เสน่หาภัทรากานต์

“ลุงนพขา จอดรถให้พวกเราลงตรงนี้ก็ได้ค่ะ”  ภัทรากรเอ่ยบอกลุงนพผู้ทำหน้าที่ขับรถมาส่งเธอและเด็กๆในละแวกบ้านมายังโรงเรียน   หลังจากต้องทนกับการจราจรในช่วงเจ็ดโมงเช้าที่แสนจะติดขัดเพราะบริเวณโรงเรียนของเธอนั้นประกอบไปด้วยโรงเรียนประถมและมัธยมที่มี่ชื่อเสียงระดับจังหวัดอยู่หลายโรง

ภัทรากรสะพายกระเป๋าเป้ที่มีตราสัญลักษณ์ของโรงเรียนมัธยมประจำจังหวัดเดินข้ามสะพานลอยเพื่อไปยังอีกฟากหนึ่งของถนนซึ่งเป็นที่ตั้งของโรงเรียนของเธอ

นี่ก็ผ่านมาเกือบสองเดือนแล้วกับการเข้าเรียนชั้นมัธยมศึกษาปีที่สี่ของเธอ  ทุกอย่างก็ดูเหมือนจะลงตัวดีสำหรับเธอ ยกเว้นอยู่เรื่องเดียว  ก็คือเรื่องของพี่กานต์  รุ่นพี่ ม.หก  ที่เธอดันไปโชว์เปิ่นใส่เขาตั้งแต่วันปฐมนิเทศ

วันปฐมนิเทศ                

“เฮ้ย!! พีช ทางนี้ๆ” นีรนาถตะโกนเรียกชื่อเพื่อนเสียงดังจนคนรอบข้างหันมามองเธอเป็นตาเดียว  แต่คนอย่างหนูนุ่นมีหรือจะแคร์

“หวัดดี หนูนุ่น  ไม่น่าเชื่อว่าวันนี้แกจะมาถึงเร็วกว่าเพื่อน แล้วที่หลังแกไม่ต้องตะโกนเรียกแล้วนะ ฉันอาย ” ภัทรากรบอกเพื่อนในขณะที่ตนยังหอบเพราะการวิ่งมาหาเพื่อน

“หวัดดีพีช เรามาถึงสักพักแล้ว  พอดีวันนี้พ่อเราเข้าเวรเช้านะ เราก็เลยออกมาพร้อมพ่อ” นีรนาถบอกเหตุผลที่ตนเองมาถึงโรงเรียนแต่เช้ากับเพื่อน  เพราะถ้าเป็นเมื่อสมัยเมื่อก่อนนะหรือ หึหึ สายตลอด  ก็พ่อเธอนะซิให้นั่งรถโดยสารประจำทางมาโรงเรียน  กว่าจะมีผ่านมาแต่ละคัน เธอรอจนรากงอก และมันก็คงจะเป็นเช่นนี้ไปอีกนานจนกว่าเธอจะจบชั้น ม.หก

“แล้วยัยฝันหล่ะ  มาถึงหรือยัง?” ภัทรากรถามถึงเพื่อนสนิทอีกคนของเธอ                

“ยังไม่เห็นเลยแก  เฮ่ย!! นั่นไงๆ เดินเข้าประตูมาแล้ว”

“ฝันๆ ทางนี้ๆ” นีรนาถตะโกนเรียกชื่อเพื่อนจนคนรอบข้างหันมามองเธออีกครั้ง                  “หนูนุ่น! แกไม่ต้องตะโกนก็ได้มั้ง ฉันไม่อยากเด่นตั้งแต่วันปฐมนิเทศน่ะ”ภัทรากรกระซิบบอกเพื่อนในขณะที่อยากจะเอาหน้ามุดลงดินให้หายอาย                

“หวัดดีหนูนุ่น หวัดดีพีช หาเรื่องให้เกิดแต่เช้าเลยนะยัยหนูนุ่น!” พาฝันทักทายเพื่อนด้วยอาการเช่นเดียวกับภัทรากร คือ อาย!!! อายซะจนอยากจะทำเป็นมองไม่เห็นเพื่อนแล้วเดินผ่านไปเฉยๆ  “หวัดดีฝัน” ภัทรากรและนีรนาถเอ่ยทักเพื่อนพร้อมกัน                

“ใกล้ถึงเวลาเข้าหอประชุมแล้วแก  รีบไปกันเถอะ” ภัทรากรชวนเพื่อนเข้าหอประชุมในขณะที่สายตายังไม่ละจากนาฬิกาเรือนสวย ที่ได้รับจากบิดาเป็นของขวัญวันเกิดเมื่อปีที่แล้ว

“น้องคับๆ ลงทะเบียนทางนี้คับ ” รณภัทร หรือ ไอ่ภัทร ของเพื่อนๆในห้องม.หกทับสอง  และ พี่ภัทร ของน้องๆในโรงเรียน กำลังทำหน้าที่เป็นรุ่นพี่ที่ดีอย่างแข็งขัน โดยอาสาเป็นคนรับลงทะเบียนเข้าปฐมนิเทศของนักเรียนสายชั้น ม.สี่

“ไอ่คุณภัทรครับ อาจารย์สุพรรณีให้มาตามมึงไปพบครับ” กานตภณ หรือ ไอ่กานต์ ของเพื่อนๆในห้อง  พี่กานต์ของน้องๆในโรงเรียนและพี่กานต์สุดหล่อของนักเรียนหญิงในโรงเรียนและต่างโรงเรียน ได้ถ่ายทอดคำสั่งที่ได้รับจากอาจารย์สุพรรณีซึ่งเป็นอาจารย์ฝ่ายปกครองของโรงเรียนแก่รณภัทรซึ่งเป็นเพื่อนสนิทของเขา                

“ไปพบเรื่องอะไรหว่ะไอ่คุณกานต์” รณภัทรเอ่ยถามและแสดงสีหน้าสงสัยไปยังกานตภณซึ่งเป็นเพื่อนสนิทของเขา                

“พอดีกูต้องไปกล่าวต้อนรับน้องๆม.สี่ แทนไอ่ประธานนักเรียนหว่ะ ก็ไอ่ประธานตัวดีมันดันเจ็บคอเอาวันนี้ รองประธานอย่างกูก็ต้องทำหน้าที่แทนมัน งานในส่วนของกูเลยไม่มีคนทำ  กูก็เลยเสนอชื่อมึงไป”                

“ไอ่*** งานเข้าจนได้กูอุตส่าอาสารับหน้าที่รับลงทะเบียนแล้ว มึงดูซิเหลือน้องยังไม่ลงทะเบียนอีกเยอะเลย ”                

“เออๆ เดี๋ยวระหว่างที่มึงไปพบอาจารย์ กูจะทำหน้าที่แทนมึงเอง  มึงอ่ะรีบๆไปเลย”

“เออ มึงก็ทำดีๆนะมึง อย่าให้เสียชื่อมาถึงกู”

“ถุย! ไอ่*** รีบๆไปเลย”

“น้องคับ น้องคับ แถวนี้ก็ได้คับ ลงทะเบียน....” กานตภณเอ่ยออกไปยังไม่ทันจบประโยค  แถวที่เขาทำหน้าที่รับลงทะเบียนก็เต็มไปด้วยนักเรียนหญิงชั้น ม.สี่ ที่มีอาการดีอกดีใจกับการปรากฏตัวของเขา

“เฮ่ย!! แก พี่กานต์!!! หล่อมาก  หล่อเหนือคำบรรยาย” นีรนาถพูดขึ้นพร้อมชี้นิ้วไปยังเป้าหมายทันทีที่เก้ามาถึงบริเวณรับลงทะเบียน  ทำให้ภัทรากรและพาฝันต้องหันมองตามที่เพื่อนชี้

“จริงด้วยอ่ะแก  ตัวจริงหล่อกว่ารูปที่เห็นในเฟสบุ๊คอีกอ่ะ” พาฝันพูดออกไปในขณะที่ตัวก็บิดไปบิดมาด้วยความเขินอายที่ได้พบกับสุดหล่อในดวงใจ

“เว่อร์!! พวกแกสองคนท่าจะอาการหนัก นี่!!ยัยฝันหยุดบิดไปบิดมาได้แล้ว ทำอย่างกะพี่เค้ามาขอแต่งงาน” ภัทรากรเอ่ยประชดเพื่อนด้วยท่าทางเอือมระอากับอาการคลั่งคนหล่อของเพื่อน  แต่เพื่อนสนิททั้งสองกลับไม่สนใจกับคำพูดของเธอแล้วยังดึงมือเธอให้เดินแกมวิ่งเพื่อให้ไปเข้าแถวลงทะเบียนในแถวที่พี่กานต์ประจำอยู่  พอเธอยื้อตัวจะไม่ไป เพื่อนทั้งสองคนก็เล่นขู่ว่าจะเลิกคบถ้าเธอไม่ไปเข้าแถวด้วยกัน

เมื่อถึงคิวของกลุ่มพวกเธอหนูนุ่นได้ลงทะเบียนเป็นคนแรก ต่อมาก็เป็นคิวของฝัน ทั้งสองคนออกอาการตื่นเต้นและเขินอายเมื่ออยู่ต่อหน้าพี่กานต์ กว่าที่สองคนจะลงทะเบียนเสร็จแถวอื่นก็ไม่มีคนเหลืออยู่แล้ว และคนสุดท้ายที่ลงทะเบียนก็คือ ภัทรากรนั่นเอง

“สวัสดีครับ  อยู่ห้องไหนคับน้อง” กานตภณเอ่ยถามเด็กนักเรียนหญิง ชั้น ม.สี่ หน้าตาน่ารัก ที่รอลงทะเบียนกับเขาเป็นคนสุดท้าย   

“ห้องหนึ่งค่ะ” ภัทรากรตอบรุ่นพี่ด้วยเสียงกระตือรื้อร้น เพราะเธออยากเข้าไปนั่งในหอประชุมกับเพื่อนเร็วๆ

“ชื่ออะไรคับ”

“พีชค่ะ”

“พี่หมายถึงชื่อจริงเรานะ”

“อ่อ! ภัทรากรค่ะ” ภัทรากรรู้สึกอายเป็นอย่างมากที่ตัวเองดันบอกชื่อเล่นกับเขา  ทั้งๆที่พี่เค้าถามชื่อจริงเธอ  ไม่รู้ป่านนี้หน้าเธอจะแดงขนาดไหน  มันคงจะแดงมากๆแน่เลย ก็พี่เค้าเล่นจ้องหน้าเธอแล้วยังอมยิ้มน้อยๆอีก

“เรียบร้อยแล้วคับ น้องพีช!!” กานตภณเรียกชื่อเล่นเธอแล้วยิ้มให้อย่างที่เขาไม่เคยทำมันกับใครมาก่อน 

“ขอบคุณค่ะ” ภัทรากรเอ่ยขอบคุณเขาโดยที่ใบหน้าของเธอยังคงแดงเพราะความเขินอาย  ‘เอ๊ะ!! เมื่อกี้พี่เค้าเรียกชื่อเล่นเรา แล้วยังยิ้มให้อีก   พี่เค้าต้องขำเราแน่ๆเลย  โอ๊ย!!ภัทรากรอาย โชว์เปิ่นแต่เช้า’

นับตั้งแต่วันปฐมนิเทศจนถึงวันนี้  เวลาเจอหน้ากานตภณ ภัทรากรจะพยายามรีบหลบหน้าเขา  หนีได้เป็นหนี หลบได้ต้องหลบ ซึ่งทุกครั้งที่เธอเจอเขาโดยบังเอิญ เธอมักจะไม่กล้ามองหน้าเขา เพราะเวลามองหน้าเขาทีไร เธอมักจะพบกับสายตาของเขาที่มองมาที่เธออยู่ก่อนแล้ว สายตาเขาและเธอจึงสบกันอยู่ร่ำไป เธอเพิ่งรู้ว่าเขาฮอตมากๆก็ตอนวันไหว้ครูที่ผ่านมา   ไม่ว่าเขาจะพูดอะไร สั่งให้นักเรียนทำอะไรระหว่างประกอบพิธี นักรียนหญิงและนักเรียนชายใจหญิงทุกคนก็ดูเหมือนจะคล้อยตามเขาเหมือนโดนมนตร์สะกด  โดยเฉพาะแม่เพื่อนสนิททั้งสองของเธอ อาการหนักสุดๆ  พอทำพิธีเสร็จก็วิ่งแจ้นไปขอพี่เค้าถ่ายรูป  แล้วมานั่งเพ้อเป็นอาทิตย์

...เพิ่งหัดเขียนค่ะ

...ขอคำแนะนำด้วยค่ะ

#ระติ