ปีศาจ เลือด ความทรงจำ

9.3

เขียนโดย yamiji

วันที่ 30 พฤษภาคม พ.ศ. 2558 เวลา 16.42 น.

  14 ตอน
  0 วิจารณ์
  13.40K อ่าน

แก้ไขเมื่อ 3 พฤษภาคม พ.ศ. 2562 16.43 น. โดย เจ้าของนิยาย

แชร์นิยาย Share Share Share

 

13) ขอโทษ

อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ

ตึ่งๆๆๆๆ เสียงฝีเม้าของเรเซย์และยูมะดังขึ้นอย่างไม่หยุดยั้ง ทั้งคู่วิ่งอยู่ที่ถนนใหญ่ วิ่งไปอย่างไนจุดหมาย สิ่งที่ทั้งคู่คิดมีเพียงสิ่งเดียวคือ หนี!

"ยูมะพวกเราจะหนีไปไหนล่ะ"เรเซย์พูดพร้อมกับกุบมือยูมะแล้ววิ่งไป

"ไม่รู้!"ยูมะพูดขึ้น แต่แล้วเธอก็สะดุดล้มลงที่กลางถนน ทำเรเซย์งั้นมามองด้วยความตกใจ ก่อนจะประคองร่างของยูมะขึ้นมา

"ไม่ต้องสนใจฉันหรอก หนีไปเถอะ"ยูมะพูดพร้อมกับปัดมือของเรเซย์ทิ้ง

"ไม่เอา ถ้าเธอไม่ไปฉันก็ไม่ไป"เรเซย์พูดพร้อมกับร้องไห้ออกมา

"เจอแล้วสินะ"คุณพ่อของยูมะพูดด้วยสีหน้าที่โมโหมาก

"เรเซย์ไปเถอะ พวกนั้นคงไม่ทำอะไรฉันหรอก แล้วอีกอย่างท้าเธอไปเธอก็จะปลอดภัยด้วย"ยูมะพูดพร้อมกับประคองร่างตนเองขึ้นมา

ปัง! เสียงปืนดังขึ้นแล้วร่างของยูมะก็ล้มลงทันที

"ยูมะ!! ทำไมกันล่ะ ยูมะทำอะไรผิดเหรอ?"เรเซย์พูดด้วยสีหน้าโกรธแค้นพร้อมกับร้องไห้

"เพราะนังยูมะมันจะแย้งสมบัติไปจากริวจิไง รู้ไหมกว่าฉันจะฆ่าแม่ของมันได้แล้วเอาคนอื่นมาสวมรอยเป็นแม่ของมันแทนได้นี่ มันลำบากขนาดไหน ตอนนี้ในที่สุดก็ได้ฆ่ามันแล้ว555"

"คุณพ่อ...ทำไม"ยูมะพูดด้วยความยากลำบาก

"ไม่ต้องมากเรียกฉันว่าพ่อ!"พ่อของยูมะตะวาดยูมะพร้อมกับใช่ปืนจ่อไปที่หัวของยูมะอีกครั้ง

ชึก!เสียงแทงดังขึ้นพร้อมกับปีกเปื้อนเลือดของเรเซย์ที่เสียบทะลุร่างพ่อของยูมะ แล้วก็ดึงมีดนั้นออกมาเสียบทะลุร่างกายของเข้าอีกครั้งก่อนที่พ่อของยูมะจะเสียชีวิตทันที

"ยูมะไม่เป็นไรนะ ยูมะ"เรเซย์ตะโกนเรียกยูมะ แต่ก็ไร้เสียงตอบรับ เรเซย์จึงตัดสินใจสิ่งร่างของยูมะ  เพราะเห็นว่ายูมะยังมีลมหายใจอยู่ เธอมาร่างยูมะมาเรื่อยๆจนถึงบ้านหลังหนึ่งซึ่งมีคนเปิดปะตูออกมาพอดี ทำให้เรเซย์ตกใจจนเพลอออกจากร่างของยูมะ ยูมะจึงล้มลงอยูีหน้าบ้านต่หน้าคนๆนั้น

 

 

หลายชั่วโมงต่อมาที่โรงพยาบาล

"หมอเสียใจด้วยนะครับเด็กคนนี้อาการนักมาก แถมจุดที่ถูกยิงยังเป็นจุดที่สำคัญอีกด้วย"หมอพูดกับผู้หญิงคนหนึ่งที่เจอยูมะแล้วพามาส่งโรงพยาบาล

ณ ห้องชุกเชิน

"ยูมะขอโทษนะ เพราะฉันแท้ๆเธอเลยต้องเป็นแบบนี้ ฉันจะชดใช่เอง พลังของฉัน ฉันให้เธอนะ"เรเซย์พูดพร้อมกับกุมมือขวาของยูมะไว้สักพัก ก่อนจะปล่อยมือยูมะแล้วหายไป แล้วยูมะก็ค่อยๆตื่นขึ้น

"อะไรกันแล้วฉันอยู่ไหน"ยูมะพูดขึ้นด้วยความงง

"อ้าวเธอ! ฟื้นแล้วนิเดี่ยวฉันไปตามหมอให้นะ หมอคะ!"นางพยาบาลคนนั้นยิ้มให้ยูมะก่อนจะตะโกนเรียกหมอสักพักหมอก็เข้ามาพร้อมกับผู้หญิงคนหนึ่งอายุราวๆ40ปี ซึ่งน่าจะเป็นคนที่เจอยูมะ

"ดีจังที่หนูปลอดภัย ป้าเห็นหนูล้มอยู่หน้าบ้านแถมมีเลือดออกด้วย ป้าตกใจแถมแย่เลยรู้ไหม"ป้าคนนั้นพูดพร้อมกับยิ้มด้วยท่าทางโล่งใจ แต่ยูมะกลับไม่ตอบอะไร

"แล้วหนูเป็นใครเหรอจ้ะ  บ้านอยู่ที่ไหนจ้ะ เดี่ยวป้าไปส่ง"ป้าคนนั้นถามอีกครั้ง

"หนูชื่อยูมะส่วนที่เหลือจำไม่ได้แล้ว"ยูมะพูดขึ้นด้วยท่าทางมึนงง

"หนูลองนึกดูดีๆสิ"ป้าคนนนั้นพูดด้วยสีหน้าจริงจัง

"ดูท่าทางเด็กคนนี้จะได้รับการกระทบกระเทือนเป็นอย่างหนักนนครับ"หมอพูดเสริม

"ไม่! ไม่ได้เลย ปะ...ปวดหัวจัง"ยูมะพูดพร้อมกับกุมขมัดตัวเอง

"งั้นไม่เป็นไร จนกว่าความทรงจำของหนูจะกลับมาป้าจะดูแลหนูเอง"ป้าคนนนั้นพูดพร้อมกับกอดร่างของยูมะ

"ขอบคุณคะ...คุณแม่.."

 

 

 

 

คำยืนยันของเจ้าของนิยาย

✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน

คำวิจารณ์

* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้


รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
คำวิจารณ์เพิ่มเติม...

โหวต

เนื้อเรื่องมีความน่าสนใจ
10 /10
ความถูกต้องในการใช้ภาษา
8 /10
ภาษาที่ใช้น่าอ่าน
10 /10

* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้


แบบสำรวจ

 

ไม่มีแบบสำรวจ

 

 
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
ข้อความ : เลือกเล่นเสียง
สนทนา