Heated

     ผู้คนยังคนเดินกวักไกว่อันอย่างล้นหลามในย่านมิดส์ทาวน์ เกรฟขับฮายาบุซะเลยออกมาจากไทม์สแควร์ได้ไม่ไกลนักก็ถึงที่หมาย , The Club บาร์ขนาดใหญ่ที่กินพื้นที่ 2 บล็อก สูง 3 ชั้น รถหรูมากมายจอดอยู่เรียงหลายไปหมด หนุ่มสาวนักเที่ยวที่แต่งกายให้แบบต่างๆ ทั้งมาเป็นกลุ่มและเดียว ต่างออกันอยู่หน้าร้าน รอคอยให้เจ้าหน้าที่เฝ้าประตูประจำร้านประมาณ 4-5 ตรวจสอบสิ่งของในร่างกย ป้ายไฟรูปตัวอักษรสไตล์โมเดิร์นสีฟ้าที่เป็นคำว่า The Club ทำให้เกรฟนึกว่า เจ้าของร้านนี่น่าจะมีอะไรเกี่ยวข้องกับ Azure Wolf ซักอย่าง เขาเบาเครื่องรถแล้วไปจอดที่ถนนฝั่งตรงข้ามร้าน แล้วเดินข้ามถนนไป เขาเดินเข้าไปต่อแถวตามมารยาทแต่จู่ๆ ก็มีเจ้าหน้าที่ชายของร้านคนหนึ่งเดินเข้ามาหา

     “คุณเกวริล เดมอนเชฟ ใช่มั้ยครับ?” เกรฟกล่าวกลับไปสั้นๆว่า ใช่ “คุณโคลบี้ กำลังรออยู่ เชิญครับ”

     เจ้าหน้าที่คนดังกล่าวแหวกทางให้เกรฟแล้วเดินนำเข้าไป เกรฟสังเกตรอบๆ ผู้คนต่างจ้องมองเขา ราวกับเขาเป็นดารา ผู้หญิงบางกลุ่มก็คุยกันแล้วยิ้มมาทางเขา ทำให้เกรฟรู้สึกไม่สบายตัวเท่าไหร่นัก

     เมื่อเกรฟเดินเข้ามา บรรยากาศภายในมันแตกต่างจากที่เขานึกเอาไว้เยอะ ภายในของ The Club มีลักษณะการจัดองค์ประกอบเหมือนอารีน่า ที่ส่วนวงกลมตรงกลาง เป็นบาร์ขนาดย่อมๆ ล้อมรอบด้วยลานเต้น ส่วนรอบๆเป็นส่วนนั่งดื่มเป็นแบบโต๊ะกลม ที่มีโซฟานุ่มๆ อยู่เหมือนบาร์ทั่วๆ มี 3 ชั้น และแต่ละชั้นก็มีบาร์ขนาดย่อมๆอีกแห่งละชั้น ด้วยจำนวนของนักเที่ยวภายในนี่ทำให้ ดูจากทางเข้าเหมือนว่ามันจะแคบ แต่เมื่อเดินเข้าไปกลับพบว่า มันกว้างมากเลยทีเดียว ภายในตกแต่งด้วย เส้นไฟนีออนหลายสีกับบรรยากาศทึมๆราวกับถอดแบบมาจากภาพยนตร์ Tron Legacy ที่เกรฟเคยดูมาไม่มีผิด

     “เฮ้!! พ่อตาเหยียว!” เสียงของโคโลเนลดังมาจากชั้นสอง เกรฟมองขึ้นไป ก็เห็นโคลบี้กำลังซดน้ำอะไรซักอย่างซึ่งมีสีค่อนข้างสดใส เขาจึงเดินขึ้นไป คลอด้วยเสียงดนตรี Dubstep มันส์ๆ ที่ทำให้นักเต้นหลายคนไปดิ้นที่ลานเต้นเป็นที่เรียบร้อย

     “ที่นี่ คึกดีจัง” เกรฟยิ้มรับทักทายทุกคนในโต๊ะ ที่มีโคโลเนล, แรปป้า และผู้หญิงผมสีเขียว ทรงทวินเทลล์คนหนึ่ง ที่แต่งกายด้วยชุดเดรสสั้นสีฟ้า เช่นกับสีโทนหลักๆ ของร้าน

     “นี่แค่ปกตินะ...ถ้าเป็นสิ้นเดือนหรือเทศกาลล่ะก็ จะหายนะกว่านี้อีก” ผู้หญิงคนนั้นกล่าว “อ่ะ ลืมไปเลย ชั้น ลิซ่า เร็กซ์ เป็นเจ้าของร้านนี่น่ะ” ลิซ่ายื่นมือเข้ามา “ผม เกวริล เดมอนเชฟ” ทั้งคู่ เชคแฮนด์กัน  “คุณต้องการเครื่องดื่มอะไรไหม?”

     “เอ่อ...ผมขอเป็น วอด..” เกรฟกำลังจะสั่งแต่แรปป้าก็ห้ามปรามไว้

     “ให้ตายสิ! เกรฟ นายอยู่แมนฮัตตันนะ” แรปป้าหันไปทางลิซ่า “เอาเป็น fifty caliber ก็แล้วกัน”

     “ได้!”  ลิซ่ากล่าวแล้วหันไปสั่งพนักงานเสิร์ฟที่อยู่ใกล้ๆ

     “เอาล่ะ เกวริล ชั้นได้ยินมาว่า ลงงานแรกก็โดนยิงเลยนิ่” ลิซ่ากล่าวอย่างยิ้ม ทำให้เกรฟรู้สึกตกใจเล็กน้อย

     “อย่าหวง เธอก็เคยเป็น หมาป่า เหมือนกัน” โคโลเนลบอกกับเกรฟคลายกังวล “เธอเป็นสมาชิกรุ่นแรกกับชั้นและแวนดอล เธอเป็นเลขาที่เก่งใช่ได้เลยล่ะ”

     ลิซ่ายิ้มแล้วเอามือขวาปัดลม “อย่ายอกันให้มากเลย ชั้นชอบทำธุรกิจที่มันปลอดภัยมากกว่า อีกอย่าง รุ่นน้องของชั้นก็ทำงานได้ดีนี่”

     “มาริ...หรือครับ ?” เกรฟตกใจเล็กน้อย

     “ใช่…เธอเป็นรุ่นน้องจากใน...CIA น่ะ ยัยนั้นก็เบื่องานของรัฐเหมือนกัน เลยลาออก ตามชั้นมาน่ะ” ลิซ่าอธิบายให้เกรฟฟัง นั่นทำให้เขานึกถึงคำพูดของเบรินก่อนหน้านี้ แล้วเครื่องดื่มที่แรปป้าสั่งไปก็มาพอดี ทุกคนในโต๊ะยุยงให้เกรฟดื่มอึดใหญ่ๆเลย

     “อย่าปอดไปเลยน่า เกรฟ” แรปป้ายุ “ก็แค่เหล้าผสมเอง”

     เกรฟประหม่านิดๆ ด้วยความที่เขาเป็นคนชอบจิบเหล้า มากกว่าที่จะกระดกมัน แต่ก็ทนแรงยุยงไม่ไหว เขาจึงอั้นใจแล้วกระดกมันไปครึ่งแก้ว รสชาติของเหล้าแรงๆหลายชนิดแย่งกันทำหน้าที่ของมันอย่างเอาเป็นเอาตาย ตั้งแต่วอดก้า เตกีล่า ยันสาเก สุดท้ายพวกมันก็กระแทกลิ้นของเกรฟอย่างแรงจึงรู้สึกได้...เขาเริ่มจะชอบมันแล้วสิ

     “ให้ตายสิ!” เกรฟอยู่ในอาการตะลึง “สูตรนี่ เธอคิดเองรึป่าวเนี่ย !?! รู้สึกดีเป็นบ้า!” ลิซ่ายิ้มแล้วชี้ไปทางแรปป้า เขาก้มแล้วเอียงหัว 45 องศาเป็นเชิง ขอบคุณ เกรฟวางแก้ว ทุกคนในโต๊ะก็คุยกันถึงงานล่าสุดของ Azure Wolf แล้วก็มีพนักงานของร้านคนนึงเดินเข้ามา

     “คุณลิซ่า ครับ มีสายมาจากคุณครอสครับ” เขากล่าว ลิซ่าตอบรับ แล้วโคโลเนลก็ขอตามไปด้วย ซึ่งเธอก็ไม่ว่าอะไร เมื่อทั้งคู่ไปแล้ว ก็เหลือแรปป้าอยู่ที่โต๊ะกับเกรฟ ขณะที่เกรฟนั่งดื่ม fifty caliber แก้วที่สองอยู่ แรปป้าก็เอ่ยขึ้น

     “เกรฟ..ทำไมนายถึงได้มาเป็นทหารรับจ้างล่ะ ?” เขาถาม “เล่าได้ไหม?”

     “…” เกรฟเงียบไปพักนึง “ก็...มีเรื่องขัดแย้งกับเบื้องบนน่ะ...หลังจากชั้นเสียลูกทีมไป 3 คน”

     “เสียใจด้วยนะ...” แรปป้ากล่าวนิ่งๆ “ชั้นก็คล้ายๆกับนายนะ...เพียงแต่ชั้นจำเป็นต้องลาออก”

     “เกิดอะไรขึ้นกับนาย?” เกรฟวางแก้วเครื่องดื่มลง

     “ก็...สมัยที่ชั้นยังเป็นทีมปราบยาเสพติดในริโอ” แรปป้ายิ้ม “ทีมของชั้นดันไปเหยียบหางของตัวใหญ่ๆเข้า… ทีมของชั้นถูกตามล่า บางคนก็หนีไปได้ บางคนก็ตาย พวกผู้ใหญ่ก็ช่วยอะไรไม่ได้ สุดท้ายเลยต้องลาออก แล้วหนีมาที่นี่”

     “อืม...” เกรฟพยักหน้า “ชั้นเข้าใจดี...” ทั้งคู่ยิ้มให้กันแล้วยกแก้วเครื่องดื่มของตนมาชนแก้วแล้วดื่ม ให้แก่วันวานอันขมขื่มและไม่ยุติธรรม

     “ขอโทษนะ?”  ชายหัวโล้นคนนึงในชุดไพรเวทเสื้อกล้ามสีขาวสวมทันด้วยเสื้อเชิ้ตสีเขียวเข้มไม่ติดกระดุมเดินเข้ามาที่โต๊ะด้วยท่าทางนักเลงๆ “นายใช่ราฟาเอล คอสต้ารึป่าว?”

     แรปป้าและเกรฟมองหน้ากัน โดยสัณชาตญาณ เกรฟหันหน้าตรวจสอบรอบๆตัว เขาพบชายฉกรรจ์ 5 คนกำลังมองดูพวกเขาอยู่ที่มุมๆต่างในชั้นนั้น แรปป้าหันมามองหน้าเขาอีกครั้ง ด้วยแววตาที่เปลี่ยนไป ด้วยแววตาของนักฆ่า เขาส่ายหน้าเบาๆ

     “อ่า...ใช่แล้ว มีอะไรเหรอะ?” แรปป้ายิ้มตอบ

     “คุณคาลอส มีของมาฝาก!” พูดจบชายหัวโล้นคนนั้นก็ควักปืน Glock17 ออกมาจากเสื้อเชิ้ต มันปลดไกพร้อมยิง แต่เพียงชั่วพริบตาเดียว สันมือของเกรฟก็กวาดกระแทกเข้าไปที่ลูกกระเดียกของมันอย่างรุนแรง แรปป้ายืนขึ้นแล้วปลดปืน Glock17 ออกมาจากมืออย่างรวดเร็ว มันลงไปนอนตะเกียตะกายกับพื้นอย่างน่าเวทนา

     “ซ้าย 3!” แรปป้าตระโกน “ขวา 2!” เกรฟตระโกนกลับแล้วควักปืนพก MP443 ที่พกติดตัวมาด้วยอย่างไม่ได้ตั้งใจ ทั้งแรปป้าและเกรฟเล็งปืนแล้วหันไปทางด้วยหลังของตน ศูนย์เล็งปืนพกเล็งไปที่ชายฉกรรจ์อย่างอัตโนมัติ เกรฟเห็นแล้ว พวกมันกำลังจะควักปืน

     “ปัง...ปังปังปัง...ปัง” เสียงปืนดังลั่น 5 นัดแทรกเสียงดนตรีที่กำลังปะทุ ชายฉกรรจ์ทั้ง 5 คน ลงไปนอนกองกับพื้นอย่างรวดเร็ว ฝ่ามือที่จับอาวุธอยู่ยังไม่ทันเอาออกมาจากเสื้อด้วยซ้ำ เลือดสาดกระจุยปะปนกับเศษสมองบนพื้นพรมกำมะหยี ตามมาด้วยเสียงกรี๊ดร้องของสาวๆผู้ตกใจ แรปป้าหันไปหาชายหัวโล้นที่โดนสันมือของเกรฟเสริฟเป็นอาหารว่าง

     “ชั้นก็มีของฝากให้มันเหมือนกัน!” แรปป้าพูดด้วยความเดือดดาษ

     “ปัง!!!” ปลอกกระสุนกระเด็นตกไปบพื้นพรม เลือดกระจุยเป็นวง ดูราวกับดอกไม้สีแดงกร่ำ