ร้ายนัก รักซะ!

7.5

เขียนโดย พรีมมม

วันที่ 10 มีนาคม พ.ศ. 2558 เวลา 21.21 น.

8 ตอน

10 วิจารณ์

9,510 อ่าน

แก้ไขเมื่อ 10 มีนาคม พ.ศ. 2558 22.18 น. โดย เจ้าของนิยาย

3) ยัยตัวแสบ

อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ

พัก กลางวัน

"โอ๊ต...ฉันลืมถามแกไปเลยวะ"

"ถามไร"

"ก็..ฝาแฝดนั่นไง..แกรู้ได้ไงว่าคนไหนคือคนไหนทั้งๆที่สองคนนั้นเหมือนกันขนาดนั้น"

"ง่ายจะตาย..ผมไง"

"ผม?" ผมยืนกอดอกมองหน้าอีโอ๊ต

"ก็..พลอยเรียบร้อยจะไว้ผมหน้าม้า..ส่วนพลอยร้ายจะไม่มีผมหน้าม้าไงล่ะ..คนในห้องยังแยกได้เลย..มีแกคนเดียวนี่แหละที่โง่แยกไม่ออก" อีโอ๊ตพูดแค่นั้นก่อนที่จะเดินนำไปหาโต๊ะนั่ง

"ก็ฉันจะไปรู้ได้ไงล่ะ..ฉันพึ่งเข้าใหม่..ดีแค่ไหนละที่ไม่ต้องออกไปแนะนำตัวให้มันวุ่นวาย"

"งั้นแกก็รู้ไว้ซะ..ตั้งแต่วันนี้และวินาทีนี้เป็นต้นไป"

''ชิ!..เออ"

ด้าน คู่แฝด

"ท่านพี่ค่ะ...วันนี้ทานอะไรดีค่ะ"

"พลอยจัง..บอกแล้วไงว่าอย่าเรียกพี่" ฉันตะวาดพลอยจังไป ชิ!

และเมื่อฉันตะวาดไปแบบนี้ก้มักจะเป็นแบบนี้ทุกที (ยัยพลอยหย้สหวอ)

"พลอย..แกทำไมไม่ให้พลอยจัง..เรียกว่าพี่ละทั้งๆที่แกเกิดก่อน" ยัยหลินหลิน(พึ่งจะมีบท) ถามขึ้น

"มันก็จริงที่ฉันเกิดก่อน..แต่แค่หนึ่งนาทีก็เท่านั้นเอง" ฉันพูดพรางกอดอก

"ก็หนึ่งนาที..นี่แกไม่เกิดก่อนพลอยจังรึไง..พลอยจังเขาอุส่าเคารพแกทั้งที..แกตะวาดกับไปทุกที..แกไม่คิดถึงความรู้สึกพลอยจังบ้างรึไงย่ะ" ฉันไม่พูดอะไรก่อนที่จะหันไปมองพลอยจังกับยัยเปิ้ลคุยกัน

"ช่างฉันเถอะน่า..ไปหาที่นั่งเหอะขี้เกียจยืนละ"

"ค่ะๆ..รับทราบค่ะ" ยัยหลินหลินพูดจบก็เดินนำไปหาโต๊ะที่ว่างอยู่ ฉันทิ้งตัวลงนั่งก่อนที่จะใช้มือปัดผมไปมา

"ท่านพี่ค่ะ..เดี๋ยวพลอยมานะค่ะ..วันนี้ท่านพี่จะทานอะไรค่ะ"

"เอาเป็น...สลัดผักแค่นี้แหละ" ไม่นานพวกพลอยจังก็เดินหายไป ฉันกวาดสายตาไปรอบๆก่อนที่จะมาสะดุดตรง ไอ้เด็กใหม่ กับ ไอ้ขี้เก๊ก สองคนนั้นก็มองมาที่ฉันเหมือนกัน ฉันปล่อยสายตาพิคาจใส่มันสองคน มันสองคนเองก็เช่นเดียวกัน (ทนไม่ไหวแล้วนะยะ) ฉันตัดสินใจลุกเดินไปทางโต๊ะมัน(สองตัว)

ปึก

ฉันใช้มือถุบโต๊ะอย่างเเรงจนเกิดเสียงดัง แต่คนอื่นๆไม่รู้ไม่เห็นหรอก เพราะว่า ในโรงอาหารนี่คนมันเยอะเสียงมันก็ดัง ทำให้เราได้ยินกันแค่สามคนเท่านั้นเอง

"มีธุระอะไรกับพวกผมรึ" ผู้ชายผมแดงเอ่ยขึ้น(มันเด็กห้องเรานี่หว่า) ชื่อะไรนะ อง โอ๊ต เออใช่

"พวกนายมองหน้าฉันมีปัญหาอะไรยะ"

"ก็ป่าวนี่..เธอเองก็มองพวกฉันเหมือนกันมีปัญหาอะไรรึป่าว" สวนกลับหรอยะ =0=

"ก็นายมองก่อนนี่!"

"แล้วเธอจะมองกลับทำไมละ"

"นี่นายจะหาเรื่องฉันหรอห๊ะ?" ฉันตะวาดใส่ ก่อนทียื่นหน้าเข้าไปใกล้ๆหมอนั่นเองก่อนเหมือนกัน ตอนนี้สายตาเราจ้องกันอย่างบอกไม่ถูก

"อะ..ท่านพี่ค่ะ" เสียงของยัยพลอยดังขึ้นทำให้ฉันชะงักก่อนที่จะเอาหัวโขกหน้าผากหมอนั่นอย่าแรงจนเขาต้องนั่งลง

"โอ๊ย..ยัยตัวแสบ..ฉันเจ็บนะ"

"สมน้ำหน้า..แบร่" ฉันพูดแค่นั้นก่อนที่จะเดินหนีไป

"ฝากไว้ก่อนเถอะ..ยัยตัวแสบ" หมอนั่นตะโกนมา ฉันได้ยินนะแต่ไม่หัน