รักร้ายๆ ... ฉบับแซ่บเว่อร์!!! [Yaoi]

Chapter 20

 

 

 

ผมนั่งเหม่อมองท้องฟ้าผ่านหน้าต่างในห้อง แม่พราวเดินมาลูบหัวผมจับหัวผมซบกับอกนุ่มหยุ่น ถ้าผมเป็นพี่น้องกับพี่จินงั้น...เราจะรักกันยังไง ต่างแม่แต่ก็พ่อเดียวกัน

 

 

"แม่พราว ทำไมซีนถึงไม่สมหวังในรักสักทีครับ"พราวฟ้ากอดลูกชายแน่น

 

 

"คนเรานะลูก ต่อให้รักกันขนาดไหนถ้าไม่ใช่คู่กันมันก็ไม่สมหวังหรอกลูก ถ้าพี่จินเป็นคู่แท้ของลูก ต่อให้มีอุปสรรคขนาดไหนพี่จินและลูกก็จะผ่านมันไปได้"

 

 

"แล้วทำไมบางคนถึงได้แต่แอบรักข้างเดียวล่ะครับ ทำไมไม่บอกๆไปเลย"ผมถามต่อ

 

 

"บางคนก็เลือกจะไม่บอกเพื่อให้ความสัมพันธ์ยังคงเดิม เขาอาจจะมีความสุขก็ได้นะคนเรามองแต่ภายนอกไม่ได้นะซีน คนสวยคนหล่อแต่นิสัยแย่ก็เยอะแยะไป"ผมหยุดถามนึกขึ้นได้ว่าพี่จินกลับไปแล้ว เหลือบไปมองนาฬิกาก็พบว่าเพิ่งผ่านไปไม่นาน ป่านนี้น่าจะถึงคอนโดแล้ว

 

 

"เปิดคอมทำไมครับลูก"พราวฟ้ามองลูกชายที่เปิดคอมเข้าโปรแกรมบนหน้าจอภาพเมยานีเด่นขึ้นมาพอดีกับที่จินเปิดประตูเข้ามา ผมเปิดลำโพงเร่งเสียงอีกนิดพราวฟ้าขมวดคิ้วมองตาม ไม่จริง พี่จินเป็นพี่ชายผม พราวฟ้าดูจะตกใจที่เมยาเล่นกันถึงชีวิต เธอเดินออกจากห้องตรงไปหาสามีเพื่อบอกกล่าว

 

 

Truuuuuuu

 

 

ผมปิดคอมเดินไปหยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดรับ 'พี่จิน' ชื่อหน้าจอโชว์ชื่อเด่นหรา ซีนลังเลที่จะรับ เห้อ มัวแต่กลัวจะได้อะไรขึ้นมา

 

 

"ว่าไงครับ"ผมกรอกเสียงเรียบลงไป

 

 

[มาหาพี่ได้มั้ย ซีน...ฮึก...นะครับ] พี่จินร้องไห้! ผมจะไปดีมั้ย

 

 

"..."

 

 

[ชีวิตพี่เหลือแค่ซีนนะครับ ซีนอาจจะไม่เชื่อแต่พี่อยากบอก ไม่มาไม่เป็นไรครับ] ผมมองหน้าจอที่ถูกตัดสายไป ความลังเลเกิดขึ้นในสมองที่ตีรวนจนยุ่งเหยิงสองขาก้าวออกจากห้องไปเมื่อตัดสินใจได้

 

 

@คอนโดจิน

 

 

ระหว่างรอลิฟท์ผมเจอเปเปอร์กับพี่คิสสวนออกมาจากลิฟท์ มันดูมีความสุขมาก -_-" แต่ทำไมหน้าพี่คิสมีแต่รอยตบเต็มแก้มแบบนั่นเล่า เพื่อนกูซาดิสมาก

 

 

"ซีน พี่รู้เรื่องเรากับจินแล้วนะ มีอะไรก็ค่อยๆคุยกัน จินมันรักซีนนะ"พี่คิสตบบ่า ผมพูดเบาๆ เปเปอร์หันกลับมามองเร่งพี่คิสที่ชักช้า ผมโบกมือลามันก้าวเข้าลิฟท์ จินนอนเหม่อมองเพดานยกแขนขึ้นก่ายหน้าผาก แค่วันเดียวเราจะเริ่มจากตรงไหนก่อนดีล่ะเนี่ย เห้อ กลุ้มใจจัง

 

 

Truuuuuu

 

 

'Seen'

 

 

"ครับผม"

 

 

[ลงมารับด้วยผมขึ้นไปไม่ได้] เสียงเรียบเอ่ย

 

 

"ครับๆเดี๋ยวพี่ลงไป"จินกุลีกุจรลุกพรวดลงไปที่เคาท์เตอร์ ซีนยืนคอยกอดอกมอง

 

 

"ทีนี้จะให้ขึ้นไปได้ยังครับคุณพนักงาน"ซีนอารมณ์เสียพูดเน้นให้ได้ยินชัดๆ

 

 

"เชิญค่ะ"เธอกระแทกเสียงใส่ฉีกยิ้มหวานให้จินออกหน้าออกตา ซีนแบะปากใส่เดินนำไปก่อน จินไม่ได้ยิ้มตอบวิ่งตามร่างบางที่หน้าบึ้งตึง

 

 

"เฮ้ย! ซีนอย่า..."จินร้องห้ามเมื่อมือบางหยิบซองน้ำตาลขึ้นมาดู นัยน์ตาคมเบิกกว้างเมื่อเห็นรูปตัวเองนอนกับผู้ชายคนอื่น

 

 

"..."

 

 

"พี่...พี่..."จินพยายามหาคำพูดมาอธิบาย

 

 

"ผมไม่เคยโกรธพี่เลยสักครั้งไม่ว่าพี่จะทำอะไร แค่ขอให้บอก..."ซีนมองตาผมนิ่ง

 

 

"..."จินนั่งเงียบรอฟังต่อ

 

 

"แต่ครั้งนี้ทำไมพี่ไม่บอกผม!! คิดจะทำลายครอบครัวผมไม่คิดจะบอกเจ้าตัวให้รู้หน่อยเหรอ"ซีนมองตาดุ

 

 

"ถ้าพี่บอกซีนจะรักพี่อยู่รึไง!! ซีนก็ต้องเลิกกับพี่...ใช่มั้ย"ผมมองตาเศร้า

 

 

"แล้วพี่จะให้ผมยิ้มรับรึไงครับ พี่เป็นคนฉลาดคิดได้ด้วยว่าผมจะทำยังไง"ผมขมวดคิ้วงงกับคำพูดกำกวมของซีน เลิก! ผมตาโตจับไหล่บางเขย่าตัวโยน

 

 

"ไม่! พี่ไม่เลิกนะซีน ฮึก พี่ไม่เหลือใครแล้ว อย่าทิ้งพี่...ได้โปรด"จินอ้อนวอนกอดร่างบางแน่นสะอื้นน้ำตาคลอ ซีนเงยหน้าขึ้นไม่ให้น้ำตาไหลออกมา

 

 

"ปล่อย"ซีนพูดกดเสียงต่ำ

 

 

"ไม่มีทาง พี่จะไม่ปล่อยเมียพี่ไปไหนทั้งนั้น"

 

 

"แล้วพี่จะให้ผมรักพี่ตัวเองรึไงเล่า!!"ซีนตะโกนสิ่งที่คิดออกมา จินนิ่งอึ้งไป

 

 

"ทำไม..."แววตาจินสั่นระริกใจหล่นวูบ

"พี่คิดจะหลอกผมไปถึงเมื่อไหร่! ผมจะบอกให้เอาบุญนะว่าในห้องพี่ผมซ่อนกล้องเอาไว้"ซีนเดินดุ่มๆไปดึงกล้องจิ๋วในแจกันห้องรับแขก กระชากสายไฟจนขาดวิ่น

 

 

"แล้วทำไมซีนทำเหมือนไม่รู้อะไรเลย"

 

 

"ใช่ ผมมันโง่ที่ปล่อยให้พี่หลอกอยู่ได้ตั้งนาน ผมมันโง่ที่คิดให้อภัยพี่ทั้งที่ข้างในนี้...มันเจ็บกับสิ่งที่เห็นมาก ฮึก พี่จำวันที่ไปผับได้มั้ย"ซีนพูดน้ำตาคลอจับที่อกซ้าย ทำไมผมจะจำไม่ได้ล่ะ ผู้หญิงคนนั้นผมจ้างมาเล่นละครตบตาเองกับมือ ในวันนั้นผมออกไปคุยโทรศัพท์กับแม่เรื่องซีนจนทะเลาะกันใหญ่โต วันนั้นผมต้องทำตามที่แม่สั่งอย่างเลี่ยงไม่ได้ แม่คิดว่าซีนเห็นผมอยู่กับคนอื่นคงวีนแตกขอเลิกราไปเอง ผมจ้างคนเฝ้าซีนเอาไว้เพราะคิดว่ายังไงก็ต้องตามหาผม จ้างคนบอกทางว่าผมอยู่ที่ไหนจนเจอในที่สุด ผมหันหลังให้ซีนเพราะไม่อยากเห็นสีหน้าเจ็บปวดของซีน แต่เหตุการณ์มันกลับพลิกผันไม่เป็นไปตามคาด ผมดีใจที่ซีนยังคงนิ่งไม่วีนแตก วันนั้นผมต่อรองกับแม่ว่าจะยอมทำทุกอย่างเพื่อให้ได้ซีนมา แม่จึงให้เวลาผมน้อยลง ผมสืบประวัติพ่อทุกอย่างเพื่อทำลายทิ้งซะ มันก็แค่แผนตบตาว่าผมคิดจะทำจริงๆ ในใจคิดว่าจะคุยกับพ่อและแม่ตรงๆต่อหน้า แล้วทุกอย่างก็พังลงเมื่อพ่อดันรู้ซะก่อน เรื่องที่ผมเป็นลูกใครยังคงเป็นปริศนา แม่จะโกหกผมไปเพื่ออะไรทั้งที่เลี้ยงผมมาแล้วพ่อจะโกหกผมไปทำไมถ้าท่านคิดทิ้งผมไปอย่างเลือดเย็น?

 

 

"พี่อยากจะอธิบาย ซีนสัญญากับพี่แล้วนะไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นซีนจะต้องเชื่อพี่ทะ..."

 

 

"ให้เชื่อพี่ทุกอย่าง หึ ผมพูดเหรอว่าสัญญา รู้สึกวันนั้นผมไม่ได้ตอบนะ"จินเงียบไป ผมทรุดตัวลงกับพื้นกอดขาเรียวรั้งไม่ให้ไปไหน ทำไมชีวิตผมมันถึงไร้จุดหมายแบบนี้

 

 

"ผมรักพี่นะ"ซีนจับบ่ากว้างให้ลุกขึ้นสอดแขนโอบกอดไว้ จินยิ้มน้ำตาคลอก่อนจะแทบหยุดหายใจเมื่อได้ยินคำพูดต่อจากนี้

 

 

"ผมรักพี่...มันคืออดีต ปัจจุบันพี่คือพี่แท้ๆของผมฉะนั้น...เราเลิกกันเถอะ!!" ร่างบางสะบัดตัวออกจากการเกาะกุมเดินออกจากห้องไป ผมนั่งกองไปกับพื้นห้อง

 

 

ไม่...พี่ไม่เลิก พี่ไม่เลิก!!

 

 

ผมเดินน้ำตาคลอเม้มปากปากแน่นไม่ให้สะอื้นออกไป พนักงานคนเดิมยิ้มเยาะคิดว่าพี่จินคงทิ้งผมแน่ ก่อนไปขอจัดสักดอกก่อนได้มั้ย

 

 

"หน้าผมมีอะไรรึป่าวครับถึงได้มองจัง"พนักงานสาวยิ้มพูดดัดจริต

 

 

"ก็เปล่านี่คะ อย่างคุณมีอะไรให้มองกัน"นิสัยแย่มาก ผมโทรหาใครสักคนเพื่อรายงานว่าหาลูกน้องได้ห่วยสุดๆ

 

 

[ว่าไงครับน้องชาย]

 

 

"พี่ไนส์ยุ่งอยู่รึป่าวครับ ผมมีเรื่องจะฟ้อง"ผมมองหน้าเชิ่ดของเธอ

 

 

[ว่ามาเลย สำหรับซีนพี่ว่างเสมอครับ]

 

 

"พนักงานชื่อxxx ต้อนรับแขกได้แย่มาก พูดจาแดกดันคนอื่นไม่มีมารยาทสักนิด"

 

 

"นี่คุณ! อย่าเอาชื่อฉันไปว่าเสียๆหายๆแบบนั้นนะ"เธอแว้ดใส่

 

 

[สาขาไหนพี่จะบอกผู้จัดการให้] เสียงเข้มถามเครียด

 

 

"สาขาxxx ด่วนนะครับ ผมแค่อยากสั่งสอนให้รู้จักมารยาทบ้าง"พี่ไนส์วางสายไป

 

 

กริ้ง

 

 

เสียงสัญญาณเตือนดังขึ้นเมื่อมีสายเข้า เธอยกหูโทรศัพท์ขึ้นรับสายเพื่อนอีกคนยืนหน้าซีดเมื่อรู้ว่าพวกเธอจะโดนอะไร ที่แท้เป็นน้องของคุณไนส์ เจ้าของคอนโดหรือเนี่ย เธอไม่น่าเลย

"ขอโทษด้วยนะคะที่ฉันพูดจาไม่สุภาพกับคุณซีน อย่าไล่เราออกนะคะ" เธอขอร้องหน้าสำนึกผิด เงินดีขนาดนี้หาไม่ใช่ง่ายๆ

"ผมไม่ได้ต้องการจะว่าอะไรพวกคุณหรอกนะ แต่ควรใส่ใจแต่หน้าที่ของตนเองให้มากกว่าคอยจับผิดเรื่องคนอื่น ถ้าเป็นแขกขี้วีนขึ้นมาพวกคุณจะทำยังไง คอนโดจะเสียหายแค่ไหนถ้ามีเรื่องแบบนี้เกิดขึ้น เพียงจุดเล็กๆก็สามารถส่งผลต่อคอนโดได้นะครับ"ผมร่ายให้ฟัง

 

 

"ค่ะ/ค่ะ"ผมพยักหน้าให้เดินไปลานจอดรถเพื่อกลับบ้านไปจัดการธุระต่อในความวุ่นวายที่เกิดขึ้นตัวต้นเหตุอย่างเมยานีก็ยังไม่หยุดคิดวิธีแก้แค้น เธอเดินวนรอบห้องอย่างใช้ความคิด

 

 

"อ้าว คุณยังไม่นอนอีกเหรอเม" ศรันผู้เป็นสามีเอ่ยถามเมื่อเปิดเข้ามาในห้องนอน เมยานีทำหน้าฉุนเฉียวไม่สบอารมณ์

 

 

"ถ้านอนคุณจะเห็นฉันยืนอยู่มั้ยล่ะ ทั้งพ่อทั้งลูกไม่ได้เรื่องพอกัน จินมันลูกโง่สั่งอะไรไม่เคยได้ดั่งใจ แค่ให้ฆ่าไอ้ธนัญยังทำไม่ได้" เธอบ่น ถ้าไม่ติดว่าเธอจะโดนข้อหาฆ่าคนตายจะทำเองซะให้สิ้นเรื่องสิ้นราว จะให้จ้างมือปืนตำรวจก็ไวอย่างจรวด ยอมทนเลี้ยงไอ้เด็กโง่นี่ขึ้นมาทำลายมันท่าจะดีกว่า ต่อให้มันโดนจับยังไงก็ไม่กล้าบอกว่าแม่

สั่งหรอก

 

 

"คุณเม!! คุณสั่งให้จินไปฆ่าคนได้ยังไง คุณทำร้ายลูกได้ยังไงห้ะ!!'

 

 

"ใครว่ามันเป็นลูกฉัน!! คุณก็รู้อยู่เต็มอกว่ามันเป็นเด็กกำพร้าที่พ่อแม่มันทิ้งไว้กับเรา ป่านนี้หน้านังเพื่อนตัวดีฉันยังไม่เห็นโผล่หัวมาเลย เหอะ ฝากไว้จนโตขนาดนี้ต้องใช้ให้คุ้มกับค่าข้าวค่าน้ำสักหน่อย"เธอเหยียดยิ้มเมื่อนึกถึงอดีตเพื่อนสาว

 

 

"คุณมันเลวกว่าที่ผมคิดเยอะนะเม ผมหลงดีใจคิดว่าคุณกลับใจได้แล้ว"

 

 

"คนอย่างเมยานีมันเจ็บแล้วจำ! คุณไม่รู้หรอกว่าไอ้ธนัญมันหักหน้าฉันขนาดไหน มันทิ้งฉันไปแต่งงานใหม่กับนังพราวฟ้าทายาทนักธุรกิจชื่อดัง ฉันไม่มีความสุขมันก็ต้องไม่มีความสุข!!"เธอตะคอกเสียงสั่น

 

 

"ที่ผ่านมาคุณไม่เคยมีความสุขเลยเหรอเม ทั้งที่ผมให้คุณได้ทุกอย่าง คุณมีลูกติดผมก็รับได้ คุณมีคนอื่นผมก็แกล้งทำไม่รู้เพราะผมรักคุณ ทำไมกันเม แค่นี้ยังไม่พออีกเหรอ"ศรัณมองแววตาเศร้า

 

 

"ยัง มันยังไม่พอ...ฉันเจ็บมากเท่าไหร่นังพราวฟ้ามันต้องเจ็บยิ่งกว่า"เมยาหมายมั่น ศรันถึงกับกุมขมับนวดผ่อนคลายสมอง แล้วแบบนี้จินจะทำยังไงถ้ารู้ว่าแม่ที่เลี้ยงมาคิดจะทำร้ายเขาขนาดนี้ ถึงเขาจะไม่ใช่พ่อแท้ๆแต่ขอปกป้องลูกทุกคนบ้างก็ยังดี คุณไม่มีทางทำสำเร็จหรอกเมยานี ผมอดทนเห็นคุณทำชั่วมามากพอแล้ว

 

 

@บ้านซีน

 

 

"ซีนลูก ออกมาคุยกับพี่เขาก่อนเร็ว"ซีนหยิบหมอนมาปิดหูไม่อยากได้ยิน เสียงแม่ยังคงดังพร้อมกับเสียงเคาะประตู พี่จินมันนึกบ้าอะไรกล้าบุกมาถึงบ้านห้ะ -*-

 

 

"โอ๊ย ครับแม่เดี๋ยวผมลงไป!"ผมตะโกนบอก ยังทำใจไม่ได้เข้าใจป่ะ ภายในห้องรับแขกธนัญและจินนั่งคุยกันตามประสาผู้ชาย พราวฟ้าเดินลงมาทรุดตัว                นั่งข้างสามี ทุกคนรอแต่ซีนที่เพิ่งจะลงมา

 

 

"พี่จินมาทำไมครับ ซีนบอกแล้วไงว่าเราเลิกกันแล้ว"

 

 

"ซีนพูดคนเดียวพี่ไม่ได้พูดสักหน่อย ฉะนั้นถือว่าเรายังไม่เลิกกันนะครับ"จินมึนกลับ

 

 

"เอ๊ะ ก็บะ..."

 

 

"พอๆหยุดพ่อแง้แม่งอนกันสีกที ลูกก็โตกันแล้วหัดมีเหตุผลซะบ้างสิ"ธนัญห้าม ผมเบือนหน้าหนีพี่จินที่ยังยิ้มทั้งที่ผมเครียดมากแค่ไหน กว่าจะมาให้รอตั้งนาน ถ้าไม่กระตุ้นคงไม่คิดจะทำอะไรเป็นจริงเป็นจังสักที

 

 

"แล้วพี่มานี่คิดได้แล้วเหรอไง พ่อบอกผมหมดแล้วนะเรื่องพี่ไม่ใช่ลูกน่ะ ต้องให้ผมบุกถึงห้องใช่มั้ยถึงคิดได้ แล้วตกลงจะทำยังไงต่อในเมื่อครอบครัวเราไม่ถูกกันแบบนี้"

 

 

"ร้ายนักนะเมีย หลอกให้พี่เจ็บยังจะมายิ้ม"จินมองซีนงอนๆ  ซีนบอกเองว่าติดกล้องไว้ในห้องเขา คิดๆดูเรื่องเขาคุยกับธนัญซีนก็น่าจะสงสัยและคงไปเค้นพ่อเป็นแน่ แสบมาก ฮึ่ม

 

 

"พรุ่งนี้พ่อจะไปคุยกับเมยาเอง คุณไปกับผมนะพราว"ป๊าจับมือแม่มากุมไว้

 

 

"ค่ะ ฉันจะไปกับคุณ เรื่องนี้ปล่อยให้เป็นหน้าที่ของผู้ใหญ่เอง"

 

 

"ไม่ต้องไปไหนทั้งนั้นแหละ!!! "เมยาเดินเข้ามาใบหน้าเหี้ยม ทุกคนลุกขึ้นยืนตกใจกับการปรากฏตัวของเธอ

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 TBC.