ขอโทษที ยัยนี้มีเจ้าของแล้ว I'm sorry girl.

23.50

งี่เง้าชะมัด ฉันต่อว่าตัวเองอยู่หลายครั้งแล้วก็ไม่รู้ว่าฉันสติแตกจนมานั่งด่าตัวเองซ้ำๆ แบบนี้นะหรอ แต่ที่ฉันคิดว่าตัวเองงี่เง้าก็เพราะตอนนี้..ฉันหนีออกจากบ้านมาแล้วนะสิ! ฉันหนีออกจากบ้านมาแล้วจริงๆ ก็จะให้ฉันทำยังไงละ! นับตั้งแต่ที่ฉันทะเลาะกับคุณพ่อแล้วก็โดนคาร่าเยาะเย้ย ฉันโมโหแล้วน้อยใจจนขาดสติ เฮ้ออ...โชคดีนะที่คุณพ่อลดจำนวนบอดี้การ์ดลงเหลือแค่ไม่กี่คนแล้ว ฉันถึงแอบหนีออกมาได้ ฉันเียแม่...เสียพ่อ...และต้องเสียที่ซุกหัวนอนแํนก็ไม่รู้เหมือนกันว่ามันเป็นทางออกที่ดีหรือเปล่า แต่พอรู้ตัวอีกทีฉันก็ปล่อยให้เท้าพาตัวเองมาถึงที่ไหนสักแห่งซึ้งฉันไม่คุ้นเคยกันถนนมาก่อน ให้ตายเหอะน่ากลัวเป็นบ้าแล้วฉันจะทำยังไงดีละเนี้ย ตุ้บ! ตุ้บ! พลั่ก! "...!" ขณะที่ยืนพักเหนื่อยอยู่หน้าโกดัง เสียงอะไรบางอย่างก็ดังขึ้นมาในโสตประสาทจนฉันสะดุ้งขึ้น สัญชาตญาณบอกฉันว่าเสียงนั้นดังออกมาจากโกดังนั้นเอง สมองพลันคิดไปถึงเรื่องสยองขวัญ ต่างที่เคยดูจากหนังเลย "โอ๊ย...อั้ก!..." ถัดมาเป็นเสียงร้องของที่ฟังแล้วรู้สึกได้เลยว่าเขากำลังเจ็บปวดแบบสุดๆ ชวนให้แํนขนลุก จนสติแทบจะแตก ไม่เพียงเท่านั้น! เสียงตุบตุบที่ได้ยินตอนแรกมันยังไม่หายไปไหน มันดังขึ้นมาอีกครั้งอย่างต่อเนื้อง "กระทืบมันให้ตายเลย...ริอ่านเป็นชู้กับเมียกู ไอ้สวะเอ๊ย!" ฉันยืนนิ่งแล้วเงี่ยงหูฟังอยู่ครู่หนึ่ง เสียงโหดเหี้ยมสบถดังลั่นไปทั้งโกดังทำให้ฉันอดใจที่จะขยับเข้าไปที่หน้าประตูไม่ได้เพื่อแอบสังเกตุดูด้วยใจระทึก มันเป็นภาพของร่างชายกำยำ 2 คน กำลังยืนล้อมอะไรสักอย่างด้านในโกงดัง ความมืดในนั้นทำให้ฉันมองภาพในนั้นได้ไม่ชัดมากเท่าไหร่ แต่ถึงยังไงพฤติกรรมของคนพวกนั้นก็ดูจะโหดเหี้ยมเกิดมนุษย์ไปหน่อยนะ "ทุ้ย! มีแรงแค่นี้หรอวะ กากฉิบ! หมามันยังกัดเจ็บกว่านี้เลย" เสียงทุ้มต่ำตอบกลับพร้อมทั้งกลั้วหัวเราะ บ่งบอกถึงความยียวยกวนอารมณ์ของเจ้าของคำพูด จากนั้นก็ใช้หลังมือปาดคราบที่เหลือออกจากมุมปาก พร้อมทั้งพยุงตัวลุกขึ้น พลั่ก! แต่ไม่กี่วินาทีเขาก็โดนหนึ่นในกลุ่มคนที่ยืนรายล้อมเขาอยู่ ถืมเข้าที่ยอกอกจนล้มลงไปอีกครั้ง "โดนขนาดนี้ยังปากดีนะ เดียวกูจะทำให้มึงพูดไม่ออกเลย!" คนที่ยกเท้าถีบเมื่อครู่ชูอะไรบางอย่างขึ้นมา ทะ...ท่อเหล็ก! บ้าไปแล้วถ้าโดนท่อนั้นฟาดเข้า ผู้ชายคนนั้นมีสิทธิ์ตายได้เลยนะ... แย่แล้วทำไงดี...! ดันมาเจอพวกอันธพาลตีกันจนได้ ผู้ชายที่โดนรุมอยู่ต้องตายแน่ๆ...! แล้วการที่เห็นคนกำลังจะตายแล้วไม่ช่วยมันต้องเป็นบาปแน่ พระเจ้า! ฉันจะทำยังไงดีละเนี่ย! "ไอ้สารเลว มึงอย่าอยู่เลย!" หมอนั้นตะโกนลั้น ดวงตาเบิกกว้างราวกับคนถูกผีสิง แล้วมันก็ง้างท่อนเหล็กขึ้นจนสุดมือ ฉันสูดลมหายใจเข้าปอดลึกๆจากนั้นก็ตะโกน "คุณตำรวจคะ ที่นี้ละคะ! มีคนถูกทำร้ายร่างกายอยู่ในนั้น เข้าไปเลยคะ!" 

(โปรดติดตามตอนต่อไป)

(From...LoveBerrier)