เพื่อนกันตลอดไป

เวลานี้เป็นเวลา17.40(ช่วงนี้ ถ้าปิดเพลงได้ให้ปิดนะ)

รันจัง:นี่ๆ รับไปกันเถอะ

ซูจัง/มิโกะ:ไปไหนอีกอ่ะ

รันจัง:พวกเธอก็ จำที่คุยกันไม่ได้เลยเรอะ

ซูจัง/มิโกะ:ไม่ได้เลย

เหตุการณ์เมื่อคืน..

มิโกะ:นอนไม่หลับอ่ะ

ซูจัง:งั้นวางแผงเรื่องเที่ยวพรุ่งนี้ดีกว่า รันจังเรื่องวางแผนผึ่งเธอนะ

รันจัง:เอ่อ แปปนึงนะ

ผ่านไป20นาที

รันจัง:สรุปว่าพรุ่งนี้เราจะไปตลาดหัวหินกันนะ

ซูจัง/มิโกะ:เย้!!!

รันจัง:เข้าใจตรงกันนะ บาย

ซูจัง/มิโกะ:บาย

ณ ปัจจุบัน

รันจัง:Getยัง

ซูจัง/มิโกะ:1...2...3...อ้อ จำได้แล้ว

รันจัง:ทำไมเรื่องแบบนี้แค่3วิถึงจำได้แล้ว ทีเรื่องนัดอ่านหนังสือสอบนี้แล้วต้องผ่านไป1สัปดาห์ถึงนึกได้

ซูจัง:ก็นี่มันเรื่องเที่ยวนี่นา

มิโกะ:จริงด้วยๆ

รันจัง:นึกได้ก็ดีรีบไปกันเถอะ

ณ ตลาดหัวหิน

รันจัง:คนเยอะจัง แต่ยังดีที่ไม่แน่น

ซูจัง:ค่างบที่พ่อของรันจังออกให้ก็ค่ารีสอร์ทกับค่าอาหารสินะ

รันจัง:ใช่

ซูจัง:เราต้องออกแต่ค่าเที่ยวและซื้อของที่ระลึก

รันจัง:ใช่

ซูจัง:งบเรา1000บ.ใช่ปะ

รันจัง:แม่เราให้เพิ่มอีก1000บ.เลยกลายเป็น2000บ.

ซูจัง:เคร ถึงงบจะ2000บ.แต่ก็ต้องใช้อย่างประหยัดนะ

รันจัง:ใช่เลยๆ

มิโกะ:นี่!พวกเธอเพิ่งลืมชั้นดิ

รันจัง/ซูจัง:จริงด้วย ไปช็อปกัน

จ้อแจ้ๆๆๆๆๆ ผ่านไป1ชม.

มิโกะ:เมื่อยง่ะ

รันจัง:งั้นไปนั่งฟันเพลงตรงนั่นกัน

(ช่วงนี้ถ้าเปิดเพลงได้เปิดเพลงนะ ถ้าเปิด-ปิดไม่ได้ก็ชิวๆไปนะ)

ผ่านไป2-3ชม. เวลานี้เป็นเวลา22.10น.

ซูจัง/มิโกะ:ครอกกกกกกกก

รันจัง:กรนดังแท้

สุดท้าย ท้ายสุด

รันจังของเราก็หลับไปกับเขาด้วย เมื่อถึงรีสอร์ททุกคนก็แยกย้าย อาบนำ้แล้วหลับเป็นตาย

สำหรับคนที่อยากไปตลาดหัวหิน

 บ๊าย บาย