คู่รักคู่ฟิน ยิ่งดิ้นยิ่งรัก (Yaoi)

ไม่นานผมก็เลิก(มโน)ก่อนที่จะตรงดิ่งออกมาจากนอกห้องน้ำ แต่จู่ๆก็มีเสียงโทรศัพท์(ของผม)ดังขึ้น

ติ๊ด ติ๊ด

อะไรกันนักกันหนาวะเนี่ย รีบแงะ รับช้าหน่อยเป็นไม่ได้ (มโนคนเดียว)

"ฮัลโหล..ใครพูด"

(นี่!จะไม่แหกตาดูชื่อบ้างรึไงห๊ะ) อะเด๊ะอะเด๊! เสียงคุ้นๆ จากนั้นผมก็หันมามองที่หน้าจอ ไม่ใช่ใครเลย พี่แอนเอง (แอ่ๆๆ)

"อุ้ย!..ขอโทษทีคับ"

(ไม่เป็นไรช่างมันเหอะ..เออนี่พี่มีเรื่องจะบอก..วันนี้พี่กับทอมมี่ไปต่างจังหวัดนะ..พอดีป้ามันเข้าโรงพยาบาลนะ..มันก็เลยให้พี่ไปเป็นเพื่อน..ส่วนโรงเรียนพี่ขออาจารย์แล้ว..แค่นี้เด้ออ) ไม่ทันที่ผมจะได้ตอบอะไร(สักคำ) พี่แอนก็ชิ่งวางสายไปซะแล้ว อย่างนี้ก็แสดงว่า เจ๊พลอยก็ต้องมานอนกับซากุสินะ หวังว่าเจ๊พลอยคงไม่ทำอะไรมิดีมิร้ายซากุนะ ไม่นานผมก็เดินมาถึงโต๊ะ(บารายนาสษนราส) ไม่ต้องอ่านหรอกจ้างให้ตายยังไงก็อ่านไม่ออก

"โอ้!..บอม..พี่นึกว่าตกส้วมตายไปละ" พอจะหย่อนตูดนั่งไม่ได้กี่วิพี่เลซี่ก็พูดขึ้น =0=

"อ่อๆ..พอดีพี่แอนโทรมานะ..ก็เลยนานไปหน่อย"

"แอนโทรมาว่าไงหรอ..อิบอม" ไม่นานอิบิ้นก็ถามขึ้น

"พี่แอนไปต่างจังหวัดกับอิทอม..ป้าอิทอมเข้าโรงพยาบาล..อิทอมเลยเอาพี่แอนไปเป็นเพื่อน" ผมพูดพร้อมทำหน้าตายให้อิบิ้น

"แล้วทำไมอิทอมไม่เอา..ซากุไปแทนละ"

"ไม่รู้..ไม่ใช่ขนหน้าเเข้ง..ถึงจะได้รู้ไปหมดซะทุกเรื่อง"

"เออๆ..เอ้าโอริโอ้แกเนี่ย" อิบิ้นพูดพร้อมส่งไอติมให้ผม ผมรับไว้ก่อนที่จะเหลือบมองอิบัท (นั่งยิ้มอยู่ได้ชาติที่แล้วเป็นแป๊ะยิ้มรึไงวะ) 

"เออนี่!...ได้ยินว่าเสาร์หน้าไอติม..ร้านนี้จะมีงานอะไรสักอย่างนี่แหละ..บิ้น..บอม..บัท..มากันป๊าา..น่าหนุกจะตาย" แล้วทำไมต้องชวนอิบัทด้วย =0=

"ได้สิครับ..บิ้นคุง..มาด้วยสิ" อิบัทพูดพร้อมจับมืออิบิ้น //อ๊ากกกก  อยากทีบอิบัทแมร่งให้ร่วงโต๊ะไปเลย(แต่ทำไม่ได้)

"เอ่อ..ครับ..อิบอมก็มาด้วยสิ" ทุกคนหันมามองผมเป็นสายตาเดียวกัน (ซะงั้น)

"อาๆ..ก้ได้ๆ..ถือว่าเพื่อพี่เลซี่" 

"เยสสส..บอมน่าย๊าก..ที่สุดเลย" พี่เลซี่พูดพร้อมกอดผมทันที

ค่ำ

นี่แค่กินไอติมนะครับเนี่ย เล่นเอาซะดึกเลย (ไม่ใช่อะไรมัวแต่เม้าท์)

"เออนี่!..ฉันขอตัวไปรอข้างนอกก่อนนะ'' ผมพูดพร้อมเดินไปข้างนอกร้าน(อย่างเร็วเลยคับ)

วันนี้รู้สึกอึดอัดแหนะ รู้สึกร้อนผิดปกติด้วย เฮ้อ

"ทำไมทำหน้าแบบนั้นละ..บอมมี่" ตาเถน! นึกว่าใครที่แท้ก็อิบัทนี่เอง

"อย่ามาเรียกฉันว่าบอมมี่นะ..ถ้าหากยังไม่สนิทจริง..แค่นายเรียกฉันว่าบอมอย่างเดียว..ฉันก็สะอิดสะเอียดมากพอแล้ว" เป็นไงล่าาา  เงิบเลยสิ!

"งั้นหรอ...ขอถามอะไรหน่อยสิ"

"อะไร..มีรัยก็ว่ามา..เร็วๆด้วย..ฉันรีบ" ผมพูดพร้อมกอดอก=0=

"นายชอบ..บิ้นคุงหรอ" คำถามนี้มันทำให้ผมไม่สิๆ(หัวใจของผม)หยุดเต้นไป3วิ ก่อนที่จะกลับมาเป็นเหมือนเดิม

"ปะ..ป่าวนิ..อิบิ้นนะหรอ..ขี้เก๊ก..แบบนั้น..ใครจะไปชอบได้..ว่าแต่นายเหอะ..ถามทำไมหรอ..รึว่า..นายเองก็ชอบ..อิบิ้น"

"ใช่!..ฉันชอบบิ้นคุง..แล้วก็จะไม่ยอมให้ใครหน้าไหนมาแย่งไปทั้งนั้น" อิบัทพูดพร้อมทำหน้าโหด (อินี่หน้ากลัวกว่าที่คิดอีกแหะ)

"ชิ!"

"เฮ้!...มาละ..กลับกันเถอะ" ไม่นานพี่เลซี่กับอิบิ้นก็ออกมาจากร้าน

"บัท..ให้ฉันไปส่งไหม"

"เอ่อ..ไม่ละ..ฉันไปเองได้..บ้านฉันก็ไม่ได้ไกลด้วย..งั้นไว้เจอกันพรุ่งนี้เช้านะ..บิ้นคุง" อิบัทพูดพร้อมกับจุ๊บหน้าผากอิบิ้นหนึ่งทีก่อนจะเดินแยกไป //อ๊ากกก  เดี้ยนรับมิได้  รับมิได้อย่างเเรง

"อิบอม..ไปกันเถอะ"

"เออ" 

นอกเรื่องแปป

(ให้แม่จ๋าา)

                                             ขอโทษที่.....งี่เง่า

                                         ขอโทษที่.....ไม่มีเหตุผล

ขอโทษที่.....เอาแต่ใจตัวเอง

ขอโทษที่.....เป็นคนขี้น้อยใจ

ขอโทษที่.....ทำตัวน่ารำคาญ

                                                                         หายโกธรลูกน๊าาา