ใช่รักป่ะ?

          วันนี้เป็นวันฟังผลสอบเข้ามหาวิทยาลัย ตุ๊บๆๆ ๆ  เสียงหัวใจของฉันเต้นแรงกว่าปกติ พอคลิกเข้าเวปดูผลสอบหัวใจแทบหยุดเต้น คลิกกกก!! กรี้ดดดดดดดดดดดดดด ด  ฉันสอบติด นั่นๆชื่อฉันใช่มั้ยใครก็ได้บอกที ในที่สุดฉันก็มีที่เรียนแล้ววว ดีใจที่สุดดดด ด      

           อ่อดีใจมากไปจนลืมแนะนำตัวฉันมีชื่อว่าบีบี เป็นเด็กเพิ่งจบมอหกหน้าตาเห้ยๆ ธรรมดามาก ไม่มีอะไรโดดเด่นเล้ยย โดนล้อประจำว่าเป็นลูกเป็ดขี้เหล่ บางครั้งฉันก็สงสารตัวเองนะเกิดมามีปม หน้าตาไม่สะสวยเหมือนใครแถมยังเรียนไม่เก่งอีก ฮือๆๆ ดร่าม่าแปป เอาเป็นว่าหยุดเรื่องน่ารันทดไว้ก่อนแหละกัน เพราะมีเรื่องที่ตื่นเต้นมากกว่าน๊านนนน นั้นคือวันรายงานตัวเป็นนักศึกษาเต็มตัวไงล่ะ ตื่นเต้นฉะมัดยาด แหละแล้วฉันจะได้มีชีวิตอิสระ ได้อยู่หอ เที่ยวดึกแค่ไหนก็ไม่มีใครมาบ่นแค่คิดนะยังฟินสุดๆๆอ่ะ

          เข้าหอวันแรก

          ไม่จริ้งงงงงงงงง "มันเป็นกฎของมหาลัยนะคะ นักศึกษาปี 1 ทุกคนต้องอยู่หอใน" เสียงของอาจาร์ยคุมหอประกาศปาวๆๆ แหมงี้ก็ถูกใจผู้ปกครองของหนูเป็นอันมาก

"บีแม่กลับแล้วนะ อยู่ได้ใช่มั้ย" ได้ยินแม่พูดงั้นน้ำตาไหลสิค่ะ

"อยู้ได้ สบายมากกก" ถึงอยากนั้นต้องแกล้งเข้มไว้ เราเลือกเองนิน๊า

"งั้นแม่กลับบ้านล่ะ มีไรโทรมานะลูก" สิ้นสุดเสียงนั้น แม่ก็ค่อยๆเดินจากไปทีละน้อยๆ ไม่ชอบความรู้สึกนี้เลยมันอ้างว้างโดดเดี่ยวเดียวดาย ในที่สุดฉันก็วิ่งไปเข้าห้องน้ำ ปล่อยโห่ออกมาดังงงง ฮื้อออออ 

เปิดเรียนวันแรก

ค่อยดีมาหน่อย ฉันได้รู้จักเพื่อนๆมากมาย แต่ละคนโอเคทั้งนั้นเลย และไม่นานเราก็สนิทกันได้อย่างรวดเร็ว และได้พบกับคนๆคนหนึ่ง เป็นคนที่แปลกๆ ดูยังไงก็แปลกก ก  แต่ทำใจฉันเต้นแรงฉะมัดยาดดดด ด