สะกิดรัก รุ่นพี่จอมเย็นชา

9.5

เขียนโดย acertam

วันที่ 6 มกราคม พ.ศ. 2558 เวลา 13.58 น.

  20 ตอน
  28 วิจารณ์
  25.29K อ่าน

แก้ไขเมื่อ 8 มกราคม พ.ศ. 2558 11.21 น. โดย เจ้าของนิยาย

แชร์นิยาย Share Share Share

 

15) ร้ายก็ร้าย

อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ

 

 

 

 

ไอ้พี่เบธมองผมแล้วถอนหายใจเบาๆ เฮ้ยยอย่าบอกนะว่าพี่สมเพชผมอ่ะ -_-^  แต่แล้วเขาก็ดึงมือผมและออกแรงลากไปด้วย ม่ายอาววว ผมไม่ไป จะให้ไปนั่งดูพี่กินข้าวหรอ ไม่เอาน้า TT^TT ไอ้พี่เบธบ้าลากผมมาที่โรงอาหารจนได้ ที่แย่กว่านั้นคือฉันนั้นรักเธอ (อ้าวววววว คนล่ะเรื่องแหละ -''-)  โหยยเจ๊มันคล้องจองกัน  ที่แย่กว่านั้น คือทุกสายตาจับจ้องและซุบซิบนินทาเหมือนนก -'''-

 

 

"นั่งรอนี่นะเตี้ยอย่าไปไหนไกล" เออ สั่งเข้าไป พูดยังกลับมีแรงไปไหนไกลๆ อย่างนั้นแหละ  --''--

 

สักพักเขาก็เดินมาพร้อมถ้วยอะไรซักอย่าง พอวางลงเท่านั้นแหละ ซุปหรอออ นี่ไอ้พี่เบธกินซุปแทนข้าวหรอ 

 

ครืด~ 

ไอ้ท้องบ้า ร้องหาพระนเรศวรรึไง 

 

ไอ้พี่เบธมองหน้าและพลักซุปมาให้ผม

 

O_O

 

"กินให้หมดเลยนะ ถ้าไม่กินหัวได้จะเต็มไปด้วยซุป หึ หึ" ดูจะดีก็ดีจะร้ายก็ได้ ไอ้บ้าาาา >\\<

 

"อะ...เอ่อ -○-;;;"

 

"กินสิ"

ผมกลืนน้ำลายลงคอและจ้องมองไอ้พี่เบธบ้า พลางหรี่ตาลงอย่างครุ่นคิด

 

"ให้ฟรีหรอ"

ผมถามอย่างรวดเร็ว

 

"อือ"

 

"พี่จะไม่เอาอะไรตอบแทนใช่มั้ย -○-"

 

"อย่างกับตัวนายมีอะไรมากมาย -_-"  อ้าววว พูดอย่างนี้ฆ่ากูเถอะ

 

"งั้นผมไม่กิน" ชิ ทำแก้วป่องๆ เข้าไว้

 

"งั้นเอาราดหัวนะ"

เขาดึงซุปไป

 

"อ๊ากกกก กินแล้วโว้ยยยย T^T"   ไอ้คนบ้าาาาาาาาาา

 

 

------------------------------------============------------------------------

 

 

ตอนนี้ผมนั่งมองบลูกินซุปที่ผมซื้อมา พลางสายตาผมกับไปสะดุดกับสายตากลุ่มๆหนึ่งเขา หึ นึกแล้วว่าพวกมันไม่หยุด ต่อไปนี้ผมคงต้องทำอะไรสักอย่างไม่ยอมฝ่ายเดียวแน่ แกงค์ของไอ้เสือ ศัตรูผมตั้งแต่ มอต้น จนถึงตอนนี้มันก็ยังไม่หยุด

ผมไม่อยากเล่าหรอกนะ คือพวกมันอยากเป็นหนุ่มฮอตแต่หน้าตามันไม่ให้ มันเลยพยายามจัดการ หนุ่มฮอตของแต่ล่ะระดับออกไป แต่ที่แย่กว่านั้น คือมันจัดการไอ้กิจ หนุ่มฮอตอันดับหนึ่งออกไปได้แล้ว แค่มันใส่ร้าย เท่านั้นแหละ ตอนนี้เราเหลือแค่สี่คนในแกงค์

 

ที่สำคัญผมกับกิจเป็นเพื่อนสนิทกัน จะว่ารักก็รักมากเลยล่ะ ผมไม่อยากให้บลูรู้อะไรทั้งนั้น เพราะมันอันตรายมาก ผมรู้ว่าบลูปลื้มไอ้กิจมาก ทุกอย่างมันซับซ้อนมาก มากกว่าที่เห็น

 

 

"อิ่มแหละ" คนตัวเล็กทำให้ผมหลุดจากความคิดทั้งหมด ผมยิ้มให้บลู

 

"ไปเรียนคาบบ่ายมั้ย" คนตัวเล็กยิ้มแหย่ๆ

 

"อะ...เออไปดิ"

 

"ไหวนะ?" ถามเพื่อให้แน่ใจ

 

"ไหว" โกหกจริงๆ เด็กบ้า

 

"งั้นไป เดี๋ยวไปส่ง" พูดจบผมก็เดินนำหน้าไป แต่หันหลังมาดู ก็เห็นว่าสีหน้าดีขึ้นมากแหละ เฮ้อออออออออ -'-

 

ผมไม่รู้แหะว่าจะดูแล ปกป้อง คนๆนี้ได้นานแค่ไหน 

 

คำยืนยันของเจ้าของนิยาย

✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน

คำวิจารณ์

* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้


รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
คำวิจารณ์เพิ่มเติม...

โหวต

เนื้อเรื่องมีความน่าสนใจ
9.8 /10
ความถูกต้องในการใช้ภาษา
9.4 /10
ภาษาที่ใช้น่าอ่าน
9.3 /10

* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้


แบบสำรวจ

 

ไม่มีแบบสำรวจ

 

 
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
ข้อความ : เลือกเล่นเสียง
สนทนา