แผนการ(รัก)ของนายขี้เซา

              หลังจากที่ฉันตกลงรับงาน  ในวันต่อมาแม่ก็เก็บข้าวของที่จำเป็นของฉันลงกระเป๋าเดินทางและพาฉันมาส่งที่บ้านอภิมหาใหญ่โตโอ้อ้าอลังการงานสร้างในเวลาไม่ถึงชั่วโมง  ฉันไม่มีโอกาสเอ่ยถามอะไรแม่เลย  แม่บอกแค่ว่า ‘เริ่มงานตั้งแต่วันนี้  เข้าไปเดี๋ยวจะมีคนบอกรายละเอียด’ และหลังจากนั้นแม่ก็ขับรถออกไปทิ้งฉันไว้กับกระเป๋าใบใหญ่

ไม่นานก็มีเมดเดินออกมาซึ่งฉันอึ้งจนไม่รู้จะอึ้งยังไงกับชุดที่เมดคนนั้นใส่  มันก็เป็นชุดเมดธรรมดาแต่ที่สะดุดตาคือหูแมวสีส้มที่อยู่บนศีรษะนั่นต่างหาก!!   เมดคนนั้นพาฉันเดินเข้ามาภายในและก็ทำให้ฉันรู้สึกเหมือนหลงเข้ามาให้ดงมนุษย์แมวเพราะทั้งเมด   พ่อครัว  รปภ.  คนสวน   หรือแม้กระทั้งบอดี้การ์ดก็ใส่หูแมวสีส้มทั้งนั้น!!  นี่มันบ้านคนแน่นะ?!  นี่แหละก็คือสาเหตุที่ฉันอยากจะยกเลิกงานขึ้นมานิดๆ แล้ว (นี่ฉันต้องใส่หูแมวด้วยรึเปล่า??)

                “เอ่อ...คุณ...”ฉันจะเอ่ยปากถามเมดที่กำลังพาฉันเดินไปที่ไหนสักที่ในบ้านหลังใหญ่(ซึ่งฉันจำไม่ได้แล้วด้วยซ้ำว่าทางออกอยู่ไหน)

                “คะ...??”เมดคนนั้นหันมาและเอียงคอพูด(เพื่ออะไรค้า~?)

                “เรากำลังจะไปที่ไหนเหรอคะ”ฉันออกไป

                “ดิฉันจะพาไปยังห้องรับรองที่จัดเตรียมไว้ให้คุณลูกโป่งค่ะ”เธอตอบและยิ้ม

                “เอ่อค่ะ”ฉันพยักหน้าและยิ้มแห้งๆไปให้ 

เมดคนนั้นเดินต่อไปเรื่อยพาฉันเดินเลี้ยวนู่นเข้านี้แนะนำห้องต่างๆของชั้นล่างซึ้งฉันก็พยายามเมมโมรี่ไว้ด้วยความสามรถทั้งหมดที่มีเพราะแค่ส่วนชั้นล่างก็เยอะมากจริงและแต่ละห้องก็กว้างอย่าบอกใคร  หลังจากฉันเธอก็พาฉันเดินขึ้นบนชั้นสองซึ่งเธอบอกว่าเป็นส่วนของห้องทำงานของคุณนายกับคุณผู้ชายและห้องนอนของพวกคุณหนูกับห้องเกม  เมดคนนั้นพาฉันมาหยุดที่หน้าห้องหนึ่งที่มีป้ายเขียนไว้ว่า  ‘ฟีเนียส&เฟิร์ส’     

                “ห้องนี้เป็นห้องของคุณหนูฟีเนียสกับคุณหนูเฟิร์สค่ะ  ทั้งสองเป็นฝาแฝดอาจจะแกยากสักหน่อยแต่นานไปเดี๋ยวก็ชินค่ะ  เอ่อ..แล้วก็  ระวังทั้งสองไว้หน่อยนะคะ  คือพวกคุณหนูมีนิสัยที่ซนไปหน่อยน่ะค่ะ”

                “ค่ะ...”ฉันพยักหน้ารับเมดคนนั้นจึงพาเดินต่อ  เด็กเหรอเนี้ย  ซนๆ สิถึงจะน่ารัก ><  (เป็นพวกรักเด็ก)

โครม!

                “เฟิร์ส!...อย่าตายนะ!”ฉันและคุณเมดชะงักเท้ากึกเมื่อได้ยินเสียงประหลาดดังออกมาจากห้องที่เดินผ่านมา

                “คะ  คุณหนู!”เมดคนนั้นร้องตกใจก่อนจะวิ่งกลับไปที่ประตู  ฉันเดินเร็วตามไป  คุณเมดพยายามบิดลูกบิดประตูแต่เหมือนมันจะล็อก 

                “คุณหนูคะ!  คุณหนู!”เธอพยายามทุบประตูเรียกแต่ก็ไม่มเสียงตอบรับกลับมา

                “มีกุญแจมั้ยคะ”ฉันถาม

                “มะ  มีค่ะ แต่อยู่กับหัวหน้าแม่บ้าน”

                “ช่วยไปเอามาให้ห่อนได้มั้ยคะ  ระหว่างนั้นฉันจะลองพังประตูดู”

                “เอ๊ะ  เอ่อ  พังประตูเลยเหรอคะ  มันจะ..”

                “รีบไปสิคะ  คุณหนูของคุณจะเป็นยังไงก็ไม่สนงั้นเหรอคะ!!”ฉันตวาดใส่เมื่อเมดนั่นลีลาท่ามาก  เธอสะดุ้งและวิ่งออกไป  ฉันมองไปที่บ้านประตูและถอยหลังออกมาสองสามก้าว  สูดหายใจเข้าและออกช้าๆ  และพุ่งเข้าไปที่ประตู!!

แอ๊ดด~

                “กรี๊ดดด!”ฉันร้องลั่นเมื่อพุ่งไปหาประตูเพื่อจะกระแทกให้เปิดแต่จู่ๆประตูมันก็เปิดออกเอง!!

                ร่างของฉันล้มลงตรงหน้าประตูอย่างไม่เป็นท่าเพราะเสียหลัง ฉันพยุงตัวเองลุกขึ้นและจับหน้าผากของตนเองที่กระแทกพื้นอย่างจังด้วยความเจ็บ

ปุงๆๆๆๆๆ  แผละๆๆๆๆๆ

                เสียงประหลาดดังขึ้นพร้อมกับบางอย่างที่พุ่งตรงเข้ามาหาฉันเมื่อกระทบที่ตัวมันก็แตกออกกระจายเป็นน้ำสีเหลืองๆ เป็นเมือก  มันกระแทกใส่หน้าอยู่หลายครั้งก่อนหยุดลงพร้อมเสียงหัวเราะที่ดังขึ้น

                “ฮ่าๆๆๆๆ  ยักษ์ตายแล้วววว  ฟีเนียสส!!”

                “แผนของเฟิร์สสุดยอดจริงๆเลย  ฮ่าๆๆๆๆ  อยู่ยัยยักษ์นั่นสิ”

                ฉันปาดเศษไข่ที่แตกออกจากหน้าและมองเพ่งตรงไปยังเด็กน้อยอายูราวๆ 6-7 ปี  หน้าตาจิ้มลิ้มสองคนที่หน้าเหมือนกันเปี๊ยบแม้กระทั่งทรงผม และยืนเคียงคู่กันหัวเราะอย่างสนุกสนานไม่วางตา  ในมือของเด็กทั้งสองมีไข่ไก่คนละฟองถืออยู่(ที่เหลือคงอยู่บนตัวฉันหมดแล้)  ฉันก้าวเท้าเข้าไปหาช้าๆ  เด็กสองคนนั้นเงียบไปและเริ่มเดินถอยหลังเมื่อฉันก้าวเข้าไปเกือบจะถึง

                “ยะ  อย่าเข้ามานะ”เด็กทางซ้ายพูดมือเล็กๆเกาะอยู่ที่ชายเสื้อของเด็กทางขวา

                “พวกเราสู้นะ”เด็กทางขวายกไข่ขึ้นมาโชว์และดันเด็กทางซ้ายไปไว้ด้านหลังของตนเอง  ฉันเริ่มตัวสั่นก่อนจะกระโจนเข้าใส่เด็กทั้งสองที่ประสานเสียงร้องออกมา

                “ว้ากกก!!!”

                ฉันจัดการล็อกเด็กน่ารักทั้งสองไว้ทันทีกอดจะหอมแก้ม  หยิกนู่นจับนี่ด้วยความหมั่นเขี้ยว  อ๊ายยย  เด็กอะไรน่ารักชะมัด!!  ฉันหยีหัวเด็กทั้งสองที่ดิ้นไปมาในอ้อมกอดด้วยความสนุกโดยไม่สนเสียงโวยวายของเด็กทั้งสอง  แน่ล่ะ  เจอเด็กหน้ารักฉันมักจะควบคุมตัวเองไม่ได้สักทีไม่ว่าจะซนแค่ไหนฉันก็ชอบทั้งนั้นขอแค่ไม่ก้าวร้าวเกินไปก็พอ แบบสองคนนี้!~~~~~ 

                “คะ  คุณลูกโป่ง!!OoO”เสียงคุ้นๆดังขึ้นที่หน้าประตูฉันหยุดการกระทำทั้งหมดแลหันไปมอง  ตรงหน้าประตูเป็นเมดคนเดิมนั่นเอง เธอยืนเอามือปิดปากมองฉันอย่างตกใจ  ฉันกระพริบตาปริบๆ  มองเมดคนนั้นสลับกับมองเด็กทั้งสองในอ้อมแขนก่อนจะปล่อยเด็กทั้งสองออกและยิ้มแห้งๆให้เมด 

                “ตายแล้ว!!  ทำให้องเปื้อนอย่างนี้ล่ะคะ”อีกเสียงดังขึ้นอีกพร้อมเจ้าของเสียงที่ตามมา  เป็นผู้หญิงที่ดูอายุมากแล้วและแต่งตัวต่างออกไปแถมไม่ใส่หูแมวด้วย   

                “ป้าแม่บ้าน~~~”เด็กทั้งสองรีบวิ่งไปเกาะแข้งเกาะขาคนที่ถูกเรียกว่าป้าแม่บ้านทันที  ฉันมองอย่างเสียดาย(?)

                “นี่มันเกิดอะไรขึ้นกันคะ คุณหนู”ป้าแม่บ้านถามและมองมาทางฉันที่กำลังมองเด็กทั้งสองด้วยสายาตาบ่งบอกว่าอาลัยสุดๆ 

                “เฮ้อ  เอาเป็นว่าพวกคุณหนูไปอาบน้ำก่อนนะคะแล้วลงไปหาป้าที่ครัว  ป้าจะทำขนมหวานรอเอามั้ยคะ??”

                “ครับ!/ครับ!”

                หลังจากนั้นเด็กทั้งสองก็รีบวิ่งเข้าไปอีกห้องหนึ่งที่อยู่ด้านข้างโดยที่มองฉันอย่างกลัวสุดๆ  ฉันหันไปมองป้าแม่บ้านที่มองมา เธอถอนหายใจและหันไปกระซิบอะไรสักอย่างกับเมด จากนั้นเมดก็เดินออกไป  ป้าแม่บ้านหันมามองฉันอีกครั้ง

                “คุณลูกโป่งสินะคะ  ป้าชื่อศรีเป็นหัวหน้าแม่บ้านและเมดที่นี่ค่ะ ช่วยตามมาด้วยนะคะ  ป้าจะพาไปห้องของคุณ”ป้าศรีบอกก่อนจะเดินนำออกไป  ฉันก้มมองสภาพตัวที่เปื้อนไปด้วยไข่และลุกขึ้นเดินไปคว้ากระเป๋าที่ทิ้งไว้และตามป้าศรีไป และหน้าฉันก็เริ่มซีดอย่างนึกขึ้นได้ว่าทำอะไรลงไป   ไปทำร้ายคุณหนูบ้านนี้แบบนั้นฉันจะโดนไล่ออกตั้งแต่วันแรกมั้ยเนี้ย 

                ป้าศรีพาเดินมาหยุดอยู่หน้าห้องหนึ่งซึ่งฉันคิดว่าเป็นห้องของฉัน  และป้าก็อธิบายออกมา

                “นี่เป็นห้องของคุณหนูการ์ฟิวค่ะ  เป็นคนที่คุณลูกโป่งต้องดูแล  แต่รายละเอียดอย่างอื่นกับเรื่องทักทายเอาไว้ทีหลังน่าจะดีกว่านะคะ”พูดพลางส่งสายตามองฉันตั้งแต่หัวจรดเท้า 

                “เอ่อ  ก็ดีนะคะ แหะๆ”ฉันตอบรับ  และป้าแม่บ้านก็พาเดินไปที่ห้องตรงข้ามกับเมื่อกี๊

                “นี่คือห้องของคุณลูกโป่งค่ะ  ถ้าทำธุระเสร็จแล้วเชิญที่ห้องอาหารด้วยนะคะ”เมื่อพูดจบป้าแม่บ้านก็ทำท่าจะเดินออกไป  แต่ฉันเรียกไว้ 

                “เอ่อ  ป้าศรีคะ...หนูขอโทษ...เรื่องเมื่อกี๊..”ฉันยังพูดไปจบป้าศรีก็ยิ้มบางๆและบอก

                “ไม่เป็นไรค่ะ   คุณลูกโป่งคงจะเป็นพวกชอบเด็กๆ สินะคะ  ป้าเข้าใจค่ะ  ดีซะอีกป้าไม่ค่อยเห็นคุณหนูฟีเนียสกับคุณหนูเฟิร์สดูร่างเริงแบบนั้นมานานแล้วล่ะคะต้องขอบคุณคุณลูกโป่งมากเลยนะคะ”ป้าศรีโค้งให้ตอนขอบคุณฉันโค้งตามอัตโนมัติ  พลางเอียงคอสงสัย  ร่าเริง??  ปาไข่เล่นแบบนั้นไม่เรียกว่าร่าเริงรึไง??

                “งั้นป้าขอตัวก่อนนะคะ”

                “คะ  ค่ะ”ฉันพยักหน้าก่อนป้าศรีจะเดินออกไปและฉันก็ข้าวของตนเอง