[Fic FNAF] Five Night At Freddy's

ตอนที่ : 5 คืนที่สี่กับเฟรดดี้ [Mike]

เฮ้อ......ใกล้จะได้ไปจากที่นี้แล้วสินะเนี่ย

ตี2แล้วเงียบผิดปกติมากๆ หรือว่าพวกบอนนี่จะหาวิธีอะไรมาแกล้งเราอีกล่ะ?

อืม.... “อย่าออกจากห้องเด็ดขาดนะครับ!!”

แต่ดูจากสีหน้าเมื่อวานแล้ว ไม่น่าจะเล่นนะ ต้องเกิดเรื่องอะไรแน่ๆ

พรึบ!! จู่ๆไฟก็ดับ ประตูก็เปิดทั้งสองข้างซะงั้น

“อะไรกัน!! แบตหมดแล้วเหรอ? แล้วจะทำยังไงต่อไปล่ะ”

ผมพยายามกดปุ่มปิดเปิดไฟและประตูทั้งที่ไม่มีผลอะไรเลย

โครม!ร่างหนึ่งล้มตัวลงใกล้กับเก้าอี้ที่ผมนั่งอยู่

“บอนนี่!! เป็นอะไรไป สภาพสะบักสะบอมมาเลย”

ผมช้อนร่างไร้สตินั้นขึ้นมา เสื้อผ้าเปื้อนไปหมด บนร่างกายก็มีแต่แผล

“บอนนี่ไหวไหม? บอนนี่!! ใครทำนายเนี่ย?”

กระต่ายหนุ่มกำแขนเสื้อไมค์ไว้แน่น “ระ...ระวังเฟรดดี้ให้ดี...คืนที่4คุณต้องรอดคุณไมค์”

เมื่อพูดจบเขาก็สลบไป ผมควรจะทำยังไงดี? “เฟรดดี้เป็นคนทำงั้นหรอเนี่ย...โหดร้าย”

ตึง!! พอมองไปที่ต้นเสียงก็เห็นเด็กสาวคนหนึ่งล้มอยู่ “ชิก้า!!”

ผมที่ทำอะไรไม่ได้เลยทำแค่เพียงกำมือกลั้นไว้

โหดร้ายเกินไปแล้ว แม้กระทั่งชิกก้า... ทำไมถึงกลายเป็นแบบนี้ เอ๊ะ? เพลงนี้

เสียงmusic boxของเฟรดดี้ดังก้องไปทั่ว เฟรดดี้หรอ? อยู่ตรงไหนกัน... ทางนี้ก็ไม่มีเลยแฮะ

เสี้ยววินาทีนั้นมีคนคนหนึ่งเข้ามาประชิดตัวผมจากด้านหลังแล้วเอาผ้ามาปิดปากผม ยาสลบ...

ตาลายไปหมด ไม่ไหว... ถึงจะเคลื่อนไหวไม่ได้แต่ผมก็ยังได้ยินเสียงพูดของคนคนนั้น

“หลับจนกว่าจะถึงเวลานะ...” เฟรดดี้ยิ้มและสติของไมค์ก็วูบไป

ตื่นสิ ตื่นซักทีสิ ทุกคนกำลังแย่นะ เราจะมาสลบอยู่แบบนี้ไม่ได้

ผมที่ตกอยู่ในความฝันอยู่นานก็ลืมตาตื่น เบลอชะมัด...โดนมัดกับเก้าอี้อยู่แฮะ ขยับไปไหนไม่ได้เลย

ถึงภาพในสายตาผมจะเบลอแต่ผมก็รู้ว่าคนที่ยืนอยู่ตรงหน้าคือเฟรดดี้

“ในที่สุดก็ตื่นได้ซักที เป็นยามไม่ดีเลยนะครับ มานอนตอนทำงานเนี่ย” เขาตรงเข้ามาหยิกแก้มผมแรงๆ

“โอ๊ย....”แรงเยอะชะมัดหายตาเบลอเลย

“เอ้า!! ตื่นได้แล้วเด็กขี้เซา...ก่อนที่จะไม่มีโอกาสตื่นอีกนะครับ...” เขายิ้มให้ผม

“เฮ้ย!!” ผมเขม็งใส่ เฟรดดี้เลิกหยิกแต่แตะแก้มนิ่งๆแทนรอยยิ้มเขาหายไปจากใบหน้า

“ชั้นจะตื่นหรือไม่ชั้นไม่ว่า แต่สิ่งที่ฉันไม่ชอบสุดๆคือสิ่งที่นายทำกับทุกคน”

เฟรดดี้เริ่มมองผมด้วยสายตาที่เย็นชาน่ากลัว “ถ้าคิดจะฆ่าชั้นคนเดียวแท้ๆ แต่นายกลับเอาทุกคนมาเกี่ยว...”

ไม่เข้าใจนายเลยเฟรดดี้ ไม่เข้าใจเลย...

“ทั้งบอนนี่ ชิกก้าและฟ๊อกซี่ ก็ต่างเปรียบเสมือนกับคนในครอบครัวของนายแท้ๆ” ผมทนไว้ไม่ได้แล้ว

“ไม่น่าเชื่อว่านายจะด้านชา ขนาดทำร้ายคนในครอบครัวของนายได้” มือของเฟรดดี้ยังคงแตะแก้มผมอยู่

“ชั้นเกลียดนาย...” พอผมพูดไปทำให้เฟรดดี้ชะงักไปพักนึง

“ชั้นล่ะอยากรู้จริงๆว่าคนอย่างนาย...” เฟรดดี้จับคางผมแน่น มืออีกข้าหยิบหัวหุ่นขึ้นมา

เขายิ้มสยองพร้อมกับดวงตาที่กลายเป็นสีดำ “ถ้านายถูกยัดลงไปในหุ่นAnimatronicแล้วจะเป็นยังไงกันนะ?”

ถูกมัดไว้แบบนี้ถ้าจะไม่รอดแน่ๆ รู้สึกหมดหวังแฮะ...เท่านี้ก็จบแล้วสินะ

ขอโทษนะทุกคนที่ทำตามที่ขอไม่ได้ ผมกลั้นใจหลับตายอมรับชะตากรรมเบื้องหน้าอย่างไม่มีทางเลือก

จุ๊ฟ ริมฝีปากอุ่นๆของเฟรดดี้แตะหน้าผากสีขาวเนียนของไมค์อย่างแผ่วเบาและอ่อนโยน

อะๆ.....อะไรเนี่ย! “!!!”ผมตกใจมากจนหน้าแดงฉ่า จะตะโกนเสียงก็ไม่ออกเลยเฮ้ย

“แค่นี้ก็พอแล้วสินะ...” เฟรดดี้พูด “บอนนี่...ชิกก้า...” หา? สองคนนั้นสลบอยู่ไม่ใช่เหรอ!?

ผมเหลือบไปมองคนสองคนนั้นนอนแน่นิ่งบนพื้นใกล้ๆ

“อืม...ขอบคุณที่ร่วมมือนะเฟรดดี้” บอนนี่ลุกพรวดขึ้นมายิ้มขอบคุณ ชิกก้าด้วย...

“คุณไมค์ติดกับเข้าเต็มเปาเลย!” เด็กสาวยิ้มร่าเริงถึงเนื้อตัวจะยังมอมแมมอยู่

“บอนนี่! ชิกก้า! พวกนายไม่เป็นอะไรเหรอ?! ไม่ใช่ว่าเฟรดดี้ทำอะไรนายงั้นเหรอ?!”

ผมโวยวาย บอนนี่ถอนหายใจทิ้งเบาๆ “ทั้งหมดนี่คือแผนของผมเอง อย่าถือสาเฟรดดี้เลยนะครับ”

“ก็แปลว่า...พวกนายสองคน...” ผมอุตสาห์เป็นห่วงแทบตายนะ สองคนนี้

ทั้งสองทำหน้ากวนและยกนิ้วให้ผม “หลอกคุณไง” อะไรเนี่ย!!

“อย่าทำหน้าแบบนั้นให้ชั้นเห็นนะ!! แล้วก็ช่วยมาแก้เชือกด้วย”

บอนนี่หัวเราะคิกคักมาแก้เชือกให้ผม ต้องขอโทษเฟรดดี้ก่อนแล้วสิ

“คือว่า...เฟรดดี้ที่ชั้นพูดใส่นายไปเมื่อกี้น่ะฉัน...” ยังไม่ทันได้พูดให้หมดประโยคเขาก็คิ้วขมวดใส่ผม

“อะไร...นาย‘เกลียด’ชั้นไม่ใช่รึไง...” เขาพูดเสียงแข็ง โกรธงั้นเหรอ?

“ขี้น้อยใจชะมัดเลยแฮะ...” ผมพูด

“เพราะใครกันล่ะ...”

เฟรดดี้แผ่รังสีอาฆาตใส่ผม

เฟรดดี้โกรธผมแล้ว ทำไงดีนะ