นายคนนี้ผู้ชายของฉันย่ะ!!

”ตรงนี้ที่ฉัน” วะวเคิน! ” เวคินกระชากคอเสื้อของพาสเตอร์แล้วนั่งลงข้างๆฉันก่อนจะไขว่ห้างด้วยใบหน้ากวนอารมณ์ ฉันสังเกตสีหน้าของพาสเตอร์ หน้าเขานิ่งมาก... อย่ามามีเรื่องกันนะ ฉันอายเขาT.T

“”แต่ฉันมากับคริสตัล”” พาสเตอร์ตอบเสียงเรียบ

“”ฉันเป็นเพื่อนกับยัยนี่นะ”” เวคินเองก็ไม่ยอมจ้องหน้ากลับอย่างเอาเรื่อง

“”พูดหยั่งกับว่าสนิทกันสะขนาดนั้นเชียวละ”” พาสเตอร์แสยะยิ้ม

“”ใช่... สนิท”” เวคินตอบ อ๊าก!!เวคิน นายอย่ารนหาที่ตายนะ

“”แต่ฉันจะนั่งข้างๆเธอ””

“”อะเออ เอางี้นะ เดี๋ยวฉันจะนั่งตรงกลางเอง”” ฉันสยบสงครามรถเมล์และลุกขึ้นก่อนจะดันเวคินให้นั่งติดริมหน้าต่างแล้วนั่งลงตรงกาง ใช้สายตาบอกให้พาสเตอร์นั่งลงข้างๆ สายตาของคนอื่นๆเริ่มมองมาที่พวกเรามากขึ้นแล้ว คงเพราะนายพวกนี้หล่อด้วยละมั้ง เพราะสายตาพวกนั้นไม่ได้สนใจฉันเลยหนิ --*

แล้วสองคน(หล่อ)ก็หันหน้าออกคนละทิศ บรรยากาศแสนสงบของฉันถูกทำลายลงแล้ว ทำไมฉันรู้สึกว่าวันนี้รถเมล์มันวิ่งช้าจังนะ

“”ฮ้าว...” ” พาสเตอร์อ้าปากหาวก่อนจะซบลงที่ไหล่ของฉัน ขะเขินจัง.... ทำไมฉันรู้สึกแบบนี้นะ และในขณะเดียวกันที่เวคินเอามือมาโอบฉัน อะไรกันสองคนนี้! ฉันชักจะงงไปหมดแล้วนะ ฉันหันไปมองเวคินที่ทำหน้าบอกบุญไม่รับแบบเย็นชาและมองออกนอกหน้าต่าง แล้วพาสเตอร์ที่หลับตาสนิทอยู่บนไหล่ของฉัน...พวกนาย2คนเห็นฉันเป็นแม่เหรอฮ่ะ!คิดจะนอนก็นอน คิดจะโอบก็โอบ(เหมือนเด็กขาดความอบอุ่น) แล้วทำให้ใจเต้นแรงโดยทำสีหน้าไม่รู้สึกอะไรก็ทำ น่าโมโห!