The Prince ลุ้นรักพิชิตใจเจ้าชายสุดหล่อ

  วันนี้...วันหยุดขอหยุดเรื่องวุ่ยวายบางT^T เจ้าชายไม่โทรมาหาฉันเลยตั้งแต่ที่ทะเลาะกับจิโร่T^T
ฉันเองก็ไม่กล้าโทรเลยได้แค่รอวันไปโรงเรียนเท่านั้นแหละ
"นี้! แฟนมาหาน่ะลูกกก~>< ต๊ายตาย หล่อจริงๆ" ฉันรีบวิ่งไปดูตรงห้องรับแขก เค้ามาหาฉันได้ยังไง!
"-0-มาได้ไง" ฉันทำเป็นงอนเค้า แต่ก็งอนจริงๆนั้นแหละที่ไม่ยอมโทรมา
"ฉันคือใคร?" เค้าถามด้วยสีหน้ากวนส้นมากเจ้าค่ะ=_=
"เจ้าชาย-_-" เค้าทำหน้าหงุดหงิดแล้วเคาะหัวฉันหนึ่งที อ้าว!แล้วตอบผิดตรงไหนล่ะ
"-_- ให้ตอบใหม่" นี้! เค้าจะเอาคำตอบแบบไหนเล่าาาา ตัวเองเป็นเจ้าชายไม่ใช่หรอห้ะ!
"-_-^^ ก็เจ้าชายไง" เค้าทำท่าไม่พอใจกับเค้าตอบ
"แฟนเธอไง! -0- แกล้งให้ฉันโมโหฉันไหม" นั่นๆโกรธอีกแล้วครับท่าน .___. ฉันเป็นคนซื่อนี้หน้าาา
"แงๆอยากโกรธไปเลยยย มาหาฉันมีไรหรอออออ" ฉันยิ้มหวานให้เค้า เจ้าชายเอามือมาจับคอสงสัยเขิน
ที่ฉันยิ้มให้สิ่น้ะ>///< ผู้ชายส่วนใหญ่แพ้รอยยิ้มฉันน่ะ
"แค่มาหา ขอโทษที่ไม่ได้โทรหา กำลังสงบจิตใจ-_-" ฉันเดินไปนั่งข้างๆเค้า
"จิโร่เค้านิสัยดีน่ะ อย่าไปใส่ใจเลย" เค้าหันมามองหน้าอย่างจริงจัง
"เธอเคยชอบมันหรือเปล่า" พรืดดดด~ คำถามจี้จุดเกิน-///- จะบอกว่ารักแรกก็กระไรอยู่
"อ่าาา...ไม่เคย...." น่าจะบอกเค้าไปตรงๆดีกว่าถ้ารู้ที่หลังคงโกรธมากแน่ๆT^T ความลับที่เก็บมาแสนนาน
"จริงหรอ" รังสีแห่งความมืดแผ่กระจายอีกแล้ว อย่าทำหน้าตาน่ากลัวแบบนั้นได้ม่ายยยย
"ยังพูดไม่จบ .___. ไม่เคยชอบที่ไหนเล่าา รักแรกฉันเลยน่ะ-///- " กรี๊ดดดดดด รังสืแห่งความน่ากลัว
เค้าทำหน้าเหมือนยิ้มแต่รังสีน่ากลัวมันแรงขึ้นเรื่อยๆ-0- ตายๆ
"หึ! ยูริ!!" เค้าเขย่าตัวฉันไปมา โอ้ยยย! เจ็บน่ะเว้ยเล่นอะไรเป็นเด็กๆ
"^^ อ้าว เล่นอะไรกันอยู่หรอเด็ก"เค้าหยุดเขย่าแล้วหันไปยิ้มให้แม่ฉัน ช่างเป็นรอยยิ้มที่แสแสร้งจริงๆ-_-
"คุณแม่คับ^^ รู้จักจิโร่ไหมคับ" อึกกกกก! ถ้าแม่ฉันเล่าเรื่องตอนเด็กฉันกับจิโร่ เค้าคงไม่ฆ่าฉันใช่ไหม
"อ่อ รู้จักสิ มาบ้านยูริบ่อยๆตั้งแต่เด็กๆแล้วล่ะ" เจ้าชายหันมามองแล้วกระตุกยิ้มบางๆ
"ช่วยเราเรืองตอนเด็กๆให้ฟังหน่อยได้ไหมคับ จนถึงม.ต้นเลย"
"แหม่! ได้สิจ๊ะ " กรี๊ดดดดดด! ช่วงม.ต้นไม่ได้น่ะ เล่าไม่ได้น่ะ
"งั้นเอาช่วงม.ต้นดีกว่า เวลาไปโรงเรียนจิโร่จะปั่นจักรยานมารับทุกวัน เพราะตอนนั้นอยู่ต่างจังหวัดน่ะ
ส่วนยูริก็จะรอจิโร่มารับทุกวัน เหมือนรักใสๆเลยล่ะจ๊ะ><" เจ้าชายเริ่มทำหน้าไม่พอใจอีกแล้ว
"แล้วยังไงต่อครับ" เจ้าชายหันมามองอีกรอบแล้วตั้งใจฟังที่แม่ฉัน

"อ่อ เวลามีอะไรจิโร่ระค่อยช่วยเหลือยูริตลอด อย่าเช่นผู้ชายที่เข้ายุ่งด้วย จิโร่ก็ซัดเรียบเลยล่ะจ๊ะ^^

แถมยูริจะวิ่งเข้าไปกอดจิโร่ทุกครั้งที่จิโร่ช่วย" พรืดดดด~น้ำพุ่งT^T ทำไมต้องเล่าด้วย

"แล้วไงต่อคับ เอาเรื่องที่คุณแม่ประทับใจสุดๆเลยคับ^^" แสร้งยิ้มอีกแล้ว-_-

"อื้ม...วันเกิดมั้งจ๊ะ ที่จิโร่มาร้องเพลงดีดกีตาร์ให้ยูริฟัง>//< เห็นออกเถื่อนๆแต่เป็นคนโรแมนติกมาก

ยูรินี้ นั่งยิ้มจนจะฉีกถึงรูหูล่ะจ๊ะ ช่วง ม.ต้นทั้งสอง น่ารักมากๆแต่ไม่ยอมเป็นแฟนกันสะงั้น" ฉันได้แต่นั่ง

เงียบๆใจจริงฉันก็แอบนึกถึงเรื่องเมื่อก่อนจริงๆแต่ฉันไม่ได้ชอบจิโร่แล้ว!

"น่ารักดีน่ะคับบบบ^^" เค้าหันมายิ้มให้ฉัน แม่ฉันบอกจะออกไปข้างนอกทิ้งให้ฉันอยู่กับเค้าสองคน

"._____. อย่าไปคิดมากเลยนั้นเลยน่ะ" ฉันพูดไม่มองหน้าเค้า เจ้าชายนั่งเงียบไม่พูดอะไร

"จิโร่ดีจังเลยน่ะ รู้จักเธอก่อน ปกป้องเธอได้ แถมโรแมนติก อิจฉาชะมัด" เค้าหัวเราะอยู่ในลำคอ

แถมหยีผมตัวเองอย่างหงุดหงิด แม่น่ะแม่ ไม่น่าเล่าให้เค้าฟังเลยยยยยT^T

"นายโกรธงั้นหรอ"ฉันหันไปมองหน้าเค้า 

"เปล่า ฉันโกรธตัวเองที่ทำแบจิโร่ไม่ได้" เค้าไม่ยอมมองหน้าฉัน ไม่เคยเห็นเป็นแบบนี้เลย

"นายเป็นตัวเองน่ะดีที่สุดแล้ว^^" ฉันเอื้อมมือไปกุมมือของเค้า เจ้าชายเงยหน้าแล้วสบตากับฉัน ตาคู่สวย

นั้นมากทำให้ใจฉันเต้นแรงเสมอ

"ฉันรักเธอน่ะ ยูริ" เค้าโน้มใบหน้ามาประกบริมฝีปากอย่างแผ่วเบา ฉันจูบตอบเค้า เจ้าชายค่อยๆจูบอย่าง

อ่อนโยน จูของเค้ามันช่างหวานอย่างบอกไม่ถูก เค้าดึงฉันไปกอดแล้วจูบอย่างร่าวร้อน 

"เธอ...คือของฉัน :)" เค้าถอนริมฝีปาก แล้วประคองใบหน้าฉันไว้

"-////- ใครของนายมิทราบ" เค้ายิ้มและเราก็จูบต่อจนไม่รู้เวลาล่วงเลยนานแค่นั้น ฉันขอเก็บเกี่ยว

ความรักที่หอมหวานแบบนี้ไว้ ฉันรักนายน่ะ เจ้าชาย....