[Kiss & Kids]รักทะลุร้อย ทลายหัวใจเจ้าหญิงน้ำแข็ง

ป้าบ!

"เฮ้ย!" ผมถึงกับร้องอุทานออกมาเสียงดัง เมื่อรู้สึกได้ว่า มีฝ่ามืออรหันต์ประทับลงมาบนหลังของผมอย่างจัง

บอกผมทีเถอะ นี่มือรึทรีน

"ทำไร"

เสียงใสๆมาพร้อมกับใบหน้ากลมๆของผู้หญิงคนหนึ่ง

"อ้าว นี่หลามเหรอ"

ใช่แล้ว ยัยนี่คือข้าวหลาม เพื่อนสนิทผู้หญิงคนเดียวของผม ยัยนี่น่ะถึงนิสัยภายนอกจะดูแข็งแกร่งมาก แต่จริงๆแล้วนางใสสุดๆ ตามมุกของคนอื่นไม่ค่อยทัน จึงพยายามเก๊กหน้าให้ดุเพื่อเพิ่มความน่ากลัว แต่ถึงยังไงคนเค้าก็รู้กันทั้งโรงเรียนว่ายัยนี่น่ะซื่อแค่ไหน แต่ไอ้เรื่องมือหนักน่ะ ของจริงนะ ใครโดนเป็นต้องขยาดทุกราย

"ก็เออน่ะสิ บอกกี่ครั้งแล้วว่าให้เรียกข้าว เรียกหลามเฉยๆมันอุบาทว์"

"ไม่ถนัดว่ะ ทีแกยังเรียกฉันว่าโชเลย"

"อ้าว เรียกโชแล้วยังไง น่ารักจะตาย"

"น่ารักบ้าอะไร เรียกไอ้โช ไอ้โช คนอื่นฟังเค้าก็คิดกันว่าฉันเป็นพวกชอบโชว์หมด"

"ก็ฉันเอาจะเอาที่ฉันสบายใจอะ-0-*"

"เออครับ=_=" เถียงกับยัยนี่น่ะไม่เคยชนะหรอก หรือไม่ถ้านางเถียงแพ้ นางก็จะใช้กำลังแทน ถ้าใครไม่ยอมแพ้ให้นาง ก็เตรียมตัวไปเฝ้ายมบาลได้เลย

"แล้วนี่พักแล้วเหรอ" ผมละปากจากหลอดนมแล้วหันมาถาม

"อืม นี่เขาเรียนเสร็จกันตั้งนานแล้ว ปกติคนอย่างแกกินเร็วนะ ขึ้นไปก่อนเขาจะเรียนเสร็จกันทุกที วันนี้นั่งเหม่ออะไรอยู่มิทราบ" ยัยข้าวหลามเดินไปนั่งที่เก้าอี้ฝั่งตรงข้ามผม แล้วเอามือเท้าคางมองหน้าผมไปด้วย

แต่พอลองยัยหลามทักเอาอย่างนี้ ผมก็เพิ่งนึกได้เหมือนกัน ว่าเมื่อกี้เรามองพี่คนนั้นอยู่

ขวับ(' '  )

ว่าแล้วผมก็หันไปมองตรงทิศทางที่รุ่นพี่คนนั้นนั่งทันที แต่สิ่งที่พบคือ

"(' '  )..."

วิญญาณของไรฝุ่น...

รุ่นพี่คนนั้นไปแล้วง่าาาาาาา

"(=0=  )"

"อ้าว เป็นไร ทำหน้ายังกับเห็นผี" 

เห็นเต็มๆเลยหละ ผีแบคทีเรียกับวิญญาณของไรฝุ่นไง เพราะไอ้ฉลามนี่คนเดียวเลยยยยยย!!

"ชิ" ผมชิชะออกมาอย่างเสียดายก่อนจะลุกขึ้นยืน แล้วโยนขวดนมทิ้งลงถังขยะ

"ไม่คุยกับแกแล้ว"

"อ้าว เป็นไรของแกวะโช" ข้าวหลามส่งเสียงร้องถามอย่างตกใจ เมื่อเห็นผมลุกขึ้นเสียดื้อ

"เชอะ(  *--)

แต่ผมกลับเชิดไปอีกทางแล้วเดินนวยนาดออกมาจากตรงนั้น

"เป็นบ้าอะไรของมัน--?" และยังได้ยินเสียงของยัยหลามบ่นตามหลังมาเบาๆ

เอ...แต่ว่าตอนนี้รุ่นพี่คนนั้นเค้าอยู่ไหนของเค้านะ อยากเจออีกครั้งง่า อยากเจอๆๆๆ

ว่าแต่...ทำไมผมถึงติดใจพี่เขาขนาดนั้นนะ ทั้งที่ปกติในโรงเรียนนี้มีรุ่นพี่อยู่อีกมากมาย หรือจะเป็นเพราะ...

พรหมลิขิตบันดาลชักพา~ดลให้มาพบกันทันใด~...

ล้าลาล้าลา~~~

ปึก!

"โอ๊ย!" อึก คนหล่อนี่ถึงกับก้นจ้ำเบ้าเลยง้า ใครมันบ้าเดินชนมาได้ไม่ดูตาม้าตาเรือฟะ อายไม่เนี่ย อายมั้ยยยยย?

ฟิ้ว~

หนอยแน่ ชนแล้วคิดจะชิ่งเหรอ เดินตัวปลิวไปราวกับเห็นผมเป็นอากาศธาตุ ไม่มีคำขอโทษใดๆทั้งสิ้น เตโชคนนี้ไม่ยอมหรอกนะ!!>[ ]<

"นี่!" เร็วเท่าความคิด มือของผมคว้าหมับเข้าที่ข้อมือของใครคนนั้นทันที แต่เอ๊ะ...ลักษณะนุ่มๆ ผิวขาวๆ ผมดำยาวๆ แผ่นหลังบางๆ ไหล่แคบๆ เอวคอดๆนี่มัน...

พี่คนนั้นนี่!

Ice story

ฉันหันหน้าไปตามแรงดึงด้วยใบหน้าเฉยชา อ้อ...ผู้ชายที่ฉันเดินชนคนเมื่อกี้นี่เอง

"///"

"...?"

ฉันเงียบรอฟังคำพูดของเขา ถ้าเอาเรื่องฉันจะได้ชดใช้ให้ แต่อย่ามาหวังให้คำขอโทษหลุดออกจากปากของฉันเด็ดขาด แต่สิ่งที่ได้กลับมา เป็นเพียง สายตาที่จ้องกลับมาอย่างใสซื่อ และพวงแก้มพองๆที่กำลังเรืองแสงสีแดง(แก้มเรืองแสง?) ดูไปแล้ว มันเหมือนเด็กอนุบาลมากกว่าเด็กม.ต้น

"มีอะไรรึปล่าว" ฉันลองเอ่ยถามออกไปเมื่อรู้สึกว่า ฉันเริ่มจะยืนอยู่ในท่านี้จนนานไปแล้ว

"อะ...อึก..กึก..พะ...พี่...มะ..กั๊ก..กึ๊กๆ.."

"..." ถึงกับรับประทานจุดไปชั่วขณะ-_-

บอกฉันทีว่านี่มันภาษาไทย

"คะ...คือ..ผะ..พ๊ม...มะ..กะ..กัก.."

เป็นเด็กอนุบาลจริงด้วยสินะ--*

"ถ้าไม่มีอะไรฉันก็ขอตัว ไม่อยากเสวนากับคนปัญญาอ่อน"

"=[ ]="

ฉันอาศัยจังหวะที่หมอนั่นทำหน้าตกตะลึง รีบบิดจ้อมือของตัวเองออกมาจากมือของหมอนั่นและหมุนตัวกลับไป ทว่า...

"เดี๋ยวสิรุ่นพี่..."

...

ฉันชะงักเท้า และค่อยๆหันหน้าไปเผชิญหน้ากับเขาอีกครั้ง ดูเหมือนว่า...คำพูดเมื่อกี้ของฉันจะไปกระตุ้นต่อมประสาทของเขาให้รู้สึกตัว

"?" ฉันมองหน้าแล้วเลิกคิ้วสูงเป็นเชิงถาม

"มะ...เมื่อกี้รุ่นพี่ชนผมนะ"

"..." แล้วยังไง

"ผะ...ผมล้มเลยนะ"

"..." แล้วยังไง

"ละ...แล้วผมก็เจ็บด้วย"

"..." แล้วยังไง

"เพราะฉะนั้น..."

"..." ฉะนั้น...

"รุ่นพี่ต้องขอโทษผม(.///.)"

"หืม?แค่นี้น่ะเหรอ" ฉันแทบจะขมวดคิ้ว

"อะ...อื้ม"

"..."

"..."

เกิดความเงียบชั่วขณะ เมื่อเด็กนั่นก้มหน้าลง สองขายืนชิดกัน ใบหน้าแดงก่ำ ส่วนมือสองข้างกำเข้าหากันแน่น ถ้ามีหางมีหูงอกออกมาฉันคงจะได้เห็นหูหางตกลงข้างตัวแน่ๆ

"หึ..."

"?" คราวนี้ เป็นฝ่ายเขาที่ต้องทำหน้าเหมือนหมาสงสัยเมื่อเห็นฉันหัวเราะเบาๆในลำคอ

"นี่...ที่ทำแบบนี้น่ะ..."

"หืม?"

"ต้องการเงินรึปล่าว"

"...!"

"เอาเท่าไหร่ ฉันเซ็นให้" ฉันเหยียดยิ้มที่มุมปากอย่างดูถูก พลางหยิบเช็คกับปากกาจากในกระเป๋าเสื้อคลุม(ซึ่งเป็นยูนิฟอร์มของโรงเรียน) เปิดฝาปากกาเตรียมพร้อมเซ็น

"..." แต่แทนที่จะได้จำนวนตัวเลขกลับได้ความเงียบมาแทน ฉันเหลือบตามองอย่างนึกสงสัย

และเห็นหมอนั่น...ก้มหน้าลงมองพื้น

"เอ้า ว่าไง"

"รุ่นพี่น่ะ..."

"..."

"เห็นผมเป็นคนยังไง..."

"..." พล่ามอะไรของมัน...หมอนี่...

"ที่ผมต้องการน่ะ มันไม่ใช่เงินหรอกนะ..."

"..."

"ผมต้องการ..."

"..."

"..."

หมอนั่นเงียบอีกครั้ง ในขณะที่ฉันถอนหายใจอย่างเริ่มรำคาญ

"ต้องการ..."

"..."

"ช่างมันเถอะ ผมไม่คุยกับรุ่นพี่แล้ว>///<"

ว่าแล้วนางก็เดินกระแทกส้นเท้าหนีไป

อะไรของหมอนี่...