Gantz กันสึเเสบพิฆาตพันธุ์สังหาร ภาค TH

ตอนที่2  เเนะนำตัว

เที้ยงคืนสี่สิบเป็นเวลาที่ผู้คนทั่วไปลับไหลอยู่ในห้วงลึกเเห่งความหนื่อยหล้าจากการทำงาน เเละตอนนี้เหล่าผู้ถูกเลือกจากกันสึได้ถูกส่งมายังสถานที่เเห่งหนึ่งในกรุงเทพ เเต่ไม่รู้ว่ามันคือที่ไหน... ทุกคนต่างพากันเดินสำรวจไปมาทั่วบริเวณ ซึ่งไม่กล้าขยับไปไหนไกลนัก เพราะต้องรอตัวดำเนินเรื่องอย่าง เด็กหนุ่มคนหนึ่ง ชื่ออานิน ซึ่งเป็นเด็กหนุ่มที่บอกเรื่องโกหกจนสามารถหลอกให้ผู้คนที่เห็นแก่เงินเชื่อจนสนิท 

'' เมื่อไหร่มันจะมาสักทีว่ะ! '' 

ชายวัยกลางคนที่สุดเเสนอารมณ์ร้อนพูดขึ้นอย่างไม่สบอารมณ์เพราะไม่อยากให้มาเสียเวลาในการคว้าเงินรางวัล10ล้านของเขาต้องหลุดลอย เเต่ชายวัยกลางคนยังไม่ทันพูดจบก็มีเสียงของเด็กหนุ่มเเทรกขึ้นมานั้นก็คือเสียงของอานินนั้นเอง 

''อ่า ขอโทษนะครับ ผมมาเเล้ว! '' 

เด็กหนุ่มวิ่งออกมาจากซอยหนึ่งที่อยู่ใกล้ๆบริเวณของพวกคนที่ยืนอยู่ เเล้วตีหน้ายิ้มให้กับทุกคนพร้อมกับเอามือเกาหัวตัวเองประมาณว่าทำตัวให้ตัวเองเป็นเจ้าห่วยที่สุด 

'' เฮ้ย มันเสียเวลานะว้อยรู้หรือป่าว! '' 

เมื่อชายวัยกลางคนสุดเเสนอารมณ์ร้อนเห็นเด็กหนุ่มก็รีบตะคอกใส่ทันที

''เอ่อ เเล้วพวกเราต้องทำยังไงกันบ้างถึงจะได้หนึ่งล้าน?'' 

หญิงสาวเเสนด้วยในชุดนักเรียนที่เป็นคนทำให้เด็กหนุ่มได้ลิ้มรสหมัดตอนที่อยู่ในห้องพูดเเทรกขึ้นมา  

'' อ่อ ตอนเเรกเราต้องมาเเนะนำตัวกันก่อนเพราะว่ากล้อง อยู่ทั่งทุกมุมในบริเวณนี้เลยครับตอนนี้ ทุกคนกำลังดูเราอบู่เพราะเป็นรายการสด '' 

อานินพูดตอบหญิงสาวด้วยน้ำเสียง หน่อมแน้ม เเล้วร่ายบทพูดที่เขาได้เตรียมการล่วงหน้ามาก่อนหน้าอย่างคล่องเเคล่วเเบบไม่สะดุดเลยเเม้เเต่น้อย 

''งั้น เริ่มจากชื่อ อาชีพ เเล้วก็สาเหตุการณ์ตาย ถ้างั้นเริ่มจากผมก่อน ผมชื่อ อานิน เป็นนักเรียนระดับปวช1 สาเหตุการณ์ตาย โดนยิงครับ''

สิ้นเสียงการเเนะนำตัวจากเด็กหนุ่มผู้มีนามว่าอานิน ก็ทำให้ทุกคนฉุดคิดอะไรบางอย่างได้เเล้วจากนั้น ก็มีหนึ่งคนในกลุ่มพูดขึ้นมา นั้นก็คือชายหนุ่มร่างท้วมที่เข้ามาทักอานินก่อนนั้นเอง 

''เเล้วทำไมเราต้องระบุการตายด้วยละ?''

เมื่อมีคำถามนี้เกิดขึ้น เด็กหนุ่มก็พลันยิ้ม เเล้วก็พูดร่ายบทที่เตรียมไว้มาอีกว่า 

'' นี้เป็นรายการวาไรตี้โชว์ ธีมของรายการของเรา ก็คือคนที่เคยใช้ชีวิต ในโลกเเห่งความเป็นจริงจู่ๆ ก็เกิดการเสียชีวิตขึ้น เเล้วก็ถูกนำมายังโลกนี้ ยังไงละครับทุกคนก็ต้องระบุสาเหตุการณ์ตายด้วย'' 

เเน่นอนฉันก็เตรียม คำพูดนี้มาจากบ้านเหมือนกัน  ฉันใช้มุขนี้กับพวกเซ่อเห็นแก่เงินไม่รู้ตั่งเท่าไหร่ เเละมันก็สำเร็จทุกครั่งไป

''ถ้างั้นฉันเริ่มก่อนละกัน ฉันชื่อ ดาริน เป็นนักเรียนมัธยมปลาย สาเหตุการณ์ตาย อ่ะ..เอ่อ...'' 

อยู่ๆเด็กผู้หญิงเเสนสวยก็ยกมือขึ้นเเนะนำตัวเอง เเต่กลับมาพูดติดๆขัดๆตอนระบุสาเหตุการตาย ช่างหน้าแปลกใจที่เธอเหมือนกำลังนึกอะไรบางอย่างอยู่ เเต่ก็หน้าเป็นที่เดาได้ว่าเธอกำลังนึกสาเหตุการณ์ตายของเธอก่อนที่จะมายังห้องสี่เหลี่ยมเเห่งนั้น

ตอนนี้ความจำของเธอเริ่มรีโหลดขอมูลกลับเข้ามาในหัวสมองใหม่ เเละเริ่มประมวลผล ถ้าหนึ่งชั่วโมงก่อนที่จะมาที่นี้เธอได้ทำอะไรไว้ เเละเเล้วเธอก็ฉุดคิดบางอย่างขึ้นได้ พร้อมกับเบิกตากว้าง เเล้วก็มีเหงื่อไหลออกมา ใช่เธอนึกสาเหตุการณ์ตายของเธอออกได้เเล้ว เเต่ความคิดของเะอก็ถึงกลับหยุดชะงักเพราะมีเสียงของคนพูดเเทรกขึ้นมา 

''ว่ายังไงครับ? '' 

อามินพูดขึ้นพลันกอดอกเเล้วมองมายังดาริน ที่เหงื่อกำลังไหลออกมาจากใบหน้าจรดไปถึงคาง 

'' อุบัติเหตุน่ะ...'' 

เธอตอบเสียงเรียบ ก่อนที่จะเดินก้มหน้าออกไป 

''เอาละคนต่อไป '' 

'' ฉัน ภาคิน  เป็นนักศึกษาช่างกล สาเหตุการณ์ตายโดนคู่อริดักยิง''

ชายร่างท้วมพูดเเนะนำตัวเเล้วก็ตามด้วยเพื่อนของเขา 

'' ฉันเป็นเเพื่อนของเจ้าภาคิน ชื่อโอ๊ด เป็นนักศึกษาช่างกล เเล้วก็ตายแบบเดียวกับมัน เเต่ฉันโดนยิงที่กลางหัวเลยนะว้อย 555 '' 

ชายร่างผอมที่ชื่อโอ๊ด เเนะนำตัว เเละบอกสเหตุ พร้อมกับหัวเราะออกมาราวกับพูดเรื่องตลกขบขันให้ฟัง 

ว่าเเล้วสายตาของ อานินก็มองไปทางสองเเม่ลูกที่ กำลังนั่งกอดกันกลม 

'' ถึงตาป้ากับลูกเเล้ว '' 

อานินพูด เมื่อสองเเม่ลูกได้ยิน คนเป็นเเม่ก็ลุกขึ้นพร้อมกับกุมมือเด็กไว้ เเล้วพูดตอบกลับมา 

'' ฉันชื่อ ริน เป็นพนักงานโรงงาน เเล้วนี้ลูกชายฉันชื่อ ยิว พวกเราสองเเม่ลูกประสบอุบัติเหตุ'' 

เมื่อเเนะนำตัวเสร็จ เด็กหนุ่มน้อยชื่อยิวหันมาฉีกยิ้มให้อามิน ก่อนที่สองเเม่ลูกจะพากันนั่งกอดกันต่อ 

เเละสุดท้ายคนที่ อานินไม่อยากจะถามมากที่สุดก็คือตาลุงวัยกลางคนอารมณ์ร้อนสุดเเสนจะดุร้ายเเละเป็นคนต่อยหมัดชกเข้าที่ใบหน้าอานินด้วย 

'' เเล้วลุงละ ''

เเต่ก็ต้องจำใจ อานินถามชายวัยกลางคนที่ยืนกอดอกกระดิกเท้าอยู่ใกล้ๆ เหมือนกำลังรอคำตอบอยู่ เดี๋ยวถ้าเกิดไม่มาถามมันที่ก็โดนชกอีก 

'' ฉันชื่อ สุทัศ เป็นนักการเมือง เเล้วสาเหตุการณ์ตายก็เพราะว่าโรคประจำตัว '' 

สุทัศ ชายวัยกลางคนกล่าวเเนะนำตัวด้วยน้ำเสียงอย่างมั่นใจเเละทรงพลัง ราวกับว่าอยากมีคนรอฟังชื่อแก่ยังไงอย่างงั้น 

''เอาละเรารู้ชื่อเเละสาเหตุการณ์ตายของทุกคนหมดเเล้ว ตอนนี้เราจะกระจายตามหาเอเลี่ยนที่ทางรายการสั่งมาเถอะ '' 

อานินพูดจับก็ขวักบางสิ่งออกมาจากกระเป๋าที่เเนบเอวไว้มันเป็น มันเป็นจีพีเอสรูปทรงที่เหลี่ยมที่คอยเอาไว้หาพิกัดของเอเลี่ยน ทุกคนต่างพากันเข้ามาดู ก็มีจุดเเดงๆ โผล่ขึ้นมาในเรด้าร์เเละนั้นคือเอเลี่ยนที่อยู่ไม่ไกลจากพวกเขามากนักประมาณ 600กิโลเมตร  เเต่ทว่า จีพีเอสที่อยู่ในมือของ อานินก็ต้องโดนเเย้ง ไปเเละไม่ใช่ใครที่ไหน ก็เป็นนายสุทัศชายวัยกลางคนสุดเเสนอารมณ์ร้อนนั้นเองที่อยู่ๆก็ฉกเครื่องจีพีเอสจากมืออานินไปเอาดื้อๆ 

''หึหึ อยู่ไม่ไกลนี้เอง! '' 

ว่าเเล้วนายสุทัศก็วิ่งตรงเข้าไปซอยที่อยู่ใกล้ๆไปพร้อมกับเครื่องจีพีเอสในมือ อย่างกระตือรือล้น 

'' 10ล้านต้องเป็นของฉัน ฮ่าฮ่าฮ่า!!'' 

''เดี๋ยวก่อนสิว้อย ไอ้เเก่ มาให้พวกฉันดูด้วย ''

สองชายหนุ่ม ภาคินเเละโอ๊ด พากันถือปืนที่เอามาจากห้องนั้น วิ่งตามนายสุทัศเข้าซอยไปส่วนดารินหญิงสาวที่ตอนเเรกรู้สึกว่ากำลังช็อกอยู่ก็กลับลืมเรื่องทั่งหมดเเล้วก็วิ่งตามไปติดๆเเต่หล่อนได้หันมามอง อานิน ก่อนที่จะหันหน้ากลับไปเเล้ววิ่งต่อ 

หึ! ไอ้พวกโลภมากเอ้ย! 

อานินพลันสายตาไปมองเเม่ลูก ที่นั่งกอดกันอยู่ก่อนที่จะถอดนหายใจเบาๆ 

พวกนี้หน้าจะไม่ได้ความอ่อนเเอปวกเปียกซะจริงๆ ทำไมกันสึไม่คัดกรอง เลือกคนมาให้ดีๆนะ ไอ้พวกตัวถ่วง 

อานินก้าวเท้ากำลังจะเดินเข้าซอยที่พวกนายสุทัศวิ่งไปเมื่อสักครู่เเต่ยังไม่ทันได้ก้าวที่สองก็หยุดชะงัก ทันที เมื่อมีเสียงพูดขึ้นมา 

''เอ่อเเล้วพวกเราต้องทำยังไงบ้างจ่ะพ่อหนุ่ม '' 

นั้นเป้นเสียงของรินเเม่ลูกอ่นที่นั่งกอดลูกชายอยู่ อานินหันมามองตามเสียงก่อนที่จะเหลือบไปมองกล่องที่ผู้หญิงคนนี้ถือติดมาด้วย เเต่นั้นไม่ใช่ชื่อของเธอเเต่เป็นชื่อของเด็ก 

''เฮอะ เกะกะหน่า พวกหญิงแก่กับเด็กน้อย มีเเต่จะเป็นถัวถ่วงเปล่าๆ ทางที่ดีเอาปืนนั้นจ่อหัวตัวเอง กับลูกเเล้วตายๆไปซะ ''

อานินพูดจบก็เดินเข้าซอยไปปล่อยให้สองเเม่ลูกนั่งมองอยู่ เเต่เเล้วอานินก็ต้องหยุดเดินอีกครั่ง  เมื่อมีบางสิ่งมาทำให้เขาหยุด  เเละนั้นเป็น เด็กน้อยิวที่วิ่งมาดักหน้าอานิน เเล้วอ้าเเขนทั่งสองออก เหมือนจะทำท่าไม่ให้อานินผ่านไป 

'' พี่ชายพูดกับเเม่ของผมไม่ดี ขอโทษเเม่ผมเดี๋ยวนี้!! '' 

เด็กน้อยพูดออกว่าในเชิงตะคอก พร้อมกับทำสีหน้าจริงจังใส่ เมื่ออานินเห็นแบบนั้นก็รู้สึกหงุดหงิดอย่างบอกไม่ถูก 

'' ชิ มึงซ่ามากนักหรือไงว่ะไอ้เด็กกระโปก อยากตายมากใช่ไหม! '' 

อานินเดินเข้ามาใกล้เด็กพร้อมกับใช้ขาขวาเตะเข้าไปที่ซี่โครงของเด็กยิว ทำให้กระเด็นไปอัดกำเเพงข้างๆตามเเรงเตะ จนนางรินรีบวิ่งเข้ามาโอบลูกชายของตนพร้อมกับร้องไห้ 

''ยะ..อย่า ถือสาน้องเขาเลยลูกป้าขอละ..! '' 

'' เฮอะ  น่าลำคาญหวะ! ตายๆไปซะ '' 

ว่าเเล้วอานินก็หยิบปืนรูปร่างประหลาดออกมาจ่อสองเเม่ลูก เเละนิ้วทั่งสองนิ้วกำลังจะกัดไก เเต่ก็ถึงกับชะงักเพราะมีเสียงระเบิดดังสนั่นหวั่นไหวดังออกมาอยู่ใกล้ๆเเถวนี้เอง

นั้นคงจะเป็นผีมือของพวกนั้นเเน่ๆ  เจอเอเลี่ยนเเล้วงั้นเหรอ 

อานินรีบวิ่งไปตามเสียงระเบิดทันที 

หลุดพ้นออกจากซอยมา ซึ่งนั้นเป็นสถานที่ที่่สุดเเสนจะคุ้นตาเพราะเป็นอนุสาวรีย์ชัย เเต่อนุสาวรีย์ ที่สุดเเสนจะคุ้นเคยของเด็กหนุ่มก็กลับมีผู้คนจำนวนมหาศาลที่มาร่วมชุมนุมต่อต้านรัฐบาลต้องรีบวิ่งหนีกระเจิงกันจ้าละหวั่น เพราะระเเรงระเบิด  

'' ให้ตายสิพวกนี้มันไม่เห็นพวกเราหรือยังไงกันวะ!! ''

ภาคินชายหนุ่มร่างท้วมพูดขึ้นพร้มกับโดนผู้คนจำนวนมากวิ่งฉันใส่อย่างไม่ขาดสายเพราะว่าผู้คนเหล่านั้นไม่เห็นเขานั้นเอง

'' นี้ทุกคน! อยู่ในความสงบ ผมเองนายสุทัศ นี้หยุดก่อน!!! ''

นายสุทัศนรู้สึกว่าจะเป็นแกนนำม๊อบของที่นี้ด้วยพยายามจะ พูดตะโกนให้พวกกลุ่มของตนหยุดเเต่ดูเหมือนว่าจะไม่มีใครได้ยินเขาเลย

'' เป็นห่านอะไรวะ หูตึงกันเหรอไง!! ''

 ตอนนี้ระเบิด เกิดขึ้นตามจุดบริเวณ อนุสาวรีย์ อย่างต่อเนื่อง เเละต้นต่อของระเบิดนั้นก็คือหญิงสาว ดาริน เะอกำลังใช้ปืนรูปทรงประหลาดที่หยิบติดมือมาจากห้องด้วย ยิงใส่บางอย่าง อย่างต่อเนื่อง

ตู้ม ตู้ม ตู้ม!!!!

 เเละบางอย่างนั้นเองก็เป็น เอเลี่ยนที่เห็นอยู่ในลูกบอล ซึ่งตอนนี้ พวกนั้นเห็นเอเลี่ยน เเค่เสื้อโค้ช ที่ผูกเนคไท กาองเกงรองเท้า เเละเเว่นตาลำ เท่านั้น ซึ่งไม่เห็นร่างกายของมันเลย  เเละนั้น เป็น เอเลี่ยน พันล่องหนนั้นเอง

'' ชิ มาถึงก็สร้างเรื่องเลยนะ ยัยบ้าเอ้ย ''

อานินพูดขึ้นพร้อมกับขวักบางอย่างออกมา เเละนั้นก็เป็นเครื่องบางอย่างที่หน้าตาคร้ายๆกับเครื่องจีพีเอส เเต่จะมีปุ่มกดเยอะหน่อย อานินใช้นิ้วชี้กดลงไปยังปุ่มหนึ่ง เเล้วจกานั้นก็มีไฟฟ้า เกิดวนรอบตัวอานินเเละก็หายตัวไป

อัพเเค่นีเก่อนขี้เกียจ เดี๋ยวมาอัพใหม่เด๋อ