By Addicted to Love ตื้อดีนักเดี๋ยวแม่รักซะเลย!!

“ฮือๆๆ คณิตทิ้งฉันแล้ว ทิ้งฉันไปกับยัยรุ่นน้องหน้าประจวกนั้นแล้วอ่ะแก แงๆๆๆTOT”

“ทิ้งแล้วก็แล้วไปดิ แกจะไปสนมันทำไม”

“แกจะไม่ให้ฉันสนได้ยังไง ฉันเป็นแฟนกับมันมาตั้งหนึ่งอาทิตย์ทำดีกับมันทุกอย่าง แล้วมันมาทำแบบนี้กับฉันได้ยางงายยยยยย ฮือๆๆแงๆ”

“แล้วแกจะร้องให้มันได้อะไรขึ้นมา เสียน้ำตาทิ้งไปเปล่าๆ สู้เอาเวลาร้องไห้ไปทำอย่างอื่นที่มันมีประโยชน์กว่านี้ไม่ดีกว่ารึไง-0-“

“ไม่ปลอบก็เงียบไปเลยยัยเพื่อนบ้า ฮือๆๆแง๊ แงๆๆTTT[]TTT” ถ้าคิดว่าสิ่งที่ฉันพูดมาเนี่ยไม่ได้ปลอบอะไรแกเลย แล้วแกจะมาร้องไห้ให้ฉันฟังทำซากไดโนเสาร์ล้านปีทำไมกันละย่ะยัยเพื่อนบ้า>O<* ฉันมองยัยอมยิ้มที่กำลังก้มหน้าก้มตาปล่อยโฮยกใหญ่โดยไม่สนใจสายตาของผู้คนที่เดินไปเดินมาหาที่สิงสูไม่ได้เลยแม้แต่น้อย เธอไม่อายแต่ฉันอายเขานะเว้ยยัยบ้า หยุดร้องเดี๋ยวนี้ Stop now!!>O<*

“เฮ้อ! แกจะร้องทำไมนักหนา กะอีแค่ผู้ชายไม่ตายก็หาใหม่ได้ ผู้ชายไม่ใช่ว่ามีแต่ไอ้คณิตคนเดียวในโลกสักหน่อย” ฉันพูดพร้อมยื่นผ้าเช็ดหน้าลายมีน้อยน่ารักให้ยัยอมยิ้ม

“พรืดดดด!!!! ฮึก แกก็พูดได้สิยัยชาเย็น แกไม่เคยอกหักนิยัยบ้าT0T” ยัยอมยิ้มมองค้อนฉันยกใหญ่ พร้อมกับเอ่ยชื่อที่บุพการีสุดที่รักตั้งให้ฉัน ชาเย็น นั่นแหละคือชื่อของฉันเอง ฉันก็ไม่รู้หรอกว่าทำไมบุพการีที่รักของฉันถึงตั้งชื่อนี้ให้ หรือตอนเกิดฉันถือถุงชาเย็นออกมาด้วย อืม...คงเป็นไปไม่ได้หรอกคนบ้าอะไรจะถือถุงชาเย็นออกมาด้วยตอนเกิดกันละจริงไหม-0- ถ้าถือออกมาได้จริง ป่านนี้พ่อแม่ฉันพาฉันไปเปิดม่านโชว์ตามงานวัดไปแล้ว ไม่ได้มานั่งสวยฟังยัยอมยิ้มร้องไห้เหมือนญาติบ้านนางเสียแบบนี้หรอก แต่ก็ช่างเถอะชื่อของฉันจะเป็นมายังไงมันก็ถือว่ามันเพราะอยู่...มั้ง!=__=;;

“อืม มันก็จริงที่ฉันไม่เคยอกหัก ดีแล้วล่ะ ฉันจะได้ไม่ต้องมีสภาพเด็กโข่งขี้แยแบบแก-__-”

“ยัยเย็นชา!!TOT”

“ชาเย็นย๊ะ-__-;;”

“เออ ชาเย็นถ้าแกไม่คิดจะปลอบฉัน แกก็หุบปากไปเลย ฮือๆๆT^T”

“เอาน่า...แกก็โดนทิ้งบ่อยจะตาย ยังไม่ชินอีกเหรอว่ะ” “ชาเย็น!!TOT*”

“เออ ปลอบก็ได้ว่ะ โอ๋ๆ อมยิ้มคนสวยคนงามจ๋าหยุดร้องเถอะนะ คิดเสียว่าเธอหมดเคราะห์กรรมแล้วกันนะโอ๋ๆ-0-“ ฉันปลอบยัยอมยิ้มพร้อมกับลูบหัวคุณเธอเหมือนลูบหัวเจ้าป่อเปี๊ยะหมาที่บ้านเธอ “ยัยบ้า ฉันไม่ใช่เด็กนะ!”

“โอ๊ะ ปลอบอย่างนั้นก็ไม่เอาอย่างนี้ก็ไม่เอา แล้วแกจะให้ฉันปลอบแกยังไงห๊ะถึงจะเอา ให้ฉันตีลังกาปลอบเลยเอามั้ยห๊ะ ยัยบ้า!-0-*” ฉันพูดประชด ขอบอกว่าฉันชักจะฉุนกับคุณเธอแล้วนะ-‘’-

“แงๆ T0T ฉันอยากจะบ้าตาย” ยัยอมยิ้มทึ่งหัวตัวเองอย่างบ้าคลั่ง ยิ่งทำให้เป็นที่สนใจของคนที่เดินไปมาไม่มีที่สิงมากยิ่งขึ้นกว่าเดิม

“เอ่อ...ใจเย็นๆก่อนนะอมยิ้ม ฉันว่าพวกเราไปคุยกันต่อทีบ้านแกดีกว่าวะ ยิ่งคุยกันอยู่ตรงนี่นานๆฉันยิ่งอายคนวะ” ฉันบอกพร้อมกับลุกขึ้นไปลากยัยอมยิ้มที่ร้องไห้ฟูมฟายให้ลุกขึ้น

“ม่ายยยยยยยย!! ฉันจะคุยที่นี่ ทำมาย ทำมายนายถึงทิ้งฉัน ฉันทำอะไรผิด คณิตนายทิ้งฉันทำมายยย ฮือๆๆแงๆๆTTOTT” นอกจากนางจะไม่ลุกแล้ว ยังเกาะโต๊ะแน่นอย่างกับติดกาวตราช้างไว้ พร้อมกับปล่อยโฮออกมาเสียงดัง จนผู้คนที่เดินไปมาเริ่มหยุดมองมาที่พวกเราเป็นตาเดียว

“นี่ๆ ถ้าแกเลิกร้องนะเดี๋ยวฉันเลี้ยงหนังเลยเอ้า!”

“อึกๆ ข้าวและคาราโอเกะด้วย” ยัยอมยิ้มหันมามองหน้าฉันด้วยน้ำตาที่ไหลอาบแก้มทั้งสองข้าง มะคารงมะคาร่านี่เลอะเต็มขอบตา เห็นสภาพยัยนี้แล้วสงสารชะมัด

“เฮ้อ~ เออก็ได้” “โอเค งั้นเราไปกันเถอะฉันมีหนังที่อยากดูอยู่พอดี^ ^” ยัยอมยิ้มปล่อยมือออกจากโต๊ะเช็ดน้ำตาของตัวเองออกลวกๆ ก่อนจะยิ้มแป้นแล้วลากแขนฉันให้เดินตามหลังเธอ เฮ้ย! แล้วไอ้คนที่มันร้องไห้เหมือนไฟไหม้บ้านคนเมื่อกี้หายไปไหนแล้วย่ะ-0-? สรุปแล้ววันนี้ทั้งวันฉันเป็นอาเสี่ยล้วงกระเป๋าตังค์เลี้ยงยัยบ้าอมยิ้มจนกระเป๋าแฟ้บแบนไปกับพื้นเลยทีเดียว จะไม่ให้ฉันหมดตัวได้ยังไงละ ก็ยัยบ้านี่เล่นดูหนังติดกันสองเรื่อง กินข้าวก็ในร้านหรูๆแพงๆ แม้แต่คาราโอเกะยัยบ้านี้ก็ขอห้องวีไอพีที่มีราคาแพงที่สุด โดยอ้างว่าคนอกหักต้องการความเป็นส่วนตัว แล้วได้ห้องธรรมดามันไม่ส่วนตัวตรงไหนไม่ทราบยะยัยบ้า!!!>O<*