Tell me you love me

บทนำ

นี่มันเรื่องอะไรกันถึงได้นัดผมมาแต่เช้าขนาดนี้ เฮ้อไม่ไหวๆ ขณะนี้ผมเดินไปซึ่งบ้านผมกับค่ายผมไม่ไกลไรนักผมจึงใช้เท้าเป็นพาหนะแทนรถ ขณะที่ผมเดินอยู่นั่นก็เจอเด็กคนหนึ่งร้องไห้งอแงเพราะลูกโป่งดันไปเกี่ยวกับรั้วสูง เฮ้อ....น่าสงสารจริง

ฟรึ่บ!!

"เอ๋ " เด็กน้อยหันมาด้วยน้ำตาแล้วดวงตาโตใสแป๋ว พร้อมเผยยิ้มแย้มออกมา

"เอ้า! ไม่ต้องร้องแล้วนะ อย่าปล่อยมันอีกละหนู" ผมพูดพร้อมลูบหัวเด็กน้อยคนนี้อย่างเอ็นดู

"ขอบคุณมากๆ.." เด็กน้อยไม่ทันพูดจบก็ถูกใครสักคนอุ้มแล้วหันมาชี้หน้าใส่ผม

"นายจะทำอะไรเด็กน่ะ อย่าบอกนะว่านายเป็นโจรลักพาตัว! " หา! โจรงั้นหรอมากเกินไปแล้ว!!

"นี่เธอ! อคติจังเลยนะไม่มาเห็นเหตุการณ์แล้วยังจะกล่าวหาอีก " 

"ใครบอก ฉันเห็นชัดเจนแจ่มแจ้งเลยด้วยว่านายเอาลูกโป่งมาล่อเด็ก(`Δ´)" เธอตอบอย่างไม่รู้อิโหน่อิเหน่

"เหอะงั้นเหรอ ไหนละหลักฐาน" ผมพูด แล้วเธอก็แสยะยิ้มขึ้นมาก่อนจะเอาภาพในมือถือมา

"โฮ่หลักฐานดีนี่ แต่...ไม่มีความหมายว่าฉันจะผิด ('ー`)/" 

"หนอย! งั้นมาดูกันเลยว่าใครผิดใครถูก!"

"ได้สิ"  ผมพูดพร้อมหันมาทางที่หนูน้อย

"อะ...เอ่อ...พี่ชายคนนี้..ขะ..เขาช่วยเอาลูกโป่งที่ติดอยู่ลงมาครับ" เด็กน้อยพูดพร้อมมองลูกโป่งสีแดง

"ได้ยินยังล่ะครับ คุณหญิง...นักสืบ" ผมหัวเราะเบาๆจึงทำให้ควันออกหูทันที 5555

"จริงหรอจ้ะ" 

"(- -) (_ _) " เด็กน้อยไม่ตอบแต่พยักหน้าเป็นสัญญาณว่าใช่

จึงทำให้เสียงแก้วบนใบหน้าหญิงสาวแตกเสียงดัง เพล้ง!

" เข้าใจแล้วงั้นฉันไปล่ะ" ผมพูดพร้อมโบกมือบ๊ายบาย แล้วก็เดินมุ่งหน้าสู่ ค่ายของผม