ใช่รักป่ะ?

หนึ่งปีผ่านมาแล้วเนาะ เวลาเปลื่ยนไปอะไรๆ ก็เปลี่ยนไปรวมถึงตัวฉันด้วย แต่ฉันเปลี่ยนไปด้านที่ดีนะ ฉันใช้เค้าเป็นแรงบันดาลใจในการเปลี่ยนแปลงตัวเอง ตอนนี้ฉันทั้งขาว สวย หมวย อื๋ม เอิ่มอันหลังไม่ใช่แล้ว เรียนเก่งขึ้น เค้าจะรู้มั้ยหนอว่าฉันทำเพื่อเค้า...

วันนี้เพื่อนๆนัดทำรายงานกัน ร่วมถึงเค้าก็มาด้วย

"ยัยบีๆๆๆมีรุ่นพี่มาขอเบอร์แกอ่ะ"สรันยาตะโกนมาแต่ไกล 

"ใครอ่ะแก"สวยแล้วก็งี้ คนอยากให้ขอนั่งบื้ออยู่นี้ ฉันคิดในใจ

"รุ่นพี่ปี 4 อ่ะ คนที่ๆแซวแกวันนั้นไง"สรันยาขยายความ แต่เอ่ะฉันสังเกตว่าเค้าแอบฟังฉันกะยัยสรันยาคุยกันด้วย แม่ะสนใจด้วย งี้แกล้งซักหน่อย

"แกก็ให้เค้าไปเลยย"ในใจก็ไม่ได้สนใจไรรุ่นพี่หรอกแค่อยากรู้ปฏิกิริยาของคนแอบฟังไง

"รู้จักเขาดีแล้วเหรอ โดนหลอกไม่รู้ด้วยนะ ยิ่งอ่อนต่อโลกอยู่"น่านนนนงัยแหละแล้วก็พูดออกมาได้ว่า หึงฉัน เออมันใช่หรอมโนแปป

"อะไร ทีหึงหรออ"ยัยสรันยาก็พูดมาได้ ถูกใจมากกก

"หึงบ้าหึงบอดิ แค่พูดให้ฟังเพื่อนเธอยิ่งปัญญาอ่อนอยู่"อ้าวว พูดงี้ของขึ้นเลยครัชชช

"สรัน ถ้าเธอเจอพี่เขาอีกก็ให้เบอร์ฉันเลยนะ ให้มันรู้ไปคนปัญญาอ่อนอย่างฉันนี่แหละที่มีคนมาจีบ แบร่ๆ"ฉันหันไปกระแนะกระแหนเพื่อนชายที่ปากหมา

หลังจากที่ทำงานเสร็จฉันกลับมาที่หอ กินข้าว อาบน้ำ ทำทุกอย่างเหมือนที่เคยทำทุกวัน ในขณะที่นอนเล่นโทรศัพท์เชคเฟสบุ๊คอยู่นั่น ตื้ดๆๆๆๆ เสียงเตือนโทรศัพท์ดังขึ้น 

"ใครแชทมาร้อยวันพันปีไม่มีใครส่งมา"ฉันคลิ้คเข้าไปดูข้อความ

ที่ ...ทำไร... "เป็นไปได้เค้าทักมา กรี้ดดดดด.....