริ่มก่อน กะ...กู ฮึก ขอโทษเติร์ด กูขอโทษมึงจริงๆ กูมัน..ฮึก..โง่เอง กูแม่งเผลอเอง กูขอโทษมึง"  เด็กชายพูดเสียงสั่น ปล่อยน้ำตาออกมาก่อนที่จะก้มลงต่ำ มือก็กำเสื้อตัวเองไว้แน่น ทำให้คนที่นั่งอยู่ด้านข้างต้องหันกลับมา

 

 

               "เฮ้ยมาร์ค ใครให้มึงร้องไห้ฮะ มึงนี่มัน.." เด็กหนุ่มหยุดพูด มือใหญ่ยกขึ้นปาดน้ำตาบนแก้มอย่างช้าๆ 

 

 

               "มึงเคยสัญญากับกูแล้วใช่ไหมว่าจะไม่ร้องไห้ให้กูเห็น แต่มึงผิดสัญญา มันน่าหอมซักฟอดไหมเนี่ยไอ้ตัวแสบเอ้ย" 

 

 

               คนที่กำลังนั่งก้มหน้าเงยหน้าขึ้นมามองไอ้คนที่เมื่อกี้แม่งโกรธเป็นฟืนเป็นไฟ แต่กลายเป็นว่าแค่เขาร้องไห้มันก็เหมือนจะหายโกรธไปเลย มาร์คอยากจะตะโกนดังๆออกไป แต่สิ่งที่ออกจากปากในตอนนี้กลับเป็นเสียงสะอื้น

 

 

               "ฮ่าาาา กูรู้หมดแล้วว่าพี่เขาเริ่มก่อน แต่กูก็อยากแกล้งมึงอะเนอะ"  'ก็เวลามึงโดนแกล้งมันน่ารักนี่หว่า' 

 

 

               "ไอ้บ้า..ฮึก.." มาร์คอยากจะทุบลงที่อกแรงๆแต่กลับพี่แรงแค่นิดเดียว แล้วก็มานั่งทำหน้างอคอหัก ทำให้คนเห็นกลั้นขำไว้ไม่อยู่ มือใหญ่ลูบลงบนหัวทุยๆ

 

 

               "ฉันรักนายนะ จริงๆ" พูดจบเด็กชายก็ลุกขึ้นยืนยืดตัวตรง แล้วชูนิ้วขึ้นสามนิ้ว

 

 

               "ด้วยเกียรติของข้า ข้าสัญญาว่า ข้อหนึ่งข้าจะไม่ทิ้งเด็กชายธนัทและจะรักตลอดไป" เด็กหนุ่มส่งยิ้มหวานๆให้ไอ้ตัวแสบจนทำให้ต้องยิ้มตาม

 

 

               "แล้วข้อที่สองกับสามล่ะมันหายไปไหน" 

 

 

               "ข้อที่สองกับสามก็เหมือนข้อแรกนั่นแหละ เพราะกูไม่เคยที่จะลังเล กูเลือกที่จะทำตามกฎข้อแรก กฎข้อที่สองกับสามเลยไม่จำเป็นสำหรับกูเลยไง"

 

 

               "เออๆ พูดแล้วทำให้ได้แล้วกัน อย่าดีแต่ปาก" เด็กชายพูดปัดๆ เพราะความเขิลจนทำให้ตอนนี้แก้มทั้งสองข้างแดงก่ำ

 

 

               "แล้วนายจะรู้ว่าฉันไม่ได้มีดีแต่ปาก"

 

 

               ห้ะ !!!

 

 

                                                                        .................................

 

 

 

 

               "เหอะ"

 

 

               ยังไม่ทันให้ปลื้มได้เดินออกไปจากตรงนั้น ก็มีเสียงดังขึ้นมาจากด้านหลัง ให้คนฟังชะงักแล้วหันหลังมาหาต้นทางเสียง ก็เจอใบหน้านิ่งเฉยผมเป็นประกายสีฟ้า ดวงตามองขึ้นไปยังท้องฟ้ากว้างที่ตอนนี้มืดสนิท 

 

 

               "นายมาทำอะไรแถวนี้"

 

 

               คำถามที่ทำให้คนฟังยกยิ้มขึ้นทว่ามันไม่ใช่รอยยิ้มที่เกิดจากความยินดีหรือมีความสุขเลย มันเป็นรอยยิ้มของความน่าสมเพช

 

 

               "พี่นี่จริงๆเลยนะ รู้ว่าเขามีเจ้าของแล้วก็ยังพยายาม" 

 

 

               "ปอร์เช่!!!!"

 

 

               "หรือมันไม่จริง"  

 

 

               สิ้นเสียงของหนุ่มผมฟ้าก็ทำให้รุ่นพี่ที่ถูกย้อนถามลุกขึ้นพรวด คิ้วเข้มก็ขมวดเข้าหากันมากขึ้น ปลื้มได้แต่คิดในใจเพราะเรื่องทั้งหมดที่มันพูดก็คือความจริงที่ไม่มีทางปฏิเสธได้เลย

 

 

               "นายต้องการอะไรกันแน่"

 

 

               ปลื้มถอนหายใจอย่างหงุดหงิด การที่เขาถามออกไปแบบนี้ไม่ได้แปลว่าเขาจะกลัวรุ่นน้องแต่เพราะต้องการให้เรื่องมันจบๆไปเท่านั้นเอง...

 

 

               "ไปกลับ เดี๋ยวผมช่วย"  

 

 

               พี่เป็นคนยื่นข้อเสนอนี้ให้ผมก่อนเองเนอะ หึ

 

 

               เด็กหนุ่มเดินตรงไปที่เพื่อนของปลื้มที่ตอนนี้นอนเมากันอยู่กลางร้าน แต่ยังไม่ทันที่จะเดินออกไปได้ไกลนัก ปลื้มก็วิ่งมายืนขวางหน้าของเขา

 

 

               "ตกลงนายต้องการอะไร"

 

 

               "พี่เป็นคนให้ผมเองนะ"  แน่นอนว่าคนอย่างปลื้มพูดแล้วไม่กลับคำแน่ 

 

 

               "ตอบมาเลยดีกว่า"

 

 

               เหอะ แล้วพี่จะเสียใจ

 

 

               เด็กหนุ่มเลิกคิ้วขึ้นข้างนึงก่อนที่จะหมุนตัวกลับไป และนั่นก็ทำให้ปลื้มเริ่มที่จะไม่แน่ใจแล้วไอ้เด็กนี่มันต้องมีอะไรซักอย่างที่เขาคาดไม่ถึง

 

 

               "ถึงเวลาแล้วผมจะบอก หวังว่าพี่จะรักษาคำพูด"  คำตอบที่ทำให้รุ่นพี่ถอนหายใจยาว นึกย้อนไปเมื่อสามสี่ปีก่อนที่มีเด็กตัวเล็กๆใส่แว่นหนาเตอะมาวิ่งเข้ามาเพื่อขออะไรเขาบางอย่าง  

 

 

               "ฉันจะรอ"   

 

 

               "แล้วอีกอย่าง ความรักที่พี่ให้ไอ้มาร์คมันไปวันนี้ ผมจะบอกให้..."

 

 

               "มันไม่ใช่ความรักเลยแม้แต่นิด"

 

 

               แม้รุ่นพี่จะไม่พูด แต่เขาก็จ้องมองไปที่ใบหน้าของรุ่นน้องที่อยู่ตรงหน้าอย่างไม่กระพริบตาเลยแม้แต่ครั้งเดียว 

 

 

               อาการที่ปอร์เช่ยักไหล่อย่างขำๆ แล้วจึงเดินออกไปจากร้าน

 

 

               "ถ้าฉันรู้ว่ามันไม่ใช่ความรัก ฉันคงไม่ทำออกไปแบบนี้หลอก"

 

 

 

---------------------------------------------------------ครบค่า--------------------------------------------------------

**อ่านกันหน่อยนะคะ**

พอดีจะทำ OPV เรื่องนี้ขึ้นดีมั้ย ?? ถ้าทำอยากได้เพลงอะไรกัน

ขอความกรุณาคนที่ติดตามเรื่องนี้เม้นบอกด้วยนะคะ 

ปอร์เช่นี่ที่จริงเขาเป็นคนร่าเริงนะคะ ใครที่อ่านตั้งแต่ตอนแรกแล้วจะรู้ว่าเขาเป็นคนกวนติงใช้ได้เลยฮ่าาา แต่ว่าเกิดเรื่องไม่เข้าใจกันในครอบครัว ก็เลยทำให้ปอร์เช่ผู้ร่าเริงน่ากลัวขึ้นทุกวันๆตอนแรกก็อยากจะเขียนนะแต่เรื่องมันยาวก็เลยขอมาเล่าคร่าวๆตรงนี้ละกันเนอะ

หลังจากที่หายไปนานขอบอกเลยค่ะว่าช่วงนี้ติดสอบ ต้องอ่านหนังสือหนักมาก 

เอาล่ะค่ะยังไงก็อย่าลืมตอบกันด้วยนะคะเรื่อง OPV สุดท้ายรักคนเม้นรักคนติดตามรักคนโหวตทุกคนค่ะ บายยยยย 

 

 

 

คำยืนยันของเจ้าของนิยาย

✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน

คำวิจารณ์

* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้


รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
คำวิจารณ์เพิ่มเติม...

โหวต

เนื้อเรื่องมีความน่าสนใจ
9 /10
ความถูกต้องในการใช้ภาษา
9.2 /10
ภาษาที่ใช้น่าอ่าน
10 /10

* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้


แบบสำรวจ

 

ไม่มีแบบสำรวจ

 

 
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
ข้อความ : เลือกเล่นเสียง
สนทนา