รักที่ไม่อาจเป็นได้

       สวัสดีฉันชื่อแฟรี่ฉันอยู่ที่ญี่ปุ่นจังหวัดชิบะ ฉันใช่ชีวิตที่นี้เงียบสงบและสบายแต่ฉะนก็รู้สึกไม่ค่อยชอบชีวิตที่นี้โรงเรียนที่นี้ฉันมาอยู่คนเดี่ยวแม่ฉันอยู่ที่ไทยส่งฉันมาเรียนแต่เด็กเพราะฉันมีบ่มด้อยโดนเพื่อนเรียกว่าอีขี้เหรี่แต่เด็กฉันร้องไห้ไม่ยอมไปโรงเรียนแม่หาทางให้ฉันไปโรงเรียนเลยส่งฉันมาอยู่ที่ญี่ปุ่นฉันมีความสุขมากแต่มันก็ยังเบื่อเรื่องใส่ภาษาเพราะฉันชอบภาษาอังกฤษเบื่อภาษาญี่ปุ่นฉันอยากกลับเมืองไทยแล้วแต่ใจฉันคิดไปว่าถ้ากลับไปเจอบ่มด้อยอีกจะทำยังไงอีกใจคิดถึงพ่อแม่ฉันเลยตัดสินใจโทรหาพแม่กริ้ง กริ้ง.  ว่าไงลูกแม่

แม่หนูอยากกลับไทยแม่ช่วบติดต่อโรงเรียนที่ใช่ภาษาอังกฤษบ่อยได้มั้ยหรือทุกวันเบื่อภาษาญี่ปุ่นเต็มที

"ได้จ๊ะเดี่ยวแม่จัดให้. เดี่ยวแม่ไปติดต่อจะกลับไปนะ"

ค่ะแม่.  บ้างคนส่งสัยว่าทำไมพ่อแม่ฉะนตามใจจังเลยเพราะฉันเป็นเครียดง่าย. ป่วยบ่อย. พ่อแม่เลยตามใจเป็นพิเศษ แต่มันก็ไม่ดีทำให้ฉันเคยตัว

กริ้งๆๆ.  แฟรี่แม่หาที่เรียนให้ลูกได้แล้วจ้า. ที่โรงเรียนนานาชาติเบอร์รี่นะ 

แม่ตรงไหนของไทยอ่ะค่ะ. เลือกให้ไกลจัง.   

ไม่ไกลแม่ไปรับไปส่งได้โอเค

โอเคค่ะแม่บาย

ฉันเตรียมทำเรื่องลาออกจากโรงเรียนที่ญี่ปุ่นอยู่มาตั้งแตปฐมต้นถึงมัถยมต้นเพื่อนที่นี้ดีที่ไทยไม่ว่าฉันขี้เหร่ก็เท่านั้นแหละ5555555ฉันก็มีความสุขนะอยู่ไทยที่เรียนโรงเรียนอินเตอร์คงไม่มีใครมาหล่อว่าขี้เหร่มั่ง