Red Riding Hood หนูน้อยหมวกแดงสีเลือด

 

หนูรักคุณ

 

          "ลา...ก่อน หนูน้อยหมวก..."

 

          "คุณหมาป่า!!"

          "ห้ามพูดคำว่าลาก่อนนะคะ!!!!!!"

 

          "!!!!???"

 

          ถึงแม้หูจะไม่ได้ยินเสียงรอบข้าง...แต่เสียงใสที่ลั่นเครือนั้นยังแทรกผ่านเข้ามาอย่างชัดเจน

          ถึงแม้ดวงตาจะมืดสนิท...แต่กลับรู้สึกได้ถึงความร้อนผ่าวที่ข้างขอบตาจนไม่อาจห้ามน้ำตาไว้ได้

 

          "เจ้า...กลับมา..."

 

          "ก็หนู...ก็หนูสัญญาไว้แล้วนี่คะ"

          "หนูน่ะ..อึก...ยังอยากเจอคุณหมาป่าอยู่นะคะ! อยากเข้ามาหาคุณหมาป่าอีก อยากทำพายมาให้มากกว่านี้...อยาก...อยากให้คุณหมาป่าคอยอยู่เคียงข้างหนู"

 

          เสียงของเด็กสาวขาดห้วงไปสักครู่หนึ่ง

 

          "เพราะงั้น...อย่า...บอกลาเลยนะคะ!!!"

 

          เด็กสาวตะโกนออกมาสุดเสียงก่อนจะปล่อยให้สายน้ำตาที่เอ่อคลอขอบตาทั้งสองข้างได้ไหลรินลงมาอย่างไม่ขาดสายเพราะเธอ...ไม่สามารถกลั้นมันไว้ได้อีกต่อไปแล้ว...

 

          "ขอบคุณ...ขอบคุณเจ้าจริงๆ..."

 

          เจ้าหมาป่าพยายามฝืนพูดออกไปให้ได้มากที่สุดเท่าที่มันจะทำได้ เพราะมันอยากจะขอบคุณเด็กสาวคนนี้มากจริงๆที่เด็กสาวไม่เคยจะหวาดกลัวเขาทั้งที่เขาเคยพยายามจะสังหารเธอแท้ๆ....แต่กลับยังคงส่งรอยยิ้มอันสดใสที่แสนไร้เดียงสามาให้เขา...

 

          "อย่า...ฮึก...อย่าขอบคุณ..."

 

          เด็กสาวบอกกับเจ้าหมาป่าด้วยเสียงอันสั่นคลอนเพราะว่าคำพูดนั้นของจ้าหมาป่าเหมือนกำลังจะบอกลาเด็กสาวทางอ้อม...

 

          "แล้วก็...ข้าขอโทษ..."

 

          "ฮึก..."

 

          เด็กสาวส่ายหน้าไปมา น้ำตาหยดลงบนตัวของเจ้าหมาป่าใต้อ้อมกอดหยดแล้วหยดเล่า...ได้โปรดอย่าพูดเหมือนกับว่าจะไม่ได้เจอกันอีกแบบนั้น

 

          "ขอโทษ...จริงๆนะ..."

 

          เจ้าหมาป่าเอ่ยขอโทษเด็กสาวซ้ำไปซ้ำมาที่ทำให้เธอต้องมาพบเจออะไรที่มันโหดร้ายแบบนี้ เด็กสาวได้แต่ส่ายหน้าไปมา กระชับอ้อมกอดที่โอบกอดเจ้าหมาป่าให้แน่นขึ้น

 

ขอโทษที่ทำให้เจ้าต้องมาพบเจอเรื่องเช่นนี้...

ขอโทษที่ทำให้ฮู้ตสีแดงของเจ้าต้องเลอะไปหมด...

ขอโทษที่ทำให้เจ้าต้องร้องไห้...

ขอโทษที่ทำไม่ได้แม่แต่เช็คน้ำตาให้เจ้า...

ขอโทษที่ทำให้หัวใจเจ้าต้องเจ็บปวด...

ขอโทษ...ที่ข้าไม่อาจอยู่เคียงข้างเจ้าได้อีกแล้ว

 

ขอโทษนะ ข้าขอโทษ...ข้าขอโทษ

แต่ก็ไม่อาจพูดออกไปได้เลยแม้แต่อย่างเดียว

 

          "แค่ก!!"

 

          เจ้าหมาป่าไอกระอักออกมาเป็นเลือดอีกครั้ง ก่อนที่มันจะรวบรวมเสียงเฮือกสุดท้ายพูดในสิ่งที่มันอยากจะบอกกับเด็กสาวตรงหน้า...เด็กสาวที่มันหลงรัก

 

          "คำขอสุดท้ายของข้า...คือจงอยู่อย่างเข้มแข็ง...แล้วมีความสุขแทนข้าด้วย"

          "สัญญาได้ไหม..."

 

          คำขอสุดท้ายที่เจ้าหมาป่า...ที่เฝ้าฝันว่าอยากเห็นรอยยิ้มของเด็กสาวอีกครั้ง...

 

          "ฮึก...ฮื่อ!!"

 

          เด็กสาวขยักหน้ารับเบาๆ เพื่อบ่งบอกว่าเธอสัญญา

          อย่างน้อยๆ...ก็อยากให้จากกันด้วยร้อยยิ้ม...แม้ว่าจะฝืดเฝื่อนหรือเปื้อนไปด้วยหยดน้ำตาก็ตามที

 

          "หนูรักคุณ คุณหมาป่า"

 

          เด็กสาวจุมพิตลงบนจมูกของเจ้าหมาป่าหลังจากเอ่ยคำสุดท้ายเบาๆ

          เจ้าหมาป่ายิ้มออกมา...ยิ้มออกมาทั้งน้ำตา น้ำตาที่เคยรู้สึกว่าเย็นตอนนี้กลับให้ความรู้สึกอบอุ่นแทนที่...

          แม่รักนี้จะไม่สมหวัง...แต่...

 

          "ข้าก็รักเจ้า...หนูน้อยหมวกแดง"

 

          อบอุ่น...ความรู้สึกอบอุ่นนี่มันอะไรกัน...

          ร่างกายเบาโหวงอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน...

 

          "...ป่า!! คุณหมาป่า!?"

 

          เสียงเล็กใสดังขึ้นข้างๆหูของเจ้าหมาป่า ถึงแม้เสียงนั้นจะแผ่วเบามากเท่าไหร่ก็ตามแต่เขาก็จำมันได้ดีไม่มีวันลืม...เสียงของเด็กสาวผมบลอนสีทองใต้ฮู้ตสีแดงสด

 

          "หนูน้อย...หมวกแดง"

          "อีก...แสบตา..."

 

!!!!!!!!!????

          ทันทีที่แสงสว่าฃจางหายไปเจ้าหมาป่าก็ลืมตาขึ้น... รอบข้างคือป่าที่ถูกยิงเมื่อครู่โดยมีหนูน้อยหมวกแดงยืนอยู่ ใบหน้าของเธอดูตกใจมาก

 

          "คุณ...หมาป่า?"

 

          หลังจากจบคำของเด็กสาวเจ้าหมาป่าก็ก้มลงมองร่างของตนในทันที

          เด็กชายในชุดที่ดูย้อนยุคเบิกตากว่างเมื่อเห็น

          'ตัวเขาเองที่ไม่มีทั้งหู หาง หรือเขี้ยวเล็บ'

          เป็นเพียงเด็กชายธรรมดาคนหนึ่ง

          อีกทั้งรอยแผลหรือความเจ็บปวดเมื่อครู่ก็หายไป

          ราวเป็นเรื่องโกหก

 

          "คุณ...หมาป่า? นั่นคุณหมาป่าเหรอคะ!!?"

 

          เป็นไปไม่ได้...แต่ก็เกิดขึ้นแล้ว โอกาสหนึ่งในล้านบัดนี้ปรากฏขึ้นตรงอย่างไร้ซึ่งข้อกังขา...ราวกับปาฏิหาริย์

 

          "ใช่ นี่ข้าเอง"

          "ฮึก...คุณหมาป่า!!!!!"

 

          เด็กสาวโผเข้ากกอดเจ้าหมาป่าที่ตอนนี้กลับกลายเป็นเด็กชายธรรมดาๆคนหนึ่งแล้ว เด็กหนุ่มตกใจเล็กน้อยก่อนจะยิ้มออกมาอย่างอ่อนโยน เขาลูบหัวเด็กสาวที่ร้องไห้อยู่ในอ้อมกอดอย่างแผ่วเบา

 

          "ข้าอยู่นี่แล้ว...ไม่มีอะไรต้องกลัวแล้วนะ..."

 

          เด็กหนุ่มที่เคยเป็นเจ้าหมาป่าเอ่ยพูดขึ้นเพื่อปลอบโยนเด็กสาวที่ร้องไห้ออกมาไม่หยุด ซึ่งเขาเองก็ต้องไม่ได้เช่นกันว่าเธอนั้นร้องไห้ออกมาเพราะว่าอะไรกันแน่ แต่ที่แน่ๆเธอคงกำลังต้องดีใจอยู่แน่ๆ...สินะ

 

          "แสงตะกี้คลุมร่างของคุณหมาป่าเป็นสีขาวไปหมด! คิดว่าคุณหมาป่าจะหายไปซะแล้ว!!"

 

          เด็กสาวยังคงร้องไห้ออกมาอยู่ดีแม้ว่าเด็กหนุ่มจะพยายามปลอบแค่ไหนก็ตาม
ในตอนนั้น หลังจากริมฝีปากสัมผัสที่จมูกของหมาป่า...แสงสีขาวก็ปกคลุมทั่วร่างของมัน
แสงสีขาวสว่างที่ชวนให้รู้สึกอบอุ่นห่อหุ้มร่างของหมาป่าอย่างอ่อนโยนก่อนแดกสลายไปเป็นเม็ดแสงเล็กๆที่สะท้อนเป็นประกาย

 

นิทานมากมานก็มีตอนจบแบบนี้เขียนไว้ไม่ใช่หรือ?

"จุมพิตจากรักแท้ที่ช่วยถอนคำสาป"

 

          ป่านนี้คือป่าที่จะทำให้ความเชื่อของเด็กๆเป็นจริง...ไม่ว่าจะเป็นเรื่องที่ชวนให้ฝันสักเพียงใด

 

          "กลายเป็นหมาป่าเพราะความเชื่อ...แล้วกลับเป็นคนได้เพราะความเชื่อ ให้ตายสิ"

 

          เด็กหนุ่มที่เคยเป็นเจ้าหมาป่าพ้นลมหายใจออกมาก่อนจะคลี่ยิ้มบางๆเล็กน้อย

 

          ...นี่มันตลกร้ายชัดๆ

 

          ป่าเองก็ด้วย พยายามจับตัวเด็กๆไว้ด้วยความเชื่อแต่กลับถูกเด็กตัวเล็กๆคนหนึ่งต่อกรด้วยความเชื่อแบบนี้ คงจะเจ็บใจน่าดูเลย

 

          "เราต้องรีบไปกันแล้ว"

          "ป่ากำลังเสียสมดุลอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน ข้าสัมผัสได้ว่ามันกำลังสับสน"

 

          เด็กหนุ่มที่เคยเป็นเจ้าหมาป่าเอ่ยบอกกับเด็กสาวให้รีบหนีออกจากป่าก่อนที่ป่าจะทำอะไรที่เลวร้ายแบบนี้เขาและเธอคาดไม่ถึง

 

          "อื้ม!"

 

          เด็กสาวขยักหน้ารับก่อนจะฉีกรอยยิ้มที่แสนสดใสออกมาอีกครั้ง

          ก่อนที่เด็กสาวและเด็กชายจะวิ่งออกจากป่าไปโดยที่เด็กสาวไม่ลืมที่จะจดบันทึกเรื่องที่เกิดขึ้นลงในสมุด...

          เมื่อออกจากป่า...เด็กสาวลืมเลือนทุกอย่างในทันที แต่เมื่อเปิดสมุดออกดูเด็กสาวก็เข้าใจสิ่งที่เกิดขึ้น...เชื่อในสิ่งที่อยู่ในสมุดนั้น

          เชื่อว่าที่ยืนอยู่ข้างๆคือคุณหมาป่า...คุณหมาป่าคนสำคัญ

          เด็กชายเองก็ลืมสิ่งมหัศจรรย์ทุกอย่งา...แต่เขาจำเด็กสาวได้ จำเรื่องราวของเด็กสาวได้

          เรื่องราวของหนูน้อยหมวกแดงที่ปลดปล่อยเขาจากพันธนาการ...

 

 

The End

 

 

 

R e d R i d i n g H o o d

 

++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++ 

กริ๊ดดดดด!!(?) ไออยากจะกริ๊ดออกมาเป็นภาษาสเปน(?) [กริ๊ดภาษาสเปนกริ๊ดยังไง?]

สำหรับเรื่อง Red Riding Hood หนูน้อยหมวกแดงสีแดง ก็จบไแล้วนะคะ!!

มีตอนพิเศษแน่นอนค่ะ! เพราะคุณชีพค่อนได้เพิ่มตอนพิเศษเข้าไปฉลอง 100000 วิวยังไงล่ะคะ -v-

ฉะนั้นไอก็นำมาแต่งได้อย่างสบายหัว(เพราะไม่ต้องคิด[ฮ่า!])

ตอนต่อไปทุกท่านเตรียมตัวไปฟินแลนด์กันได้เลยค่าาา~

เพราะฟินแน่นอน อ่ะอ่ะอ่ะ เยสแน่นอน คนนี้เยสแน่นอน(?)[ไม่ใช่แล้ว!!]

รักคนอ่านทุกคนค่าาาา~

 

 *ย้ำนะคะ*

สำหรับนิยายเรื่องนี้ ตอนนี้คือตอนจบค่ะ

และจะมีตอนพิเศษออกมาแน่นอน

แต่ตอนนี้ไอจะขอขึ้นสภาณะว่า จบ ก่อนนะคะ

ส่วนตอนพิเศษจะมาอัพให้พรุ่งนี้ เนื่องจากวันนี้มิทัน